44 pułk strzelców legii amerykańskiej

W dniu 20 lutego 1919 r. na rozkaz inspektora artylerii wielkopolskiej płk Anatola Kędzierskiego rozpoczęto formowanie 2 pułku artylerii lekkiej wielkopolskiej.

Kolejna monografia pułku z uwzględnieniem jego szlaku bojowego w okresie kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 213

Kolejny z zeszyt z serii "Zarys Historii Wojennej Pułków Polskich w Kampanii Wrześniowej". W poszczególnych rozdziałach omówiono udział pułku w walce o granice w latach 1919-1920, jego działalność w okresie międzywojennym oraz zagadnienia bezpośrednio związane z kampanią wrześniową: mobilizację, szlak bojowy, obsadę personalną 62 pp na dzień 1 września 1939 roku, a także sztandar i odznakę 62 pułku piechoty.

16 V 1919 r. dowództwo artylerii wielkopolskiej wydało rozkaz sformowania 3 Pułku Artylerii Polowej Wielkopolskiej. Został on zatwierdzony rozkazem Dowództwa Głównego Armii Wielkopolskiej z dnia 27 V 1919 r.

Kolejny zeszyt z serii „Zarys historii wojennej...". Tym razem przedstawiono zmienne koleje losów 7 Batalionu Saperów, oddziału wywodzącego się z Wojsk Wielkopolskich. W okresie międzywojennym stacjonował w Poznaniu, w latach 1921 - 1929 jako pułk, następnie jako batalion. Najważniejszą część pracy stanowi opis mobilizacji w 1939 r. i wrześniowych walk zmobilizowanych przez 7 batalion saperów oddziałów: 14, 17 i 47 batalionu saperów.

Zarys historii wojennej pułków polskich w Kampanii Wrześniowej Zeszyt 176 54 pułk piechoty strzelców kresowych

Kolejna monografia pułku z uwzględnieniem jego szlaku bojowego w okresie kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 100

Kolejna monografia pułku z uwzględnieniem jego szlaku bojowego w okresie kampanii wrześniowej.

Kolejna monografia pułku z uwzględnieniem jego szlaku bojowego w okresie kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 215.

Po okresie upadku Bydgoszczy i całkowitej degradacji militarnej miasta na skutek potopu szwedzkiego (1655–1656) ponowny jego rozkwit rozpoczął się w 1772 r. po przyłączeniu do królestwa Prus. W celu ujarzmienia nowych terenów wschodnich władca Prus ustanowił w Bydgoszczy stały garnizon wojskowy. Początkowo nie był on zbyt liczny, lecz od połowy XIX wieku do miasta przenoszono coraz więcej jednostek piechoty, kawalerii i artylerii. W celu zapewnienia kadrze oficerskiej i żołnierzom odpowiednich warunków bytowych stopniowo wznoszono kolejne kompleksy koszarowe, magazyny i inne obiekty infrastruktury, a także urządzano place ćwiczeń. Zakres i tempo inwestycji militarnych w Bydgoszczy znacznie zwiększył się po 1871 r., kiedy to armii pruskiej przydzielono dodatkowe środki finansowe uzyskane z kontrybucji nałożonej na Francję, która przegrała wojnę z Prusami (1870–1871). Kolejne obiekty militarne w mieście zbudowano tuż przed i w trakcie I wojny światowej, m.in. gmach Szkoły Wojennej i 10 hangarów na lotnisku wojskowym. W okresie II Rzeczypospolitej głównym zmartwieniem władz wojskowych były remonty i modernizacje odziedziczonych po Niemcach koszar i innych obiektów. Nowe inwestycje obejmowały głównie budynki mieszkalne dla kadry zawodowej i m.in. siedzibę dla Ekspozytury nr 3 Oddziału II Sztabu Głównego WP. Wydawałoby się, że odnalezienie i opisanie ogromnej ilości obiektów militarnych na terenie Bydgoszczy, zbudowanych w latach 1772–1945, dziś po części już nie istniejących, przekracza możliwości jednego człowieka. Otóż twierdzę, że tak – to wiedzą zawodowi historycy i dlatego żaden z nich nie podjął się tego zadania. Ale Krzysztof Drozdowski jest pasjonatem, miłośnikiem historii Bydgoszczy i Pomorza i zapewne nie wiedział, że rozpoczynając gromadzenie materiałów do monografii Bydgoska architektura militarna 1772–1945 podejmuje się – w opinii leniwych, zeżartych przez rutynę zawodowych historyków – zadania niewykonalnego. Dzięki pomocy wielu życzliwych osób z Archiwum Państwowego w Bydgoszczy, Rejonowego Zarządu Infrastruktury w Bydgoszczy, Centralnej Biblioteki Wojskowej, Centralnego Archiwum Wojskowego i biura Miejskiego Konserwatora Zabytków w Bydgoszczy dotarł do nieznanych dotąd materiałów dokumentalnych, map, szkiców i zdjęć. W książce wydrukowane one są w postaci czarno-białej, ale na dołączonej płytce CD mapy, szkice i zdjęcia znajdują się w postaci oryginalnej (wiele jest barwnych) i można je sobie dokładnie obejrzeć na monitorze komputera.

Kolejna monografia pułku z uwzględnieniem jego szlaku bojowego w okresie kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 183

We wrześniu 1939 r. do walki w obronie Łodzi stanęło ok. 50 polskich samolotów. Za ich sterami zasiadało wielu pilotów, którzy później odegrali wielką rolę w historii polskiego lotnictwa. Wśród nich można wymienić m.in. Franciszka Kornickiego i Czesława Główczyńskiego. Polacy przez kilka dni mężnie stawiali opór przeważającym siłom Luftwaffe. Pomimo upływu lat męstwo i poświęcenie pilotów lotnictwa Armii „Łódź” nie zostało do tej pory opisane przez historyków. Niektórzy badacze wręcz powątpiewają, czy w rejonie Łodzi znalazły się jakiekolwiek jednostki polskiego lotnictwa… Autor odtworzył losy lotnictwa Armii „Łódź” na podstawie dokumentów archiwalnych i relacji ostatnich żyjących świadków, wśród nich – majora Franciszka Kornickiego, zmarłego w listopadzie 2017 r. Jest to pierwsza praca przedstawiająca działalność lotnictwa Armii „Łódź” podczas kampanii wrześniowej. Książkę ilustrują unikalne fotografie.

Kolejna monografia pułku z uwzględnieniem jego szlaku bojowego w okresie kampanii wrześniowej.