Bez litości. Prawdziwa historia zespołu Slayer, wydanie 4

Bez celebracji to oficjalna biografia jednego z najważniejszych zespołów nurtu death doom metalu. David Gehlke poświęcił wiele miesięcy na rozmowy z członkami formacji, byłymi muzykami zespołu, ludźmi związanymi z wytwórniami i członkami ekipy technicznej po to, aby w jak najpełniejszy sposób nakreślić rozwój kariery Paradise Lost. Dzięki temu otrzymujemy najdokładniejszą biografię zespołu jaka kiedykolwiek trafiła na rynek. Co więcej, mimo zaangażowania członków formacji w proces powstawania książki, autor nie ucieka od kwestii problematycznych, związanych z narastającymi konfliktami w zespole, złymi decyzjami artystycznymi, czy przypisywanym formacji „koniunkturalizmem” muzycznym. Paradise Lost poznajemy od ich skromnych początków i koncertów w klubach Halifax, po drobne utarczki z My Dying Bride, próbę zawojowania mainstreamowych list przebojów i powrót do doommetalowych korzeni. Polskie wydanie książki wzbogacone zostało o dodatkowy rozdział napisany przez Gehlke, a dotyczący najnowszego albumu w dyskografii zespołu, „Obsidian”. Bez celebracji zapewnia doskonały wgląd w proces przygotowywania wszystkich albumów zespołu oraz zakulisowe działania wytwórni, dążących niejednokrotnie do prób wywarcia wpływu na muzyczny rozwój zespołu. Dzięki szczerości muzyków, wyczuwalnej bezstronności autora i niezliczonym anegdotom czerpanym z pierwszej ręki, David Gehlke zdołał nakreślić niezwykle żywotny i intrygujący obraz jednej z najważniejszych formacji współczesnej sceny metalowej.

„Skąd tyle satanistycznych tekstów?”, „Skąd się wzięły biseksualne konotacje nazwy?”, „Czy ich wokalista zapił się na śmierć?”, „Co to niby mają być za bohaterowie?”. Odpowiedź: tacy, którzy sprzedali ponad 200 milionów płyt, zagrali ponad 10 tysięcy koncertów i wciąż mają gdzieś to, co o tym myślicie. To AC/DC, a to jest ich nigdy wcześniej nie opowiedziana historia. Od bijatyk i przedzierania się przez cieszącą się złą sławą niezwykle brutalną scenę muzyczną pubów i klubów Australii na początku lat 70. do ich ataku na opanowaną przez punk scenę brytyjską, a potem amerykańską na przełomie lat 70. i 80., kiedy to wykruszyło się wielu członków zespołu, managerów, producentów i dyrektorów firm płytowych, którzy pomogli im w tym zadaniu – oto jest waląca między oczy, wchodząca za zamknięte drzwi dogłębna biografia, na jaką czekali od dawna fani AC/DC. W Hell Ain’t A Bad Place To Be światowej sławy kronikarz muzyczny Mick Wall ujawnia świeże, wcześniej nieznane fakty dotyczące wszystkich głównych graczy w opowieści o AC/DC. Jest to jednak nie tylko opowieść o rockowej kapeli, opowiada historię rodziny – klanu – który nie ma w zwyczaju wdawać się w spory z obcymi. Youngowie, twardziele z osiedli czynszówek w Glasgow, przeżyli narkotyki, śmierć, rozwód i wieczne potępienie krytyków, by stać się jednym z największych, najbardziej znanych zespołów rockowych na świecie. „My wiemy kim jesteśmy – powiedział kiedyś Angus – jesteśmy rock and rollem”.

Upadek i narodziny ikony heavy metalu. Dave Mustaine szczerze wyznaje, że nie raz sięgnął dna w swojej mrocznej i pokręconej, speedmetalowej wersji dickensowskiego życia. Dzieciństwo bez wspomnień, w biedzie? Zaliczone. Przemoc w rodzinie, problemy alkoholowe? Zaliczone. Religijny fanatyzm niszczący umysł (w tym przypadku skrajności świadków Jehowy oraz satanizm)? Zaliczone. Alkoholizm, uzależnienie od narkotyków, bezdomność? Zaliczone po trzykroć. Wypalenie zawodowe i niemoc artystyczna? Zaliczone. Odwyk? Zaliczone. (siedemnaście razy) Doświadczenia na pograniczu życia i śmierci? To też zaliczone. James Hetfield, z którym wiele lat temu Mustaine zakładał zespół Metallica - zaobserwował kiedyś z niedowierzaniem, że Mustaine musiał się chyba urodzić z podkową w tyłku. Jest niewiarygodnym szczęściarzem, że jeszcze nie wącha kwiatków od spodu po tym, co przeżył. I Hetfield niewątpliwie ma wiele racji. Mustaine jest szczęściarzem. Ktoś nad nim czuwa. Ale jest też druga strona tego żelastwa wetkniętego w odbyt. Boli jak cholera. Nigdy nie daje o sobie zapomnieć. Mustaine uparcie walczył o swoje i udało mu się osiągnąć szczyt. Oto jego historia – wczesne lata w Metallice, wyrzucenie z zespołu i później cała kariera Megadeth, który stał się jednym z najpopularniejszych zespołów heavymetalowych. To historia prawdziwej gwiazdy rocka – założyciela, lidera, kompozytora i gitarzysty Megadeth. To historia, która inspiruje, zadziwia i przeraża.

Seria thrashowych klasyków, serwowana przez Megadeth od połowy lat 80-tych i przez lata 90-te, nadal cieszy się uznaniem wśród społeczności metalowej, choć wszyscy dawni koledzy lidera zespołu, Dave’a Mustaine'a – oprócz jednego Dave’a „Juniora” Ellefsona – dawno już poznikali w mrokach historii. Tamte lata stały pod znakiem niezdrowych relacji między Mustaine’m i jego byłymi kolegami z Metalliki, ale i całej masy wspaniałego metalu, z jakim zespół wychodził w miarę jak coraz bardziej piął się w górę, począwszy od albumów „Peace Sells” i „So Far, So Good… So What!” przez znakomite klasyki gatunku, a mianowicie Rust In Peace i Countdown To Extinction. Potem jednak przyszła kolej na Cryptic Writings i Risk, albumy, które zagroziły istnieniu grupy, ale i na późniejszą rekonstrukcję Megadeth, po ich haniebnym upadku i okresie upokarzającego rozproszenia, do jakiego doprowadziła destrukcyjna osobowość Mustaine'a. Wszystko to, to nieopowiedziana historia Megadeth – nieopowiedziana aż do tej pory. Ale jest to też historia, którą warto opowiedzieć, a to przez to, że uczy w jaki sposób odbudować i utrzymać karierę. Świadczą o tym nowsze dokonania Megadeth, obejmujące albumy The World Needs A Hero aż do Super Collider, zawierające jedne z najlepszych i najcięższych utworów, jakie kiedykolwiek trafiły na płyty zespołu. Daj się ponieść wizji Mustaine'a, celebruj ją wraz z czołowym autorem Martinem Popoffem, utwór po utworze. Z ponad sześćdziesięcioma książkami na koncie, Popoff stosuje w swoim oszałamiająco bogatym dorobku tę samą, wypróbowaną metodę, z równą mocą opowiadając o najnowszych trendach, jak i o klasykach, które wszyscy znacie i kochacie.

Dojrzewanie w Polsce lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych nie należało do najłatwiejszych, a żeby przetrwać w głównym nurcie, trzeba było dać się ponieść któremuś z potężnych żywiołów: Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, a później chaosowi raczkującego kapitalizmu, albo Kościołowi. A co z tymi, którzy chcieli iść własną ścieżką? Jarek Szubrycht od nastoletnich lat wiedział, że jego drogą jest metal. A metal to nie tylko muzyka – to styl życia (skóra i ćwieki na wieki!), dyscyplina sportowa (w której konkuruje się o najbardziej ekstremalne brzmienie, najbardziej radykalne postawy i najbardziej kuriozalne opinie), grupa terapeutyczna (na długo przed internetem) i szkoła kreatywności (bo kto by wiedział, po co się mydli znaczki albo jak wyszywa się logo zespołu na podartej jeansowej katanie?). Skóra i ćwieki na wieki to dowcipna i błyskotliwa kronika dorastania w „ekstremalnych czasach wymagających ekstremalnych reakcji”, której soundtrackiem jest metal. Szubrycht zręcznie przeplata historie pionierów gatunku ze swoim własnym doświadczeniem fana, redaktora zinów i metalowego wokalisty. To także uniwersalna opowieść o miłości do muzyki, porywająca nie tylko tych, których życie jest heavy.

Nie chciałem pisać konwencjonalnej autobiografii. Znacie taki rodzaj książek, w których muzyk zyskuje sławę, wypada z łask (ha!), a potem odzyskuje równowagę czekającą na końcu jego drogi do odkupienia. Przeszedłem przez niektóre z tych etapów, ale lubię myśleć, że lata, które spędziłem na tej planecie, to coś więcej niż ta sama historia, którą inni opowiedzieli już wielokrotnie. Wiele z tego typu opowieści zdaje się dotyczyć narkotyków, uzależnienia, odwyków i nawrotów nałogu, ale to nigdy nie był problem, który dotknąłby akurat mnie. Wyzwania, przed którymi stawałem, nie były ani o jotę mniej wymagające od wyzwań innych osób; po prostu manifestowały się na inne sposoby. Niniejsza książka opowiada o tym, czego się nauczyłem, a nauczyłem się niemało. Wiedzy jednak nigdy za wiele…

Pierwsza kompletna biografia legendarnego artysty. Miał zostać kajakarzem lub zecerem, ale wybrał muzykę, a raczej muzyka wybrała jego. Andrzej Zaucha to jeden z największych talentów i najwspanialszych głosów w historii polskiej muzyki, wokalista obdarzony niezwykłą barwą i skalą, a także saksofonista i perkusista. Do tego – kochający mąż i ojciec, świetny przyjaciel, facet tryskający humorem, brat łata bez krzty gwiazdorstwa. Jarek Szubrycht, ceniony dziennikarz muzyczny, proponuje kompletną biografię Andrzeja Zauchy – od historii rodzinnej poprzez młodość, początki muzykowania, ogólnopolską karierę i występy zagraniczne, aż po tragiczną śmierć, na którą autor próbuje rzucić nowe światło. „Nie szukałem sensacji, ale prawdy. Nie piszę o tragicznej, głośnej śmierci Zauchy, lecz o jego barwnym życiu, na przekór peerelowskiej szarzyźnie. O tym, skąd wziął się ten muzyczny diament, jakie wydarzenia go szlifowały i dlaczego nigdy nie zaświecił pełnym blaskiem” – mówi Jarek Szubrycht. Opowieść o zwykłym–niezwykłym życiu Zauchy (jak w piosence „C’est la vie” – Paryż z pocztówki i w kultowym teledysku) jest spójna, lecz wielogłosowa. Autor rozmawiał z ponad sześćdziesięcioma osobami z otoczenia artysty – od cioci, która go wychowywała, i ukochanej córki przez kolegów ze szkolnej ławy, przyjaciół i znajomych, muzyków i realizatorów, z którymi nagrywał i koncertował, autorów piosenek, które śpiewał, aż po gwiazdy estrady, z którymi dzielił scenę, współpracował i konkurował. Biografia Andrzeja Zauchy jest jednocześnie opowieścią o wyjątkowej scenie muzycznej Krakowa, balansującej pomiędzy rozrywką a jazzem, o równie barwnym, co siermiężnym PRL-u, wreszcie o życiu w trasie i o tym, co dotąd pozostawało za kulisami.

Przed swoją tragiczną śmiercią w 2010 roku, Ronnie James Dio był w trakcie pisania swojej autobiografii, w której patrzył wstecz na niezwykłe życie, które poprowadziło go z rodzinnego miasta w północnej czę­ś­ci stanu Nowy Jork na największe sceny na świecie, m.in. arenę, która w jego oczach reprezentowała szczyt sukcesu – Madison Square Garden; miejsce, w którym ta książka zaczyna się i kończy. Ronnie, kontemplując osiągnięcie przez siebie wymarzonej kariery, zas­tanawia się nad kluczowymi aspektami, które przyczyniły się do tego, że znalazł się w takim miejscu w życiu – w jego wspomnieniach pojawiają się, między innymi, bliska grupa przyjaciół, dzięki której zrobił pierwsze kroki w muzyce; granie na imprezach, w barach i klubach; nagłe znalezienie się za mikrofonem, które zmieniło jego życie; splot szczęśliwych okoliczności, który doprowadził do narodzin Rainbow i produktywnej, ale trudnej współpracy z Ritchiem Blackmore’em; przypadkowe spot­kanie, które uczyniło go drugim wokalistą Black Sabbath, prowadząc go na nowe poziomy sukcesu; zaskakująco delikatna historia, stojąca za narodzinami Diabelskich Rogów – trwałego symbolu heavy metalu; jego małżeństwo z Wendy, które ustabilizowało jego życie; a także wielkie ryzyko, jakie ponieśli oboje, aby uruchomić najbardziej udane przedsięwzięcie w jego karierze – jego własny zespół, Dio. To wszystko jest tu opisane bardzo szczegółowo i w najszczerszych słowach, począwszy od jego konfliktu z Blackmore’em, po narkotyki, które przeszkodziły w reaktywacji Black Sabbath, aż po zderzenia osobowości, które zniszczyły niejeden zespół. Rainbow in the Dark to szczery, zaskakujący, często przezabawny, czasem smutny testament – dowód poświęcenia i ambicji, wypełniony wzruszającymi opowieściami o dojrzewaniu, chwalebnymi historiami o nadmiarze w różnych sytuacjach, a także szczerymi wspomnieniami tego, co naprawdę działo się za kulisami, w hotelu, w studio i w domu, za zamkniętymi drzwiami, poza trasą.

„Czułam, że już narosła nam ochota po trzech latach od ostatniej płyty „Szklanka wody” na wydanie nowego albumu. Chcielibyśmy podzielić się nową siłą, nową energią z ludźmi” – powiedziała podczas jednego ze spotkań z dziennikarzami Beata Kozidrak. „Myśli i słowa” przynoszą czternaście premierowych kompozycji Bajmu, z tytułową, singlową piosenką na czele, odnoszącą w tej chwili spore sukcesy na falach polskich rozgłośni radiowych. Płytę, podobnie jak poprzednie albumy grupy, zrealizował Piotr Siedlaczek, nagrania odbywały się w Studio Hendrix w Lublinie, w Studio S4 w Warszawie oraz w D-Music Bajm Studio. Lista utworów: 1. Bieg po cienkim lodzie 2. Myśli i słowa 3. Noc po ciężkim dniu 4. Wiosna w Paryżu 5. Wchodzę i wiem 6. Tamten maj 7. Ameryka 8. Być z Tobą 9. Plotka 10. Wielkie plaże małe wyspy 11. Siła i lęk 12. Nie ma Ciebie 13. Jak dziecko 14. Raz, dwa, trzy teraz Ty

Książka pt. Sepultura to historia zespołu, który zaczynał w Belo Horizonte, trzecim co do wielkości mieście w Brazylii, by potem zyskać sławę i uznanie na całym świecie. Autor opisuje młodość założycieli grupy, którzy zaczynali przygodę z muzyką w okresie, gdy ich kraj przechodził poważne zmiany społeczno-polityczne i z państwa rządzonego przez dyktaturę wojskową przekształcał się w nowoczesną demokrację. Następnie możemy śledzić zmiany stylu i składu zespołu, przypatrując się zarazem jego niezwykłej międzynarodowej karierze od debiutanckiego minialbumu Bestial Devastation, wydanego w roku 1985, aż po najnowszą płytę „Sepultury”, The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart. Całość uzupełniają liczne wkładki z unikatowymi zdjęciami oraz szczegółowa dyskografia.

Lista utworów: 1. Jak nazwać jutro bez ciebie 2. Dom, który mam 3. Inne łzy 4. Tak będzie jak chcesz 5. Co spotka nas 6. Tak niewiele mogę tobie dać 7. Jesteś blisko 8. Codziennie pomyśl o mnie chociaż raz 9. Zaproś mnie do swych snów 10. Wszystko przeminie, wszystko przepadnie 11. Na deszczowe dni - Utwory dodatkowe: 12. Cygańska letnia noc 13. Dobra miłość między nami

Po zawieszeniu działalności grupy T.Love, Muniek Staszczyk powraca w solowej odsłonie. Przy realizacji nowego albumu „Syn miasta” podjął współpracę z nowym zespołem: Jurek Zagórski – gitara (Natalia Przybysz, Maria Peszek), Kasia Piszek – instrumenty klawiszowe, wokal (Brodka, Rojek, Rita Pax), Pat Stawiński (Natalia Przybysz, Maria Peszek), Kuba Staruszkiewicz (Natalia Przybysz, Maria Peszek). W tym składzie 27 maja zespół wszedł do studia by zarejestrować nagrania na nowym album. Producentem muzycznym płyty jest Jurek Zagórski. Za mix odpowiada Piotr Emade Waglewski. Wyjątek stanowi utwór „Pola”, który w całości wyprodukował i zmiksował Bartosz Dziedzic, producent płyt m.in.: Brodki, Dawida Podsiadło, Artura Rojka. Na płycie pojawi się 10 utworów skomponowanych przez m.in. Wojciecha Waglewskiego, Błażeja Króla, Jurka Zagórskiego, Kasię Piszek, Olka Świerkota, Janka Pęczaka. Lista utworów: 1. Wszyscy umarli 2. Krajobraz z wilgą i ludzie 3. Ta piosenka nie jest dla ciebie 4. Edith Piaf (Artyści muszą...) 5. Zakurzone tynki w Petersburgu 6. Pola 7. Szwy 8. Ołów 9. Bo życie jest... 10. Kłamstwo

Miał zostać kajakarzem lub zecerem, ale wybrał muzykę, a raczej muzyka wybrała jego. Andrzej Zaucha to jeden z największych talentów i najwspanialszych głosów w historii polskiej muzyki, wokalista obdarzony niezwykłą barwą i skalą, a także saksofonista i perkusista. Do tego – kochający mąż i ojciec, świetny przyjaciel, facet tryskający humorem, brat łata bez krzty gwiazdorstwa. Jarek Szubrycht, ceniony dziennikarz muzyczny, proponuje kompletną biografię Andrzeja Zauchy – od historii rodzinnej poprzez młodość, początki muzykowania, ogólnopolską karierę i występy zagraniczne, aż po tragiczną śmierć, na którą autor próbuje rzucić nowe światło. „Nie szukałem sensacji, ale prawdy. Nie piszę o tragicznej, głośnej śmierci Zauchy, lecz o jego barwnym życiu, na przekór peerelowskiej szarzyźnie. O tym, skąd wziął się ten muzyczny diament, jakie wydarzenia go szlifowały i dlaczego nigdy nie zaświecił pełnym blaskiem” – mówi Jarek Szubrycht. Opowieść o zwykłym-niezwykłym życiu Zauchy (jak w piosence C’est la vie – Paryż z pocztówki i kultowym teledysku) jest spójna, lecz wielogłosowa. Autor rozmawiał z ponad sześćdziesięcioma osobami z otoczenia artysty – od cioci, która go wychowywała, i ukochanej córki przez kolegów ze szkolnej ławy, przyjaciół i znajomych, muzyków i realizatorów, z którymi nagrywał i koncertował, autorów piosenek, które śpiewał, aż po gwiazdy estrady, z którymi dzielił scenę, współpracował i konkurował. Biografia Andrzeja Zauchy jest jednocześnie opowieścią o wyjątkowej scenie muzycznej Krakowa, balansującej pomiędzy rozrywką a jazzem, o równie barwnym, co siermiężnym PRL-u, wreszcie o życiu w trasie i o tym, co dotąd pozostawało za kulisami.