Aforyzmy Jezusa

Historia choroby, która dotknęła zachodnią cywilizację, kumulując swe destrukcyjne skutki w XX stuleciu. • Machiavelli „Książe”. Podręcznik wykalkulowanej bezwzględności i zimnej brutalności. • Kartezjusz „Rozprawa o metodzie”. Ludzie nie różnią się zbytnio od automatów, a religia jest wytworem naszego ego. • Hobbes „Lewiatan”. Każdy człowiek ma prawo do wszystkiego, czyli róbta co chceta. • Rousseau „Rozprawa o pochodzeniu i podstawach nierówności między ludźmi”. Wystarczy nie wiedzieć. Dzicy nie są źli, bo nie wiedzą, jak być dobrym. • Marks i Engels „Manifest komunistyczny”. Ludobójcza gra w klasy. • Mill „Utylitaryzm”. Epikureizm dla wybranych – w wersji wiktoriańskiej. • Darwin „O pochodzeniu człowieka”. Przyrodnicze korzenie totalitaryzmu. Lepszy zgarnia całą pulę. • Nietzsche „Poza dobrem i złem”. Zamordowany Bóg jako najważniejsza ofiara doboru naturalnego. • Lenin „Państwo a rewolucja”. Teoria przemocy, chaosu i mordu. Praktyka w pakiecie. • Sanger „Sedno cywilizacji”. Nowy, wspaniały świat eugeniki. • Hitler „Mein Kampf”. Narodowy socjalizm jako biologia stosowana. • Freud „Przyszłość pewnego złudzenia”. Psychoanaliza: broń masowego rażenia przeciwko moralności. • Mead „Dojrzewanie na Samoa”. Wszystko, co naturalne a prymitywne jest dobre. Szkoda, że dane do książki są kompletnie nieprawdziwe. • Kinsey „Zachowanie seksualne mężczyzny”. Hochsztaplerska manipulacja otwierająca drogę pseudonaukowym mitologiom XXI wieku. • Friedan „Mistyka kobiecości”. Manifest femistyczny, któremu nie wierzy nawet Michelle Obama.

Dzieje Apostolskie opowiadają o początkach Kościoła. Mało znany jest fakt, że niektóre starożytne rękopisy tego dzieła zawierają wersję zwaną zachodnią, która w mnóstwie szczegółów różni się od tekstu standardowego. W większości zdań tej innej wersji występują rozszerzenia oraz zmiany stylistyczne względem tekstu podstawowego, a czasami drobne skróty. Istnieje możliwość, że te zmiany w większości nie pochodzą od późniejszego redaktora, lecz naniósł je na swój oryginalny egzemplarz sam autor, św. Łukasz, już po tym, jak swoje dzieło rozpowszechnił w Kościele. Zapoznanie się z tą wersją może więc wzbogacić znajomość Nowego Testamentu. Książka obecna zawiera bardzo dosłowny przekład obu wersji tekstu Dziejów Apostolskich, opatrzony wstępem i notami.

Wstęp - Jacek Salij OP. Uczta intelektualna dla każdego zainteresowanego wiarą chrześcijańską. Opracowanie około sześćdziesięciu kazań, które św. Tomasz wygłosił w okresie Wielkiego Postu w 1273 roku w Neapolu, w ostatnim roku swojej działalności. Charakterystyczny dla św. Tomasza zmysł porządkowania podejmowanych zagadnień w niejednym przypadku trafi do przekonania również współczesnemu czytelnikowi i pomoże mu uporządkować ten lub inny jego własny problem religijny.

Arystoteles – Polityka, G.K. Chesterton – Ortodoksja, Vogelin – Nowa nauka polityki, C.S. Lewis – Koniec człowieczeństwa, Burke – Rozważania o rewolucji we Francji, Tocqueville – O demokracji w Ameryce, Belloc – Państwo niewolnicze, Hayek – Droga do zniewolenia, Biblia Jerozolimska, Rand – Atlas zbuntowany. Czy poglądy Arystotelesa – kilka tysięcy lat później – nadal kształtują światową politykę? Na czym polega geniusz Ortodoksji? Dlaczego Władca pierścieni J.R.R. Tolkiena jest lekturą konserwatywną, a Atlas zbuntowany Ayn Rand już nie? I czy faktycznie Shakespeare miał serce po prawej stronie, a jeśli tak, to czego może nas to nauczyć? Benjamin Wiker przekonuje, że konserwatywna mądrość zawarta w wybranych książkach – oraz właściwe jej wykorzystanie – pomogłyby odrodzić nawet najbardziej przegniłą rzeczywistość. W niezwykle wciągającym wywodzie dowodzi, że podobnie jak złe idee mają złe konsekwencje, dobre idee ulepszają świat. „Pouczająca i napisana w lekkim stylu książka Wikera jest obowiązującą lekturą nie tylko każdego konserwatysty, lecz również każdego miłośnika dobrej książki”. Grzegorz Górny

Autor w sposób bardzo trafny ukazuje podobieństwa i różnice duchowych doświadczeń dwóch wielkich mistyczek: św. Małgorzaty Marii i św. Faustyny. Odpowiada na pytanie czy orędzie o miłosierdziu i zaufaniu jest kontynuacją orędzia z Paray-le-Monial.

Hebrajski termin qabbala(h) oznacza tradycyjną naukę otrzymaną od przodków i pochodzi od qabel ? otrzymywać. W Talmudzie termin ten zachowuje swoje pierwotne znaczenie, oznacza zatem tradycję i odnosi się do tekstów biblijnych bez żadnych konotacji mistycznych czy ezoterycznych. Teksty biblijne rozumie jako otrzymane od Boga i przekazywane przez kolejne pokolenia, nie dopatrując się w tych tekstach szczególnych treści mistycznych, czy tajemniczych, dostępnych jedynie dla wąskiej grupy wybranych. Od dwunastego wieku po Chrystusie znaczenie terminu kabała ulega jednak zmianie i nadaje się mu sens ezoteryczny, jest to przekaz zarezerwowany tylko dla wtajemniczonych, odnoszący się do mistyki, od której jest niedaleko do tego, co tajemnicze, zagadkowe i magiczne. Chociaż później termin ten zostanie rozciągnięty na wszystkie formy mistyki judaizmu, także wcześniejsze, znaczenie jego jednak nie przestanie graniczyć z dziedziną tajemnicy i magii, a przez to pośrednio z wróżbiarstwem. Są to peryferie mistyki, ale czasem łatwiej zobaczyć te peryferie, niż właściwy prąd umysłowy określany jako kabalistyka... Nasze spotkanie się z mistyką żydowską będzie wejściem jedynie do przedsionków jej wspaniałych ogrodów, zaledwie dotkniemy różnych aspektów zagadnienia bez ich dogłębnego przenikania. Nie będzie odpowiadało zastosowanemu w opowiadaniu określeniu popatrzył (hecic), które nie oznacza wykładu (tu zastosowano by termin derasza), ale kontemplację i doświadczenie mistyczne. Dlatego nie musimy obawiać się negatywnych skutków spotkania z żydowską mistyką, ale także nie dojdziemy do królewskich komnat, z których Rabbi Akiba w pokoju wyszedł ubogacony doświadczeniem Boga.

Ks. Jerzy Chmiel, jeden z najwybitniejszych biblistów polskich, uznany w świecie autorytet w zakresie Biblii, odpowiada na pytania dotyczące niezrozumiałych i trudnych miejsc w Biblii, trudnych do zrozumienia i ogarnięcia, czasem niezrozumiałych a czasem trudnych ze względu na specyficzny klimat, w jakim powstawały, sposób myślenia, panujący w Palestynie za czasów Chrystusa czy zwyczaje i obyczaje żydowskie...

„Istota rzeczy polegała na prostym fakcie, że nas pisanie absurdów bawiło i dawało radość nie mniejszą od pisania wierszy, artykułów czy sztuk teatralnych” – tak tłumaczy Słonimski, dlaczego przez piętnaście lat wspólnie z Tuwimem z lubością udawali się do „krainy bzdury”. Jak sam jednak przyznaje, ta działalność miała również pewien aspekt wychowawczy: „Uczyliśmy czytelnika, że te same czcionki jego codziennej gazety, odbite na tym samym papierze, czernione tą samą farbą drukarską, mogą pewnego dnia oszaleć i głosić oczywiste brednie”. W rezultacie W oparach absurdu jest jednym z najwspanialszych dzieł humorystycznych, jakie powstały w naszym kraju. Wykorzystując znane prasowe formy (ogłoszenia, zagadki, porady, przepisy kulinarne) i dodając do nich szczyptę smakowitego purnonsensu, autorzy wywoływali w czytelnikach niepohamowane ataki śmiechu, ale także uczyli dostrzegania absurdu w codziennym życiu.

To jedna z najbardziej wpływowych książek w literaturze psychiatrycznej od czasu dzieł Freuda. Frankl, więzień Auschwitz, w głębokim i poruszającym eseju opisuje swoje obozowe doświadczenia, by na ich podstawie odkryć najsilniejszy z ludzkich popędów – dążenie do poszukiwania sensu. W drugiej części tego niezwykłego dzieła autor przedstawia metody psychoterapeutyczne, w tym logoterapię, alternatywną do freudowskiej psychoanalizy formę terapii. „Doktor Frankl, pisarz psychiatra, ma w zwyczaju zadawać jedno pytanie swoim pacjentom cierpiącym z powodu rozmaitych mniejszych i większych dramatów: „Dlaczego nie odbierzesz sobie życia?” W ich odpowiedziach odnajduje zwykle wskazówki, którymi kieruje się w dalszej terapii – jeden człowiek trzyma się życia przez wzgląd na dzieci, inny pragnie wykorzystać jakiś talent, jeszcze innego ratują od zagłady wspomnienia, które warto zachować. To właśnie jest cel i wyzwanie, jakie stawia sobie stworzona przez doktora Frankla logoterapia, będąca jego współczesną wersją analizy egzystencjalnej (...). Jako długoletni więzień bestialskiej machiny obozów koncentracyjnych poznał smak egzystencji odartej z wszelkiej godności. Jego ojciec, matka, brat oraz żona zginęli w obozach lub znaleźli śmierć w komorach gazowych. Stracił wszystkich najbliższych z wyjątkiem siostry. Czy to możliwe, aby ktoś w jego położeniu, któremu odebrano cały doczesny dobytek i którego ograbiono z wszelkich wartości, cierpiący z głodu, zimna i z powodu brutalnej przemocy, na co dzień obcujący z eksterminacją, mógł uważać życie za coś cennego, zasługującego na to, aby je chronić? Psychiatra, który osobiście doświadczył tak skrajnych przeżyć, jest człowiekiem, którego warto wysłuchać”.

Pracę nad mitem – ze względu na jej wyjątkowe walory poznawcze, na szeroką dyskusję, jaką wywołała, na liczne do niej odwołania w światowej humanistyce oraz na rezonans wykraczający poza ramy filozofii akademickiej – należy zaliczyć do klasycznych dzieł filozofii XX wieku. Blumenberg zarysowuje tu oryginalną filozofię mitu. Mit jest dla człowieka sposobem radzenia sobie z tym, co w świecie inne, nieokreślone, co budzi lęk. W micie rzeczy obce i niesamowite, nieznane i gorszące, zmieniają się w rzeczy do przyjęcia i znośne. Filozoficzna i literacka recepcja mitów świadczy o ich żywotności i trwałej obecności w kulturze. W drugiej części pracy Blumenberg zajmuje się „opracowaniami” mitu o Prometeuszu. Eksponuje rolę mitu prometejskiego w twórczości Goethego i jego transformacje w późniejszej filozofii, literaturze i eseistyce aż po dwudziestowieczne ujęcia Gide'a, Valery'ego i Kafki. Ta erudycyjna i kunsztowna opowieść o dziejach podstawowego dla europejskiego oświecenia mitu jest zarazem opowieścią o nadziejach, rozczarowaniach i porażkach pierwszej fazy nowoczesności – opowieścią, w której filozofia i literatura wzajemnie się w sobie przeglądają jak w zwierciadle i zarazem uzupełniają.

Komentarz do „O duszy” Arystotelesa napisał Tomasz z Akwinu podczas swego pobytu w Rzymie w latach 1267-1268. W tym pierwszym ze swych komentarzy do dzieł filozoficznych Arystotelesa, Tomasz posłużył się nową techniką komentatorską, bardziej krytyczną i bliższą literze objaśnianego tekstu. Możemy przypuszczać, że wynikało to z dążenia do zneutralizowania niebezpieczeństwa, zawartego w rzetelnym, literalnym Commentarium magnum Awerroesa, dla którego ortodoksyjnej przeciwwagi nie mogły stanowić prace poprzedników Tomasza, takie jak odchodząca często od litery parafraza Alberta Wielkiego. Akwinata nie tylko porzucił wcześniejszą praktykę swobodnego parafrazowania tekstu Arystotelesa, ale zarazem był pierwszym, który oparł swój komentarz na zrewidowanym i poprawionym przez Wilhelma z Moerbeke łacińskim przekładzie tego dzieła. Tomasz mógł posiłkować się w pracy notami translatorskimi Wilhelma, a także po raz pierwszy udostępnionym łacińskiemu Zachodowi komentarzem Temistiusza do De anima.

Książka Jak powstał język wyjaśnia, co wiemy, co chcielibyśmy wiedzieć i czego zapewne nigdy się nie dowiemy o powstaniu najpotężniejszego narzędzia, jakie stworzył człowiek. Publikacja to podsumowanie całej obecnej wiedzy na temat ewolucji języka, prowadzone na gruncie wielu dyscyplin – od archeologii i antropologii po neuronaukę. Jednocześnie jest to porywająca podróż przez ponad 60 tysięcy pokoleń dzielących nas od czasów, w których nasz przodek Homo erectus dał początek językowi, zapewniając sobie status niekwestionowanego władcy planety. Daniel L. Everett – słynny amerykański lingwista, dziekan wydziału Nauk Humanistycznych na Bentley University w Waltham, Massachusetts. Wykładał na University of Manchester, był szefem Wydziału Lingwistyki na University of Pittsburgh i szefował Wydziałowi Lingwistyki, Literatury i Kultury na Illinois State University. Sławę przyniosły mu przede wszystkim badania języka amazońskiego plemienia Pirahã.

Kolejny tom z serii poświęcony Księdze Tobiasza, czyli opowieści o miłości rodzinnej. Autor ukazuje najnowsze interpretacje egzegetyczno-teologiczne, podejmując przy tym trud odtworzenia tekstów różnych wersji tej księgi.

W kwestiach najistotniejszych dla urządzenia państwa jest dziś niewiele ducha chrześcijańskiego. Żyjemy w kraju, w którym można w wielu przypadkach zabijać nienarodzone dzieci, w którym władza wyzyskuje obywateli, krepuje ich inicjatywę oraz zaniedbuje ochronę ich bezpieczeństwa i majątku. Aparat państwa jest przerośnięty i monopolizuje wiele dziedzin. Siły laickie mają możliwości działania nieproporcjonalne do swej liczebności. Tymi właśnie problemami zajmuje się w swojej książce prof. Wojciechowski.

Teksty biblijne w przekładzie Autora książki. Ważnym składnikiem Ewangelii jest pokazanie Jezusa wśród otaczających go ludzi. Był wśród nich jego wybitny poprzednik, Jan Chrzciciel. Jezusowi towarzyszyli uczniowie z dwunastoma apostołami na czele. O niektórych wiemy więcej o innych mniej. Miał Jezus tłumy słuchaczy. Miał też rozmaitych przeciwników, jak faryzeusze, kapłani jerozolimscy i władze rzymskie. Tej stronie Ewangelii, rzadko omawianej osobno, poświęcona jest ta książka. Michał Wojciechowski, teolog, profesor Pisma Świętego w Olsztynie. Opublikował dotąd 44 książki, głównie na temat Biblii, z czego kilka o Ewangeliach.

Dzieje Apostolskie opowiadają o początkach Kościoła. Mało znany jest fakt, że niektóre starożytne rękopisy tego dzieła zawierają wersję zwaną zachodnią, która w mnóstwie szczegółów różni się od tekstu standardowego. W większości zdań tej innej wersji występują rozszerzenia oraz zmiany stylistyczne względem tekstu podstawowego, a czasami drobne skróty. Istnieje możliwość, że te zmiany w większości nie pochodzą od późniejszego redaktora, lecz naniósł je na swój oryginalny egzemplarz sam autor, św. Łukasz, już po tym, jak swoje dzieło rozpowszechnił w Kościele. Zapoznanie się z tą wersją może więc wzbogacić znajomość Nowego Testamentu. Książka obecna zawiera bardzo dosłowny przekład obu wersji tekstu Dziejów Apostolskich, opatrzony wstępem i notami.

Wszystkie cztery Ewangelie stosunkowo dokładnie opisują zdarzenia z ostatnich dni życia Jezusa. Ujmują je w ramy jednego tygodnia, zgodnie z przyjętym w chrześcijaństwie od początku sposobem corocznego ich świętowania. Na ten Wielki Tydzień Jezusa składają się przybycie do Jerozolimy, nauki w Jerozolimie, Ostatnia Wieczerza, proces, śmierć i zmartwychwstanie. W książce tej zdarzenia z końca ziemskiego życia Jezusa są przedstawione poprzez teksty z Ewangelii, opatrzone licznymi objaśnieniami. Michał Wojciechowski – teolog świecki, profesor Pisma Świętego w Olsztynie. Opublikował 42 książki na temat Biblii, starożytności, chrześcijaństwa dzisiaj i etyki społecznej.

Księga Barucha, należąca do zbioru tzw. ksiąg deuterokanonicznych Starego Testamentu, nie cieszyła się nigdy specjalnym zainteresowaniem egzegetów. W odróżnieniu od trzech innych ksiąg apokryficznych związanych z imieniem Barucha trafiła ona do katolickiego zbioru ksiąg natchnionych ze względu na głęboką treść teologiczną. Profesor Michał Wojciechowski w swoim komentarzu stara się zwrócić uwagę właśnie na treść kerygmatyczną tego utworu. Zaletą jego opracowania jest podjęcie wszystkich tematów, które akcentowane są we współczesnych opracowaniach Księgi Barucha, i szerokie ich ujęcie. Można mieć pewność, że ten komentarz będzie służył polskim miłośnikom Biblii przez kolejne dziesięciolecia, stanowiąc wiarygodny przewodnik po trudnych ścieżkach literatury deuterokanonicznej. Księga Barucha jest drugą częścią 24. tomu „Nowego komentarza biblijnego”.

Uważa się zwykle, że życie gospodarcze leży w zupełnie innej sferze niż religia i etyka. Tymczasem gospodarowanie wymaga podstaw moralnych, a co więcej, samo jest moralne jako droga do zaspokojenia koniecznych ludzkich potrzeb materialnych. Wśród tych potrzeb trzeba podkreślić dzisiaj potrzeby rodzin. Etyka gospodarcza wymaga chronienia własności (czyli przestrzegania przykazania „nie kradnij!”). Wymaga też obrony wolności, która odpowiada godności człowieka i pozwala na spożytkowanie jego pracy i przedsiębiorczości. Michał Wojciechowski Teolog świecki, profesor Pisma Świętego w Olsztynie. Opublikował ponad 30 książek na temat Biblii, starożytności i etyki społecznej.

Książka ta dotyczy sytuacji rodziny w kontekście obecnego życia społecznego. Pokazuje, jak działania władz osłabiają rodzinę na płaszczyźnie ekonomicznej, pchając do kryzysu demograficznego. Prawodawstwo Europy ułatwia rozwody i aborcję, a utrudnia wychowanie. Państwo przejmuje tradycyjne funkcje rodziny. Poddaje ją nadzorowi biurokratycznemu. Rodzina jest jednak wspólnotą naturalną, która wyprzedza państwo. Miłość małżeńska i rodzinna pozostaje kluczowym czynnikiem szczęścia i rozwoju człowieka. Biblia i tradycja Kościoła są przeciwne rozwodom. Chrześcijaństwo stoi po stronie rodziny. Michał Wojciechowski - teolog świecki, profesor Pisma Świętego w Olsztynie. Opublikował ponad 30 książek na temat Biblii, starożytności i etyki społecznej.