Armie macedońskie po Aleksandrze Wielkim 323-168 przed Chr.

Gdy w 359 roku Filip II wstępował na tron, Macedonii od północy groziło wchłonięcie przez dzikie plemiona barbarzyńskie, a od południa przez podstępne greckie miasta-państwa. Jeśli nowy król chciał tego uniknąć, musiał umocnić swój tron, a najważniejszym krokiem do osiągnięcia tego celu było stworzenie silnej armii. Kiedy w wieku dwudziestu lat Aleksander odziedziczył władzę w królestwie, odziedziczył również doskonałą armię. Macedończycy stoczyli wiele bitew, byli świetnie wyekwipowani i pałali żądzą podbojów. Jeśli dodamy do tego nadzwyczajne zdolności dowódcze Aleksandra, to nie może dziwić, że osiągnęli tak wiele.

W 323 roku p.n.e. nagle zmarł Aleksander Wielki, władca imperium macedońskiego rozciągającego się od Bałkanów przez Egipt, Bliski Wschód aż po wschodnie Indie. Do walki o schedę stanęli generałowie Aleksandra. Te zmagania przeszły do historii jako wojny diadochów (gr. następców). Wśród nich czołowe role odgrywali Eumenes z Kardii i Antygon Jednooki, obaj mistrzowie sztuki wojennej i forteli, podczas kampanii i bitew przypominający wytrawnych szachistów. Ich pojedynek zdeterminował przebieg drugiej wojny diadochów z lat 319-316 p.n.e., a jego wynik w dłuższej perspektywie przesądził o trwałym podziale imperium na kilka królestw. Eumenes sprzymierzył się z Polyperchonem (sprawującym kuratelę nad ostatnim, nieślubnym potomkiem Wielkiego Macedończyka Aleksan...

W IV stuleciu przed naszą erą Aleksander Wielki na czele połączonych sił grecko-macedońskich ruszył na podbój Azji. W błyskotliwej kampanii, po serii olśniewających zwycięstw (Issos, Gaugamela), rozgromił wojska króla Dariusza i podbił imperium perskie, uznawane za największą potęgę ówczesnego świata. Młody król Aleksander zyskał sławę nieustraszonego zdobywcy i stanął na krańcach znanego antycznym Grekom świata. Ale władcy było ciągle mało. Marzyły mu się legendarne Indie, rozciągające się na wschód od Persji. Do bitwy z indyjskim władcą Porosem doszło nad rzeką Hydaspes na terenie dzisiejszego Pakistanu. Mimo że indyjskie słonie bojowe budziły postrach w oddziałach Aleksandra, wielkiemu zdobywcy jeszcze raz udało się odnieść zwycięstwo...

Przystępnie napisany komentarz gramatyczny obejmuje swoim zakresem materiał od podstaw do poziomu średnio zaawansowanego ze szczególnym uwzględnieniem problemów trudnych dla polskiego ucznia.

Jest 20 listopada 1958 roku. Howard Hughes, zdeprawowany milioner, poszukuje brudów mogących zaszkodzić klanowi Kennedych. Tylko to może mu pomóc w pozbyciu się prześladujących go wezwań sądowych w sprawie antymonopolowego podziału TWA. Taką kartę przetargową ma dostarczyć Pete Bondurant. Były gliniarz jest specjalistą od brudnej roboty, który swoimi dokonaniami stworzył legendę brutalnego zabójcy. Nie zawaha się przed niczym, nawet gdy na drodze stanie mu dawny znajomy: Kemper Boyd. Ten niebezpieczny i ambitny agent pracuje na trzech etatach w FBI, CIA i dla samego Edgara Hoovera. Jego zadaniem jest infiltrowanie Kennedych z ramienia FBI na wypadek, gdyby JFK wygrał wybory i zasiadł w Białym Domu. Jedocześnie wraz z gorliwym prawnikiem, Robertem Kennedym, zwalcza...

W niespełna dziesięć lat Aleksander Wielki zbudował jedno z największych imperiów w dziejach świata. Po niespodziewanej śmierci wielkiego zdobywcy w 323 roku p.n.e. nastało pół wieku zdrad, zmiennych sojuszy, rzezi i morderstw, gdy jego spadkobiercy, diadochowie, rozdzielali między siebie ogromne zdobycze Macedończyka; reperkusje tych burzliwych wydarzeń odczuwalne są do dziś w państwach bałkańskich i nie tylko tam. W tej ze swadą pisanej opowieści genialnie splatają się ze sobą polityka, wojna i kultura. „Błyskotliwa narracja Robina Waterfielda w pełni oddaje wszystkie aspekty tego niezwykłego półwiecza”. – Paul Cartledge, autor Aleksandra Wielkiego oraz Spartan „Porywająca, dramatyczna opowieść”. – Tom Holland, autor Perskiego ognia „Oparta...

Niniejsza praca stanowi próbę odpowiedzi na wezwanie Marka Tuliusza Cycerona do tego, aby czerpać z wiedzy historycznej jako nauczycielki życia. Taki jest też sens tej publikacji, która będąc dziełem odrębnym, stanowi jednocześnie rozszerzenie problemowe książki Podboje Aleksandra Wielkiego 336-323 p.n.e. z 2005 roku, tym samym stając się pozycją już nie stricte historyczną, ale analizą (case study) – przykładu historycznego na potrzeby badań strategii i przywództwa. Celem tej pozycji nie jest pogłębianie analizy wydarzeń związanych z postacią Aleksandra Wielkiego o nowe pozycje literatury historycznej, bowiem nie odkryto w tym okresie żadnych nowych źródeł pisanych, ani też archeologicznych, które zmuszałyby do gruntownej zmiany stanu wiedzy z 2005 rok...

„Ellroy wbija się w amerykańską kulturę z zaciekłością piły mechanicznej w rzeźni... Przeczytaj, jeśli się odważysz, odłóż, jeśli jeszcze możesz” – „Time”. Sześć tysięcy gotówką to druga część trylogii „Underworld USA” obnażającej mroczne oblicze Stanów Zjednoczonych lat 60 „Świetna lektura... Ta książka to testosteron w najczystszej postaci” – „The Plain Dealer”. „Wspaniała, a zarazem straszna książka, o wspaniałym i zarazem strasznym czasie w historii Stanów Zjednoczonych”. – „The Village Voice”. „Jazda bez trzymanki... Amerykańska polityka zacieśniająca więzy ze spiskiem i zbrodnią. Temat tak twardy do zgryzienia, że łatwo połamać na nim zęby” – „The New York Times Book Review”/ „Spod ręki Ell...

Drugie, zaktualizowane wydanie bestsellera z 2011 r. Poznaj stacjonujący w Lublińcu oddział o numerze 4101. Utworzono go przed 60 laty, a od 10 lat nosi nazwę Jednostka Wojskowa Komandosów. Zobacz, co w tej jednostce zmieniło się w ciągu ostatniej dekady. Dowiedz się, co komandosi z Lublińca robili w Kambodży, Macedonii, Kongu, Pakistanie, Iraku, Afganistanie i na Ukrainie. Sprawdź, jak przygotowywali się do prowadzenia tajnych operacji na terenie Polski, gdyby znalazła się ona pod okupacją przeciwnika. Z tego zadania zrezygnowano, gdy weszliśmy do NATO. Od kiedy Rosja zajęła Krym i wznieciła wojnę na Ukrainie, żołnierze wojsk specjalnych znowu ćwiczą takie scenariusze. Lubliniec.pl to pierwsza książka o polskich siłach specjalnych dla anglojęzycznego czytelnik...

Reedycja z 1934 roku. „Położenie było fatalne. W wojsku nastroje były nie najlepsze. Żołnierz był nieopłacony, źle żywiony i źle ubrany. Przybywający z wojska francuskiego wachmistrz Dmochowski taki kreśli obrazek o stosunkach w 7. p. j. Żołnierz bezpłatny i bez subordynacji oficer nadęty jak pęcherz, a podoficer goły jak święty turecki. Informuje on też nas, iż przez 2,5 roku służby ledwo za 6 miesięcy był mu wypłacony żołd. Znaczną winę ponosi za to administracja wojskowa, gdyż płk Zawadzki skarży się ks. Józefowi, że podinspektor popisów Radziejowski nie podpisał listy płacy dla szwadronu stojącego w Głogowie (a tam był przydzielony Dmochowski), przez to na pułk wypadła mniejsza suma. Najgorzej zaś, że ludzie, pełnili służbę poza kra...

Od czasów Marka Antoniusza (I w. przed Chr.) rzymscy wodzowie zaczęli wykorzystywać orientalną opancerzoną konnicę do służby w armii obok legionów. Oddziały te, zarówno pochodzące z północnych stepów, jak i perskiego pogranicza, kontynuowały starożytną tradycję używania ciężkiej zbroi i długich włóczni walcząc w zwartej formacji, aby uzyskać maksymalny efekt siły uderzeniowej. Różniły się od konwencjonalnej rzymskiej lekkiej kawalerii i służyły na terenie całego Imperium, w tym także w Brytanii. Podczas wojen toczonych z Partami w III w. po Chr. ich znaczenie wzrosło, zarówno z uwagi na konieczność zwalczania konnicy wroga, jak i potrzeby utworzenia mobilnej rezerwy strategicznej. Ta pierwsza część zaplanowanego na dwa tomy opracowania poświęco...

Podczas jednej z przedłużających się kampanii przeciwko Tebom w latach 70-tych IV w. p.n.e. sprzymierzeńcy stracili ochotę do dalszej służby pod rozkazami Lacedemończyków, ponieważ podczas gdy sami wysłali na wojnę licznych żołnierzy, Sparta wystawiła zaledwie garstkę. Król Sparty, Agesilaos, rozkazał więc, by Lacedemończycy i sprzymierzeńcy usiedli na ziemi w dwóch oddzielnych grupach. Następnie herold armii dał sygnał, by wstali wszyscy garncarze, po nich kowale, cieśle, budowniczowie i tak dalej, aż wymienił przedstawicieli wszystkich zawodów. Okazało się, że niemal wszyscy sprzymierzeńcy stoją, ale ani jeden spośród Lacedemończyków, gdyż zabraniano im uczenia się i praktykowania pokojowych profesji. Wówczas Agesilaos roześmiał się i rzekł:...

Głównym źródłem informacji o armii Republiki Rzymskiej jest szósta księga Dziejów greckiego historyka Polibiusza, napisana na krótko przed 150 rokiem przed Chr. Fascynujący tekst Nicholasa Sekundy w dużej mierze opiera się na tym ważnym źródle, przedstawiając wyposażenie i organizację armii Republiki Rzymskiej w okresie od 200 do 104 roku przed Chr. w czasie, kiedy Rzym wyrastał na światową potęgę. Ten fascynujący tom, zawierający liczne zdjęcia, ilustracje i całostronicowe plansze stworzone przez Angusa McBride, dotyka takich tematów jak rzymskie tarcze, hełmy, kirysy, nagolenniki, pilum, principales, czy też rzymska taktyka.

Gdy w 359 roku Filip II wstępował na tron, Macedonii od północy groziło wchłonięcie przez dzikie plemiona barbarzyńskie, a od południa przez podstępne greckie miasta-państwa. Jeśli nowy król chciał tego uniknąć, musiał umocnić swój tron, a najważniejszym krokiem do osiągnięcia tego celu było stworzenie silnej armii. Kiedy w wieku dwudziestu lat Aleksander odziedziczył władzę w królestwie, odziedziczył również doskonałą armię. Macedończycy stoczyli wiele bitew, byli świetnie wyekwipowani i pałali żądzą podbojów. Jeśli dodamy do tego nadzwyczajne zdolności dowódcze Aleksandra, to nie może dziwić, że osiągnęli tak wiele.

Grecki hoplita to archetypiczny wojownik uzbrojony we włócznię i prawdopodobnie najłatwiej rozpoznawalna postać doby złotego wieku starożytnej cywilizacji greckiej. Właśnie w tym okresie państwo zaczęło brać większą odpowiedzialność za siły zbrojne, oraz uzbrajanie i wyposażanie swoich obywateli. Od zwycięstwa odniesionego pod Maratonem nad królem perskim Dariuszem, do wzrostu potęgi Filipa Macedońskiego i jego syna, Aleksandra Wielkiego, hoplita pozostawał na pierwszej linii. Książka ta poświęcona jest życiu i doświadczeniom prostego, greckiego wojownika; opisuje, jak był powoływany pod broń i szkolony oraz jak walczył. Zawiera również szczegółowe omówienie rozwoju jego uzbrojenia zarówno zaczepnego, jak i ochronnego na przestrzeni czasu.