Człowiek, który wyszedł z mroku

?Człowiek, który wyszedł z mroku? autorstwa szwedzkiego pisarza, dziennikarza śledczego Davida Lagercrantz.

Sztokholm? młoda policjantka i niezwykły mężczyzna, profesor psychologii (który mimo licznych życiowych zawirowań potrafi ?czytać ludzi? w nadzwyczajny sposób. Ten duet stara się poznać prawdę dotyczącą morderstwa?

prawdę, której strzegą władze, CIA i zmienieni dawnymi wydarzeniami ludzie,

prawdę? ukrytą pod grubą warstwą kłamstw, nadużyć i zatajeń,

prawdę, której poznanie wymaga nieszablonowego myślenia i narażenia się na niebezpieczeństwo.

?Człowiek, który wyszedł z mroku? to rewelacyjna historia, z zaskakującymi zwrotami akcji, bardzo ciekawymi bohaterami, precyzyjnie zarysowanym tłem społecznym i misternie utkaną intrygą? Intryga, która nie pozwala na oddech, choć nie jest to szaleńcze tempo akcji. Otrzymujemy akcję osadzonych w prawdziwych świecie, pełnym różnic, napięć społecznych, uprzedzeń i złożonych relacji międzyludzkich (również rodzinnych).

Tytułowe ?wychodzenie z mroku? jest przedstawione na wielu poziomach? wychodzenie z bezpiecznej ciszy w szum medialny, wychodzenie z otchłani uzależnienia, wychodzenie z półcienia schematów funkcjonujących w skostniałych organizacjach.

To kryminał precyzyjny, wyważony i gęstniejących sukcesywnie? aż do zaskakującego finału.

Gorąco polecam lekturę najnowszej książki Davida Lagercrantza. Ja spędziłam z tym tytułem bardzo ekscytujące wieczory? a pytania dotyczące strefy społecznej, pozostaną ze mną na długo.

Sport, muzyka i zbrodnia. Tak w trzech słowach można ująć fabułę najnowszej powieści Davida Lagercrantza, który zasłynął jako kontynuator serii Millenium rozpoczętej przez Stiega Larssona. Kontynuacja ma swoich zwolenników i przeciwników, ja jednak czytałam je z przyjemnością, choć pewnie częściowo przez sentyment do bohaterów. Przede mną jeszcze część szósta, jednak z dreszczykiem oczekiwania sięgnęłam po najnowsze dziecko autora ?Człowiek, który wyszedł z mroku? będące początkiem nowej trylogii. I prócz formuły tytułu znajdziemy tu kilka innych podobieństw.

Lagercrantz w sposób dla siebie charakterystyczny tworzy dość niespieszną fabułę, która początkowo dość prosta zaczyna rozbudowywać się o kolejne wątki. Morderstwo sędziego piłkarskiego wydające się być zemstą ojca furiata, okazuje się mieć drugie dno. Bo ani ofiara nie jest tym za kogo się podaje, ani motyw zbrodni nie jest tak prozaiczny. Sięga coraz wyższych szczebli władzy i coraz dalej poza granice kraju, zahaczając o działania wywiadowcze i tajne więzienia.

Kolejnym podobieństwem jest para budzących sympatię głównych bohaterów, którzy mimo ogromnych różnic kulturowych i intelektualnych świetnie uzupełniają się przy prowadzonym śledztwie. Obdarzonego niesamowitym zmysłem dostrzegania tego, co dla zwykłego człowieka niewidoczne, analizowania i wyciągania wniosków Hansa Rekkego z nieugiętą i honorową policjantką Micaelą Vargas łączy niespodziewana więź i porozumienie.

Autor walce o sprawiedliwość przeciwstawia okrucieństwo i oszustwa usprawiedliwiane walką z terroryzmem. Znowuż fanatyzmowi i terroryzmowi miłość do muzyki. Pokazuje czym są więzy krwi i rodzinna lojalność.

Powieść ma w sobie ten pierwiastek mroku tak charakterystyczny dla skandynawskich kryminałów, a nietuzinkowi bohaterowie zachęcają do sięgnięcia po kolejną część. Ciekawa jestem nie tylko kolejnych prowadzonych przez tę parę śledztw, ale też kierunku, w jakim rozwinie się ich relacja.

„Wszyscy chcemy zabić to, co kiedyś w nas płonęło. Wszyscy chcemy zniszczyć tęsknotę za tym, czego nie możemy mieć”.

Cóż to była za przygoda.

W Sztokholmie został zamordowany sędzia piłkarski. Zdarzyło się to po meczu, w trakcie którego ojciec jednego z młodych piłkarzy emanował agresją okazując swoje niezadowolenie z sędziowskich decyzji. Zbrodnia przypomina czyn popełniony w amoku, podczas ataku szału. Towarzyszą jej też inne okoliczności czyniące ją szczególną... Jako sprawca typowany jest wspomniany ojciec piłkarza – szalony i narcystyczny Włoch. Miał motyw, okazję i predyspozycje do popełnienia morderstwa. Wszystko w tej układance z grubsza do siebie pasuje. Jedyną brakującą rzeczą jest wyrok skazujący.

Jednak wśród członków grupy dochodzeniowej, z których większość jest przekonana o rozwiązaniu sprawy, jest młoda i ambitna policjantka, Micaela Vargas, która ma wątpliwości..

Śledczy kontaktują się więc z światowej sławy profesorem psychologii, Hansem Rekkem. Ten geniusz, o którym mówiono, że „potrafi zdemaskować samego diabła”, a jego błękitne oczy zawsze widzą więcej niż powinny „zarówno w tym świecie, jak i czasami w innych, alternatywnych wszechświatach” – z premedytacją wykoleja śledztwo. Okazuje się, że „prawda często wygląda dziwnie i nieskładnie”, nie wszystko jest takie, na jakie wygląda, a zamordowany wcale nie jest tym, za kogo się podawał.

Wkrótce ku zaskoczeniu wszystkich, Micaela i Rekki stają się jedynymi pragnącymi poznać prawdę. Ktoś jednak sabotuje śledztwo, które niebezpiecznie zmierza w tajemnicze polityczne rejony: tajne więzienia, gry wywiadów, wojny terrorystów, intrygi na najwyższych szczeblach władzy.

No i tak się złożyło, że pewnego dnia latynoska policjantka, z pozoru grzeczna dziewczynka, a naprawdę najeżona i niezłomna fajterka „potknęła się o sensacyjne odkrycie”. A emanujący autorytetem, być może nieco niestabilny psychicznie geniusz, od niechcenia wykorzystał swój „dar” rozwiązywania problemów policji. To zderzenie dwóch różnych światów – kobiety z nizin społecznych i mężczyzny z wyższej klasy – zaowocuje zacnym koncertem talentów na skalę światową zwieńczonym nie jednym wybuchem fajerwerków.

?Człowiek, który wyszedł z mroku? to znakomity kryminał. Akcja niby toczy się niespiesznie, wymaga skupienia i czujności, ale dostajemy tu nieszablonową zagadkę do rozwiązania oraz parę bohaterów, tak różnych, ciekawych i rozbrajających wiedzą, podejściem do życia, poczuciem humoru, że ten brak dużej ilości nagłych zwrotów w niczym nie przeszkadza. Wręcz pozwala się delektować klimatycznym szwedzkim kryminałem.

W oczekiwaniu na kolejną kryminalną przygodę w tak doborowym towarzystwie, bo jest to pierwsza z części trylogii – polecam.