Chwała meksykańskim zakonnicom

Lektura zaliczana do lekkich, miłych i przyjemnych, choć mnie od pierwszych stron nie porwała. Szczęśliwie, im dalej, tym było lepiej aby ostatecznie uznać, że miałam z niej sporą przyjemność.

Historia ma wszystko czego potrzebuje sympatyczna powieść obyczajowa, i choć fabuła nie jest odkrywcza, nie można jej odmówić uroku. Uciekająca panna młoda, odkryte skarby po babci, mężczyzna, który początkowo wydawał się gburem i kariera krawiecka w wielkim stylu.

Co mi się szczególnie podobało? Miłość. Nienachalna, w stary stylu. Bez fajerwerków, powoli dojrzewająca a przy tym bardzo urocza. I bohaterowie. Zwyczajnie fajni. Każdy jeden charakterystyczny, prawdziwy, nieidealny.

Co mnie uwierało? Głównie forma. Bardzo krótkie rozdziały, w mojej ocenie, psuły płynność i rytm czytania. Stan ten potęgowały wtrącane wskazówki "ciotki dobra rada", choć nie można im odmówić komizmu. Szczęśliwie, autorka "dostawała skrzydeł" z każdą kolejną kartką i, biorąc pod uwagę, że to powieściowy debiut, uznaję go za całkiem udany.

I choć dostrzegam mankamenty, choć nie jest to książka idealna, był to mile spędzony czas. Było sympatycznie i ciepło. Nienachalnie, z wyczuciem smaku zabawnie. Ładnym językiem napisane.

Jeżeli macie słabość do podróży zabytkową warszawą i mężczyzn, smażących racuchy idealne to tę książkę musicie przeczytać! Pssst, jest kilka przepisów ;⁠-⁠) m.in. na czekoladę idealną na jesienne wieczory.

Ps. Okładka zauroczyła. Tytuł zaintrygował. I choć nie uważam go za wyjątkowo trafny, to jeżeli miał zwrócić uwagę, to się udało.

"Chwała meksykańskim zakonnicom" Barbara Kwinta

Po ucieczce sprzed ołtarza, która spowodowała zwolnienie Emilii z ogromnej firmy krawieckiej, kobieta wyrusza do domu rodzinnego, by odwiedzić ojca i odsapnąć trochę od wielkomiejskiego trybu życia. W trakcie porządków na strychu splotem przypadków w ręce Emilki trafia walizka jej babci — krawcowej. Jeszcze nie wie, że pełna szkiców, krojów i pomysłów waliza otworzy furtkę do całkiem nowego etapu życia...

"Chwała meksykańskim zakonnicom" to książka, na jaką czekałem już bardzo długo. Taki pomysł, styl pisania, kreacja bohaterów to coś nieuchwytnego, wymykającego się raz po raz, aż tu proszę. Jestem pozytywnie zaskoczony.

Barbara Kwinta skomponowała uskrzydlającą, przyprawiającą o świetny nastrój opowieść o pasji, poświęceniu, rozkwitającej przyjaźni i miłości. Całość została doprawiona nutką humoru, który momentami przybiera czarną barwę.

Jest to historia, jakiej od czasu do czasu potrzeba każdemu czytelnikowi. Opowiedziane na kartach książki wydarzenia sprawiają, że odprężamy się, wyciszamy, zrzucamy z siebie ciężar całego dnia. A to wszystko w połączeniu z bezcennymi, niesamowicie "życiowymi" wskazówkami Cioci Dobrej Rady powoduje to, że odczuwamy niesłychaną radość i satysfakcję z tego, iż tak błyskotliwa książka trafiła w nasze ręce.

Jednak poza warstwą humorystyczną i obyczajową autorka przemyca między wierszami wartości, które być może pomogą czytelnikowi uwierzyć w siebie, nie poddawać się za szybko i docenić wsparcie osób bliskich — przyjaciół rodziny.

Mimo że "Chwała meksykańskim zakonnicom" jest powieścią pełną wzlotów i upadków, to Barbara Kwinta poprowadziła wszystko tak, jednocześnie nie plącząc nitek, że nie jest to historia smutna, ponura, melancholijna, a niesamowicie prędka, chciałoby się rzec, że energiczna. Jest to jedna z tych "ku pokrzepieniu serc".

Uważam, że autorka tą książką udowodniła, że jej warsztat literacki jest tak samo dobry, jak warsztat krawiecki Zofii.

⭐7/10

Co jakiś czas pojawiają się na rynku wydawniczym książki, reklamowane jako balsam dla duszy i lek na całe zło tego świata. Podchodzę do takich tytułów z pewną dozą dystansu, bo wolę nie nastawiać się na rewelację, żeby uniknąć ewentualnych rozczarowań. W przypadku debiutanckiej powieści Barbary Kwinty, o intrygującym tytule: "Chwała meksykańskim zakonnicom", bynajmniej nie poczułam się rozczarowana, a wręcz przeciwnie - całkowicie oczarowana. Dawno już nie czytałam książki, która wywołałaby we mnie tyle pozytywnych emocji i pozostawiła na twarzy pełen rozczulenia uśmiech. Poniżej przedstawiam 5 powodów, dla których warto po nią sięgnąć.

1. Uniwersalna na swój sposób fabuła.

Każdy z nas prędzej czy później staje na życiowym zakręcie, kiedy musi zdecydować, jak widzi swoją dalszą drogę i w którą stronę powinien iść. W takiej właśnie sytuacji jest główna bohaterka - Emilia Karska, która po przeczytaniu listu od swojej zmarłej matki ucieka z własnego ślubu, równocześnie paląc za sobą most prowadzący do dalszej świetlanej kariery w odzieżowej korporacji, należącej do rodziców jej narzeczonego. Dziewczyna musi odnaleźć dla siebie nową drogę i nieoczekiwanie znajduje ją na strychu rodzinnego domu - zawartość znalezionych tam walizek po jej babci, słynnej krawcowej, inspiruje Emilię do założenia firmy szyjącej żakiety. Sam dobry pomysł jednak nie wystarczy, żeby osiągnąć sukces - potrzeba też mnóstwa pracy, odrobiny szczęścia i całej masy wsparcia od najbliższych. A skoro już o nich mowa…

2. Bohaterowie są cudowni!

Do Emilii jeszcze wrócę, ale najpierw chcę pozachwycać się bohaterami drugoplanowymi, przede wszystkim Lien - pochodzącą z Wietnamu przyjaciółką Emilii, która, chociaż jest od niej młodsza, czasem trochę zastępuje jej matkę. Każdy powinien mieć koło siebie taką Lien, służącą dobrą radą, wietnamskim bulionem czy imbirowym naparem, ale i potrafiącą w razie czego ostro powiedzieć co myśli i trzasnąć drzwiami. Ujęła mnie też relacja Emilii z ojcem - kochającym swój zabytkowy samochód introwertykiem, okazującym córce uczucia w formie twarogu z rzodkiewką. Samą Emilię pokochałam od pierwszych stron, za jej poczucie humoru, pasję, wewnętrzne ciepło i siłę, z jaką stawia czoło przeciwnościom, choć czasem trochę za szybko się poddaje. We wszystkim co robi jest jednak wierna sobie, swoim przekonaniom i uczuciom, chociaż czasem oznacza to pozostawienie za sobą twardego gruntu i metaforyczny skok na główkę do basenu, w którym niekoniecznie jest woda.

3. Przeuroczy wątek romantyczny.

W poprzednim punkcie pominęłam jedną ważną postać, a mianowicie: Artura, właściciela wynajmowanego przez Emilię mieszkania, który wkrótce zostaje jej przyjacielem, a powietrze między jego warsztatem stolarskim a sąsiadującą z nim pracownią Emilii staje się aż gęste od feromonów. Nie ma tu jednak żadnej nachalnej erotyki, szybkiego romansu ani insta-love, tylko słodkie jak gorąca czekolada, powoli rozwijające się między bohaterami uczucie, choć niepozbawione przeszkód. W zalewie powieści, gdzie bohaterowie po pierwszej randce lądują w łóżku, historia Emilii i Artura lśni jak diament i wywołuje w sercu ciepłe, pluszowe uczucia - przez większość czasu, bo zdarzało się też, że byłam aż zła na bohaterkę i miałam ochotę jej powiedzieć, że jeśli ona nie chce Artura, to ja chętnie wezmę. Mam nadzieję, że nie czyta tego mój mąż :P

4. Pasja autorki przelana na papier.

Z informacji o autorce zamieszczonych z tyłu okładki, dowiadujemy się, że od dziecka ma do czynienia z krawiectwem i jest jej ono bardzo bliskie - wyraźnie widać to również w tekście jej debiutanckiej powieści. Kwinta przepięknie opisała ten zawód, nie jako coś wymierającego, skazanego na zagładę w świecie ubrań z sieciówek, ale wręcz formę sztuki, wymagającą talentu, umiejętności i miłości do tego, co się robi. Sama szyć nie lubię i nie umiem (niech za komentarz posłuży tutaj fakt, że kiedy lata temu uszyłam dla koleżanki misia, nazwała go Frankie - od Frankenstein…), ale zachwyciło mnie, jak wspaniale można o szyciu pisać. A propos...

5. To po prostu świetnie napisana powieść.

Chociaż tą powieścią Barbara Kwinta dopiero przeciera szlaki na polu beletrystyki, od lat zajmuje się pisaniem i niezaprzeczalnie zna się na swojej pracy. “Chwała meksykańskim zakonnicom” to książka bardzo lekka w odbiorze, ale przy tym absolutnie nie jest płytka ani banalna. Pełno w niej humoru w najlepszym, pozbawionym wulgarności wydaniu, ale nie brakuje też refleksji i zachęty do zajrzenia w głąb siebie. Opisy są tak plastyczne, że czytając można niemalże poczuć smak racuchów prosto z patelni, świeży zapach struganego drewna, miękką fakturę tkaniny pod palcami, czy usłyszeć turkot maszyny do szycia. To idealna powieść na poprawę humoru, na spokojny wieczór w domu, do czytania na plaży czy w zaśnieżonym górskim schronisku, do pochłonięcia naraz lub powolnego delektowania się lekturą - po prostu dobra na wszystko! Mam nadzieję, że zachęciłam was choć trochę i sami przekonacie się, jak cudowną historię kryje ta słoneczna, minimalistyczna, a jednak wiele mówiąca o treści okładka.

Co jakiś czas pojawiają się na rynku wydawniczym książki, reklamowane jako balsam dla duszy i lek na całe zło tego świata. Podchodzę do takich tytułów z pewną dozą dystansu, bo wolę nie nastawiać się na rewelację, żeby uniknąć ewentualnych rozczarowań. W przypadku debiutanckiej powieści Barbary Kwinty, o intrygującym tytule: "Chwała meksykańskim zakonnicom", bynajmniej nie poczułam się rozczarowana, a wręcz przeciwnie - całkowicie oczarowana. Dawno już nie czytałam książki, która wywołałaby we mnie tyle pozytywnych emocji i pozostawiła na twarzy pełen rozczulenia uśmiech. Poniżej przedstawiam 5 powodów, dla których warto po nią sięgnąć.

1. Uniwersalna na swój sposób fabuła.

Każdy z nas prędzej czy później staje na życiowym zakręcie, kiedy musi zdecydować, jak widzi swoją dalszą drogę i w którą stronę powinien iść. W takiej właśnie sytuacji jest główna bohaterka - Emilia Karska, która po przeczytaniu listu od swojej zmarłej matki ucieka z własnego ślubu, równocześnie paląc za sobą most prowadzący do dalszej świetlanej kariery w odzieżowej korporacji, należącej do rodziców jej narzeczonego. Dziewczyna musi odnaleźć dla siebie nową drogę i nieoczekiwanie znajduje ją na strychu rodzinnego domu - zawartość znalezionych tam walizek po jej babci, słynnej krawcowej, inspiruje Emilię do założenia firmy szyjącej żakiety. Sam dobry pomysł jednak nie wystarczy, żeby osiągnąć sukces - potrzeba też mnóstwa pracy, odrobiny szczęścia i całej masy wsparcia od najbliższych. A skoro już o nich mowa…

2. Bohaterowie są cudowni!

Do Emilii jeszcze wrócę, ale najpierw chcę pozachwycać się bohaterami drugoplanowymi, przede wszystkim Lien - pochodzącą z Wietnamu przyjaciółką Emilii, która, chociaż jest od niej młodsza, czasem trochę zastępuje jej matkę. Każdy powinien mieć koło siebie taką Lien, służącą dobrą radą, wietnamskim bulionem czy imbirowym naparem, ale i potrafiącą w razie czego ostro powiedzieć co myśli i trzasnąć drzwiami. Ujęła mnie też relacja Emilii z ojcem - kochającym swój zabytkowy samochód introwertykiem, okazującym córce uczucia w formie twarogu z rzodkiewką. Samą Emilię pokochałam od pierwszych stron, za jej poczucie humoru, pasję, wewnętrzne ciepło i siłę, z jaką stawia czoło przeciwnościom, choć czasem trochę za szybko się poddaje. We wszystkim co robi jest jednak wierna sobie, swoim przekonaniom i uczuciom, chociaż czasem oznacza to pozostawienie za sobą twardego gruntu i metaforyczny skok na główkę do basenu, w którym niekoniecznie jest woda.

3. Przeuroczy wątek romantyczny.

W poprzednim punkcie pominęłam jedną ważną postać, a mianowicie: Artura, właściciela wynajmowanego przez Emilię mieszkania, który wkrótce zostaje jej przyjacielem, a powietrze między jego warsztatem stolarskim a sąsiadującą z nim pracownią Emilii staje się aż gęste od feromonów. Nie ma tu jednak żadnej nachalnej erotyki, szybkiego romansu ani insta-love, tylko słodkie jak gorąca czekolada, powoli rozwijające się między bohaterami uczucie, choć niepozbawione przeszkód. W zalewie powieści, gdzie bohaterowie po pierwszej randce lądują w łóżku, historia Emilii i Artura lśni jak diament i wywołuje w sercu ciepłe, pluszowe uczucia - przez większość czasu, bo zdarzało się też, że byłam aż zła na bohaterkę i miałam ochotę jej powiedzieć, że jeśli ona nie chce Artura, to ja chętnie wezmę. Mam nadzieję, że nie czyta tego mój mąż :P

4. Pasja autorki przelana na papier.

Z informacji o autorce zamieszczonych z tyłu okładki, dowiadujemy się, że od dziecka ma do czynienia z krawiectwem i jest jej ono bardzo bliskie - wyraźnie widać to również w tekście jej debiutanckiej powieści. Kwinta przepięknie opisała ten zawód, nie jako coś wymierającego, skazanego na zagładę w świecie ubrań z sieciówek, ale wręcz formę sztuki, wymagającą talentu, umiejętności i miłości do tego, co się robi. Sama szyć nie lubię i nie umiem (niech za komentarz posłuży tutaj fakt, że kiedy lata temu uszyłam dla koleżanki misia, nazwała go Frankie - od Frankenstein…), ale zachwyciło mnie, jak wspaniale można o szyciu pisać. A propos...

5. To po prostu świetnie napisana powieść.

Chociaż tą powieścią Barbara Kwinta dopiero przeciera szlaki na polu beletrystyki, od lat zajmuje się pisaniem i niezaprzeczalnie zna się na swojej pracy. “Chwała meksykańskim zakonnicom” to książka bardzo lekka w odbiorze, ale przy tym absolutnie nie jest płytka ani banalna. Pełno w niej humoru w najlepszym, pozbawionym wulgarności wydaniu, ale nie brakuje też refleksji i zachęty do zajrzenia w głąb siebie. Opisy są tak plastyczne, że czytając można niemalże poczuć smak racuchów prosto z patelni, świeży zapach struganego drewna, miękką fakturę tkaniny pod palcami, czy usłyszeć turkot maszyny do szycia. To idealna powieść na poprawę humoru, na spokojny wieczór w domu, do czytania na plaży czy w zaśnieżonym górskim schronisku, do pochłonięcia naraz lub powolnego delektowania się lekturą - po prostu dobra na wszystko! Mam nadzieję, że zachęciłam was choć trochę i sami przekonacie się, jak cudowną historię kryje ta słoneczna, minimalistyczna, a jednak wiele mówiąca o treści okładka.

Emilia, po przeczytaniu listu od zmarłej matki, doszła do wniosku, że nie jest dumna z życia, jakie prowadzi. Nie podoba jej się przyjmowanie zasad teściowej, narzeczony, ani szykowny ślub, którego nawet nie zaplanowała. Dlatego w białej sukni, ucieka sprzed ołtarza, zostawiając wszystko za sobą. Emilia postanowiła zawalczyć o siebie i swoje marzenia. Co prawda, zaczyna totalnie od początku, ponieważ nie ma już pracy ani dachu nad głową. Potrzeba jej nowego planu na życie. Powrót do rodzinnego domu otworzy przed nią nowe możliwości, ponieważ tam, na starym, zagraconym i okurzonym strychu znajduje walizkę babci Zofii. A w środku, całkowitym przypadkiem, odnajduje plan na przyszłość! Z wielkim zapałem i entuzjazmem kobieta rozpoczyna projekt „Ptaki Zofii”. Czeka ją wiele dobrych, jak i złych chwil. Czy kobieta spełni swoje marzenia?

Jest to bardzo udany debiut! To ciepła historia, nieprzerysowana i bardzo życiowa. Polubiłam się z bohaterami od pierwszych stron, a postać Emilii jest bardzo dobrze wykreowana. Imponuje mi jej autentyczność, odwaga, pogoń za marzeniami i niepohamowany entuzjazm. Autorka zgrabnie wplotła w fabułę elementy krawiectwa, co było ciekawym zabiegiem, ponieważ osobiście totalnie się na tym nie znam.

Bardzo ważne w tej książce są więzi pomiędzy bohaterami, ponieważ to one dają kopa Emilii i to dzięki ludziom wokół marzenia stają się realne.

Znajdziecie tutaj piękne przesłanie: zawsze należy walczyć o siebie i swoje marzenia! Polecam!

Kiedy dostałam do ręki powieść Barbary Kwinty, pierwszą rzeczą, jaką się zachwyciłam, był tytuł. Niecodzienny, oryginalny i zdecydowanie przyciągający uwagę. Zaczęłam się wówczas zastanawiać, co za historia będzie kryć się na stronach tej książki - w końcu było mi dane to sprawdzić. Dlatego też dzisiaj opowiem Wam kilka słów na temat tej pozycji i moich odczuć względem niej.

Na kartach swojej powieści Barbara Kwinta przedstawia historię Emilii Starskiej, kobiety uzależnionej od planowania i nade wszystko kochającej rutynę. W dzień swojego ślubu czyta ona list od swojej zmarłej matki – no i staje się on punktem zapalnym. Emilia postanawia zerwać zaręczyny (tak, w dzień swojego ślubu - a co, nie można?), a w następstwie traci pracę, przychylność swoich byłych pracodawców i postanawia wyjechać, by odnaleźć rzecz, którą pokocha najbardziej. Chroni się więc pod skrzydłami swojej przyjaciółki Lien. Kiedy udaje się do domu rodzinnego, tam odnajduje walizki swojej zmarłej babci. Stają się one jej znakiem, którego tak szukała. Pora na życiowe zmiany.

Pozwólcie, że wyjątkowo dziś zacznę od wydania tej książki. Uważam, że jest ono prześliczne, dopracowane w każdym mniejszym szczególe, a ten kolor zdecydowanie przyciąga uwagę potencjalnego czytelnika. O tym, że jest to też jeden z moich ulubionych kolorów, też wspomnę, chociaż tutaj może to brzmieć już całkiem nieobiektywnie. No ale cóż poradzić? Okładka kojarzy się również z ciepłymi dniami (choć akcja w dużej mierze rozgrywa się w trakcie jesieni).

Główna bohaterka, Emilia, całkowicie przypadła mi do gustu. Jest to postać z charakterem, mająca swoje dziwactwa i różne wymyślne przyzwyczajenia, ale przy tym ma tyle uroku w sobie... Myślę, że może mieć ona wiele wspólnego z większością czytelniczek – w końcu życiowe zagubienie dopada nas na różnych obranych drogach i nic w tym dziwnego. Ja poczułam się przez tę postać również zmotywowana lub też bardziej: zainspirowana. Skoro Emilii udało się odnaleźć coś, co sprawia jej ogromną radość i co chciałaby robić w życiu, to przecież mnie w końcu również to spotka, prawda?

Lien – to jedno imię powinno wystarczyć. Autorka wykonała świetną robotę, jeśli chodzi o tę bohaterkę i wprowadzenie jej do fabuły. Jest to najlepsza przyjaciółka Emilii, a przy tym kobieta, którą chciałoby się mieć w prawdziwym życiu. Urocza, ciepła, niezwykle troskliwa i dbająca o nasze zdrowie – nie tylko to psychiczne. Takiej przyjaciółki, jaką jest właśnie Lien, życzę każdej kobiecie.

Głównym wątkiem poruszonym w tej powieści jest owo poszukiwanie samego siebie i odkrywanie swoich prawdziwych marzeń. Z pozoru może wydawać się to kolejną powieścią obyczajową tak naprawdę o niczym, ot kolejna zagubiona kobieta poszukuje swojego “ja”. No tak... można tak założyć. Warto jednak podkreślić, że autorka opisała to wszystko w sposób niezwykle wciągający, ciekawy i po prostu bardzo dobry. Jestem osobiście pozytywnie zaskoczona jakością tej historii oraz tym, jak mocno się z nią zżyłam. Wydaje mi się również, że Chwała meksykańskim zakonnicom! to jedna z tych powieści, do których będę wracać w przyszłości.

Jeżeli kochacie literaturę obyczajową, to ta pozycja powinna znaleźć się na Waszej najbliższej liście zakupowej koniecznie. Być może, tak samo, jak ja, zakochacie się w historii Emilii i piórze Barbary Kwinty.

Jeśli więc szukacie książki, przy której miło spędzicie czas, pośmiejecie się i pomachacie z uznaniem głową nad mądrościami cioci Dobrej Rady, to jest to pozycja obowiązkowa. To wspaniała, urocza powieść o zagubionych marzeniach, miłości, która je odnalazła i meksykańskich zakonnicach, winnych całego tego zamieszania.

Przepadłam. Dosłownie przepadłam.

Tak charyzmatycznej, urokliwej i pełnej pozytywnej energii książki nie czytałam już dawno. Jeśli macie ochotę na sporą dawkę śmiechu, przepis na wyśmienitą gorącą czekoladę i historię, od której nie będziecie mogli oderwać się choćby na chwilę - koniecznie sięgnięcie po tę książkę! Polecam Wam ją z całego serca, dla mnie już jest książką tego roku ❤

Aż ciężko uwierzyć, że to debiut. Zdecydowanie jest strzałem w dziesiątkę i taką ocenę właśnie jej przyznaję, choć uwierzcie, że gdybym mogła dałabym nawet 11/10 😂 Styl autorki jest lekki i świeży, nic nie pojawia się na swym miejscu przypadkiem, a zagadkowy tytuł może przywodzić na myśl różnorodne scenariusze. Książka czyta się praktycznie sama, tak szybko, że nawet nie zorientujecie się kiedy dotrzecie do końca, po którym będziecie chcieli więcej. Bardzo lubię kiedy pomysłowość i twórczość zgrywają się wspólnie z estetyką, dlatego na uwagę zasługuje również samo wydanie, okładka prezentuje się bardzo wiosenie i bije od niej optymistyczna aura.

Zabawna historia posiada w sobie też drugie dno - prócz krawiectwa, tostów, międzynarodowych firm i Wietnamu, znajdziemy tu piękną opowieść. Pełną pasji, dążenia do realizacji własnych celów, bez względu na różnorodne przeciwności losu. Tego, że coś co wydawać by się mogło końcem świata, jest zupełnie nowym początkiem. Nie ma sytuacji, z których nie da się wyjść. Wszystko spotyka nas w jakimś celu i to od nas samych zależy co z tym zrobimy. Ważna jest wiara w swoje możliwości, odwaga bycia samym sobą oraz podejmowanie ciągłych zmian, pozwalających nam na 'coś więcej'.

Przekonajcie się sami ❤

Kto ma ochotę na odrobinę dobrej zabawy, morze wylanych łez (ale tych ze śmiechu) i uroczą historię? Wszystko uszyte jak na miarę? Chętnym polecam sięgnąć po nowość od Barbary Kwinty czyli „Chwałę meksykańskim zakonnicom”.

To historia młodej Emilii Starskiej, która ucieka sprzed ołtarza po przeczytaniu listu od zmarłej matki. Wyjeżdża do domu i tam w wirze sprzątania, na strychu znajduje walizkę babki Zofii z wykrojami legendarnego żakietu. Postanawia założyć własną lokalną manufakturę, reaktywować projekt babci i pokazać go światu. Tak zaczyna się cała książka. Niech Was nie zwiedzie taki dosyć ogólny zarys fabuły. W tej książce naprawdę dużo się dzieje.

Zacznę może od tego, że autorka ma niebywały talent do snucia opowieści i wprawne oko obserwatora oraz niezwykłą wyobraźnię. W tej książce jest wszystko co powinno się znaleźć w książce idealnej. Barbara Kwinta znalazła na to przepis i wykonała go po mistrzowsku. Jest tu odpowiednia doza ciepła, błyskotliwego dowcipu i szczypty optymizmu. Świetnie wykreowani bohaterowie (nareszcie spotkałam takich jakich można znaleźć na zwykłej ulicy, a nie wyidealizowanych na potrzeby książki) oraz w doskonałym tempie poprowadzona fabuła, która nie pozwoli czytelnikowi się znudzić. Książkę czyta się bardzo dobrze, choć to i tak za mało powiedziane. Można powiedzieć, że nie wiadomo kiedy i jak strony po prostu uciekają.

Poza tym występuje tu motyw, który bardzo lubię w książkach czyli motyw nożyczek. Uwielbiam czytać historie o szyciu i o krawiectwie. Dla mnie mają w sobie coś niezwykłego. Dlatego tak bardzo spodobała mi się ta powieść. Jest niesamowita. Szczerze mówiąc gdy ją skończyłam to miałam ochotę zacząć czytać od początku, żeby jeszcze raz znaleźć się w świecie Emilii, Lien i Artura.

Długo szukałam takiej książki wśród polskich autorów. I nareszcie znalazłam. Jest to powiew świeżości w tym gatunku. Gdyby teraz ktoś zadał mi pytanie kto jest moim ulubionym polskim autorem lub ulubioną książką - bez wahania odpowiem Basia Kwinta i „Chwała meksykańskim zakonnicom”.

Planujesz sobie życie, wszystko masz dopięte na ostatni guzik. Wydaje ci się, że w takim układzie jesteś szczęśliwa. Jednak w pewnym momencie uzmysławiasz sobie, że to nie jest rzeczywistość dla ciebie. Nie ten facet, nie ta praca, nie te oczekiwania. Wywracasz wszystko do góry nogami i wsiadasz do życiowego rollercoastera. Tak było w przypadku Emilii Starskiej. Jak na tej zmianie wyszła?

Świetny, bardzo dopracowany debiut, o którym, mam nadzieję, będzie głośno! Niepozorny tytuł skrywa w sobie niezłą perełkę. Piękną historię, która wciąga w swoje odmęty od samego początku i trzyma w swoich szponach do końca. Wzruszająca, urocza, czuła, okraszona szczyptą rozterek, niepowodzeń, smutku i rozczarowań. Pokazująca niezwykłą przyjaźń, walkę o marzenia i szczęście, upadek na samo dno, ciepłe relacje z bliskimi i wspomnienia. A do tego nakreśla mało znany fach krawiectwa. To ciężka praca rzemieślnicza wlewa się w nią nie tylko ogrom cierpienia, ale też i serca, by później końcowy efekt mógł cieszyć oko i sprawić, że kobieta lub mężczyzna czuli się w danym ubiorze po prostu piękni.

Tak jak wspominałam wcześniej, powieść dopracowana jest w każdym calu. Postacie żywe, charakterne i nie sposób ich nie polubić. Każda z nich odgrywa kluczową rolę w powieści, są niczym nici, razem tworzą piękny i spójny obraz. Są autentyczne, wyraziste i każda ma to coś, z którą chciałoby się zaprzyjaźnić. Lektura jest lekka, przyjemna i zawiera w sobie wiele ciekawych przemyśleń. Że anioły są wśród nas, które nie pozwolą nam się poddać, że zawsze jest czas na zmiany, że marzenia warto spełniać i realizować, potrzeba tylko mentalnego kopa do działania. Cieszę się, że mogłam poznać tę historię i nie mogę się doczekać kolejnych dzieł autorki. Coś czuję, że jeszcze nie raz usłyszymy o jej twórczości i tego jej przeogromnie życzę! Gorąco polecam!

Barbara Kwinta Chwała meksykańskim zakonnicom,

czasem potrzebne są takie książki, które pozwolą oderwać się od codziennych zajęć, pozwolą spojrzeć na otaczający świat z innej perspektywy, a jednocześnie pokażą, że nawet jeśli w życiu coś dzieje się bardzo źle, to może stanowić przyczynek nie tylko do niewielkich jego przemeblowań, ale również do radykalnych zmian, a największą życiową porażkę dzięki sile własnych rąk, umysłu i z pomocą przyjaciół, można przekuć w sukces. Osiągając przy tym wielką satysfakcję z pokonanej, często wyboistej drogi, która zdawałoby się, prowadzi donikąd.

Tak też wygląda życie Emilii Starskiej. W dniu ślubu otrzymuje ona list napisany przez nieżyjącą już mamę i dochodzi do wniosku, że nie może wyjść za Dawida. Ucieczka z własnego ślubu, z przygotowywanego wiele miesięcy przez rodziców pana młodego wystawnego przyjęcia weselnego, kosztować będzie Emilię bardzo wiele. Czy to była najlepsza decyzja? Czy uda jej się zawalczyć o siebie? Jakich zmian dokona? Kogo spotka na swojej drodze?

"Chwała meksykańskim zakonnicom" przyznajcie, że tytuł brzmi niezwykle enigmatycznie. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam książkę w zapowiedziach, nie wiem dlaczego, ale spoglądając to na okładkę, to na tytuł, widziałam w niej komedię kryminalną, chociaż opis absolutnie tego gatunku nie sugerował. Nic bardziej mylnego. To pełna ciepła, otulająca swoim optymizmem historia pokazująca, że nie warto stać w miejscu, a oglądanie się za siebie do niczego dobrego nie prowadzi. I chociaż czasem pierwszy krok jest bardzo trudny, to jego wykonanie powoduje, że każdy następny jest już prostszy, a wiara w swoje możliwości czyni cuda.

To, co dla mnie jest szczególnie ważne, jest naprawdę wyważona, ani trochę przesłodzona, ani też przerysowana. A do tego zabawna, pełna bohaterów, których można polubić od pierwszego wejrzenia (chociaż są i ci mniej sympatyczni). Pokrzepiająca, idealna w sytuacji, kiedy czujemy, że nasz świat się wali. Przy okazji pokazuje również, że jeśli kogoś kocha się naprawdę, można nad nim czuwać także z zaświatów.