Batignolles 1842-1874 Edukacja Wielkiej Emigracji

W obecnych czasach nie wszyscy czujemy się bezpiecznie, gdyż na świecie mamy do czynienia ze wzrostem konfliktów zbrojnych oraz coraz większą eskalacją zła, jakim jest między innymi terroryzm i przestępczość zorganizowana, a także zagrożenie cybertrroryzmem. Terroryzm, jako największe zło świata, obecnie wzmógł swoje działania szczególnie państwach islamu (Tunezja, Turcja, Egipt, Syria, Irak) oraz w krajach europejskich (Francja, Niemcy, Belgia, Hiszpania). Państwo Islamskie nasila swoje działania, zagrożenie staje się realne również w Polsce. Terroryści mordują chrześcijan w okrutny sposób, chcąc w ten sposób zastraszyć cywilizowany świat. Polskie służby specjalne monitorują około 200 osób, które mają powiązania z terroryzmem i mogą stanowić zagrożenie dla Polski. Zagrożeniem dla polskiego narodu jest również zorganizowana przestępczość międzynarodowa, która wynika między innymi z tranzytowego położenia Polski oraz charakteru i sposobów działania międzynarodowych grup przestępczych. Współczesny świat daje nie tylko wynalazki usprawniające życie, ale także stwarza szereg zagrożeń indywidualnych i zbiorowych, zagrożeń mniej przewidywalnych przez człowieka.

Odważny, bezkompromisowy i szczery do bólu. Nikt jeszcze nie opisał mechanizmów PiS-owskiej władzy w sposób bardziej otwarty i precyzyjny. Koniecznie przeczytajcie tę książkę.– Władysław Frasyniuk Szefowie służb na zieloną trawkę, a na ich miejsce zaufani ludzie PiS. Sanacyjny mesjanizm ministrów Mariusza Kamińskiego i Zbigniewa Ziobry. Walka z terroryzmem jako wytrych do inwigilacji Polaków. Służby na telefon i prokuratorskie kariery zależne od humorów władzy. Zmiany prawa, po których ekscesy lat 2005-2007 stają się normą postępowania. Służby specjalne, które w państwowym dziale kadr stają się wyrocznią. To wszystko w jednym z najbezpieczniejszych krajów Europy, który terrorystów „zna” głównie z telewizji, a bezpieczeństwa na ulicach zazdrościć mu mogą najbardziej rozwinięte demokratyczne państwa Zachodu. Do czego PiS potrzebna jest konsolidacja władzy? Kto steruje aparatem bezpieczeństwa i nadzoru po 2015 roku? Czy obóz Jarosława Kaczyńskiego zlikwiduje patologie wymiaru sprawiedliwości III RP – przewlekłość postępowań, nierówny dostęp, ślepotę na los wykluczonych? A może to tylko medialny spektakl maskujący walkę o utrzymanie władzy i zapanowanie nad społeczeństwem? O kulisach i o fasadzie, o prawie i praktyce „policyjnego państwa PiS” pisze Piotr Niemczyk, w latach 80. działacz demokratycznego podziemia, w tym organizacji opozycyjnej Ruch Wolność i Pokój, w wolnej Polsce członek kierownictwa Zarządu Wywiadu Urzędu Ochrony Państwa, ekspert do spraw służb specjalnych. Piotr Niemczyk – były działacz opozycyjny i więzień polityczny. Współzałożyciel Ruchu Wolność i Pokój. Drukarz i dziennikarz „Tygodnika Mazowsze”. Więzień polityczny. W latach 1990–1994 dyrektor Biura Analiz i Informacji i zastępca dyrektora Zarządu Wywiadu UOP. W latach 2000–2001 doradca Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji – organizator Krajowego Centrum Informacji Kryminalnej. W 2001 roku był wiceministrem gospodarki. Od 1998 roku do 2015 roku (z przerwą w latach 2001–2007) ekspert Sejmowej Komisji do spraw Służb Specjalnych. Obecnie niezależny konsultant i wykładowca akademicki w zakresie technik i metod analizowania i przetwarzania informacji.

Kim byli Ludwig Jekels, Eugenia Sokolnicka, Ludwika Karpińska, Adam Wizel, Maurycy Bornsztajn, Jan Nelken, Roman Markuszewicz, Gustaw Bychowski, Salomea Kempner? Są to dzisiaj w rodzimym środowisku naukowym nazwiska zupełnie nieznane, a jeśli nawet ktoś słyszał o niektórych z nich, jest to zazwyczaj wiedza dość ogólnikowa. Książka wpisuje się w zapoczątkowany u nas w latach 90. nurt przywracania pamięci o wybitnych przedstawicielach polskiej nauki w XX w., których oryginalny dorobek został w czasach PRL-u niemal całkowicie zapoznany. W tym wypadku chodzi o przedstawicieli polskiej psychiatrii, psychoterapii i psychologii orientacji psychoanalitycznej, którzy w okresie zaborów i międzywojnia byli czołowymi specjalistami w tych dziedzinach, ciesząc się ogromnym autorytetem. Znalazły się w niej również eseje o Helenie Deutsch i Hannie Segal, które emigrując w młodych latach, zrobiły później imponującą karierę w ruchu psychoanalitycznym. Do końca życia jednak zachowały żywe związki z krajem i polską tożsamość kulturową. Artykuły zawarte w tej książce są w większości pierwszymi całościowymi omówieniami naukowego dorobku wspomnianych autorów. O specyfice tekstów stanowi to, że nacisk został w nich położony na kluczowe miejsce, jakie zajmowały w poszczególnych dorobkach inspiracje psychoanalityczne. Zarazem podkreśla się w nich istotną rolę, jaką w życiu i działalności tych psychiatrów i psychologów odgrywał kontekst społeczno-kulturowy i polityczny, w którym działali, jak też ich – w przytłaczającej większości – żydowskie pochodzenie. Wiele z tych biografii to biografie tragiczne, naznaczone traumami wojennymi, Holokaustem i klątwą rzuconą na psychoanalizę w powojennej komunistycznej Polsce.

Zbiór dramatów Wojciecha Tomczyka: Bezkrólewie, Norymberga, Wampir, Marszałek. Nakładem Teologii Politycznej ukaże się już wkrótce zbiór czterech dramatów autorstwa Wojciecha Tomczyka. Wybór tych sztuk nie jest przypadkowy. Są to bowiem najlepsze dzieła napisane przez Tomczyka, w których autor porusza aktualne sprawy współczesnej Polski, odnosząc się niejednokrotnie do niedalekiej przeszłości. Jak pisała wybitna badaczka polskiego dramatu – Krystyna Ruta-Rutkowska – sztuki te posiadają pełną niuansów konstrukcje świata przedstawionego, co sprawia, że są wieloznaczne i można je interpretować na wiele sposobów. Dzieła te doczekały się teatralnych adaptacji, nagrań dla Teatru Telewizji czy też publicznych odczytów.

Rzeczpospolita Krakowska doczekała się interesującej publikacji, nie tylko porządkującej wiedzę o epoce, ale przynoszącej też nowe spojrzenie na niektóre zagadnienia, przypominającej zapomniane czy wręcz nieznane postaci z pierwszej połowy XIX wieku. Z recenzji prof. dra hab. Kazimierza Karolczaka Pomysł przybliżenia dziejów i kultury Rzeczypospolitej Krakowskiej (1815–1846) uznać należy za wielce fortunny. Jeszcze większe uznanie budzi sposób patrzenia na ów państwowo-polityczno-kulturalny fenomen: przez szkło powiększające historii literatury i historiografii. Autorzy tekstów zgromadzonych w tym tomie dali pogłębiony obraz, skupiony na ważnych, a czasem też zapomnianych, zjawiskach, które kształtowały dzieje i kulturę Krakowa. Niektóre z tych zapomnianych na długo zjawisk (...) budzą dziś wzrastające zainteresowanie, daleko wychodzące poza tematy i problemy związane z krakowskim światem. Z recenzji prof. dra hab. Jarosława Ławskiego

Debiut sceniczny dwudziestoośmioletniego pisarza, wystawiony na scenie Teatru Dramatycznego w 1958 r. Choć autor we wstępie napisał: „Sztuka ta nie zawiera niczego poza tym, co zawiera, to znaczy nie jest żadną aluzją do niczego, nie jest też żadną metaforą i nie trzeba jej odczytywać.”, publiczność wiedziała swoje i odczytała opowieść o państwie tak idealnym, że nie potrzebna jest już w nim policja jak najbardziej aluzyjnie, a Sławomir Mrożek odniósł swój pierwszy sceniczny sukces. „Każdemu neurotykowi, który stale się trapi swoim nędznym losem, polecam napisanie sztuki i wystawienie jej w teatrze” – ironizował później w Baltazarze.

Mariusz Szczygieł – laureat Europejskiej Nagrody Literackiej i Dziennikarz Roku 2013 – opowiada prawdziwe historie o „nie ma”. Nie ma kogoś. Nie ma czegoś. Nie ma przeszłości. Nie ma pamięci. Nie ma widelców do sera. Nie ma miłości. Nie ma życia. Nie ma fikcji. Nie ma właściwego koloru. Nie ma komisji. Nie ma grobu. Nie ma siostry. Nie ma klamek. Nie ma niebieskich tulipanów. Nie ma nie ma. Rozmówcami Szczygła są ludzie z różnych światów: czeska poetka, ukraiński żołnierz, polska księgowa, albański malarz, izraelska pisarka, a także jego ojciec, z którym autor wybiera się ostatni raz w życiu do Pragi. Nad książką unosi się rada, którą dała autorowi Hanna Krall: Wszystko musi mieć swoją formę, swój rytm, panie Mariuszu. Zwłaszcza nieobecność.

Marcin Świetlicki – jeden z najwybitniejszych polskich poetów współczesnych, który z sukcesem łączy dwa pola działań: literaturę i muzykę – w obszernej autobiograficznej rozmowie z Rafałem Księżykiem, mistrzem wywiadu rzeki. Z reguły nieskory do zwierzeń i pilnie strzegący granicy prywatności, w tej książce Świetlicki opowiada zaskakująco otwarcie o swoim życiu, nie pomijając epizodów bolesnych, trudnych, a nawet dramatycznych, nie popada jednak nigdy w tani sentymentalizm ani celebrycki ekshibicjonizm. „Mogłem uczestniczyć w panelach, jeździć na stypendia, w radiu i telewizji czytać z kartki swoje wiersze, które nie byłyby takie, jakie są, tylko byłyby takie, żeby się wszystkim podobały. Mogłem tak zrobić, być może byłbym spokojniejszy, byłbym szczęśliwszy. Mogłem tak wybrać, ale tak nie wybrałem”. W opowieściach Marcina Świetlickiego pojawiają się między innymi najważniejsi twórcy pokolenia „brulionu”, muzycy zespołu Świetliki, dziennikarze i redaktorzy „Tygodnika Powszechnego”, malarze Grupy Ładnie, legendarne postacie sceny muzycznej, artyści z którymi na przestrzeni lat przyjaźnił się, wadził, współpracował. Niezwykły zmysł obserwacji oraz ironiczne spojrzenie pozwalają Świetlickiemu tworzyć żywe i kapitalnie uchwycone portrety indywidualne i środowiskowe. Wyłania się z tego odmalowany z odrębnej perspektywy zapis przemian Polski ostatnich czterdziestu lat. Prawdziwie fascynujący, wielowymiarowy autoportret wybitnego artysty, człowieka dojrzałego i doświadczonego. Wątki biograficzne przeplatają się tu z refleksjami dotyczącymi nie tylko sztuki, ale także przyjaźni, miłości, rodzicielstwa, lojalności, wiary, pokusy autodestrukcji i woli przetrwania.

Powieść laureatki Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Świat staje się coraz bardziej bizarny. Najnowszy zbiór opowiadań Olgi Tokarczuk. Zaskakujące i nieprzewidywalne opowiadania, dzięki którym inaczej spojrzymy na otaczającą nas rzeczywistość. Dodruk do wydania z 2018 roku Pochodzące z języka francuskiego słowo „bizarre” znaczy: dziwny, zmienny, ale też śmieszny i niezwykły. Taka właśnie – zadziwiająca i wymykająca się wszelkim kategoriom – jest najnowsza książka Olgi Tokarczuk. Dziesięć opowiadań. Każde z nich toczy się w innej przestrzeni. Wołyń w epoce potopu szwedzkiego, współczesna Szwajcaria, odległa Azja i miejsca wyimaginowane. Czym jest poczucie dziwności i skąd ono pochodzi? Czy dziwność jest cechą świata, czy może jest w nas? Zmienny rytm książki sprawia, że czytelnik ani przez chwilę nie może być pewny tego, co wydarzy się na kolejnej stronie. Olga Tokarczuk wytrąca nas ze strefy komfortu, wskazując, że świat staje się coraz bardziej niepojęty. Obecne w opowiadaniach elementy groteski, czarnego humoru, fantastyki i grozy unaoczniają, że w naszej rzeczywistości nic nie jest takim, jakim się wydaje.

Czy na „takie” tematy w ogóle powinno się pisać? Po co wyciągać „te” brudy na światło dzienne? Nie lepiej „to” zostawić? Kamil Janicki, autor Pierwszych Dam II Rzeczpospolitej i Epoki hipokryzji, odpowiada w swojej najnowszej książce: „Nie, nie lepiej”. Pisać wprost to obowiązek historyka. Gwałt? Rzecz jasna winna jest kobieta. I to ona musi udowodnić, że jej opór był „nieprzerwany, rzeczywisty i niesymulowany”. Molestowanie dzieci? Niemożliwe, bo przecież „ich świadectwa przed sądem są dla specjalisty zupełnie bezwartościowe”. Obmacywanie na ulicach, seksualne wykorzystywanie w pracy? Nękanie? Dewiacje? Zboczenia? „Przecież u nas w kinie nawet całusa nie zobaczysz… wszystko cenzurują”. Lektura Epoki milczenia to odkrywanie świata ukrytego za kotarą pozornej cnotliwości, konwenansów i mieszczańskiego tabu. Odkrywanie Rzeczpospolitej pełnej hipokryzji, nigdy nie ukaranych zbrodni, ludzkiej krzywdy i lekceważącego rechotu dziennikarskich hien.

Mało który naród wie tak dobrze jak Polacy, że niepodległość łatwo stracić, a odzyskać ciężko; nieraz w ogóle to się nie udaje. Polakom się udało, 100 lat temu, jednak niebawem okazało się, że trwanie jako suwerenny kraj jest równie trudne, jak walka o wolność. Najpierw usiłowali nas zniewolić bolszewicy, ale polegli pod Warszawą w 1920 r. Niespełna 20 lat później porwali się na naszą niepodległość Niemcy. Niby ostatecznie przegrali wojnę, jednak zagrabionych wówczas zdobyczy nie musieli oddawać. Mało tego, zostali wsparci amerykańskim planem Marshalla. Rzeczypospolitej nie tylko nikt nie wsparł, ale wyniszczona niemiecką okupacją, popadła w kolejną zależność: sowiecką. Nie było wolności, choć była praca dla wszystkich; cóż z tego, skoro nie pracowaliśmy na swoje… O to swoje, o niepodległość, znów trzeba było walczyć. Więc walczyliśmy. Po latach podległości nadeszła wielka nadzieja nazwana III Rzeczpospolitą, która jednak również przyniosła sporo rozczarowań. Przed Polakami ponownie stanęło bowiem podstawowe pytanie: czy na pewno pracujemy na swoim? Zrodziło ono pytania kolejne: jak zagwarantować narodowi bezpieczeństwo, jak utrzymać suwerenność? Mijały kolejne ekipy rządowe, a konkretne odpowiedzi nie padały. Unia Europejska, w której pokładano nadzieje, że ich udzieli, przeszła w międzyczasie metamorfozę. Zdominowana przez hegemonów (czyli dawne imperia), porzuciwszy koncepcję Europy ojczyzn, okazuje się nową formą zniewolenia. Pytań, fundamentalnych, zasadniczych dla przyszłości naszego kraju, jest zresztą więcej. Stawia je wybitny historyk i pisarz prof. Andrzej Nowak. Stawia je zasłużonym patriotom polskim, prezydentom, premierom, ministrom, ludziom, którzy mieli i mają wpływ na bieg historii. A przede wszystkim ludziom, którym sprawa niepodległości i suwerenności Ojczyzny leży głęboko na sercu, którym hasło „Bóg, Honor, Ojczyzna” wyznacza kierunki myślenia i działania. Niezwykle ciekawym zabiegiem autora jest zestawienie prognoz sprzed kilku, a nawet kilkunastu lat – zaprezentowanych w przeprowadzonych dawniej przez niego rozmowach – z obecną rzeczywistością. Najnowsze wywiady zapowiadają natomiast, czego możemy spodziewać się po polskiej polityce w najbliższych latach. Inteligentnie prowadzone rozmowy kreślą również portrety intelektualne i psychologiczne ludzi uchodzących za autorytety. Poznajemy bliżej kto nami rządzi. Filary niepodległości – napisane w związku ze stuleciem odzyskania przez Polskę suwerenności – stają się zatem równocześnie chcąc nie chcąc aktualnym, pasjonującym i inteligentnym poradnikiem wyborczym!

Przewrotne opowiadania o tym, że największą niespodzianką w życiu jest samo życie. Wędkarz, którego nad brzegiem rzeki dopada grupa urzędników. Dwóch samobójców pojawiających się w tej samej chwili na jedynym w okolicy moście. Kobieta, dla której prawdziwym sensem życia jest karmienie gołębi. I pewien zupełnie nietypowy wampir... To tylko niektórzy bohaterowie opowiadań Anny Laszczki. W tomie „Życie z kartonu” mieszają się najrozmaitsze style, światy i czasy. Zupełnie fantastyczne historie przeplatają się z tymi, które znamy z własnego otoczenia i pierwszych stron gazet, a to, co na początku wydaje się śmieszne, za chwilę okazuje się wyjątkowo ponure. Niczego nie można być pewnym, oprócz jednego: te opowieści z pewnością was zaskoczą. „– O, mentolowe, chętnie, zwłaszcza że to będzie ostatni papieros w moim życiu – podtrzymywał rozmowę pierwszy nieznajomy. – Co za zbieg okoliczności. Wie pan, ja też palę właśnie ostatniego. – Rzuca pan? – Ależ skąd! W życiu bym nie rzucił! Lubię palić, ale wie pan, dzisiejszej nocy postanowiłem popełnić samobójstwo – kontynuował gawędziarskim tonem drugi z przybyłych, spokojnie wypuszczając nosem smugi dymu. – To niesłychanie zabawne, co pan mówi. Przyszedłem tu z tego samego powodu. – Fakt, rzeczywiście niesamowite! Akurat dziś! To po przemyśleniu czy spontanicznie? Jeśli oczywiście wolno zapytać. – Po przemyśleniu, w tak ważnej sprawie to chyba naturalne! – zauważył drugi, choć w jego głosie dało się słyszeć delikatną nutę oburzenia. – Racja, choć niektórzy podchodzą do tego bardzo emocjonalnie i robią to pod wpływem chwili. A jakie metody brał pan pod uwagę? Jeśli wolno zapytać. Bo ja długo wahałem się między skokiem z mostu a trucizną lub jakimś medykamentem”.