Anyżowe dropsy

Fascynująca i bezkompromisowa panorama II Rzeczpospolitej: państwa wielkiego sukcesu, jeszcze większych wyzwań i wprost nieprawdopodobnych kontrastów. Ile zarabiał typowy mieszkaniec przedwojennej Warszawy, na co wydawał swoją pensję i ile kosztowały go codzienne zakupy? Dlaczego w przedwojennej Polsce niemal nikt nie mógł marzyć o własnym pokoju, a miliony – nawet o własnym łóżku? Jakie przestępstwa popełniano najczęściej, ilu Polaków nie potrafiło czytać ani pisać i które choroby były głównymi przyczynami śmierci? Zespół portalu WielkaHISTORIA.pl – najpopularniejszego w Polsce magazynu o historii – odsłania rzeczywistość sprzed stulecia w oparciu nie tylko o oficjalne statystyki, ale też dotąd nieznane lub celowo fałszowane i ukrywane liczby. Przeczytaj o kraju, w którym pociągi wykolejały się średnio co 33 godziny i nagminnie spóźniały o 90 lub więcej minut, ale lot z Warszawy do Krakowa kosztował zaledwie 40 złotych. O Polsce, w której tylko 5% dróg nadawało się do jazdy samochodem, ale która w ciągu jednej dekady zdołała zbudować jeden z najprężniej działających portów nad Bałtykiem. I w której o wynikach wyborów decydowały kobiety, a mimo to żadna z nich nie weszła w skład rządu. Na rynku pracy oferowano im zaś stawki nawet o 40% niższe niż mężczyznom. Warunki życia, transport, rozrywka, gospodarka, codzienne wyzwania, wojsko, używki, rewolucje technologiczne i sny o koloniach. II Rzeczpospolita taka, jaką była naprawdę.

Najnowsza książka Krystyny Kofty, znakomitej felietonistki "Twojego Stylu", to pełne humoru, opowiedziane z charakterystyczną dla autorki swadą historie z opisujące sytuacje z codzienności, jak zawsze u autorki okraszone spostrzeżeniami dokonujących się "tu i teraz" przemian.

Książka znanego psychiatry amerykańskiego przedstawia zagadnienie stosunków międzyludzkich w kategoriach tzw. analizy transakcyjnej. Autor omawia typowe sytuacje społeczne, ujmując je w konwencji gier. Poznanie tych gier, głębsze wniknięcie w ich strukturę i charakter pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć zarówno siebie, jak i drugiego człowieka, co prowadzić może do ulepszenia kontaktów z innymi.

Lista utworów: 1. U stóp szklanych gór 2. Miłość i ja 3. Bądź częścią mnie 4. Żywe cienie 5. Biała armia 6. Żegnaj smutku 7. Bawisz się mną 8. Zabieraj się stąd 9. Born to slide

Lista utworów: CD1 1. Kuplety Starszych Panów - Jeremi Przybora , Jerzy Wasowski 2. Piosenka jest dobra na wszystko - Jeremi Przybora, Jerzy Wasowski 3. Shimmy Szuja - Irena Kwiatkowska 4. Cóż ci to ja uczyniłem - Wiesław Gołas 5. Droga do ciebie - Kalina Jędrusik 6. To było tak - Bohdan Łazuka 7. Ach ten lęk - Barbara Krafftówna, Bronisław Pawlik 8. Nad Prosną - Jeremi Przybora, Jerzy Wasowski 9. Zosia i ułani - Irena Kwiatkowska 10. Mambo Spinoza - Jeremi Przybora, Jerzy Wasowski 11. To będzie miłość nieduża - Kalina Jędrusik 12. Kaziu zakochaj się - Zofia Kucówna , Jerzy Wasowski 13. Portugalczyk Osculati - Barbara Rylska 14. Jeżeli kochać - Wiesław Michnikowski 15. Bo we mnie jest seks - Kalina Jędrusik 16. Już kąpiesz się nie dla mnie - Wiesław Michnikowski , Kalina Jędrusik 17. Podła - Wiesław Gołas 18. Tango kat - Irena Kwiatkowska 19. Zobowiązanie - Nie zakocham się tej wiosny - Kalina Jędrusik, Jeremi Przybora 20. Nie odchodź - Kalina Jędrusik CD 2: 1. Herbatka - Jeremi Przybora , Jerzy Wasowski 2. Pani Róża gra Szopena - Irena Kwiatkowska 3. Rodzina - Jeremi Przybora , Jerzy Wasowski 4. W czasie deszczu dzieci się nudzą - Barbara Krafftówna 5. Na ryby - Jeremi Przybora, Jerzy Wasowski 6. Odrobina mężczyzny na co dzień - Barbara Krafftówna, Wiesław Michnikowski 7. Jej rodzina - Wiesław Michnikowski 8. W kawiarence Sułtan - Kalina Jędrusik 9. Na całej połaci śnieg - Jeremi Przybora ,Jerzy Wasowski 10. Już czas na sen (Dobranoc mężczyzno) - Jeremi Przybora, Jerzy Wasowski 11. Jesienna dziewczyna - Kalina Jędrusik 12. Addio pomidory - Wiesław Michnikowski 13. Jak Pan się trzyma - Krystyna Sienkiewicz 14. Wesołe jest życie staruszka - Wiesław Michnikowski 15. Ciepła wdówka na zimę - Kalina Jędrusik 16. Pani Monika - Mieczysław Czechowicz 17. Nie pożałuje pan - Kalina Jędrusik 18. Bez ciebie (Inwokacja) - Wiesław Michnikowski 19. Przeklnij mnie - Barbara Krafftówna, Bohdan Łazuka 20. Romeo czy jesteś na dole - Kalina Jędrusik

Ja też byłem w Gujanie, tyle że prawie pół wieku po Arkadym Fiedlerze. I też spotkałem tam szczęśliwych Indian, lecz... byli to Indianie ostatni, nieliczni, zanikający. Była to podróż do ostatniej wioski plemienia Wai Wai – daleko na południe, w dżunglę na pograniczu Gujany i Brazylii. (Opisałem tę wyprawę w książce Gringo wśród dzikich plemion, wydanej w tej samej serii). świata opisanego przez Arkadego Fiedlera już nie ma. świata opisanego przeze mnie kilkadziesiąt lat po Fiedlerze też już nie ma. Coraz trudniej spotkać szczęśliwych Indian. Coraz rzadziej udaje się spotkać Indian w ogóle... – Wojciech Cejrowski

"Warska jest prawdziwą artystką. Proszę zwrócić uwagę, jak staroświecko brzmi dzisiaj ten zwrot - prawdziwy artysta. Dziś się tak nie mówi, mówi się: aktor, pianista, reżyser. Określamy w ten sposób profesję. Zawężamy i precyzujemy. Natomiast w słowie artysta, nie zawsze kryje się profesja. Było to określenie predyspozycji psychicznych. Określenie poważne, wręcz patetyczne, a czasami żartobliwe. Oznaczało tyle, co marzyciel, fantasta. Wanda Warska śpiewa, ale nie tylko śpiewa. Jest fascynującą osobowością, ma rzadką umiejętność wytwarzania własnej, niepowtarzalnej atmosfery. Ciepła, sympatyczna, jednocześnie trochę dziwaczka, taki kot, który chadza własnymi drogami" - tak o Wandzie Warskiej pisała w latach sześćdziesiątych Agnieszka Osiecka. W latach pięćdziesiątych Warska uchodziła za pierwszą polską wokalistkę jazzową. Jednak w następnych latach najbardziej fascynujące dla słuchaczy były jej prywatne teksty, w których opowiadała bardzo szczerze o swoim życiu i miłości. Ot, takie domowe piosenki. Wanda Warska nigdy nie opublikowała swoich tekstów, nie miała ich nawet zapisanych na papierze. Miała je tylko w głowie. Dlatego też z bogatej twórczości Artystki starałem się wybrać tylko piosenki jej autorstwa. Można je z grubsza podzielić na dwie grupy: te napisane do muzyk wielkich twórców brazylijskiej samby i bossa novy oraz te, z jej kompozycjami utrzymane w polskich rytmach kujawiaka, poloneza czy mazura. Andrzej Kurylewicz też prawie wszystkie zaaranżował i towarzyszył jej ze swoimi zespołami grając na fortepianie lub puzonie. Piosenki Wandy Warskiej choć pojawiały się czasami na różnych składankach, to jednak nigdy nie zostały wydane jako jednolity zbiór. Autorka nie dbała o swoje interesy. Tym razem pragniemy naprawić tę sytuacje oferując słuchaczom nagrania Artystki z lat sześćdziesiątych jak i wersje współczesne dokonane w początku roku dwutysięcznego. Co więcej, wiedząc o zamierzeniach Polskiego Radia, Warska zapragnęła w formie pointy nagrać swoją najnowszą piosenkę w 2015 roku. I tak się stało. Słuchacze otrzymają śpiewaną biografię wybitnej Artystki, biografię lekko zakamuflowaną ale czytelną i wzruszającą dla wrażliwych. Jan Borkowski

Lista utworów: 1. Bóg się rodzi 2. Interludium 1 3. Jezus malusieńki 4. Wśród nocnej ciszy 5. Interludium 2 6. Gdy śliczna Panna 7. Gdy się Chrystus rodzi 8. Interludium 3 9. Cicha noc 10. Pójdźmy wszyscy do stajenki 11. Interludium 4 12. Przybieżeli do Betlejem 13. Lulajże Jezuniu 14. Dzisiaj w Betlejem

Książka poświęcona kolorom: ich nazwom, miejscu w naszej kulturze, ich historii i symbolice. Autor opowiada o jedenastu kolorach: sześciu barwach tęczy (czerwień, oranż, żółć, zieleń, błękit, purpura) oraz pięciu dodatkowych (brąz, róż, biel, czerń i złoto). We wstępie dowiadujemy się, że białe światło jest mieszaniną promieni barwnych o określonych długościach fal elektromagnetycznych. Czerwone promieniowanie ma najdłuższe fale, a purpurowe (fioletowe) najkrótsze. Kolorom przysługuje szereg cech: jasność, odcień, nasycenie, temperatura. To, w jaki sposób postrzegamy kolorowe przedmioty, zależy od oświetlenia. Czerwień to kolor ognia, krwi i prehistorycznych malowideł naskalnych, wykonywanych czerwoną ochrą. Dziś kojarzy się z szatami świętego Mikołaja, erotyką i lewicą polityczną, choć kiedyś, ze względu na wysoką cenę barwnika, była kolorem arystokracji. Oranż to oczywiście kolor pomarańczy, a także narodowy kolor Holandii, w której do dziś panuje dynastia orańska. Pomarańczowe są też szaty mnichów buddyjskich i członków ruchu Hare Kryszna. Brąz jest mieszanką koloru czerwonego, niebieskiego i żółtego. To barwa ziemi i ludzi ciemnoskórych, a także mundurów hitlerowskich bojówek SA. Żółć to kolor tchórzostwa i zdrady (Judasza często przedstawiano w żółtej szacie). Za czasów Hitlera Żydzi musieli nosić na ubraniach żółte gwiazdy, a w XIX wieku żółta wstążka stała się emblematem sufrażystek. Żółty jest też kolorem Chin (od ich pierwszego legendarnego władcy zwanego Żółtym Cesarzem) i ludzi „żółtej rasy” – stąd określenia „żółtek”, „żółte niebezpieczeństwo” i „żółty terror”. Istniała też żółta (czyli brukowa) prasa i żółte (czyli niemoralne) książki. Zieleń to podstawowa barwa przyrody, kolor lasów i traw. Za sprawą koniczyny świętego Patryka stała się barwą narodu irlandzkiego. W Anglii od czasów Szekspira jest kolorem zazdrości i zawiści, w krajach islamskich kojarzy się z rajem i flagą proroka Mahometa, często też zdobi meczety. Przybyszy z kosmosu nierzadko nazywa się „zielonymi ludzikami”. Niebieski to kolor nieba i wody, ale w niektórych krajach bardzo późno został wyodrębniony z zielonego pasma barwnego. W niektórych językach nadal nie ma odrębnej nazwy. W religii katolickiej niebieski to kolor szat Matki Boskiej, a w hinduskiej karnacja bogów Wisznu, Kryszny i śiwy. Według badań jest ulubionym kolorem mieszkańców kuli ziemskiej. Ludzie o „niebieskiej krwi” to arystokraci. Jeśli chodzi o ubiór, to niebieski jest przede wszystkim kolorem dżinsów. Purpura była dawniej kolorem monarchów, ze względu na bardzo drogi barwnik, ale po wynalezieniu barwnika syntetycznego w XIX wieku (moweiny) upowszechniła się wśród klasy średniej. Na przełomie lat 60. i 70. XX wieku była krótko kolorem hippisowskiej subkultury. Róż jest dziś kolorem typowo żeńskim, ale jeszcze niedawno na różowo ubierano chłopców, bo kolor ten uchodził za bledszą odmianę „męskiej” czerwieni. Zmiana nastąpiła dopiero w latach 50. XX wieku. W latach 70. odwrócony różowy trójkąt stał się symbolem ruchu gejowskiego. Biel to barwa przede wszystkim śniegu i mleka. Jest symbolem niewinności i czystości, ale w niektórych krajach (Chiny, Indie, Korea, Bliski Wschód) to kolor żałoby. Dzisiejsza tradycja białej sukni ślubnej ma niedawną historię. Zapoczątkowała ją brytyjska królowa Wiktoria w 1840 roku. Czerń jest w kulturze zachodniej kolorem żałoby. Kojarzy się przede wszystkim z ciemnością i złem: szatanem, piekłem. W dawnych wiekach na czarno ubierali się ludzie prawie wszystkich zawodów: bankierzy, prawnicy, kupcy, lekarze. Do dziś czerń pozostała kolorem powagi i profesjonalizmu, a także chrześcijańskiego duchowieństwa. Nadal też cieszy się popularnością wśród projektantów mody. „Czarnymi” przyjęto nazywać dni niepomyślnych wydarzeń (np. „czarny piątek”). Złoty to oczywiście kolor złotego kruszcu, będącego od niepamiętnych czasów przedmiotem powszechnego pożądania, a także kolor „złotowłosych piękności”, jak nazywa się urodziwe blondynki, i symbol zbytku. Gavin Evans jest dziennikarzem i wykładowcą na uniwersytetach w Londynie i Cardiff. Pisuje felietony do dziennika „The Guardian” i jest autorem książek o różnej tematyce, między innymi o historii boksu i zagadnieniach genetyki.

W książce autor kreśli generalny obraz polskiej demokracji. Po kolei przygląda się jej instytucjom, jej postaciom, wszędzie odnajdując rojowisko ludzkich defektów. Nasze niezadowolenie kierujemy zwykle ku politykom, ich obwiniamy o to, że polityka jest brutalna, cyniczna i egoistyczna. Tymczasem politycy w całym tym pejzażu wyglądają najlepiej. Gorsze rzeczy zobaczymy, gdy pochylimy się nad demosem, nad elitami lub mediami. A także sami nad sobą - nad zatroskanymi o Polskę obywatelami. Nad żywiołami, którymi żąda kapryśność, ignorancja, fanatyzm i narcyzm. Rzeczywista logika demokracji jest inna niż deklarowana. W intencjach miała oddać politykę w ręce społeczeństwa. Nie oddała. Ale oddała rzeczywistość. Społeczeństwo może ją rzeźbić w miarę własnych sił, a władza nie może w tym przeszkadzać, czasem musi wręcz pomóc. Realne sukcesy demokracji nie są owocem lepszej polityki, lecz marginalizacji polityki. Sama demokracja, czyli system polityczny, nie jest sukcesem, jest tylko narzędziem do innych sukcesów – do wolności, praworządności, dobrobytu. Cała demokratyczna fauna – te dziwaczne partie, posłowie, parlamenty, koalicyjne rządy – są jedynie kosztem w rachunku. Nic wartościowego tam się nie rodzi.

Rosyjska rewolucja bolszewicka z 1917 roku otworzyła komunizmowi drogę do Europy. Na obszarach dawnego cesarstwa komuniści oparli swoją władzę na krwawym terrorze, bezprawiu, prześladowaniu religii. Mocarstwa europejskie z powodu wzajemnej nieufności i chęci eksploatowania wyjątkowych bogactw Rosji, nie skoordynowały w samym początku wspólnych wysiłków dla zniszczenia tego ogólnego niebezpieczeństwa. Jednymi z pierwszych ofiar nowej władzy stali się ostatni członkowie dynastii Romanowów – car Mikołaj II, jego żona Aleksandra oraz pięcioro dzieci. Jan Jacyna, będąc przez szereg lat nie tylko widzem, ale i uczestnikiem doniosłych wypadków, które zaszły na terenie Petersburga, opisuje jak doszło do upadku władzy carskiej, analizuje błędy popełniane przez całe lata przez rządzących oraz stara się wyjaśnić dlaczego wydarzenia potoczyły się w tym właśnie kierunku – ku krwawemu przewrotowi.

800 stron, 150 kolorowych ilustracji. Najnowsza książka autora bestsellerów Steve Jobs i Innowatorzy – pobudzający wyobraźnię literacki portret Leonarda da Vinci. Odwołując się do liczących tysiące stron notatników geniusza, a także do najnowszych odkryć związanych z jego życiem i dorobkiem, Walter Isaacson snuje porywającą opowieść i po mistrzowsku splata wątki twórczości artystycznej Leonarda z jego dokonaniami naukowymi. Spod pędzla Leonarda wyszły dwa najsłynniejsze obrazy w historii malarstwa: „Ostatnia Wieczerza” i „Mona Lisa”. On sam uważał się jednak nie tylko za malarza, ale też za naukowca i inżyniera. Z pasją graniczącą niekiedy z obsesją prowadził nowatorskie badania nad anatomią człowieka, skamieniałościami, ptakami, maszynami latającymi, botaniką, geologią i sztuką projektowania broni. Niezwykła umiejętność łączenia nauk humanistycznych i przyrodniczych – której symbolem stał się człowiek witruwiański – uczyniła Leonarda jednym z najbardziej kreatywnych geniuszy w dziejach ludzkości. Łączenie różnorodnych pasji, tak jak z upodobaniem robił to Leonardo, wciąż pozostaje najlepszym sposobem na rozbudzenie w sobie twórczej inwencji. Życiorys Leonarda – nieślubnego dziecka, homoseksualisty, mańkuta i wegetarianina, mającego problemy z koncentracją i ocierającego się czasem o herezję - to także najlepszy dowód na to, że outsider nie musi stać na straconej pozycji. Jego historia uświadamia nam, jak ważne jest, by nieustannie podsycać głód wiedzy, być gotowym do podawania jej w wątpliwość i mieć odwagę myśleć inaczej. „Za tak ludzki portret geniusza Isaacson zasługuje na wyrazy najwyższego uznania” „The Times”. „Wiecznie głodny wiedzy, łatwo się rozpraszający, próżny, a przy tym wegetarianin. W znakomitej biografii Isaacsona Leonardo jest człowiekiem z krwi i kości” – „The Sunday Times”. „Niezwykle pouczający przewodnik po twórczym dorobku jednego z największych umysłów minionego tysiąclecia” – „The Observer”.