Bez tchu

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, do sięgnięcia po "Bez tchu" zachęcił mnie intrygujący opis, poruszana w książce tematyka wspinaczki wysokogórskiej oraz klimatyczna okładka, która ogromnie przyciąga wzrok. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny, co sprawia, że książkę czyta się niezwykle szybko. Od pierwszych stron zostałam wciągnięta do świata bohaterów i byłam szalenie ciekawa jak autorka poprowadzi ich losy. Fabuła została w bardzo interesujący, wręcz intrygujący sposób nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie naprawdę świetnie wykreowani - każdy inny, pochodzący z innych środowisk, co już było zwiastunem świetnej powieści! Ogromnie spodobało mi się to jak autorka przedstawiła zagadnienie himalaizmu, nigdy wcześniej tak dokładnie nie zagłębiałam się w tą tematykę i muszę przyznać, że pisarka w tak plastyczny i pobudzający wyobraźnię sposób opisywała niektóre sceny i przeżycia bohaterów, że miałam wrażenie jakbym razem z nimi uczestniczyła w wyprawie. Z każdą kolejną przeczytaną stroną akcja nabiera tempa, tym samym nie ma nawet chwili na nudę, a emocje towarzyszące podczas wyprawy głównym postacią udzielają się również Czytelnikowi. Autorka naprawdę umiejętnie buduje napięcie, wodzi Czytelnika za nos, następuje również kilka zwrotów akcji, których kompletnie się nie spodziewałam, a które tylko podsycają atmosferę. Tutaj nic nie jest takim jakim wydawało się na początku! Świetnie spędziłam czas z tą książką i czekam na kolejne powieści autorki! Polecam!

Książka nie wzbudza absolutnie żadnych emocji. Fascynujący 400 stronnicowy opis wspinaczki wysokogórskiej. To było fajne doświadczenie ale wydawało mi się że kupuję thriller. Nie bałam się, momentami nudziłam. Bardzo szybko wiadomo kto jest mordercą. Potężne rozczarowanie.

Mimo że kocham góry, nigdy nawet nie myślałam o tym, żeby się wspinać po skałach, ani tym bardziej, żeby robić to w zimie. Nie byłabym też gotowa na to, by postawić wszystko na jedną kartę, tak jak bohaterka powieści "Bez tchu". Muszę przyznać, że nie miałam o Cecily dobrego zdania. Jej motywacja była dla mnie tak absurdalna, że czułam wewnętrzny sprzeciw podczas lektury, a jej infantylne zachowania doprowadzały mnie do takiego szału, że musiałam robić przerwy, żeby ochłonąć. Nie lubię oceniać bohaterów, ale kiedy czytam o kimś, kto ryzykuje życie, by napisać artykuł, a w zasadzie utrzeć tym nosa swojemu byłemu, to trudno nie uznać takiej osoby za nieodpowiedzialną, dyplomatycznie określając. Ta książka uświadomiła mi, że ryzykowała nie tyle sama, a stanowiła też zagrożenie dla pozostałych uczestników wyprawy.

"Bez tchu" to historia, której opis rozpalił moją wyobraźnię. Motyw zamkniętego pokoju na otwartej przestrzeni to coś, czego z pewnością jeszcze nie było i chciałam się przekonać, co z tego wyszło. Cóż, na pewno dobry thriller, choć potencjał wydawał się być większy. Fabuła długo się rozkręcała, początkowo pasowała raczej do powieści przygodowej, ale dla laika takiego jak ja, stanowiła ciekawe wprowadzenie do świata wspinaczki wysokogórskiej. Zakończenie wyszło z jednej strony bajkowo, z drugiej tak naprawdę go nie ma, bo po ponad czterystu stronach nie wszystko tak ostatecznie się wyjaśniło. I tego mi właśnie zabrakło, jakiegoś mocnego akcentu zamykającego, a tymczasem po kulminacji napięcia przyszedł zbyt gwałtowny jego spadek.

Trudno mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Czytało mi się ją bardzo dobrze, ale poza tematyką niczym się nie wyróżniła. Podejrzenia były kierowane na niektórych bohaterów w tak oczywisty sposób, że było od razu jasne, że ich sprawstwo jest wątpliwe. Irytującej bohaterce poświęciłam tu już sporo miejsca, ale warto podkreślić, że autorka dobrze nakreśliła portrety postaci drugoplanowych, a co istotne każdej z nich nadała indywidualne cechy, a dzięki temu mimo ich nawarstwienia można było się bez problemu w nich połapać.

"Bez tchu" to thriller, w którym napięcie jest bardzo nierówno rozłożone. Początek i koniec odbiegają poziomem od środka fabuły, mimo to warto przeczytać tę książkę ze względu na oryginalne tło i mało istotne dla tego gatunku, ale fascynujące w ogóle, przesuwanie granic własnych możliwości.

Moje 7/10.

Dziennikarka Cecily Wong chce napisać artykuł o znanym alpiniście Charlesie McVeigh. On stawia jej warunek. Udzieli jej wywiadu jeśli Cecily razem z nim i jego ekipą zdobędzie szczyt ośmiotysięcznika Manaslu.

Sześcioro nieznajomych wyrusza w drogę na szczyt niebezpiecznej góry. Niestety w trakcie wspinaczki sprawy przybierają nieoczekiwany obrót. Kradzież. Wypadek. Przerażający liścik ostrzeżeniem.

Wkrótce okazuje się, że na górze grasuje morderca. Rozpoczyna się walka o przetrwanie.

Wyruszyło ich sześcioro. Ilu wróci?

Kto okaże się mordercą?

"Bez tchu" to wciągający, przerażający i mrożący krew w żyłach thriller psychologiczny.

Autorka stworzyła genialną fabułę. Dostałam dużą dawkę informacji o himalaizmie, bo autorka bardzo szczegółowo opisała przygotowania do takiej wyprawy i samą wspinaczkę na szczyt.

Idealnie wykreowani psychologicznie bohaterowie. Razem z nimi przeżywałam emocje towarzyszące im podczas ich wyprawy.

Autorka tą historią pokazuje, że brak przygotowania lub nadmierne przeciążenie swojego organizmu i sił może doprowadzić do tragedii. Zwraca też uwagę na to, że trzeba brać pod uwagę warunki atmosferyczne, bo pogoda i góry są nieprzewidywalne.

Podczas czytania odczuwałam strach, niepokój i napięcie. Misternie uknuta intryga i mylne tropy, które co chwilę mieszały mi w głowie. Do tego mroczny i mroźny klimat gór sprawił, że czułam ciarki.

Finał wbił mnie w fotel. Byłam totalnie zaskoczona.

Gwarantuję, że będziecie przewracali kartkę za kartką, by poznać tajemnicę tej powieści.

Rewelacja!

Gorąco polecam!

„Bądź co, bądź góry to dzika strefa, której nikt nie monitoruje. Czy to może być także idealne miejsce zbrodni?”.

Manaslu to ósma pod względem wysokości góra świata. Dziennikarka Cecily Wong, która zasłynęła blogiem „Szczyt porażki” dostaje życiową szansę uczestniczenia w wyprawie na jeden z najwyższych ośmiotysięczników. Tylko po dotarciu na szczyt może liczyć na wywiad z legendą alpinizmu Charlsem McVeigh, który zaprosił ją do ekipy chcących zdobyć Manaslu. Cecily musi zmierzyć się nie tylko z własnymi słabościami, lękami i nieprzewidywalną pogodą, ale również z mordercą.

Kilka lat temu miałam okazję przeczytać reportaż Adama Bieleckiego „Spod zmarzniętych powiek” pamiętam, jak wielkie wrażenie zrobiła na mnie historia o pokonywaniu własnych granic, wielkiego ryzyka i miłości do gór.

Gdy przeczytałam, że autorka „Bez tchu” sama uczestniczyła w wyprawie na Manaslu, czułam, że to nie będzie zwykły thriller, jakich wiele. I miałam rację, od samego początku można odnieść wrażenie, że również należymy do ekipy, towarzysząc bohaterom na każdym etapie aklimatyzacji. W bardzo obrazowy sposób, wpływa na wyobraźnię, oddając całe piękno i trudy wyprawy. Nieraz wstrzymamy oddech przy kolejnym ataku szczytowym pełnym nieprzewidywalnych komplikacji z napięciem, obserwując wydarzenia. Podróż niewątpliwie ekstremalna, gdzie przetrwają tylko najlepsi. Dopracowana w najdrobniejszych szczegółach zrozumiale wyjaśnia wiele szczegółów.

Wyruszyło ich sześcioro…

Ilu powróci?

„Bez tchu” to bardzo udany thriller, którego akcja dzieje się na szlaku na jedną z najwyższych gór na świecie, Manaslu. Już od pierwszych stron wiedziałam, że książka dla mnie.

Dziennikarka Cecily Wong stoi przed życiową szansą, która może przynieść jej duży awans w pracy. W tym celu musi przeprowadzić wywiad z Charles McVeigh. Człowiekiem, który wielokrotnie zdobył najwyższa górę na świecie Monte Everest, a teraz zbiera ekipę na wyprawę na Manaslu. Jedną z bardziej niebezpiecznych wypraw, na którą oprócz dobrej kondycji fizycznej potrzebne jest jeszcze solidne przygotowanie techniczne. Na szlaku szybko sprawy szybko przybierają niepomyślny obród. Kradzież, zaginięcie, wypadek i tajemniczy list. Zaczyna się walka o przetrwanie. Poszło ich sześciu a ilu wróci? Czy na górze jest morderca? Kim jest? Kimś obcym czy kimś z ich ekipy?

Książka sprawiła, że z jednej strony przeniosłam się Nepalu i byłam jedną z uczestniczek zdobywania Manasiu, a z drugiej strony czułam ciarki na plecach spowodowane nie mrozem i warunkami atmosferycznymi, a tym, że gdzieś wśród nas jest morderca. Czytając dosłownie brak tchu. Akcja jest dynamiczna i nie ma mowy o tym by książkę odłożyć. Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani. Każdy z nich jest inny i do końca też nie wiadomo który z nich jest dobry, a który jest zły.

„Bez tchu” na pewno zyska wielu fanów. Jest to wspaniale napisany thriller, który dostarcza wielu emocji. Ekscytacji spowodowanej zdobywania niebanalnego szczytu oraz napięcia i strachu, wywołanego przez tajemniczego gwizdaczka.

Jeśli chcecie przenieść się na 8 tysięcy m. n.p.m. to koniecznie sięgnijcie po ten tytułów. Wrażeń na pewno Wam nie zabraknie.

Książka Amy McCulloch "Bech tchu" to połączenie opisu wspinaczki wysokogórskiej z dosyć klasyczną intrygą kryminalną. Autorka sama w 2019 roku wspięła się na górą Manaslu w Neapolu - ósmą najwyższą górę świata i właśnie z tego doświadczenia korzystała pisząc tę historię. Książka rewelacyjnie oddaje wspinaczkę na Manaslu pod względem technicznym (jakie są etapy, jakie przeszkody się spotyka, jak się je pokonuje), emocjonalnym (jak zmienia się postrzeganie rzeczywistości nie tylko w zderzeniu z tak ekstremalną naturą, ale i psychicznie jak zmienia się funkcjonowanie człowieka na coraz większej wysokości) oraz widokowym. Do tego dochodzi zagadka kryminalna, której napięcie budowane jest spokojnie w pierwszej części, by w drugiej w pełni się rozwinąć i trochę namieszać w głowie czytelnika, co udaje się tym sprawniej, że ciężko rozróżnić co jest prawdą, a co wpływem coraz mniejszej ilości tlenu, a zatem możliwych halucynacji bohaterów... Kreacje postaci zbudowane są dobrze, mamy tu grupę liczącą kilka różnych charakterów, ale to postać kobieca, dziennikarki Cecily jest tą główną z perspektywy, której poznajemy historię. I to ona przechodzi tu największą wewnętrzną przemianę, którą z przyjemnością się obserwuje. Dla mnie największym plusem książki jest to zderzenie człowieka z ekstremalną naturą i to, jak coś takiego zmienia perspektywę. To była satysfakcjonująca lektura! Czekam na kolejną powieść autorki!

Zatrważająca bezlitosnym obliczem górskich scenerii, w których trywialny błąd można okupić życiem. Wzniecająca realne dreszcze klaustrofobicznym klimatem, który zauważalnie mrozi krew w żyłach. Zachwycająca surowymi pejzażami, z finezją ujętymi w słowa.

„Bez tchu” to książka zakleszczona w ramach gatunkowych thrillera psychologicznego, obrazową narracją angażująca w przestrzeń niepokojących incydentów. Grono wyrazistych osobowości, tajemnicze odgłosy, frapujące wydarzenia – na tle płaszczyzny odciętej od jawnych odpowiedzi, wszelkie zagwozdki ulegają znacznemu zintensyfikowaniu. Fabularny cel fundamentalnie spaja się z burzliwą drogą ku szczytowi, która niczym śnieżna lawina obnaża ludzkie przewiny, pragnienia, która zdziera maski bez użycia porywistego wiatru. To doskonały filar do sportretowania natury człowieka, drzemiących w nim ambicji, ale i ukrytej pod skórą zawziętości, nie zawsze mającej pozytywny wydźwięk. Ta historia z odczuwalną pasją i autentyzmem obrazuje panoramę zapierających dech widoków, ale paralelnie także niejednoznacznych emocji, tak zrozumiałych w spektaklu zmagań naznaczonych ciągłą nieobliczalnością. Mimo że narracja nabiera przyspieszonych tonów na ostatnich stronach, fabuła trzyma odbiorcę w permanentnym uścisku napięcia – to nieprzeciętna korelacja instynktu przetrwania, gwałtownej pogody i nieokiełznanej przyrody. Enigmatyczne śmierci, nieprzypadkowe okoliczności nadużyć i sugestywny skrawek wiadomości ostrzegający o czającym się mordercy otulają całunem utkanym z lęku, intencjonalnie prowokując do snucia własnych teorii na temat tożsamości ich sprawcy. Z brawurą i śmiałością, Amy McCulloch bawi się z odbiorcą, obarczając potencjalnymi motywami wszystkie kreacje, przy jednoczesnym eksponowaniu ich wad, które dodatkowo potęgują cień spoczywających na nich podejrzeń. To widowiskowy pokaz skrajnych emocji, zdynamizowanych zachwycającym, ale i pełnym pułapek krajobrazem Manaslu – ósmym pod względem wysokości szczytem Ziemi, na którym po przekroczeniu granic fizycznych, można utracić zmysły. Ewidentnie Góra Ducha w Nepalu to wyśmienita baza do kompozycji miejsca niewyjaśnionych zgonów, a zarazem najlepsza osnowa do osadzenia postaci zabójcy. Co więcej, autorka z lekkością oswaja kontrowersyjny aspekt himalaizmu, który niesie za sobą niebezpieczeństwo i ryzyko, ale jawi się również jako swoiste uzależnienie, piękna potrzeba eksploracji własnego ekstremum. Nakreślona walka ze słabościami łączy się nierozerwalnie ze zmaganiami o przetrwanie – to nieustanna szarpanina fizyczności i psychicznej siły, wystawionych na najcięższą próbę. Ekscytujący finał wprawia w stupor, autorka nie oszczędza bowiem swoich bohaterów, nieustająco konfrontując ich z wewnętrznymi demonami, ale też skrywanymi na dnie duszy drugiego człowieka, które budzą się do życia w sprzyjającej złu oprawie. Mocny tytuł, ulokowany w gęstej atmosferze zamkniętej przestrzeni, który przeraża podmuchem nikczemności!