Dla jej dobra

"Dla jej dobra" jest niesamowitą książką, którą warto przeczytać. Nie jest to lekka powieść. Tajemnice rodzinne potrafią niszczyć. Tutaj mamy do czynienia z tragicznymi rodzicami, a właściwie matką, która nie potrafiła pogodzić się z tym, że jej córka urodziła się chora. Po prostu jej nie chciała. Rodzice trzymali ją na strychu i jej z niego nie wypuszczali. Lilly Blackwood pierwszy raz wyszła z domu z mamą do cyrku, ale niestety nie na przedstawienie. Matka sprzedała ją właścicielowi cyrku. Kobieta nie miała serca. Jak można coś takiego zrobić własnej córce?! Jak potoczyły się dalsze jej losy musicie przeczytać sami. Oprócz Lilly poznajemy kolejną bohaterkę, której również los nie oszczędzał. Po śmierci matki dziewczyna wraca do domu rodziców. Odziedziczyła dom wraz ze stadniną koni. Niestety ten dom nie był dla niej szczęśliwy. Matka Julii wszystkiego jej zakazywała. Nie mogła jeździć na koniach itd. Dlaczego? Czy zdecyduje się utrzymać stadninę czy raczej ją sprzeda? Co zrobi, gdy odkryje rodzinną tajemnicę?

Doskonała powieść obyczajowa. Chwyta za serca. Przygotujcie zapas chusteczek, bo będzie potrzebny. Zakończenie - szok. Stawiałam na inną opcję. Cały czas nie mogą uwierzyć, że matka Lilly tak postąpiła. Z drugiej strony dzięki temu, że została sprzedana poznała wspaniałych ludzi i zwierzęta. Pokochała słonie i z nimi współpracowała. Była w tym najlepsza. Niestety wszystko co dobre szybko się kończy. Musicie koniecznie przeczytać "Dla jej dobra". Jeżeli lubicie przeplatanie losów bohaterów to dobrze trafiliście. Tutaj znajdziecie opisane losy Lilly i Julii. Czy coś łaczy te dwie kobiety?

Książka posiada 34 rozdziały. Powieść jest godna polecenia. Historie obu kobiet bardzo mną wstrząsnęły. Tą powieść czytałam z zapartym tchem.

Moja ocena 10/10.

Znacie to uczucie, kiedy czytacie powieść, która kompletnie wbija Was w fotel i sprawia, że z jednej strony chcecie poznać zakończenie jak najszybciej, ale z drugiej się tego boicie? Ja mam takie odczucia niestety dość rzadko, ale ostatnio zdarzyło mi się to z powieścią Ellen Marie Wiseman, czyli Dla jej dobra. Jak można się domyślić, pokochałam tę historię całym sercem.

Mała Lilly Blackwood zdecydowanie różni się od innych dzieci. Jej rodzice pod pretekstem dbania o jej bezpieczeństwo, trzymają ją w odosobnionym pokoju na poddaszu, z którego nie wolno jej wychodzić. Wkrótce nadchodzi jednak dzień, w którym dziewczynka może opuścić swój schron. Powodem tego jest fakt, że jej własna matka postanawia sprzedać ją do cyrku... Dwadzieścia lat później Julia Blackwood otrzymuje w spadku posiadłość rodziców. Miejsce to zawsze było dla niej miejscem zakazów i licznych awantur, więc ma nadzieję, że powrót pomoże ukoić bolesne wspomnienia. Na strychu znajduje fotografie, na których pojawia się tajemnicza dziewczyna. Julia będzie musiała odkryć prawdę o Lilly i poznać na nowo swoją historię.

Przyznam szczerze, że nadal mam problem z pozbieraniem swoich myśli po skończeniu tej pozycji. Zaczęłabym od plusów, ale... ta książka ma same plusy. Jest to taka historia, jakiej potrzebowałam i która dostarczyła mi mnóstwa przemyśleń i emocji. No ale dobrze, może zacznę opowiadać wszystko po kolei.

Pierwsza z głównych bohaterek, Lilly, wzbudziła we mnie całe morze współczucia oraz podziwu. Została ona świetnie wykreowana, a podczas lektury czułam dokładnie to, co ona, więc tutaj autorka zasługuje na gromkie brawa. Podobnie z resztą sprawa wygląda z Julią, której także nie zabrakło niczego. Jestem w stanie nawet napisać, że te postacie trafiły do grona moich ulubionych i najukochańszych postaci książkowych.

Historia, którą przedstawia tutaj Ellen Marie Wiseman, jest okrutnie wzruszająca, bolesna oraz poruszająca. Dawno nie czytałam takiej książki, którą musiałam odkładać co jakiś czas, bo nie mogłam znieść tego, jak mocno ona na mnie wpływa. Autorce udało się mnie wciągnąć, przerazić ludzkim okrucieństwem oraz całkowicie podbić moje serce miłością do zwierząt, jaką sama tutaj przedstawia. Czy brzmię trochę nieobiektywnie? Być może, ale nic na to nie poradzę. Ta powieść to prawdziwa petarda.

Styl pisania autorki również jest bez zarzutu, nie rzucały mi się w oczy żadne niedociągnięcia czy brak logiki, więc mogę śmiało uznać, że ta pozycja została po prostu bardzo dobrze napisana (i przetłumaczona, ponieważ to prawdopodobnie również miało wpływ na mój odbiór). Wątek nietolerancji dla niepełnosprawności i robienie z tego sposobu na łatwy zarobek mnie przeraził, poruszył niesamowicie i pozostawił rozbitą na setki kawałków. Pewne jest jedno: osoby wysoko wrażliwe mogą czuć się tą historią przytłoczone.

Nie wiem, co jeszcze mogłabym tutaj napisać. Dla jej dobra to powieść, którą będę wspominać bardzo dobrze i do której na pewno jeszcze wrócę. Zresztą, po jej skończeniu miałam ochotę przeczytać ją jeszcze raz – to już powinien być wystarczający dowód na to, jak dobra jest to książka. Jeżeli lubicie powieści obyczajowe, dramaty lub powieści, których akcja toczy się w latach 30. to musicie poznać tę książkę. Koniecznie!

Nowy Jork, rok 1931. 9-letnia Lilly zostaje sprzedana przez matkę do cyrku. Nie wiadomo co lepsze, bo dotychczas z powodu swojej "inności" była więziona na strychu.

Long Island, rok 1956. 18-letnia Julia po ucieczce z domu, próbuje przeżyć w obcym miejscu.

Co je łączy? Ich rodzinnym domem jest Stadnina Blackwood Manor.

Dziewczyny czeka wiele niepowodzeń ale też wielu dobrych ludzi na swojej drodze spotkają. Los okaże się przewrotny a rozwiązanie tajemnic rodzinnych bolesne. Wspomnę, że świat cyrku potrafi być i ekscytujący i przerażający, a praca w stadninie niesie za sobą wiele emocji. Co by nie rzec, zwierząt ci w książce dostatek ale potrafi być do bólu przejmująco.

Druga książka Wiseman mniej mi się podobała ale nie zmienia to faktu, że w podobnym stopniu emocjonalnie mnie poharatała. Autorka ma dar, przyznać muszę. Ja się chyba nie nadaję do takich przejmujących historii, mnie zaraz wszystko boli, udźwignąć nie mogę. Matka odmawiająca milion razy dziennie modlitwę, sprzedaje własne dziecko, więzi, znęca się, manipuluje. Ojciec nic nie lepszy. I jeszcze te zwierzęta...

Forma książki podobna do poprzedniej. Dwie bohaterki, dwie naprzemiennie opowiedziane historie. Może i przewidywalnie ale mnie się czytało bardzo dobrze. Wprawdzie telenowela meksykańska to przy tej fabule wymięka ale mnie się podoba i co zrobić. Wiseman ładnie pisze. Zajmująco, obrazowo, klimatycznie. Jednym słowem, potrafi opowiadać. Książka była dla mnie z tych nieodkładalnych. Ból ogarnia wielki ale nie chcesz przestać czytać, czytasz, bo wierzysz, że jednak los tych dziewczyn się odmieni.

Czekałam dokładnie trzy lata na możliwość przeczytania kolejnej powieści autorstwa Ellen Marie Wiseman. Poprzednia książka, z jaką miałam styczność, czyli „To, co zostawiła”, zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Nadal lubię do niej wracać i ponownie przeżywać te same emocje, a czasami odkrywając coś nowego. Dlatego z wielkim zainteresowaniem zasiadłam w fotelu, sięgając po „Dla jej dobra”. Tym razem również się nie zawiodłam! Pisarka wprowadziła czytelników w barwnie stworzony świat, chwilami gorzki, smutny, ale zawsze tchnący nadzieją. Akcja bardzo mnie interesowała, jednak postanowiłam dawkować sobie każde zdanie, aby móc jak najdłużej cieszyć się lekturą. Myślę, iż to najlepsza rekomendacja! A uwierzcie, naprawdę chciałam szybciutko skończyć całość, poznać finał, lecz z perspektywy czasu nie żałuję obranego toku czytania. Jeśli nie lubicie zachwytów, to możecie ominąć dalszą część recenzji — brak wad!

Kiedy poznawałam wstrząsającą historię Lilly zamkniętej przez matkę w pokoju, a potem sprzedanej, czułam spory ból, choć to postać fikcyjna. Autorka niezwykle opisowo przedstawiła dość okrutną egzystencję w cyrku. Lilly wywarła na mnie emocjonalne wrażenie. Odebrano jej dzieciństwo, gdy najpierw zmuszono ją do życia na strychu, następnie traktując ją niczym rzecz. Owszem, cyrk był dla niej surowym miejscem, ale zaoferował też przyjaźnie oraz dojrzewanie, naukę do stawania w swojej własnej obronie. Tam, pośród kolorowych świateł, śmiechu widowni, nasza bohaterka została zaproszona do przyspieszonej lekcji odkrywania, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem…

Historie opowiedziano w różnych perspektywach dwóch niezwykłych młodych kobiet — Lilly Blackwood w latach trzydziestych i Julii Blackwood w latach pięćdziesiątych. Trudno mi wybrać, która z opowieści mocniej mnie ujęła. Są ze sobą ściśle powiązana, bez siebie nawzajem nie mają najmniejszego sensu. Chociaż, owszem, mam pewną słabość do Lilly. Nie wiem, jak można być tak bezdusznym, jak jej matka!? Momentami prowadziłam dialogi w swojej głowie, gdzie mówiłam tej paskudnej osobie, co o niej myślę. Choć irracjonalnie to brzmi!

Autorka wykonała wspaniałą pracę, badając opisywany przez siebie okres, wplatając kilka prawdziwych wydarzeń z historii. Świadomość, że sporo fragmentów zostało zainspirowanych faktami kreuje jeszcze bardziej wciągającą całość. Wiem też jedno — miłośnicy „braci mniejszych” mocno się spłaczą. Sama odczuwałam głęboki smutek oraz przerażona okrutnym traktowaniem zwierząt przedstawionym w tej powieści. Tak, maltretowanie w cyrkach było czymś zupełnie normalnym. Mogę tylko się domyślić, co przeżywała Wiseman, gdy robiła research. Jednak realne odwzorowanie rzeczywistości sprawiło, jakbym istniała tuż obok bohaterów, przeniesiona do ich czasów. To zawsze swoisty prezent od pisarza, możliwość zabrania czytelnika w dowolne miejsce na świecie. Dziękuję, Ellen!

Książki Marie Ellen Wiseman polecam przede wszystkim osobom przepadającym za retrospekcjami, masą rodzinnych tajemnic i wzruszeniami. A tych ostatnich naprawdę nie brakuje! „Dla jej dobra” pozostanie w moim umyśle na długo, a swój egzemplarz zamierzam pożyczyć kilkorgu bliskim (niechaj ustawią się w kolejkę!), bo sądzę, że lektura wywoła w nich podobne wrażenie. A nie ma nic lepszego od świetnej powieści, która staje się później przyczyną interesujących dyskusji — przy herbacie, przy regale z wieloma publikacjami…

Poznajemy historie Lilly oraz Julii. Historia Lilly strasznie mną wstrząsnęła. Dziewczynka była zamykana na strychu ponieważ według jej matki była dziwolągiem. Matka nie szczędzi jej komentarzy, że jest brzydka, dziwna, odrażająca i odbiera im apetyt więc dlatego nie je z nimi posiłków. Do tej pory myślałam, że to najgorsze co spotka małą Lilly, jakie było moje zaskoczenie gdy matka sprzedała ją do cyrku...

Za każdym razem miałam łzy w oczach, mimo, że jest to książka, i wymyślona historia... dostarczyła mi tyle emocji...

Drugim wątkiem była Historia Julii. Dziewiętnastoletnia dziewczyna dostaje po rodzicach dom w spadku. Dom nie kojarzy się jednak młodej dziewczynie szczęśliwie. Jednak właśnie w tym domu natrafia na tajemnicze fotografie, które przedstawiają pewną dziewczynkę... z cyrku. Julia nie waha się ani sekundy, chce rozwiązać tajemnice. Jeszcze nie wie z czym będzie musiała się zmierzyć...

Kolejną sprawą jest cyrk... Chyba nie muszę Wam mówić jak traktowane są tam zwierzęta, ale i ludzie. Cała książka wywarła we mnie ogromne poruszenie. Ja od zawsze jestem przeciwnikiem cyrków i nigdy w życiu moja noga tam nie postanie i zdania nie zmienię. Jak coś takiego można nazywać rozrywką!

Zdecydowanie jest to książka dla osób o mocnych nerwach, bo momentami wierzcie mi jest naprawdę ciężko! Niemniej książkę polecam, tak samo jak w przypadku „To co zostawiła” jestem zachwycona piórem autorki, jest lekki i bardzo szybko się to czyta mimo tak trudnych tematów jakie są w niej poruszone.

No i zakończenie... tego się nie spodziewałam. Pora nadrobić pozostałe książki autorki.

Ellen Marie Wiseman Dla jej dobra, "Odkąd sięgała pamięcią, nieraz po zgaszeniu światła kuliła się pod kołdrą, zdjęta gwałtownym pragnieniem, by wydostać się ze swojej klitki i zejść na dół. Na podstawie książek wiedziała, że w domu jest więcej niż jedno piętro i lubiła fantazjować o tym, że przekrada się przez poddasze, odnajdując schody i krąży po dolnych kondygnacjach Blackwood Manor, a w końcu przestępuje próg frontowych drzwi. Wyobrażała sobie, jak stawia stopy na ziemi i bierze głęboki oddech, po raz pierwszy w życiu czując coś więcej niż tylko stęchliznę starego drewna, kurzu i pajęczyn. "

Lata trzydzieste ubiegłego wieku, dziewięcioletnia Lilly różni się od innych dzieci. Zamknięta przed światem przez rodziców, nigdy jeszcze nie opuściła swojego pokoju. Spędza czas poznając świat z książek i obserwując go przez okno. Choć matka jest dość specyficzna, dziewczynka pokłada w niej i ojcu całą swoją dziecięcą ufność. Do pewnego dnia, kiedy to matka sprzedaje swoje dziecko właścicielowi cyrku. Życie dziewczynki zmieni się całkowicie. Znajdzie się w gronie osób, które tak jak ona będą mocno odczuwać swoją odmienność, inność.

Lata pięćdziesiąte XX wieku, osiemnastoletnia Julia dziedziczy po rodzicach posiadłość wraz ze stadniną koni. Wraca do domu rodzinnego, z którym łączy ją ogrom traumatycznych wspomnień. Kiedy na strychu odkrywa nieznane jej dotąd fotografie przedstawiające osobliwą dziewczynkę, pragnie dowiedzieć się o niej nieco więcej. Dokąd zaprowadzą ją poszukiwania? Czego dowie się o sobie? Czy będzie potrafiła zmierzyć się z historią małej Lilly?

Ellen Marie Wiesnan stworzyła historię, którą wstrząsa, wciągając czytelnika do przerażającego świata rodzinnych tajemnic, a jednocześnie pokazuje jak silną wspólnotę utworzyć mogą osoby, które znalazły się w cyrku ze względu na swoją odmienność. Jak ważna jest wiara w siebie i świadomość, że jest się człowiekiem, który nie różni się od innych, jak inni posiada takie same prawa i marzenia, które może spełniać. W końcu z jak wielką pomocą mogą przyjść w zrozumieniu swojego losu żyjące również w niewoli zwierzęta.

Wyjątkowo smutno a miejscami wręcz brutalnie brzmi ta historia, w której odrobina radości przeplata się z wielką tragedią, tajemnice rodzinne, o których nikt nie chce mówić, ciągną się latami, a ludzie boją się tego, czego nie rozumieją. Żeby żyć dalej należy się wyzwolić z tajemnic rodzinnych. Nie każdemu jednak to się udaje. Bardzo interesujący jest również motyw cyrku, miejsca rozrywki ale również ludzkich i zwierzęcych tragedii.

Jedna rzecz przeszkadzała mi tylko w czytaniu, językowa. Dla określenia widzów, gawiedzi, tłumu przychodzącego do cyrku pojawiało się najczęściej słowo ćwoki. Jakoś mi ono nie pasowało, psując trochę radość czytania. Tak jednak czasem bywa, że denerwuje jakąś mała, zdawałoby się niewiele znacząca rzecz.