Dobra dziewczyna, zła dziewczyna

Czy mając za sobą trudną przeszłość, która daje, o sobie znać na każdym właściwie kroku można o niej zapomnieć, czy żyć nią nie ujawniając nic z tego, co się wydarzyło, aby o tym stale nie myśleć?

Przyznam, że od samego początku książka pt.''Dobra dziewczyna, zła dziewczyna'' autorstwa Pana Michaela Robothama należąca do gatunku literackiego kryminału tworzył zbyt wiele jak dla mnie tajemnic.

Samo nadanie książce tytułu uważam, że było trafne, gdyż odzwierciedlało ono to, co ukrywało się w głębi przeżyć jednej z dwóch w występujących w niej głównych bohaterów o imieniu Evie, o której nikt nic nie wiedział, ponieważ nie każdy mógłby ją zrozumieć, gdyby poznał jej ból i to z czym się zmagała, a być może nie chciała o tym mówić, a może omawiać szczegóły wydarzeń z jej przeszłości osobom, którym nie ufała. Zaufanie w takiej sytuacji, w jakiej znalazła, się Evie jest bardzo ważne na każdym etapie wydarzeń tych, których można uniknąć, a co jeszcze należy poprawić w relacjach odgrywającą znaczącą rolę.

Lubię, kiedy nieznajomy do tej pory autor z gatunku literatury, który jest, mojemu sercu bardzo bliski potrafi mnie zaskoczyć czymś wyjątkowym, a jeśli nie to chociaż podejmuje próbę, abym mogła spróbować dać mu szansę za to, że nie poddaje się, lecz wykazuje się odwagą i siłą pokonania własnych przeciwstawności i pomysłowości, lecz nie wszystko wyszło mu tak, jak by tego chciał idealnie.

Polubiłam Cyrusa Havena, który to jako policyjny psycholog ma wiele przed sobą zawodowych i prywatnych wyzwań, nigdy się nie poddaje, ale również nie pozwala na to, aby coś zostało przed nim ukryte, dzielnie walczy z tym, co kiedyś było dla niego bólem, a może pogodził się z tym w głębi serca, może tylko udaje, że nie. Jest w nim, coś takiego, że nawet ja nie potrafię go rozszyfrować do samego końca. Wiem, że umie być dobry, troskliwy, ale uczuciowo ma problem, by ujawnić, jakie jest jego prawdziwe oblicze, a może go nie ma?

Obserwując zachowania, co poniektórych bohaterów odnoszę takie wrażenie, jakby byli dla siebie samych obcy, nieufni, maskujący się idealnie, a jednak mimo szczerych chęci mają w sobie strach, że jednak sekrety ich zostaną ujawnione.

Kryminał ten przedstawia obraz rodziny zamordowanej nastolatki Jodie Sheehan z jednej strony dążenie do rodzinnego idealizmu, z drugiej strony ukrywanie prawdy o rodzinie, a trzecia strona medalu to miłość do zainteresowania łyżwiarstwa na pokaz, aby udowodnić, że można sukcesami przezwyciężyć wszystko i zarobkami, jakie ono daje, wykorzystując do tego ulubienicę rodziny, aby móc cieszyć się, że jest, coś warta nie patrząc na to, czy ona podoła planom rodziców w nią zapatrzonych, a nie zwracając uwagi na syna potrzebującego również od rodziców zainteresowania.

Czytając, ten kryminał można wyciągnąć wiele wniosków i zastanowić się, co jest ważne dla osób, które czują się odrzucone, czego im brakuje w życiu, a może jest coś takiego, czego najbardziej oczekują od życia, a może mają poczucie braku zaufania, co ich martwi, a co cieszy?

Warto dzięki przeczytaniu tego kryminału zastanowić się nad problemami młodzieży i być może znajdzie się wspólne rozwiązanie wyjścia z trudnych sytuacji, jakie je w głębi otaczają a najważniejsze porozmawiać z nimi, czy potrafią zrozumieć słowa: dobro i zło? Czy potrafiliby się odpowiednio zachować, kiedy widzą zło u swoich rówieśników bądź rodziny i czy umieliby sobie z nim walczyć, a może w ukryciu nie mówiąc nic nikomu rozwiązać problem z użyciem środków nie zawsze pasujących do sytuacji, która zagrażałaby choćby utracie życia, które jest jeszcze przed nimi ?

Mylące było dla mnie kto tak naprawdę odpowiada za morderstwo nastolatki Jodie Sheehana, która powinna żyć, a niestety nie znalazł, się nikt kto wyciągnąłby do niej pomocną dłoń, lecz istniał inny sposób na, jej nieoczekiwany problem mogący wiele zmienić, a jednak dał o sobie znać.

Problemy poruszane w tym kryminale udowadniają, że życie toczy się dalej, ale mimo wszystko nie można obwiniać innych za nie, lecz siebie za to, że żyje się w świecie, w którym widzi się jedynie indywidualizm i widoczny narcyzm, o którym się nie mówi, bo wolimy oskarżać innych, a nie siebie za popełniane błędy w trakcie wychowania młodego pokolenia na przyzwoitych obywateli, a jednak pojawia się zawsze coś na drodze negatywnego zamiast pozytywnego dla osiągniętego w przyszłości idealnego celu i zadowolenia, że zrobiło się coś dobrego.

I pojawia się nagle cień nadziei z trudnej przebytej przyszłości, czy uda się naprawić go, a może jedynie zapomni się o nim na chwilę i znów on z dalekiej przebytej podróży na chwilę powróci, tego nie wiemy, dopóki nie pojawi się ktoś na horyzoncie i nam pomoże się go pozbyć, a może sami spróbujemy o nim zapomnieć, choć to nie jest takie proste, ale czas pokaże i może wyleczy rany, które kiedyś zostawiła po sobie nieprzewidywalna przeszłość.

Nie podobało mi się to, że kryminał zawiera za dużo rozdziałów.

Polubiłam twórczość autora za to, że mogłam do samego końca poznać losy wszystkich bohaterów.

Polecam przeczytać ten kryminał.

Ocena: 4+/5

Gatunek: kryminał/thriller psychologiczny

Motywy: morderstwo łyżwiarki figurowej, oryginalna para bohaterów (oboje mocno doświadczeni przez życie), śledztwo policyjne

.

Mistrz Robotham znów w grze! Na dodatek w świetnej dyspozycji! Napisał pełnokrwisty kryminał z wciągającą intrygą i wyrazistymi bohaterami, którym się współczuje i których nie da się nie polubić. Poturbowana przez los Evie, znana też jako żywy wykrywacz kłamstw + psycholog Cyrus, który w brutalny sposób stracił rodzinę, tworzą ekipę nie do podrobienia.

A sama historia? Ma wszystko, co powoduje, że od książki nie da się oderwać. To opowieść o morderstwie, ale także o ludziach złamanych przez życie, mrocznych sekretach i różnych rodzajach miłości. Okraszona czarnym humorem, świetnymi dialogami i wieloma niewiadomymi. Nie ma tu chwili na nudę, a wypełnione akcją zakończenie robi taką robotę, że nie ma mowy o odłożeniu książki na półkę. Napięcie wbija w fotel! Nie da się wymagać od kryminału czegoś więcej :)

Niech ostateczną rekomendacją będą te słowa: nie przepadam za seriami, nie mówiąc nawet o policyjnych proceduralach, a w tym przypadku niczego nie mogę doczekać się bardziej niż drugiego tomu z Evie i Cyrusem w rolach głównych.

Cyrus Haven, psycholog pomagający rozwiązać sprawę policji.

Evie Cormac, dziewczyna, która wiele przeszła i bezbłędnie rozpoznaje czy ktoś kłamie. Czy łącząc siły uda im sie rozwiązać zagadkę śmierci nastolatki?

"Dobra dziewczyna, zła dziewczyna" wciaga od pierwszych stron. Autor tak prowadzi narrację, że ciężko się oderwać od lektury. Stopniowe odsłanianie kolejnych wątków buduje napięcie, by na końcu oczywiście zaskoczyć.

Polecam każdemu, a szczególnie tym, którzy uwielbiają dobre kryminały.

Na wstępie powiem wam, że nie ma co szufladkować ludzi, to to, czy ktoś jest dobry, czy zły, to naprawdę zależy od punktu widzenia i znajomości danej osoby. Często poprzez maski, które ludzie na siebie zakładają widzimy ich takich, jakich chcą, żebyśmy ich widzieli. Zazwyczaj prawda, wygląda zupełnie inaczej. Napomknęłam o tym, bo tutaj mamy przedstawione różne obce dziewczyny i choć bohaterzy wydadzą tutaj osądy, to jednak nie oznacza to, że w ten sposób mamy je postrzegać. Mają cechy prawdziwych ludzi i śmiało można by rzec, że nie grają, tylko zachowują się normalnie, według wytycznych tego, co przeżyły. Jedna z postaci za młodu przeżyła życie niczym wyjęte z prawdziwego horroru. Przez lata obserwowała ludzi, patrzyła na ich zachowania i nerwowe tiki. W ten sposób potrafi odróżnić kto kłamie, a kto jest szczery. Jej losy zetkną się tutaj z policjantem, który widzi możliwość współpracy z dziewczyną. Poszukując sprawcy pewnej gwizdy, wydaje mu się, że jego talent w byciu psychologiem policyjnym jest nieco niedokładny. Sam mając własną burzliwą przeszłość, dostał się do pracy z powodu traum z dzieciństwa. I tutaj mamy ciekawą zależność, bo prosząc o pomoc dziewczynę nie wie, że jej demony wciąż grasują na wolności i sama nie potrafi o nich zapomnieć. Jak zatem sądzicie, czy dwoje skrzywdzonych ludzi może mieć wspólne spojrzenie na przyszłość?

Celowo nie zdradziłam ważnych faktów, gdyż uważam, że to one robią na czytelniku największe wrażenie. Język postaci bywa dosyć wulgarny, ale nic dziwnego, skoro kogoś wychowała ulica. Tam wiadomo, że stajemy się potworami po to, by już nikt nas więcej nie skrzywdził. Poprzez częste dialogi zauważamy, że agresja jest tu na pierwszym planie. Nie ma możliwości, by przerwać czytanie, gdyż mamy tu bardzo dynamiczną akcję. Każdy tutaj walczy o swoje i nie mamy się temu dziwić. Bywają momenty, że okropne opisy nie robią na nas wrażenia, jednak są i lżejsze, które bardzo grają na naszym dobrym sercu i chęci ochrony przed złem. Po skończeniu długo nie można o niej zapomnieć. Świetny thriller psychologiczny, bardzo go polecam!

Książka trzymająca w napięciu. Wciągająca treść, dobrze wykreowani bohaterowie. Czytelnik nie ma chwili na nudę.

Zagadki dwóch różnych dziewczyn. Jedną prawdę można odkryć szukając śladów zbrodni, przesłuchując świadków i wyciągając wnioski. Drugą możemy poznać tylko, jeśli bohaterka ją nam powie… Która tajemnica bardziej przyciąga? Którą bardziej chcielibyśmy odkryć?

Właściwie już na początku książki możemy się domyślić, że ta z pozoru dobra dziewczyna okaże się inna niż ją widzą najbliżsi. Ale czy to znaczy, że jest zła?

Mam wątpliwości jest chodzi o tytuł książki (nie do końca mi on pasuje).

Treść -> nie mam żadnych zastrzeżeń. Dobra zabawa dla miłośników kryminałów (a wiadomo, że nie łatwo ich zadowolić).

To moje pierwsze spotkanie z autorem, ale już zaczynam się rozglądać za innymi jego publikacjami.

Książka wciąga od pierwszej strony, nie sposób się od niej oderwać. To jedna z tych pozycji, którą czyta się do późna w nocy albo idąc potykając się na chodniku. Świetnie napisana, z wartką akcją, dotykająca bardzo trudnych tematów, nieoczywista. Jest śmierć, jest tajemnica, rodziny kryjące ciemne sekrety i dwoje wyrazistych bohaterów - psycholog z traumatyczną przeszłością i nastolatka znaleziona przed laty w domu, w którym dokonano strasznej zbrodni. Napięcie rośnie z każdym rozdziałem, z każdą kartą, czeka się z niecierpliwością na końcowe rozwiązanie... a tu klops. Rozwiązania nie ma. Autor pozostawił dużą przestrzeń na domysły i samodzielną interpretację. Z początku byłam tym zabiegiem niesamowicie rozczarowana i zniechęcona, ale z biegiem czasu, gdy sama układam sobie możliwe scenariusze doceniam taki sposób zakończenia książki. To pierwsze moje spotkanie z autorem. Na pewno nie ostatnie. Książkę polecam!