Czarownica

Evey, Dill oraz jej matka żyły sobie w spokoju do czasu pamiętnego dnia, które na zawsze odmieni ich życie. Wtedy siostry zostały świadkami jak łowcy czarownicy w brutalny sposób zabijają ich matkę. Zaślepiona gniewem i rozpaczą Evey przysięga, że pomści tą zbrodnię. We dwie wyruszają do sabatu, by tam uzyskać pomoc i choć starsza z sióstr obiecała umierającej, że zajmie się młodszą, ta odbiera jej kamień wróżebny i zostawia u ciotki. Sama wyrusza dotrzymać swojej obietnicy. Co się wydarzy? Czy uda jej się spełnić przysięgę? Kogo spotka na swojej drodze? Co stanie się dla niej ważniejsze zemsta czy rodzina?

Przed premierą tej powieści czytałam o niej wiele dobrego, dlatego byłam nią niezwykle zainteresowana. Dodatkowo fakt, iż jest w niej wątek czarownic i łowców, który bardzo lubię w powieściach (i dlatego sama nie wiem czemu jeszcze nie zabrałam się z "Gołąb i wąż"). Zaczęłam ją czytać i zostałam oczarowana, ale im dalej to zmierzało, tym robiło się dziwniej i przynajmniej dla mnie niezrozumiale.

Sam pomysł był naprawdę dobry, nawet nie patrząc na to, że książek czy filmów w podobnym klimacie jest mnóstwo, to zapowiadało się dobrze. Początek także nie był zły, wciągnął mnie i intrygował, chciałam wiedzieć, co będzie dalej. Jednakże odkąd Evey poznała pewną kobietą zaczęło się robić dziwnie i im dalej tym to się pogłębiało.

Średnio też wypadła charakterystyka postaci, chyba że taki miał być zabieg to cofam te słowa. Jednak od początku, choć fabuła interesowała to trudno było polubić postacie. Evey była ciągle traktowana jako ta gorsza, bo nie chciała uprawiać magii, jak jej młodsza siostra. Dodatkowo miała w sobie całą masą złości, frustracji zazdrości, które kształtowały jej zachowanie wobec innych. To się zadziało na samym początku, więc dużo nie zdradzam, ale mężczyznę, który pomógł siostrom się ukryć i dał schronienie, potraktowała okropnie i chamsko. Trudno było mi się z niż zżyć czy jej kibicować skoro tak się zachowywała. Choć mamy wytłumaczone dlaczego zachowuje się tak a nie inaczej, to jednak trudno ją polubić. Z Dill mam mieszane odczucia, bo zachowywała się momentami bardzo infantylnie, to jednak wiem, że też była małą dziewczyną, która widziała śmierć matki, a potem została porzucona przez siostrę. Jednak później jej zachowanie diametralnie się odmieniło i zaczęła zachowywać się jak dorosła, co także było dziwne. Ogólnie w tej książce według mnie brakuje wątków/rozmów, które bardziej nakreśliłby relacje pomiędzy postaciami. Jakoś mam odczucie, że pojawia się jakaś osoba i z góry jest założone ta jest zła, a ta dobra lub tą główna bohaterka od razu lubi a drugą nienawidzi.

Chyba nie znajdę lepszego określenia na moje odczucia po lekturze, jak to, że była dziwna. Miała swoje lepsze i gorsze momenty. Chociaż nie chce tylko na nią narzekać, ponieważ czytało mi się ją naprawdę dobrze i szybko, czego kompletnie się nie spodziewałam. W środku także jest dużo ilustracji, które dodawały temu wszystkiemu klimatu. Także też nie ma co negować tej pozycji. Dodatkowo pojawia się w niej wątek LGBT+, który mi tak średnio się spodobał, ale dla wielu jest naprawdę w porządku.

Także podsumowując, nie żałuje przeczytania tej powieści. Spędziłam z nią kilka przyjemnych godzin i choć nie wszystkie wątki mi się podobały to i tak suma sumaru wypadła ona w porządku. Jak na debiut nie jest źle i cieszę się, że została ona wydana w Polsce. Porusza ona ciekawe tematy, takie jak więzi rodzinne, rządza zemsty, siła kobiet, walka o swoje oraz o byciu sobą pomimo przeciwności. Są to wartości aktualne przez cały czas i można je interpretować na różne sposoby. Jeśli macie ochotę na powieść magiczną, przez którą się płynie i jest silna główna bohaterka, to "Czarownica" powinna przypaść Wam do gustu.

Czarownica to historia o dwóch nastolentich siostrach, które były świadkiem śmierci swojej matki z rąk łowców czarownic.

Starsza Evey jest zazdrosna o swoją młodszą siostrę Dill, uważa że matka faworyzuje młodszą przez jej dar i umiejętność czarowania, a sama siebie uważa za zwykłą "nie jestem taka jak Wy" często powtarza. Czarę goryczy przelewa moment gdy matka daje Dill kamień wróżebny, zazdrość starszej że sióstr wzrasta. Zostawia młodszą pod opieką ciotki i wyrusza pomścić śmierć matki.

Sprawy przybierają niespodziewany obrót kiedy okazuje się że ciotka nie tylko je oszukała, ale i zdradziła.

Książka może i jest fantastyką, ale doskonale pokazuje magię jaka dzieje się między siostrami, jak silna jest siostrzana miłość, kiedy jedna staje w obronie drugiej i vice versa i do czego zdolne jest rodzeństwo gdy drugie jest w niebezpieczeństwie.

Ja jestem zachwycona tą książką. Ostatnio trafiam na dobre książki, ale mimo wszystko już dawno tak miło nie spędziłam czasu. Żałuję jedynie że z tą książką nie trafiłam na bardziej sprzyjające okoliczności do czytania. Niestety czytałam głównie w drodze z pracy i do pracy ewentualnie na przerwach, a to nie sprzyja magii czytania. No ale przecież za jakiś czas mogę odwiedzić siostry znowu i znaleźć dla nich taki czas, żeby wczuć się w ich historię w 200%.

Co mnie jeszcze urzekło to okładka jest tak piękna, że nie mogłam oderwać od niej oczu. A to co zobaczyłam w środku spowodowało, że rozpłynęłam się jeszcze bardziej. Przy każdym rozdziale znajdziecie przepiękne ilustracje, proste ale jednocześnie cudowne.

Dodatkowo co mnie się bardzo podobało to krótkie rozdziały. Nie wiem czemu, ale takie właśnie uwielbiam.

Książka, która zaczęła się bardzo dobrze, bo autor nie bawił się w przydługie wprowadzenie, tylko od razu poczęstował mnie akcją, a ja uwielbiam właśnie taki zabieg. Do tego już w pierwszym rozdziale dostałam to, czego oczekiwałam, przyglądając się okładce i wczytując się w opis - magiczny i nieco mroczny klimat. Mogło być więc pięknie, ale niestety ostatecznie w ogóle nie polubiłam się z "Czarownicą" Finbara Hawkinsa.

Zacznę może od tego, że od pewnego czasu mam zastój czytelniczy, który próbuję przezwyciężyć. Ta książka mi w tym nie pomogła, tylko wręcz pogłębiła ten problem. Po moim początkowym zachwycie czytało mi się ją strasznie ciężko. Styl autora jest niezaprzeczalnie piękny, baśniowy, ale niestety czasem utrudniał mi on odbiór tekstu. Oszczędność i artyzm sprawdzały się dla mnie w scenach, gdy pojawiała się sama główna bohaterka, jednak kiedy na scenę wchodziło więcej postaci, powstawał chaos. Szczególnie w końcówce książki, gdzie akcja pędziła do przodu, a ja nie wiedziałam, co się tak naprawdę dzieje. Była zemsta, zazdrość, moc siostrzanej miłości, ale niestety zabrakło głębi w postaciach i całej historii. Pomogłyby wątki poboczne, być może inna narracja i kilka różnych perspektyw. ?Czarownica? to opowieść z przesłaniem i nawiązaniem do prawdziwych wydarzeń, jednak niestety jest to jednocześnie zbyt prosta i za bardzo przekombinowana historia.

"Czarownica" to głośny, błyskotliwy debiut brytyjskiego pisarza Finbara Hawkinsa. Opowiada historię Eveline - dla rodziny i przyjaciół Evey - która wraz z młodszą siostrą jest świadkiem morderstwa matki. Pewnej nocy łowcy czarownic przybywają do ich domu, bez skrupułów pozbywając się kobiety posądzonej o czary. Siostrom na szczęście udaje się uciec, ale Evey planuje brutalną zemstę.

Zostawia Dill u ciotki, siłą odbiera jej kamień wróżebny odziedziczony po matce, a sama rusza w podróż na poszukiwanie zabójców. Po drodze spotyka przyjaciółkę, poznaje też gorzki smak życia. Dodatkowo kilka skrzętnie skrywanych tajemnic wychodzi na jaw, co przynosi jedynie strach i ból.

Czy Evey uda się rozprawić z łowcami czarownic, uzyskując tym samym spokój ducha? Pomści matkę? A co jeśli okaże się, że Dill jest w niebezpieczeństwie i aktualnie oczekuje na proces, w którym posądzają ją o czary i który skończyć się może... stryczkiem.

"Czarownica" to rzeczywiście nietuzinkowa historia, z pewnością opowiedziana niespotykanym, momentami dziwnym językiem. Moim zdaniem zbyt dziwnym, przez co kompletnie nie mogłam wsiąknąć w ten magiczno-mroczny klimat. Fabularnie książka z pewnością jest interesująca, ale wykonanie zdecydowanie jej ujmuje.

Narracja prowadzona jest w sposób dynamiczny, brakuje jej opisów, a jedyne, co się przewija to dialogi i pseudopoetyckie rozważania, co po czasie zaczyna męczyć. Miałam przesyt. Chciałam zżyć się z bohaterkami, poczuć ważność misji Evey, dopingować ją, a jedyne, co czułam, to rozgoryczenie i irytację. Główna bohaterka doprowadzała mnie do szewskiej pasji, bo jej pobudki nie zostały dostatecznie dobrze wyjaśnione, więc przez ponad połowę książki zupełnie nie rozumiałam decyzji, które podejmowała.

Po lekturze nie pojmuję fenomenu "Czarownicy", bo dla mnie to opowieść pełna niedopowiedzeń, braków fabularnych oraz zbyt powierzchownego potraktowania bohaterów. Styl mnie raził, podobnie jak tempo akcji oraz mnogość wydarzeń, które w tak niewielkiej liczbie stron po prostu zginęły.

Na plus zasługują dwie rzeczy. Pierwsza to miejsce akcji, czyli XVII-wieczna Anglia, a druga to ogólny pomysł na książkę - porywanie/mordowanie kobiet posądzonych o czarny, niesłuszne, ustawione procesy czarownic, a także rządna zemsty młoda dziewczyna, w której powoli budzi się magia.

"Czarownica" Finbara Hawkinsa to książka o interesującym pomyśle i nietrafionym wykonaniu. Będąc szczera ze sobą, nie jestem w stanie jej wam polecić. Mimo że czyta się szybko, lektura naprawdę drażni, podobnie jak główna bohaterka oraz zbyt udziwniony styl pisania. Najlepiej będzie, jeśli sami zdecydujecie, czy sięgniecie, czy jednak spasujecie.

Nie miałam wielkich oczekiwań co do tej powieści. Liczyłam tylko na absorbującą młodzieżówkę, z elementami magicznymi, może trochę schematyczną, ale przyjemną i lekką. A zaskoczyło mnie wszystko, począwszy od gabarytu, aż po wykonanie.

Jest to historia Evey, młodej czarownicy i jej młodszej siostry Dill. Akcja zaczyna się w momencie śmierci ich matki. Kobieta, posądzona o czary, ginie w bestialski sposób z rąk łowców czarownic. Dziewczynki są tego świadkami, i Evey, przepełniona złością, smutkiem i goryczą, przyrzeka, że pomści matkę. Dalej nie będę streszczać, bo obawiam się, że mogłabym całą fabułę zawrzeć w dwóch zdaniach, bo historia jest bardzo prosta i tendencyjna. To powieść pełna zdrady, niesprawiedliwości, zemsty, kłamstw, ale też ma nieść przesłanie, które niestety odkryjemy dopiero w notatce od autora.

Całość nie podobała mi się, była chaotyczna, przewidywalna, w dodatku napisana poetyckim językiem, który tutaj nijak nie pasował. Ilustracje oraz klimatyczna okładka nie uratowały tej powieści, chociaż one zasługują na uwagę.

"Czarownica" to debiut Finbara Hawkinsa.

Poznajemy historię dwóch sióstr - dwóch czarownic - starszej Evey i młodszej Dill. Dziewczęta są świadkami zabójstwa matki i muszą uciekać, by nie spotkał ich ten sam los.

Evey - po wszystkim co je spotkało - napędzana gniewem i złością, chce zemścić się na łowcach czarownic, ale najpierw musi zostawić siostrę w bezpiecznym miejscu. Dopiero wtedy będzie mogła rozpocząć polowanie. Czy Evey uda się pomścić mamę? Czy Dill faktycznie będzie bezpieczna?

Powieść czyta się bardzo szybko. Składa się z krótkich rozdziałów, które powodują, że przez książkę się płynie. Zaś proste niezłożone zdania to dla mnie mały minus, bo były momenty, w których taka konstrukcja wybijała mnie z rytmu.

Główna bohaterka - Evey z początku bardzo mnie irytowała swoim zachowaniem. Uważała się za najważniejszą, a sposób traktowania młodszej siostry podnosił mi ciśnienie. Ale im dalej czytałam tym bardziej zaczynałam ją rozumieć,. Może nie popierałam wszystkich jej decyzji, ale rozumiałam czemu właśnie tak się zachowywała. Zemsta stała się dla niej najważniejsza, pomszczenie mamy ważniejsze od siostry. Lecz kiedy dowiaduje się ona o Dilly, wie, że popełniła błąd, który musi za wszelką cenę naprawić.

Polubiłam bohaterów, którzy towarzyszyli Evey w jej podróży. Każdy wnosił do życia dziewczyny coś dobrego i nie oceniał jej, dodawał otuchy i wierzył w nią.

"Czarownica" to powieść pełna magii, momentami brutalna, zawierająca zwroty akcji, ale także pokazująca, że w obliczu śmierci jesteśmy w stanie zrobić wiele.

To powieść, w której rodzina jest motorem napędowym wielu decyzji. A decyzje te powodują, że więzy rodzinne są jeszcze silniejsze.

Zakończenie podobało mi się. Liczyłam, że coś się wydarzy i tak właśnie było.

Podsumowując spędziłam miło czas z tą powieścią. Było magicznie, a zarazem mrocznie.

Na koniec muszę dodać, że książka wydana jest pięknie. Okładka jest genialna, a ilustracje w środku dodają książce uroku.

Czarownica to baśniowa i wyjątkowa propozycja dla młodzieży. Finbar Hawkins utkał niesamowitą historię o poczuciu sprawiedliwości, walki w imię przyjaźni, miłości i rodziny. A przede wszystkim o tym, że człowiek musi odnaleźć w sobie siłę. To powieść dla małych i dużych. Czy dasz się oczarować?

„Ja nigdy nie czarowałam. W każdym razie nie wtedy, kiedy nas o to oskarżyli.”

Uciekaj lub zgiń!

Łowcy czarownic nie pukają do drzwi. Łowcy czarownic zabijają. Evey wraz z młodszą siostrą Drill są świadkami brutalnego morderstwa matki. Bronić się, walczyć, uciekać? Co im pozostaje? Tylko ta ostatnia obietnica złożona matce: zaopiekuj się siostrą. Rozpoczyna się walka z czasem, pogoń za lepszym jutrem i co ważniejsze: próba wyrównania rachunków. Życie za życie. Evey miała tylko jedno zadanie: uciec, odnaleźć ciotkę i nie dać się złapać. Wszystko się zmienia, gdy pragnienie zemsty zagłusza głos rozsądku.

„- Nie, Evey – odparła ostro. Zbyt długi ci mężczyźni kazali mi wątpić, kazali mi płakać i litować się nad mamą, siostrą i sobą. Nie pozwolę, żebyśmy kiedykolwiek jeszcze musiały się użalać nad sobą. Przysięgnij, że będziemy walczyć z tymi, którzy próbują nas więzić, krzywdzić i zabijać!”

Wyjątkowa i baśniowa

To powieść, która pokazuje nam, jak ciężkie są decyzje i że czasami nie ma okazji, aby zastanowić się, co powinno się zrobić. Trzeba reagować tu i teraz, inaczej straci się życie. Chwyta mocno w swoje szpony, akcja biegnie tak szybko, że aż traci się dech. Poetyckość języka i baśniowość klimatu nadają Czarownicy wyjątkowości. To nie jest opowieść tylko o zemście. Miałam cały czas wrażenie, że to prześladowanie czarownic jest tylko symbolem. Każdy z tej historii wyciągnie coś dla siebie, bo kryje się w niej wiele wartości. Tego, jak ważna jest rodzina. Tego, jak łatwo jest kogoś oceniać i zmieniać poglądy jak chorągiewka na wietrze. Hawkins złapał mnie w swoje sidła, a ja dałam się oczarować Czarownicy.

„Nie płacz, już lecę. Jak te ptaki, które uwielbiamy gonić. Wleciałam w płomienie, żar i światło. I zawyłam, bo ciebie tam nie było. Więc samotnie płonęłam dla ciebie.”

Wielowarstwowa

Evey jest inspirującą bohaterką, można się na jej przykładzie uczyć wewnętrznej siły, odwagi, determinacji. Chciałabym, aby każda kobieta odnalazła swoją siłę tak jak i Evey. Życzę Wam tego z całego serca. Bo nie ma nic piękniejszego od wiary w siebie i realizacji celu, dostrzeżenia tego, co jest w Tobie wyjątkowe. Taka jest właśnie Czarownica. Mroczna, nieprzewidywalna, silna, baśniowa, czasem oniryczna. Finbar Hawkins w wyjątkowy sposób przedstawia nam rodzącą się siłę, porywa nas w wir akcji, pokazując to, co ważne, to, co istotne. W baśni bohaterki spotykają się z wieloma dylematami: przyjaźń czy rodzina, życie czy ucieczka, wierność własnym poglądom czy konformizm. Czarownica wydaje się iluzją rzeczywistości, a każdy, czy „duży”, czy „mały” wyciągnie z niej inne wnioski, bo to wielowarstwowość powieści nadaje jej wyjątkowości. Dla jednych to będzie cudowna opowieść do poduszki, dla innych przykład silnej bohaterki, która zrobi wszystko dla rodziny.