Autostopem przez Galaktykę

Drugie dno bardzo ciekawe, ale momentami autor naprawdę miał galaktyczne odloty.

Zdecydowanie najbardziej z całej historii podobał mi się jej początek. Zestawienie zburzenia domu głównego bohatera ze zniszczeniem całej Ziemi wypadło naprawdę zgrabnie i liczyłam, że reszta będzie dla mnie równie miłym zaskoczeniem, w klimacie "Śniadania mistrzów" lub "Kociej kołyski". Jednak po udanym preludium autor, jak się zdaje, całą swoją uwagę przeniósł na wymyślanie coraz to nowych absurdalnych stworzeń i nonsensownych koncepcji, niemal całkowicie porzucając rozwój fabuły.

Czy kiedykolwiek mieliście ochotę, by wyruszyć w szaloną, międzyplanetarną podróż? Podróż w nieznane, gdzie każdy dzień może przynieść zupełnie nowe doznania? Podróż, podczas której można przy okazji poznać odpowiedzi na pytania o sens życia? Bo ja miałam, nawet jeśli nie zdawałam sobie z tego sprawy. Muszę przyznać, że opowieść stworzona przez Douglasa Adamsa okazała się nietuzinkowa i jedyna w swoim rodzaju. Bardzo chętnie wybrałabym się z nim w kolejne zakątki niezbadanego wszechświata. A już szczególnie z tak szaloną i różnorodną ekipą, jak ta pojawiająca się w książce.

Jednak od czego się taka podróż mogłaby w ogóle zacząć? Dla Artura Denta taki początek akurat nie był szczególnie przyjemny, bowiem pewnego pechowego dnia dowiedział się o planach zburzenia jego domu. Jakby tego było mało, bliski przyjaciel okazał być się kosmitą, a Ziemia tego samego feralnego dnia miała zostać zniszczona. Sytuacja została jednak uratowana przez Forda Prefecta - wspomnianego wcześniej kosmitę. Zabiera on zrozpaczonego Artura w podróż pozaziemskim autostopem. A to, co miało wydarzyć się w trakcie, było już od nich zupełnie niezależne.

,,Autostopem przez galaktykę" to historia przepełniona abstrakcyjnym, angielskim humorem. Jest pastiszem ukazującym wszystkie najpopularniejsze motywy literatury science-fiction w krzywym zwierciadle. Chociaż dla niektórych tego typu zabawa motywami i zbiegami okoliczności może wydać się męcząca, warto dać autorowi szansę. W tej pozornie pokręconej historii odnaleźć można również drugie dno oraz tematy nieco bardziej nam aktualne. Żartobliwa otoczka powoduje jednak, że przez książkę brnie się w ekspresowym tempie, a odkrywanie kolejnych przygód nietypowych bohaterów staje się wręcz przyjemnością. Nawet jeśli Adams nie stworzył historii zmieniającej spojrzenie na świat, można z niej niewątpliwie wyciągnąć wiele mądrych myśli. Jednak, tak prawdę mówiąc, jeśli chodzi o pomysł łączenia komedii ze science-fiction, o wiele bardziej przemówił do mnie w tej kwestii Kurt Vonnegut (bowiem można odnaleźć u tych pisarzy kilka podobieństw). Wciąż uważam, że mimo wszystko warto dać Autostopowi... szansę, bo to porządnie skonstruowana historia oraz niewątpliwy klasyk gatunku.

Największym plusem okazał się barwny i plastyczny język, a także różnorodne postacie z planet niemniej od nich szalonych. Wszystko idealnie współgra z ciekawymi ilustracjami stworzonymi przez Chrissa Riddella specjalnie do wydania powstałego w 42. rocznicę pierwszej publikacji książki. Dlaczego jednak jako jubileusz postanowiono ustanowić właśnie ten rok? Odpowiedź można odnaleźć w treści książki, we fragmencie będącym wyśmianiem wielkich filozoficznych pytań. Dzięki pięknemu wydaniu można jeszcze lepiej zagłębić się w klimat, a także nieco łatwiej wyobrazić sobie niektórych z bohaterów. Być może niektórzy nie są fanami tego typu rozwiązań, jednak poznawanie interpretacji innych czytelników potrafi okazać się naprawdę ciekawe.

,,Autostopem przez galaktykę" okazało się być ciekawą i niekonwencjonalną historią, będącą nie lada gratką dla fanów science-fiction opowiedzianego z przymrużeniem oka. Powinni się przy niej bawić zarówno młodsi, jak i nieco starsi czytelnicy, pragnący wyruszyć w galaktyczną podróż w jedna stronę. A nuż gdzieś w kosmosie czeka miejsce o wiele lepsze od znanej nam Ziemi?

Autostopem przez galaktykę czytana po kilku latach wciąż potrafi zainteresować i tak samo bawi. Douglas Adams stworzył niesamowitą książkę, będącą zabawną i ciekawą parodią science fiction, jak również wielu klasycznych dla tego gatunków motywów i technologii. Mamy tutaj chociażby statek z napędem nieprawdopodobieństwa, super komputer mający za jedyne zadanie znaleźć odpowiedź na pytanie o sens życia, czy niezwykle inteligentnego robota, który ma depresję. Na dodatek wiele wydarzeń, które spotykają bohaterów, ma często wręcz absurdalny charakter i nie sposób nie uśmiechnąć się podczas lektury.

W stosunkowo krótkiej książce autorowi udało się wykreować niezwykle oryginalne postacie, które na długo można zapamiętać i z miejsca zyskują naszą sympatię. Arthur Dent nie jest nikim niezwykłym a jednak przez przypadek wyrusza w absurdalną podróż po Galaktyce w ubłoconym ubraniu i przez dłuższy czas nie dowierza wszystkiemu co widzi dookoła. Robot Marvin cierpi na depresję i na dodatek uważa, że wszyscy dookoła go nienawidzą. Zaphod Beeblebrox - prezydent Galaktyki, którym nikt nie wie w jaki sposób mógł zostać. Ma dwie głowy i trzy ręce, lecz przede wszystkim to pozytywny wariat, który trzy razy coś zrobi a nigdy nie pomyśli.

Najnowsze wydanie Autostopem przez galaktykę pojawiło się na rynku dla uczczenia 42. rocznicy pierwszej publikacji. Książka została wydana w twardej oprawie, a w środku znajdziemy kilkadziesiąt przepięknych ilustracji Chrisa Riddella. Byłem bardzo ciekawy, jak artysta narysuje wiele z występujących tutaj postaci, w szczególności z obcych cywilizacji. Muszę przyznać, że bardzo mi się podobała jego wizja, choć wiele istot nieco inaczej sobie wyobrażałem, ale może to ze względu na oglądaną kilkukrotnie ekranizację. W ilustracjach spodobało mi się również to, że każda z nich jest w podpisana i nie trzeba się zastanawiać kogo przedstawia, co uważam za duży plus.

Autostopem przez galaktykę to lekka i zabawna parodia science fiction, przy której trudno się nie uśmiechnąć. W jubileuszowym wydaniu dodatkowo znajdziemy przepiękne ilustracja Chrisa Riddella, które dodatkowo uatrakcyjniają lekturę.

Co prawda „Autostopem przez galaktykę” debiutowało już w roku 1978, jako słuchowisko radiowe, ale jego powieściowa wersja pojawiła się dopiero rok później, a co za tym idzie teraz świętuje swoją okrągła, czterdziestą drugą rocznicę powstania. Okrągłą? Czterdziestą drugą? Co to w ogóle ma być za jubileusz? Cóż, fanom serii nie musze mówić, dlaczego liczba ta jest szczególnie ważna dla cyklu, a cała reszta powinna z miejsca nadrobić nieznajomość opus magnum Douglasa Adamsa, bo to kawał wyśmienitej literatury. Nawet dla tych, którzy nie cierpią komediowej fantastyki.

W życiu czasem różnie bywa. Raz lepiej, raz gorzej, z tym, że lepiej to już tak często nie bywa. Przekonuje się o tym młody Brytyjczyk, Ziemianin, Arthur Dent, kiedy pewnego dnia odkrywa, że rada gminy chce burzyć mu dom, bo budowana jest obwodnica. A jak wiadomo, obwodnice trzeba budować. Nawet bez zgody i wiedzy mieszkańców. Ale to akurat najmniejszy problem, bo jednocześnie okazuje się, że trwa budowa kosmicznej obwodnicy, a planeta Ziemia leży na jej trasie i ją też trzeba będzie wyburzyć. Ziemianie mogli ją oprotestować, ale żaden z nich nie wybrał się do urzędu na planecie Alfa Centauri, więc cóż, dla naszego globu nie ma już ratunku. Jednak jest za to ratunek dla Arthura, bo jego przyjaciel, który okazuje się kosmitą, zabiera go w podróż w kosmos. W poszukiwaniu materiałów do najnowszego wydania arcypopularnego przewodnika „Autostopem przez galaktykę”, obaj przemierzają przestrzeń, odkrywając wszelkiej maści dziwy, a kto wie czy nie także największą zagadkę wszechświata…

Jak właściwie powstało „Autostopem przez galaktykę”, trudno do końca powiedzieć. Wersje podawane przez autora różniły się od siebie (we wstępie do tego wydania mamy incydent pijacki połączony z podróżowaniem z książką „Autostopem przez Europę”), jak różnią się kolejne wersje samej opowieści, kiedy Adams przerabiał je na potrzeby kolejnych adaptacji. Wszystko sprowadza się do dwóch rzeczy: wakacji w Grecji na początku lat 70., kiedy to wymyślił całą opowieść oraz pomysłu na sześcioodcinkowy serial radiowy klimatach SF, którego każdy odcinek kończyłby się inną wizją zniszczenia Ziemi. Jakkolwiek by się jednak wszystko nie zaczęło, czy w pijackim widzie, czy może pełnej świadomości, zrodziło się z tego wielkie dzieło, które mimo upływu ponad czterech dekad nadal jest równie doskonałe, jak w dniu powstania.

Co jest takiego niezwykłego w dziele Douglasa Adamsa? Jeśli widzieliście tylko film, jaki powstał na jego podstawie, macie pełne prawo zastanawiać się nad tym. O ile jednak kinowy hit miał jedynie nieliczne przebłyski tak humoru, jak i głębi, o tyle powieść – nomen omen adaptacja słuchowiska przecież – jest złożona właściwie z samych takich elementów. Z jednej strony autentycznie więc śmieszy, z drugiej potrafi skłonić do zadumy. A przy okazji wciąga akcja, zaskakuje pomysłami i ma swój klimat.

I mówi Wam to człowiek, który nie przepada za fantastyką w komediowym ujęciu. Ale „Autostopem przez galaktykę” to nie tyle komedia, ile czystej wody satyra. Lżejsza zdecydowanie od dzieł np. Kurta Vonneguta, który też pod płaszczykiem szalonych i zabawnych opowieści science fiction, przemycał ważkie treści, ale jednocześnie zaangażowana, filozofująca i satysfakcjonująca, jako opowieść z głębią. A że czytelnik w trakcie autentycznie potrafi wybuchnąć śmiechem, należy tylko zaliczyć całości in plus. Tak, jak naprawdę świetny styl czy mistrzowskie dobieranie słów tak, że śmieszą.

Największą atrakcją tego wydania pozostają jednak ilustracje Chrisa Riddella. Rysownik i autor książek dla dzieci serwuje nam tu naprawdę miłe dla oka, czarnobiałe grafiki z cartoonowymi, komiksowymi naleciałościami, które dobrze pasują do treści. I dobrze uzupełniają tę kultową opowieść, którą powinien poza każdy. Jeśli więc jeszcze tego nie zrobiliście, macie ku temu kolejną dobrą okazję. A jeśli już znacie „Autostopem przez galaktykę”, odświeżcie go sobie, warto. Szczególnie w czterdziestą drugą rocznicę powstania.