Kalendarz premier z dnia 2015.12.24

Główny temat: nieusuwalne napięcie między ortodoksją/heterodoksją, czyli między prawdą i kłamstwem na temat Boga. Oraz: jak dziś układać teologiczne klocki i co dziś znaczy być dobrym w te klocki. Najbardziej reprezentatywne tytuły felietonów: Szpagat damski, szpagat męski oraz Dawkins uchachany (świetne). No i, oczywiście: Rozwieść się lub uciec w poezję mistyczną. Najbardziej odkrywcze (dla mnie) zdanie: ?całkiem możliwe więc, że współczesna wszechtolerancja rodzi się w skamieniałym jednak sercu?... Bardzo to wszystko ciekawe i świeże. Polecam. Działa trzeźwiąco i orzeźwiająco. ks. Jerzy Szymik Sławomir Zatwardnicki, absolwent teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, obecnie doktorant na tej uczelni. Redaktor naczelny internetowego pisma dla doktorantów ?Theo-Doctores?. Publicysta, autor wielu artykułów oraz ośmiu książek. Ostatnio wydał: Elementarz katolika (Warszawa 2015). Laureat nagrody Pro Redemptione (2014) w kategorii: dla młodych teologów, którzy działalnością pisarską przyczyniają się do rozwoju myśli teologicznej. Zaangażowany w działalność ewangelizacyjno-formacyjną. Żonaty, ma czwórkę dzieci.

Zagadnienia omawiane w niniejszej pracy nie należą do naj­ważniejszych w dziejach polityki polskiej tego czasu, niemniej jednak budzą ciekawość i zasługują na uwagę. W tym okresie pierwszych zetknięć tworzyły się warunki dla rozwoju stosunków polsko-tureckich w przyszłości, zarysowały się ich formy, uwidoczniał układ sił na wschodzie, cele i dążenia obu państw. Z drugiej strony stano­wisko Polski wobec prób ogólnej akcji krucjatowej rzuca światło na stosunki naszego państwa z Kurią, cesarstwem, Węgrami i Wenecją; obraz polskiej polityki i jej kierowników zyskuje na pełności.

Kim jednak właściwie jest autor klasycznego dzieła XVI-wiecznej hiszpańskiej myśli wojskowej? Na kartach swoich rozważań Sancho de Londono jawi się jako człowiek doskonale znający swoje rzemiosło, pełen doświadczeń i wieloletniej praktyki. Bije od niego wielki szacunek do przełożonych, wielkie oddanie monarchii hiszpańskiej i przede wszystkim umiłowanie swojej profesji. Z drugiej strony Hiszpan jest człowiekiem oczytanym, doskonale znającym klasyczną literaturę (w tekście zamieszcza własne przekłady fragmentów ?Illiady? Homera) jak i historię o czym świadczą liczne anegdoty i opowieści dotyczące m.in. Juliusza Cezara, Hannibala czy Aleksandra Wielkiego. Można z całą pewnością stwierdzić, że Sancho de Londono był osobistością znaną i poważaną w armii. Świadczyć o tym może nie tylko osobiste zlecenie spisania Discursco sobre la forma? przez samego księcia Albę, ale i umieszczenie Londono jako mentora i wykładowcę sztuki wojennej w rozmowie z Alfonso de Vargasem w drugim najważniejszym dziele z nurtu ?humanizmu wojskowego?, czyli Espejo y Disciplina Militar pióra Francisco de Valdésa. Życie i przebieg służby Londono w pełni jednak potwierdzają reputację jaką Maestre de Campo cieszył się za życia. Urodził się najprawdopodobniej w 1515 r. w miejscowości Hormilla (prowincja La Rioja, północno-wschodnia część Hiszpanii). Lekkość pióra jaką widać w dziele Londono oraz znajomość klasycznej literatury wynikały zapewne z wykształcenia, które przyszły Maestre de Campo odebrał w Alcalá de Henares gdzie studiował matematykę i łacinę...

Książka zawiera opracowany, najnowszy tekst rozporządzenia w sprawie klasyfikacji budżetowej oraz załączników do tego rozporządzenia, w których są przedstawione podziałki klasyfikacji budżetowej wraz z objaśnieniami, wzbogacony o przykłady innych rodzajów dochodów lub wydatków, niewymienionych w objaśnieniach. W rozdziale drugim przedstawiono problematykę klasyfikacji dochodów i wydatków w ujęciu praktycznym, w formie pytań i odpowiedzi, co z pewnością będzie bardzo pomocne w codziennej pracy osób mających do czynienia z finansami publicznymi.

Bill Viola (ur. 1951) bardzo wcześnie rozpoczął karierę artystyczną. Jako osiemnastolatek został studentem Syracuse University, gdzie dołączył do pracowni Experimental Studios of the College of Visual and Performing Arts. Początkowo dostrzegał możliwości zastosowania wideo w badaniach antropologicznych, a także pozostawał pod wpływem konceptualizmu i innych kierunków neoawangardowych. Już we wczesnych latach siedemdziesiątych udało mu się wypracować własny styl i stać się jedną z najważniejszych postaci sztuki wideo na świecie. W latach osiemdziesiątych zafascynował się filozofią i sztuką Dalekiego Wschodu, do których do dziś chętnie nawiązuje. Przełomowa praca The Passing (1991) wprowadziła do jego sztuki wątki egzystencjalne i eschatologiczne, a pojawienie się technologii HD pozwoliło na kolejny zwrot w artystycznych poszukiwaniach. Dziś Bill Viola znany jest przede wszystkim dzięki instalacjom wideo, wystawianym w najważniejszych galeriach świata oraz podczas najznamienitszych imprez ? jak Biennale w Wenecji czy Documenta w Kassel. Zawsze sięga po najbardziej zaawansowane narzędzia: High Definition, specjalnie konstruowane obiektywy o dużej jasności, a ostatnio ekrany OLED, dające obraz o niespotykanej dotąd rozdzielczości. Artysta mieszka i tworzy, wspólnie z żoną i producentką Kirą Perov, w Kalifornii.

Nawet najstarsi mieszkańcy miasta nie pamiętają takiego lata. Asfalt staje się miękki jak ciasto, na parapetach płowieje stopiony plastik, w witrynach aptek usychają kwiaty. Wrocław rozgrzany jak Nowy Orlean opanowały szczury wywlekające z kubłów kawałki pizzy. Restauratorzy wynieśli przed knajpy palmy w donicach, sprzedawcy pomidorów spryskują je wodą. Duszna, tropikalna seksualność, która rozwija się wraz z upałem, nie pozwala spać mieszkańcom. Porzucają rozgrzane bloki i ruszają w noc, żeby się kochać, kłócić, słuchać radia w taksówkach, planować śmiertelnie poważnie coś, co rano wygląda jak sen. Wśród letnich festiwali, religijnych procesji, polityków i pijaków, ekipa Teatru Polskiego postanawia wyprodukować spektakl, w którym wszystko będzie 'nowe' i 'abstrakcyjne'. Ada, bezrobotna malarka, dostaje życiową szansę: zostaje zaproszona do współpracy. W dzień poznaje teatr, nocami rozmienia się na drobne spędzając czas z podobnymi do siebie rozbitkami. Bohaterowie powieści próbują na różne sposoby radzić sobie z lękiem. Z czasem uczą się podchodzić trochę bliżej siebie, co zawsze jest niebezpieczne. Szukają świeckich religii, żeby uciec od samotności, starają znaleźć coś żywego, bezpieczne miejsce, w którym na chwilę zapomną, jak jest. Ich złudzenia mają urok źle oświetlonych lokali, gdzie gada się do późna o sztuce i miłości, ale język więdnie od tego w ustach, staje się wszechstronnie obcy, niezrozumiały. Aż w końcu zostaje z niego proch: frazesy, etykiety, recepty bez pokrycia. A jednak bohaterowie mówią do siebie, choć nie zawsze się porozumiewają. Ale nawet ta próba to dla nich jedyna szansa na więź, której można jeszcze nadać jakieś znaczenie.