555 zagadek o Karkonoszach

Obok Tatr i Karkonoszy, Bieszczady należą do najbardziej popularnych gór w Polsce. Popularność ta przekłada się na liczne opowiadające o regionie opracowania książkowe, przewodniki turystyczne, artykuły prasowe, filmy fabularne i dokumentalne, których z roku na rok przybywa. Powstało również wiele bieszczadzkich piosenek. Bieszczady to pasjonująca, nieraz bardzo tragiczna historia. To także współczesny folklor opierający się o mit tzw. zakapiora, czyli wolnego człowieka, który porzucił cywilizację, nierzadko spalił za sobą wszystkie mosty i osiadł w tych górach.Wśród prezentowanych zagadek są zarówno bardzo łatwe pytania, na które jest w stanie odpowiedzieć niemal każdy miłośnik Bieszczadów, jak i całkiem trudne, wymagające sięgnięcia po literaturę. Poszukiwanie odpowiedzi może być zatem inspiracją do lepszego poznania jedynego skrawka Karpat Wschodnich, jaki pozostał po II wojnie światowej w granicach Polski. Rozwiązywanie zagadek może stanowić urozmaicenie wieczorów podczas pobytu w Bieszczadach. A gdy wrócimy z gór do domu, książka ta będzie znakomitą okazją do wspominania naszych bieszczadzkich przeżyć. Na pytania można odpowiadać samemu lub w gronie znajomych czy rodziny.

Publikacja Nigelli Lawson zawiera zbiór 110 potraw, które „domowa bogini” gotuje we własnym domu i podaje na stół Teraz wszystkie mogą trafić i na wasz stół. Nigella jest wielką orędowniczką domowego gotowania, a jej nowa książka to pean na cześć jedzenia, które przygotowuje dla przyjaciół i rodziny. Po prostu pochwała codzienności. Rozgrzewające i kojące potrawy zachęcają do sięgnięcia po klasyczne przepisy – na potrawkę z kurczaka czy pudding toffi – ale też do odważnego próbowania nowości, takich jak fatteh z wołowiną i bakłażanem lub hummus z miso. Książka Przy moim stole zainspiruje każdego, kto lubi gotować i jeść. Nie musicie znać wyrafinowanych technik, posiadać wielkiej zręczności ani wyjątkowego doświadczenia, aby przygotować potrawy z książki. Znajdziecie tam przepisy na morszczuka z boczkiem, groszkiem i cydrem czy kurczaka z ziemniakami w indyjskich przyprawach. Do tego mnóstwo kolorowych dań warzywnych, na przykład sałatka śródziemnomorska czy marchewka i fenkuł z harissą. Oczywiście nie obejdzie się bez słodkości. Nigella proponuje ratunkowe brownie, sernik z białą czekoladą oraz biszkopt z kardamonem, pomarańczą i creme fraîche, które na pewno wejdą do kanonu rodzinnych przysmaków. Przy moim stole to wspaniały podręcznik do gotowania oraz zbiór opowieści i wspomnień. Życie jest skomplikowane, ale gotowanie wcale nie musi takie być!

Bestseller „New York Timesa”! Serial na Netflixie! Opanuj sztukę gotowania z jakichkolwiek produktów, gdziekolwiek jesteś, nawet bez przepisu, i odkryj sekret czterech składników. Już nigdy nie będziesz kurczowo trzymać się przepisu ani zazdrościć kucharzom, którzy potrafią ugotować coś z niczego! Przełomowa metoda czterech składników pozwala improwizować w kuchni dzięki prostej formule – o smaku decydują cztery kluczowe elementy: • sól, która wzmacnia smak, • tłuszcz, który nadaje wyrazistość, • kwas, który równoważy, • ciepło, które decyduje o konsystencji jedzenia. Dzięki tej książce rozwiniesz intuicję kulinarną, nauczysz się ufać swojemu podniebieniu i osiągniesz mistrzostwo w gotowaniu. Zrozumiesz też, że to nie przepisy sprawiają, że jedzenie jest naprawdę smaczne. Samin Nosrat – genialna szefowa kuchni z doświadczeniem w pracy w najlepszych restauracjach. Stawia na radość i spontaniczność w gotowaniu. Jej prosta, ale rewolucyjna metoda inspiruje nowe pokolenie kucharzy i zmienia sposób myślenia o jedzeniu.

Ilustrowany przewodnik z mapami Karpacza i okolic. Publikacja podzielona jest na cztery rozdziały opisujące: historie miasta, atrakcje w Karpaczu, spacery z Karpacza oraz wycieczki z Karpacza. Przewodnik został opracowany w taki sposób aby każdy użytkownik bez problemu zlokalizował dany obiekt na mapie. Dodatkowo w przewodniku znalazły się mapy z proponowymi trasami spacerowymi w okolicę.

Ręczne wyrabianie chleba to doskonały sposób na pozbycie się stresu, wyładowanie emocji, uspokojenie, zwolnienie tempa dnia codziennego. Bo chleb nie lubi pośpiechu. A ciepły bochenek z chrupiącą skórką jest nagrodą dla cierpliwych. Chleb. Domowa piekarnia to nie tylko książka kucharska, prezentująca ponad 70 przepisów na różnego rodzaju chleby i bułki na zakwasie, pieczywo drożdżowe, słodkie przysmaki i potrawy, które można z chlebem podawać. To także piękna historia rodzinnej tradycji, pełna ciepła opowieść o fascynacji piekarnictwem oraz miłości do chleba.

Prezentujemy pierwszy z przewodników po pałacach i dworach Dolnego Śląska. Obejmuje on sąsiadujące ze sobą gminy Trzebnica i Zawonia. Gminy te mają razem prawie 320 km2 powierzchni, z czego niemal dwie trzecie zajmuje pierwsza z nich. Na omawianym obszarze znajdują się 73 sołectwa oraz należące do nich przysiółki. Do naszych czasów przetrwało w nich 17 pałaców i dworów. Ta niemała liczba na niedużym obszarze, oznacza siedzibę szlachecką mniej więcej w co czwartej miejscowości. Po dokładnych analizach niemieckich map i źródeł niespodziewanie okazało się, że do naszych czasów przetrwała zaledwie połowa rezydencji, a na terenie opisywanych gmin było ich w sumie aż 38 w 36 miejscowościach. Pierwotnie więc dwór czy pałac zlokalizowany był w co drugiej wiosce. Pokazuje to skalę strat i zaniedbań, które miały miejsce w powiecie trzebnickim po 1945 roku. Na terenie gmin Trzebnica i Zawonia nie ma średniowiecznych zamków czy też renesansowych wieloskrzydłowych dworów. Niemiecka arystokracja nie wznosiła swoich rezydencji na tych ziemiach, stąd też nie powstały budowle na miarę Książa, Bożkowa, Sycowa czy Żmigrodu. Większość dworów i pałaców należała do średniozamożnej szlachty i została ufundowana w XVIII i XIX wieku.

145 opuszczonych miejsc na Dolnym Śląsku we Wrocławiu, Oleśnicy, Strzelinic i okolicach. Ostatni z serii przewodników po zapomnianych miejscach województwa dolnośląskiego. Obejmuje zasięgiem Wrocław oraz okolice Oleśnicy, Oławy, Strzelina i Ząbkowic Śląskich. W przewodniku przeczytasz o zrujnowanych miejscach, których się powszechnie nie zwiedza i pozostają one poza świadomością znakomitej większości turystów. Przede wszystkim są to opuszczone pałace, dwory, ruiny kościołów, ruiny fabryk (browarów, cukrowni), wapienniki, wiatraki, opuszczone cmentarze oraz porzucone fortyfikacje. Do tych miejsc ułatwi dotarcie nasz przewodnik.

Dwóch interlokutorów, sarkastycznych i kąśliwych, w dyskusji o tym i owym. O wódce, Marii Kaczyńskiej, kondycji polskiego języka i zachwytach nad klasyką poezji. Kiełbasa i sznurek to uczta czytelnicza najwyższych lotów. To publikacja językoznawcy, profesora Jerzego Bralczyka, oraz dziennikarza, Michała Ogórka. Dyskusja dwóch gawędziarzy, którzy płynnie przechodzą z tematu na temat, zahaczając chyba o każdy możliwy aspekt polskiej kultury. Jest zajadła dyskusja o wódce, w której cytuje się Tuwima, są niewysublimowane żarty o politykach i ich małżonkach oraz przywoływanie sposobów na kontrargumentację, zaczerpniętych i zasłyszanych w komunikacji miejskiej. Przede wszystkim są niuanse językowe, ciekawe zabawy słowem i przepiękna, czysta polszczyzna. Dowiemy się, że nie każda rozmowa służy rozmawianiu, że kochamy tak naprawdę uszami, a słowotok jest dobry, jeśli jest sensowny. Czytelnik ma wrażenie bycia obok rozmówców, niejako podsłuchiwania ich dyskusji, i z każdym rozdziałem chce więcej i więcej. Dialogi niekoniecznie są ciekawe ze względu na to, jak są wypowiadane, ale przede wszystkim na to, o czym traktują. Tandem, który z lekkością pląsa werbalnie na kolejnych kartach, zaczaruje Czytelnika do samego końca. Michał Ogórek jest dziennikarzem i felietonistą, autorem około dwudziestu publikacji satyrycznych, wśród których znajdują się takie pozycje jak: Dobra zmiana grubą kreską, Koń by się uśmiał czy Mr O'goreck. Jerzy Bralczyk jest natomiast polskim językoznawcą, profesorem nauk humanistycznych, autorem słowników oraz publikacji o tematyce językowej. Do najbardziej znanych należą: Pokochawszy. Miłość w języku, Rozmowy przy stole, O języku propagandy i polityki oraz Wiem, co mówię, czyli o dobrej komunikacji.

Wracamy do tej książki całe życie, bo klasyka dziś okazuje się niezwykle aktualna. Rybak Santiago po wielu dniach bezowocnych połowów postanawia samotnie wypłynąć na dalekie wody, aby udowodnić wszystkim, że jeszcze nie jest bezużytecznym starcem. Jego przynętę połyka imponujący marlin. Santiago rozpoczyna dramatyczną walkę nie tylko z ogromną rybą i siłami natury, lecz także ze sobą i swoim słabnącym ciałem. W oszczędnym, przejmującym stylu Hemingway pokazuje realia życia w kubańskiej wiosce i warunki pracy rybaków, jednak Stary człowiek to przede wszystkim ponadczasowa opowieść o uporze, niezłomnej sile ducha i pomysłowości pozwalającej wybrnąć z najgorszej opresji. Hemingway uważał to opowiadanie (a napisał je w zaledwie osiem tygodni) za swoje najlepsze dzieło. Wkrótce po publikacji stało się ono bestsellerem, a pisarz otrzymał za nie Nagrodę Pulitzera. Przyczyniło się ono również do przyznania mu Literackiej Nagrody Nobla w 1954 roku. Krytycy prześcigali się w zachwytach i porównywali ten niedługi tekst między innymi do Moby Dicka Hermana Melville’a. Stary człowiek został dwukrotnie zekranizowany, a w rolę główną wcielili się Spencer Tracy i Anthony Quinn. „Najlepsza rzecz w jego dorobku. Z czasem może się okazać, że to najlepsza rzecz w dorobku nas wszystkich, jego i mojego pokolenia. Tym razem odkrył Boga, Stwórcę”. – William Faulkner po lekturze Starego człowieka i morza

Rozmowa rzeka znanej i lubianej dwójki Jerzy Bralczyk – Michał Ogórek. Z czego śmieją się Polacy, a co było zabawne dla starożytnych Greków? Autorzy przekomarzają się i dyskutują o humorze specyficznie narodowym, regionalnym, charakterystycznym dla profesorów, aktorów, a nawet dla Pana Boga. Skaczą z epoki do epoki, od polityki do piosenki, od kabaretu do komedii – i z powrotem, cały czas w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie, co nam daje humor, jakie potrzeby zaspokaja. Bralczyk i Ogórek przedzierają się przez gałęzie humoru szczególnie wybujałe w Polsce, ale też wracają do własnych młodych lat i dzieciństwa, by cytować rozmaite wierszyki, również te edukujące przez makabrę, i wspominać, co śmieszyło kiedyś, a dzisiaj już nie przejdzie. Wszystko to jest okraszone niezwykłą znajomością literatury, filmu i kabaretu, nie tylko zresztą krajowej produkcji. Wyborna lektura.

Wydarzenia w tej książce są oparte na faktach. Prawda bywa bardziej przerażająca od najwymyślniejszej fikcji. Amon Göth uważał się za pana życia i śmierci podległych mu więźniów. Jego sadyzm okazał się przesadny nawet dla przełożonych z SS. Ze szczególnym upodobaniem mordował matki z dziećmi i starców. Uwielbiał strzelać do więźniów z okien samochodu lub balkonu willi. Swoim ofiarom zadawał wyszukane tortury. Osobiście zabił kilkaset osób. O podobnych zbrodniach z pewnością nie śniono w najgorszych koszmarach. Czy odważycie się spojrzeć w oczy prawdziwemu złu? A może macie dość odwagi, by spojrzeć na świat jego oczami?