Antykwariat spełnionych marzeń

Autorka maluje słowami, zwłaszcza kiedy opisuje miejsca oraz ludzi - wszystko jest pięknie i plastycznie opowiedziane. Tak, by nie nudzić a pozwolić czytelnikowi odczuć poprzez wydrukowaną czcionkę rzeczywisty obraz tego, o czym myślała Gąsiorowska podczas pisania. Doskonale oddała klimat Krakowa oraz Modrzewiowej wraz ze stojącą tam latarnią.

Każdy kolejny rozdział czymś zaskakuje, niesie nowe pytania i zamiast wyjaśniać, wciąż znajdujemy tajemnice. Jeszcze nim dotrzemy do sześćdziesiątej strony wiemy, że czeka na nas pierwsza "bomba" - to już wtedy Róża przeżywa gorsze chwile i twierdzi, że skutki decyzji które kiedyś podjęła, odczuwa do dziś... Wyczekujemy na prawdę, którą tak wielu bohaterów skrywa. Podążamy tropem zdjęcia oraz książki a los wciąż płata figle...

Gąsiorowska zwraca uwagę czytelnika na kilka ważnych spraw, które stają się wybojami na drodze życia - utrata zaufania do bliskiej osoby, tajemnice latami ukrywane na dnie szafy lub serca, pragnienie rozmowy przytłamszone strachem przed szczerością oraz przyjaźń, która wybacza drobne przewinienia. Nie zabrakło również miłości, zwłaszcza matki do dziecka - która jest gotowa na wszystko, wybacza wszystko i jest siłą, darem i czymś najcenniejszym co może nas spotkać w życiu.

Powieść posiada moim zdaniem dwa minusy. Pierwszy to propagowanie czegoś, co jest dosyć niebezpieczne a mimo to stosowane przez rowerzystów - słuchawki w uszach. Drugi to miłość między dwojgiem ludzi, którą sobie wyznają, choć niewiele o sobie wiedzą, nie posiadają nawet swoich numerów telefonów!

Podsumowując - "Antykwariat spełnionych marzeń" opowiada nie tylko o tytułowych marzeniach. Macie szansę poznać magiczne odczuwanie bratniej duszy oraz miejsce, które ludzie kochają i często powracają - zapełnione półkami z zakurzonymi woluminami. Przeczytacie też o aspektach przyjaźni, również między skrajnie od siebie różnymi osobami. Kto chce poczuć jak pachną wspomnienia, poznać jakie tajemnice skrywają ludzkie serca oraz przekonać się jak ważne jest przebaczenie to serdecznie polecam powieść Doroty Gąsiorowskiej.

całość recenzji: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2017/08/dorota-gasiorowska-antykwariat.html

Książka miła, lekka i przyjemna, w sam raz na letnie popołudnia, wygrzewanie się na leżaku czy lekturę przed snem. Zwłaszcza, że fabuła dzieje się w pięknej aurze zimowego Krakowa, który wyraźnie jest widoczny z kart książki i pozwala się ochłodzić w te upały. Część fabuły natomiast umiejscowiona jest nad polskim, zaśnieżonym morzem – sama nigdy nie byłam nad Bałtykiem zimą, a obrazy, które kreśliła moja wyobraźnia czytając tą książkę jeszcze bardziej mnie do tego zachęcała.

Historia o miłości – trochę naiwna, trochę z marzeń, takich które się spełniły. Jeżeli ktoś lubi ciepłe, dobrze kończące się historie to jest zdecydowanie książka do polecenia. Przeplatają się w niej również relacje dorosłych dzieci z rodzicami, bardzo ciekawa postać starszego mężczyzny prowadzącego antykwariat – ciepła, tajemnicza. Trzeba przyznać, iż postaci w tej książce są wyraziste, dobrze naszkicowane, może trochę przerysowane, ale do literatury popularnej o zabarwieniu miłosnym jak najbardziej adekwatne.

Między tym wszystkim trochę tajemnic, niejasności, które ciekawią aż do ostatnich kart książki. Polecam dla miłośników literatury popularnej i lekkiej.

Książka rzeczywiście porusza, czytając tą książkę sama czułam emocje towarzyszące bohaterom. Książka wciąga od pierwszej strony. Książka ma w sobie wiele emocji i zagadek. W książce znajdziemy tematy przyjaźni i miłości. Książkę czytało się świetnie,nie mogłam się od niej oderwać. Autorka ma świetny styl pisania,pisze ciekawie i skrycie,tak,by czytelnik przewracał kolejne strony,by dowiedzieć się co nastąpiło dalej. Tekst czyta się szybko. Książka bardzo mi się spodobała,jest świetna i pozostanie ze mną na długo w pamięci. Książka porusza i wywołuje wiele emocji. Po zamknięciu książki czuje się niedosyt. Autorka świetnie się spisała,bardzo podoba mi się taki klimat książki. Polecam!

Z Dorotą Gąsiorowską do czynienia nie miałam. Po części dlatego, że nie nie moje klimaty, a po części wstyd przyznać, ale jako Polka zdecydowanie omijam polską literaturę. Dlaczego, więc tym razem złamałam obie swoje "zasady"? Bo ostatnio robię to często, a sporadycznie wychodzę na tym źle. Postanowiłam, więc łamać własne reguły dla zasady - by poznać coś nowego i być może poważnie na tym skorzystać. No i jeszcze jedno! Akcja toczy się w antykwariacie, a tam są książki, dużo książek...

Emilia pracuje w wymarzonym miejscu - w antykwariacie. Jako miłośniczka książek nie mogła znaleźć lepszej pracy i jako jedna z niewielu dzień zaczyna z uśmiechem i radością. Pomaga jej w tym charakter. Dziewczyna jest spokojna, skryta i nieśmiała. Momentami wręcz staroświecka. Ale ma swoje marzenia, które chciała by pewnego dnia spełnić, a na razie przelewa je na papier. Książka, którą w ten sposób napisała czeka na krok Emilki. Może kiedyś odważy się ją wydać?

Na razie młoda kobieta nawet o tym nie myśli. Jednak pod czas wyjazdu nad morze do ojca spełnia się marzenie o szczęściu. To tam poznaje tajemniczego Szymona. Praktycznie od początku między nimi iskrzy i ciągnie ich do siebie. Ale nie od dziś wiemy, że życie to nie bajka i trzeba mieć szczęście by ułożyło się "i żyli długo i szczęśliwie...". Na drodze ich szczęścia pojawiają się chmury. Jedną z nich jest jedyna przyjaciółka Emilii. Jak by tego było mało dziewczyna zaczyna odkrywać różne tajemnice sprzed lat. A praktycznie każda z nich dotyczy kogoś jej bliskiego.

Do Polski wraca także Sara - Żydówka uratowana pod czas wojny przez Zosię - opiekunkę Emilki oraz żona Franciszka, z którym dziewczyna pracuje. Kobieta chce w Polsce rozprawić się z demonami przeszłości, a oparcie i przyjaźń dostaje właśnie od Emilii.

Choć książka wydaje się być leniwa i spokojna to schowanych jest w niej naprawdę wiele wątków. Wielokrotnie Dorota porusza niełatwe tematy i robi to w naprawdę piękny sposób. Poza tym często wykorzystywany aromat kawy z kardamonem... Zrobić sobie kubek i nie odchodzić od książki aż się skończy - jedno albo drugie. Troszeczkę drażniła mnie postać Emilki. Zbyt delikatna, spłoszona jak łania w lesie, taka jakby niezdecydowana? A może raczej ciepłe kluski? No dla mnie było trochę na nie, ale inni mogą ją pokochać - niech tak zostanie. Co zatem urzekło mnie najbardziej? Historia przyjaźni, tej prawdziwej, trwającej lata. Głębokiej i wyjątkowej relacji gdzie z równym uczuciem się bierze jak daje. Wspiera jak stawia do pionu. I kilka wspaniałych tego przykładów Dorota umieściła na stronach "Antykwariatu...". Książkę polecam wszystkim, którzy kochają spokojne powieści z nutą miłości. Nie jest to pozycja, którą się zapomni zaraz po odłożeniu - ona otula jak pierzynka, dodaje otuchy i ciepła. Ja chętnie zapoznam się jeszcze z czymś pióra Gąsiorowskiej.

Więcej na:

www.swiatmiedzystronami.blogspot.com

Większość z nas dokładnie planuje swoje najbliższe dni, aby lepiej organizować swój czas i jak najwięcej osiągnąć. Kiedy nagle musimy zmienić nasz harmonogram dnia, reagujemy zniecierpliwieniem. Tymczasem przykład Emilii z książki Doroty Gąsiorowskiej „Antykwariat spełnionych marzeń” pokazuje, że nic nie dzieje się przez przypadek, a te nagłe zmiany ustalonych planów wychodzą właśnie na dobre. Nie warto więc długo rozpamiętywać urazów, ale dać się ponieść fali rzeczywistości – jeśli coś dobrego ma nas spotkać, tak właśnie się stanie niezależnie od okoliczności. „Antykwariat spełnionych marzeń” uczy, że szansę na rozwój mają również osoby ciche, spokojne i niewyróżniające się w otoczeniu – sukces spotyka nas bowiem tam, gdzie najmniej się tego spodziewamy.

„Antykwariat spełnionych marzeń” Doroty Gąsiorowskiej mieści się w urokliwym Krakowie, który jako Miasto Królów, jest wręcz obietnicą przeżycia czegoś niesamowitego. Doświadcza tego Emilia, absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim, która najlepiej czuje się w antykwariacie, w którym pracuje. Jednak los nie lubi, gdy jest zbyt dobrze, chwyta więc za ołówek, wprowadza kilka zmian i czeka, cóż się wydarzy. Emilia niespodziewanie zaczyna odkrywać tajemnice swoich bliskich, poznaje nowych ludzi, ale przede wszystkim nieustannie wraca do przeszłości.

„Antykwariat spełnionych marzeń” nie zmienił mojego życia, ale na dwa dni skutecznie odrywał mnie od wszelkich zajęć… dałam się wkręcić w świat Emilii, ciesząc się na każdą chwilę, którą mogłam poświęcić lekturze – czy to nie najlepiej świadczy o dobrej książce?

"Antykwariat spełnionych marzeń" to książka, na której lekturę skusiłam się, bo znałam autorkę z jej debiutanckiej powieści "Obietnica Łucji". Pierwsza książka pisarki mnie zachwyciła, dlatego też bez zastanowienia sięgnęłam po "Antykwariat". Okazało się, że najnowsza powieść Doroty Gąsiorowskiej jest zupełnie inna niż jej debiut, ale czy spełniła moje oczekiwania?

Emilia wiedzie spokojne życie. Jej dni wypełniają książki i praca w antykwariacie. Pewnego dnia zupełnie przypadkiem poznaje tajemniczego Szymona. Kilka wspólnych chwil sprawia, że dziewczyna zakochuje się po uszy. Ukochany jednak znika, a ona nawet nie wie gdzie go szukać. Do tego wszystkiego okazuje się, że najbliżsi Emilii skrywają tajemnice, które zmienią jej postrzeganie świata.

Szczerze przyznam, że z oceną tej książki miałam nie lada problem. "Antykwariat spełnionych marzeń" to zupełnie inna odsłona Doroty Gąsiorowskiej, niż w znanym mi debiucie. Muszę jednak przyznać, że "Obietnica Łucji" podobała mi się bardziej.

Lektura "Antykwariatu" nie zaangażowała mnie emocjonalnie, nie potrafiłam utożsamić się z żadnym z bohaterów, a jedynymi osobami, które nie denerwowały mnie w tej książce była Emilia, jej ojciec, Mikołaj i Grześ. Pozostałe postacie pojawiające się na kartach powieści mnie irytowały, a przecież odgrywały znaczące role w fabule.

Akcja "Antykwariatu" była dla mnie zbyt powolna, miejscami wręcz nużąca, a Emilia, choć sympatyczna, była też infantylna i momentami dziecinna.

Jednak, żeby być uczciwą, przyznam, że powieść ma też swoje plusy. Dorocie Gąsiorowskiej doskonale udało się oddać klimat antykwariatu i krakowskich uliczek. Z pewnością warsztat pisarki ewoluował, język stał się bardziej kwiecisty, a opisy niezwykle obrazowe. Dlatego też nie mogę powiedzieć, że "Antykwariat spełnionych marzeń" to zła książka.

Z pewnością znajdzie ona wielu czytelników, których chwyci za serce

Ze mną tak się jednak nie stało. Od tego typu lektur oczekuję, że mnie pochłoną, zaangażują i sprawią, że pokocham ich bohaterów. W przypadku tej powieści niczego takiego nie doświadczyłam.

Z pewnością sięgnę po jeszcze jakąś książkę pisarki, aby ostatecznie ugruntować sobie opinię na temat historii przez nią stworzonych,

tę jednak odkładam na półkę z poczuciem rozczarowania.

„Antykwariat spełnionych marzeń”, to moje kolejne spotkanie z twórczością Doroty Gąsiorowskiej. Usiadłam do niej nastawiona pozytywnie, zachęcona poprzednią , dość urokliwą powieścią autorki i nie da się ukryć absolutnie romantyczną, okładką obecnej.

Tytułowy antykwariat to stare, ale jednak magiczne miejsce, gdzie spotykają się ludzie mogący w pędzie dnia i codziennych spraw usiąść na chwilę w otoczeniu zapachu świeżo parzonej herbaty z imbirem i kawy z kardamonem.

W tym otoczeniu pracuje w młoda, chociaż nieco staromodna Emilia, która jest przywiązana do tego miejsca i nie wyobraża sobie, że mogła by być gdzieś indziej. Niezmiennie tak samo uczesana, tak samo ubrana. Jednym słowem nudna. Z jednej strony szukająca księcia z bajki, z drugiej nie chce nic w swoim życiu zmieniać. Zbyt mało wyrazista, miejscami irytująca, lekko papierowa postać. W moim subiektywnym odczuciu zbyt uległa rodzinie. Na każdy telefon ojca czy macochy zrywa się na równe nogi, niezależnie od własnych planów, wsiada w pociąg z Krakowa do Gdańska. Boi się lub nie potrafi powiedzieć głośno, że ma swoje życie i inne plany. Zagubiona w dość mrocznych tajemnicach bliskich, jednocześnie chcąca wszystkim pomóc.

Dorota Gąsiorowska potrafi pięknie pokazać przyjaźń, która nie polega na tym, aby zawsze się ze sobą zgadzać i do siebie uśmiechać, ale zwraca uwagę na to, że istnieją trudne chwile w przyjaźni, nawet takiej niezawodnej i długoletniej. Udowadnia, że nie jesteśmy nieomylni w swoim postępowaniu, że popełniamy błędy. I niezależnie od wszystkiego każdy błąd można naprawić i spróbować zacząć od nowa. Potrafi też udowodnić, że jedna rozmowa z drugim człowiekiem, potrafi sprawić więcej, niż wszystkie bezsensowne tłumaczenia czy uciekanie od niezałatwionych spraw. I te magicznie opisywane w tle ulice Krakowa sprawiają, że ma się ochotę wstać i zajrzeć w opisywane tam miejsca czy po prostu przejść się Plantami.

Mimo, że książka tym razem nieco rozczarowała, właśnie swoimi mało wyrazistymi postaciami, zbyt długimi, monotonnymi i powtarzającymi się opisami, to muszę przyznać, że jest to jednak pięknie opowiedziana historia.

To opowieść pełna książek, miłości i przyjaźni. Pachnącej kawy i marzeń, które czasami się spełniają.

Subiektywnie uważam, że dla chwili zatrzymania się w biegu codzienności warto sięgnąć, odpocząć przy niej i co ważne to absolutnie warto dotrzeć do jej końca.

Emilia mieszka w Krakowie i na co dzień pracuje w małym antykwariacie, który wypełnia aromatyczny zapach kawy z kardamonem. Emilia kocha swoją pracę tak samo jak książki. Snuje marzenia i historie, które zapisuje na papierze. Jednak nie ma odwagi pokazać ich światu. Młoda kobieta pewnego dnia otrzymuje książkę, która uratowała niegdyś życie bliskiej jej osobie. Tajemnicza książka przechodzi z rąk do rąk i odmienia życie tych, którzy do niej zajrzeli. Od czasu otrzymania książki, życie Emilii zaczęło płatać jej figle. Okazuje się, że ludzie, których od dawna zna skrywają mroczne tajemnice, a nawet potrafią zranić.

Akcja powieści rozgrywa się w malowniczym Krakowie, ale także przenosi się setki kilometrów dalej nad morze do Modrzewiowej, gdzie mieszka ojciec i macocha Emilii. To właśnie tam podczas jednych ze spacerów, dziewczyna poznaje tajemniczego mieszkańca latarni morskiej. Emilia nie potrafi oprzeć się mężczyźnie w okularach, w kolorze kości słoniowej. Jednak czy taka znajomość ma szansę przetrwać?

W powieści poznajemy mnóstwo osób, a każda z nich jest inna. Autorka zgrabnie i bez problemów wykreowała postaci, które różnią się od siebie charakterem i osobowością. Emilia jest skromna i uczciwa. Czeka na miłość. Uczucia przelewa na papier lecz swoją twórczość chowa do szuflady. Jest także nieco staromodna. Jej przyjaciółka- Iga, jest jej przeciwieństwem. Kobiety są jak ogień i woda. Natomiast Lili mimo upływu lat nie potrafi pogodzić się z rozpadem małżeństwa, a w stosunku do córki- Emilii jest oschła.

Niektórzy bohaterowie skrywają jakąś tajemnicę, ale najbardziej spodobała mi się historia oraz sama postać Sary. Starsza kobieta powróciła do Polski po wielu latach nieobecności, jednak wraz z jej powrotem do Krakowa, powróciły demony przeszłości związane z życiem w krakowskim getcie. Sara jest więźniem dawnych czasów. Musi odnaleźć w sobie wystarczającą siłę, aby otworzyć się i wyrzucić z siebie gorzką przeszłość.

"Słowa, nieważne, wypowiedziane czy zapisane, mają wielką moc. Potrafią niszczyć lub budować. Mogą cię utulić lub zaciągnąć na dno rozpaczy"

Po raz pierwszy miałam do czynienia z twórczością Doroty Gąsiorowskiej. Styl pisania autorki jest bardzo dobry, dzięki czemu czytanie książki to sama przyjemność. Antykwariat spełnionych marzeń to powieść o codziennym życiu, miłości, przyjaźni, rozczarowaniu, skrywanych tajemnicach i kłamstwach osadzonych w malowniczym Krakowie. Niewątpliwie mocną stroną historii są bohaterowie. Emilia stała mi się bardzo bliska, gdyż podobnie jak ona przelewam myśli na papier, a antykwariat to doskonałe miejsce dla bibliofila. Antykwariat spełnionych marzeń to powieść wielowątkowa, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Na słowa pochwały zasługuje także oprawa graficzna książki. Okładka jest piękna. Osobiście preferuję historie z nieco dynamiczniejszą akcją, ale to nie zmienia faktu, iż nowa powieść Doroty Gąsiorowskiej to bardzo dobra lektura.

www.mowmikate.blogspot.com

Emilia jest młodą kobietą, która pracuje w klimatycznym antykwariacie na jednej z ulic Krakowa. Wiedzie spokojne życie, zupełnie nie wyróżnia się z tłumu. Mimo, iż napisała książkę, boi się ją przedstawić światu. Ma tylko jedną przyjaciółkę, która pewnego dnia łamie jej serce, robiąc coś wbrew jej woli. Na horyzoncie pojawia się dwóch mężczyzn, którzy wyraźnie są zainteresowani tajemniczą, skrytą Emilią, czy bohaterka wybierze któregoś z nich? Co z życiem kobiety wspólnego ma tajemnicza książka od lat przekazywana z rąk do rąk?

Powieść przypomina mi nieco moje prace dyplomowe i nie dlatego, że pisałam o systemie motywacji oraz o polskiej policji, ale dlatego, że pisząc je, zawodowo „lałam wodę”. „Antykwariat spełnionych marzeń” to piękna historia, ale jest jednym wielkim opisem otoczenia i niekończących się przemyśleń bohaterki, która jest niczym zraniona sarenka, łagodna, różna od innych, delikatna, jakby wyrwana z innej epoki, gubiąca się w świecie swojej fantazji. Jeszcze bardziej irytowały mnie postacie, które naburmuszały się z niewiadomych powodów, których nie chciały wyjawić: zaczynały mówić, nie kończyły, nagle stawały się oschłe, wstawały i bez słowa wychodziły, uciekały, wracały, zachowywały się irracjonalnie. Jakby całą książkę wypełniały mentalne nastolatki. Oczywiście wszystko na końcu się wyjaśnia, ale bohaterowie są równie wkurzający co czasem ludzie w realnym świecie. Ich konwersacje określiłbym na taki styl: „-coś się stało? – tak, -co? –nic”.

Mam wrażenie, że autorka nieco zmieniła swój styl. „Obietnica Łucji” bardzo mi się podobała, potem czytałam „Primabalerinę”, która podobnie jak tym razem była bogata w opisy, a uboga w akcję. Myślałam, że tym razem będzie inaczej, niestety, ciekawie brzmiący blurb zapowiadał niezwykłą historię i na tym się skończyło. Może podobałaby mi się ona bardziej, gdyby nie była przepełniona miłością bijącą od wszystkich postaci i miała żwawszą akcję, zamiast przeszło czterystu stron potoków słów. Wiem, że gdybym ja miała pisać swoją powieść, byłaby ona napisana w podobnym stylu, dlatego też nie zdecydowałam się próbować sił w pisarstwie.

Nie zrażajcie się jednak moim zdaniem, ja po prostu sceptycznie pochodzę do tego typu powieści. Najchętniej powstawiałabym w nie rozdziały i wprowadziła więcej konwersacji między bohaterami. Muszę jednak przyznać, że język Doroty Gąsiorowskiej jest plastyczny, autorka płynnie przechodzi między kolejnymi wydarzeniami, opisy są piękne i bez trudu można przenieść się oczami wyobraźni do opisywanego świata przedstawionego. Myślę, że zamiłowanie do danego stylu jest kwestią indywidualnego gustu, a o gustach się przecież nie dyskutuje. Wiem też, że książka ta bardziej spodobałaby się mojej babci, niż mi czy mojej mamie. Dlatego też zachęcam do sięgnięcia po nią osoby, które lubią powieści obyczajowe, literaturę piękną i delikatne romanse.

Smaki i zapachy są dla mnie bardzo ważne i zawsze chętnie sięgam po książki, które wabią swoim klimatem, przepełnionych smakiem i zapachem.

Główna bohaterka najnowszej powieści Doroty Gąsiorowskiej, Emilia, to młoda kobieta, która zupełnie odbiega od współczesnych standardów. Uwielbia spódnice, dawny styl, jest nieco staroświecka, jej oczy zdobią kreseczki, a ona sama kocha książki i pracuje w krakowskim antykwariacie pana Franciszka, którego żona Zofia ją wychowała. Emilia mieszka z matką Lili, artystką, a właściwie żyją bardziej obok siebie niż ze sobą. Ojciec mieszka w maleńkiej miejscowości nad morzem ze swoją drugą żoną Różą - Emilia uwielbia ich oboje i często ich odwiedza.

Nasza bohaterka pisze powieści i chowa je do szuflady oraz marzy o swoim księciu z bajki. Póki co , codziennie maszeruje do ukochanego antykwariatu i parzy korzenną kawę, którą piją rankami z panem Franciszkiem. Po śmierci Zofii są sobie bardzo bliscy i w końcu Emilia decyduje się zamieszkać ze starszym panem, ponieważ matka ma nową miłość, Grzesia.

W antykwariacie poznaje Mikołaja, z którym usiłuje zeswatać ją pan Franciszek. Jednak serce dziewczyny mocniej bije dla tajemniczego Szymona, którego poznała w latarni morskiej niedaleko domu ojca i Róży. Latarnia i nieznajomy mężczyzna zdecydowanie źle zadziałały na Różę, zamknęła się w sobie i widać było, że coś ją dręczy. Dodatkowo okazało się, że Iga, przyjaciółka Emilii, wysłała do Wydawnictwa jej powieść... Życie młodej kobiety gmatwa się...

Do Krakowa przyjeżdża przyjaciółka Zosi, Sara, która jest Żydówką, uratowaną przez Zosię podczas wojny, a obecnie mieszka za granicą. Kobieta mierzy się w Polsce ze swoimi demonami, a w Emilii znajduje oparcie. Czy życie Emilii wyjdzie na prostą i w końcu poplątane ścieżki się wyrównają?

Przeczytajcie - czeka was mnóstwo emocji i wzruszeń!

"Antykwariat spełnionych marzeń" to ciepła i wzruszająca babska literatura, jednak nie można odmówić jej głębi. Oprócz miłości i przyjaźni, znajdziecie tutaj wojenne losy Zosi i Sary, traumę Róży i niesamowitą książkę z niedokończonymi aforyzmami, która dodaje kobietom sił i prowadzi je przez życie. To nie jest lekka powieść, którą się odkłada i zapomina. To ciepła i otulająca historia, do której na pewno wrócę któregoś zimowego wieczoru. Ona niesie ze sobą niesamowicie pozytywną energię i dodaje sił do zmierzenia się z losem. Pokazuje nam, że warto walczyć o szczęście, ale również warto słuchać, wspierać i wybaczać. Każdy z nas jest tylko człowiekiem i błądzi, ale to nie znaczy, że należy go skreślić.

Autorka w piękny sposób pokazuje w swej powieści niełatwe tematy, a jej opowieść ma swój niesamowity klimat. Pachnie kawą i książkami, jak antykwariat Franciszka. Aromatyczna kawa i mnie towarzyszyła podczas lektury tej wzruszającej książki i przyznaję, że ciężko jest mi rozstać się z jej bohaterami, których bardzo polubiłam. Może pani Dorota da się namówić na napisanie kontynuacji losów swoich bohaterów?... Bardzo bym chciała :)

http://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2017/04/antykwariat-spenionych-marzen-dorota.html

W święta wielkanocne przeczytałem książkę Doroty Gąsiorowskiej „Antykwariat spełnionych marzeń”. Wcześniej nie miałem do czynienia z jej książkami i nie wiedziałem czego się spodziewać. Już od samego początku odebrałem język tej książki jako bardzo plastyczny i uderzający w uczucia. Ten język spowodował, że odbierałem bohaterkę – Emilię - jak znajdującą się w zaczarowanym świecie, trochę innym wymiarze. Być może wynikało to z tego, że miałem wrażenie, iż jej życie ma inne, znacznie wolniejsze od mojego tempo, choć z biegiem książki ulega to znacznej zmianie.

Emilia i ludzie wokół niej zabierają w świat głębszych uczuć, nie tylko miłości, także przyjaźni, wierności, lojalności, ale również rozpaczy, zwątpienia, zagubienia i strachu. Widać jak wielu ludzi nosi w sobie jakieś tajemnice przeszłości i jak mocno dawne zdarzenia wpływają na późniejsze, pogmatwane losy, życiowe wybory, na ludzi wokół nich.

Książka pokazuje jak skomplikowany jest proces otwierania się na innych, zaufania komuś, czy wyrzucenia z siebie, przed innym, własnego bólu lub okazania słabości.

Z drugiej strony widać jak trudne jest zrozumienie innej osoby, a jeszcze trudniejsze wybaczenie.

Książka przepełniona uczuciami, pełna ciepłego klimatu, trochę jak ze starej fotografii w tonacji sepii lub obrazu w pastelowych barwach i do tego ze Starym Miastem krakowskim w tle.

Jeżeli ktoś ma ochotę na łyk ciepłych i pozytywnych emocji - polecam

Skromna, uczynna, ceniąca spokój, chwilami wręcz staroświecka. Taka właśnie jest nierozpieszczana przez los Emilia, główna bohaterka tej książki. Pracująca w antykwariacie starszego, bardzo bliskiego jej człowieka, darzy go miłością, której nigdy nie potrafiła skierować w stronę oziębłej matki. Sympatyczna, przekonała mnie swoją nietuzinkową osobowością, podobnie jak drugoplanowe postaci tworzące całą paletę charakterów. Jest oszczędna w uczuciach rodzicielka, troskliwy opiekun, plącząca się w prawdzie przyjaciółka, ukrywająca przeszłość macocha czy enigmatyczny, młody mężczyzna. U boku tak licznej gromadki nie w sposób się nudzić, ale co najważniejsze, autorce udało się uniknąć chaosu. Tutaj od początku wiadomo kto jest kim, choć każdy z bohaterów niesie ze sobą zagadki, które odkrywa się z pełnym zaangażowaniem i ciekawością.

Autorka postawiła na Kraków. To właśnie tutaj rozgrywane są najważniejsze wydarzenia tej powieści. Od czasu do czasu jednak akcja przenosi się nad morze, by w cieniu latarni oraz legendy o bogini wiatru zakosztować tajemnic losu. Stary antykwariat, pachnąca kawa, odnalezione zdjęcie nieznanej dziewczyny oraz niedokończone myśli na kartach jednej z ksiąg. Dorota Gąsiorowska wie jak zbudować wyłapywany wieloma zmysłami klimat. Składający się z emocji i nutki magii, muśnięty dotykiem przeszłości wciąga oferując całą gamę wrażeń. To jest to, czego oczekuję od literatury.

„Antykwariat spełnionych marzeń” to wielowątkowa historia, w której każdy może odnaleźć coś dla siebie. Jest niebanalne uczucie, nieidealne rodzicielstwo, sztuka czy wystawiona na próbę przyjaźń. Chociaż na czele stąpa tutaj miłość, tuż za nią podążają skrywane sekrety i to na pewno nie jeden. Już dawno nie czytałam książki złożonej z tak wielu elementów, a zarazem potrafiącej tak sprawnie połączyć wszystko w spójną całość. Marzenia, nadzieja, szczęście i ból. Przeczytałam w dwa wieczory zachwycając się plastycznymi opisami, świeżością pomysłu i ostatecznie poskładanymi w całość puzzlami treści. A składać było co.

Polecam wielbicielkom napawającej optymizmem literatury obyczajowej, fankom nieschematycznych historii, poszukiwaczkom książek z magicznym klimatem w tle. Każda z powieści Doroty Gąsiorowskiej ma w sobie coś niezwykłego i ta nie jest wyjątkiem. Ratująca życie księga, echo zamierzchłych lat, fałszywa i prawdziwa miłość. Chcecie wyruszyć w podróż krętymi ścieżkami losu? Nie wahajcie się. Ze swojej strony szczerze polecam.

Najnowszą powieść Doroty Gąsiorowskiej dosłownie połknęłam w jedną noc i bez bicia przyznaję się: żal mi było, że tak szybko się skończyło. Wcześniej miałam już okazję przeczytać „Obietnicę Łucji” tej autorki i muszę powiedzieć: i tym razem nie zawiodłam się.

Jest to książka naprawdę dobra w swojej kategorii. Ciepła, poruszająca, przyjemna. Napisana lekko, ale z sercem. Opowieść toczy się spokojnie, lecz nie jest to zarzut, ten rytm tworzy bowiem cudowny klimat. Sama historia jest dość prosta (rozwinięcia większości wątków dość łatwo się domyślałam), pełno tu jednak tajemnic i dosłownie można poczuć kawę z kardamonem! Do tego Kraków w tle i latarnia nad brzegiem Bałtyku.

Głównej bohaterki nie da się nie lubić, przynajmniej zyskała moją sympatię. Emilka jest nieco staroświecka, kocha książki i przede wszystkim ma dobre serce. Ponadto spodobał mi się wątek z Szymonem, naprawdę poczułam to „coś”, co zaszło pomiędzy nim i Emi. A ich spotkania… autorka postarała się, aby w tej kwestii nie było nudno.

Nie mogę także nie wspomnieć w tym miejscu o postaci starszej pani imieniem Sara. Jej historia pokazała mi, że przeszłość, z którą człowiek się nie rozliczył może być niczym demoniczny cień zżerający duszę i uniemożliwiający normalne życie.

Wydawca na okładce (przez dłuższą chwilę nie mogłam oderwać od niej oczu) napisał: „Porusza. Pozwala marzyć. Daje nadzieję”. Zgadzam się.

Osobiście polubiłam pióro Doroty Gąsiorowskiej. Szczerze polecam wszystkim fankom literatury dla kobiet!