Wieśniak znad Garonny

Potrzeba bycia w bliskości Boga pozostaje niezmienna. Dlatego Nauka kontemplacji, choć ukazała się przed stu laty, nie straciła nic na aktualności. Esej wspaniale ilustruje związki między pracą intelektualną a duchowymi poszukiwaniami. Autorzy wskazują najważniejsze zasady życia modlitwy zgodnie z tradycją mistyczną świętych Tomasza z Akwinu, św. Jana od Krzyża i innych.

„Tak więc znaczenie pracy Maritaina polega dla nas nie tylko na tym, że wyjaśnia ona mechanizm klęski francuskiej, ale również i na poddaniu pewnego rozsądnego tonu rozważaniom o dzisiejszej sytuacji świata. Jedna z najtrudniejszych obecnie rzeczy to zdobyć się na trzeźwe, bezlitosne potępienie win i wad własnego narodu i nie wpaść przez to w zwątpienie o jego wartości. Szczere przyznanie się do win i głęboka wiara w lud francuski u Maritaina budzą wielki szacunek”. Ze wstępu Czesława Miłosza Jacques Maritain (1882–1973) – był współtwórcą personalizmu chrześcijańskiego. Profesorem Instytutu Katolickiego w Paryżu, od 1918 członkiem papieskiej Akademii św. Tomasza w Rzymie. Jest uważany za głównego przedstawiciela neotomistycznego personalizmu i...

Czym charakteryzuje się dobry kierownik duchowy? Co to jest noc zmysłów i noc ciemna? Odpowiedzi na te pytania to tylko cząstka tego, co znaleźć można w tej książce. Autor książki zaprasza do pracy nad sobą w towarzystwie Boga, który jest Miłością i który do niczego nie zmusza, a jedynie zachęca. Mistyka chrześcijańska to trzynaście spotkań z Thomasem Mertonem, obejmujących swą treścią szesnaście wieków historii mistyki. Wykłady pierwotnie wygłoszone do nowicjuszy w amerykańskim opactwie Gethsemani zostały zredagowane i opublikowane, by dostęp do nich mieli wszyscy.

W drugiej połowie XIX wieku rozpowszechnił się pogląd, że nauka znajduje się w konflikcie z wiarą i tradycyjnie pojmowanym teizmem. Filozof nauki Stephen C. Meyer kwestionuje to twierdzenie, analizując trzy odkrycia naukowe o zdecydowanie teistycznych implikacjach. Opierając się na argumentach za inteligentnym projektem życia, które opracował w książkach Podpis w komórce i Wątpliwość Darwina, Meyer pokazuje, że odkrycia w kosmologii i fizyce w połączeniu z odkryciami w biologii pomagają ustalić tożsamość inteligencji odpowiedzialnej za życie i Wszechświat. Uważa, że hipoteza transcendentnego, inteligentnego i celowo działającego Stwórcy dostarcza najlepszych wyjaśnień świata przyrody. W Powrocie hipotezy Boga uczony po raz pierwszy zajmuje się nie tylk...

Ciężkie życie to przepojona ironią i absurdalnym humorem historia dorastania dwóch chłopców w domu ich osobliwego opiekuna pana Collopy`ego, która rozgrywa się na przełomie XIX i XX stulecia w Dublinie. Groteskowe dysputy i dziwaczne pasje bohaterów oraz parodystycznie traktowane wątki decydują o niezwykłym klimacie tej przewrotnej opowieści.

Z archiwów Dalkey (1964) jest ostatnią powieścią Flanna O`Briena, lub raczej – jego własnym zdaniem – drwiącym studium, w którym rozmaici pisarze, style, postawy i kulty występują w roli królików doświadczalnych. Dość powiedzieć, że w książce tej spotykamy świętego Augustyna i Jamesa Joyce`a, a także szalonego naukowca De Selby`ego (znanego z Trzeciego policjanta) oraz złotoustego sierżanta Fottrella, którego teoria molikularna głosi, że człowiek może zmienić się w rower. Rzecz dzieje się pod koniec lat czterdziestych XX wieku w miasteczku Dalkey niedaleko Dublina, a nieco ładu w ten metafizyczny chaos próbuje wprowadzić Mick, refleksyjny młodzieniec na życiowym rozdrożu.

"Wielką rolę w powstawaniu tej pracy odegrała dość konkretna kwestia: "Czym różnię się od Freuda, a czym od Adlera? Jakie są różnice między naszymi koncepcjami?". Zastanawiając się nad tym, natrafiłem na problem typów. Bo właśnie to, do jakiego typu psychologicznego należymy, określa i z góry ogranicza nasze sądy. Książka o typach traktuje w zasadzie o konfrontacji jednostki ze światem, o jej stosunku do ludzi i rzeczy. Opisuje różne aspekty świadomości, możliwe postawy wobec świata, a tym samym stanowi opis psychologii świadomości rozważanej, by tak rzec, z klinicznego punku widzenia. Wprowadziłem do tej książki sporo literatury, przy czym niejaką rolę gra tam dzieło Spittelera, a zwłaszcza "Prometheus und Epimetheus", jak również Schiller, Nie...

Książka ta powstała z myślą o najmłodszych dzieciach objętych terapią logopedyczną. Ponieważ przedszkolaki nie potrafią jeszcze czytać, ćwiczenia opierają się na ilustracjach. Każdy obrazek to nowe słowo, każde słowo to kolejna realizacja ćwiczonej głoski. Ogółem książka obejmuje ok. 62 ćwiczenia.

Starożytność przekazała nam pod nazwiskiem Tibullusa trzy księgi pieśni; składają się one na tzw. Corpus Tibullianum. Autorstwa poety możemy być pewni jedynie w przypadku dwóch pierwszych zbiorów - na trzeci złożyły się utwory niejakiego Lygdamusa oraz Sulpicji, rówieśnych artyście twórców o pomniejszym znaczeniu, jak również dzieła autorów anonimowych. Owe dwie księgi, stanowiące ogół osiągnięć artystycznych Tibullusa, obejmują szesnaście elegii: w pierwszej zawiera się dziesięć utworów, w drugiej - kolejnych sześć, każdy średnio około stuwersowej długości. W konfrontacji z innymi wiodącymi mistrzami pióra epoki augustowskiej - choćby Horacym czy Wergiliuszem, o wiele bardziej czynnymi zawodowo, a przy tym mierzącymi się odważnie z róż...

Choć dzieje cywilizacji antycznej są przedmiotem badań historyków od chwili, gdy historiografia zaistniała jako dziedzina nauki, do dzisiaj pojawiają się nowe interpretacje tej tematyki, tak interesującej i barwnie opisanej przez dziejopisów starożytnych. Najnowszą interpretację daje w swym dziele Stanisław Stabryła, wybitny filolog klasyczny, erudyta, znawca mitologii starożytnej, profesor obdarzony umiejętnością zainteresowania swym pisarstwem czytelników odległych od uniwersyteckich sal i korytarzy. Swoje kompendium, skrótowe w treści i formie, pisał wprawdzie głównie z myślą o studentach historii, ale z przekonaniem możemy je polecić wszystkim zainteresowanym dziejami antyku.

Książeczka Adrienne von Speyr skrywa prawdziwe skarby. Szwajcarska autorka dokonała w niej tego, czego tak bardzo brakuje współczesnemu uczestnikowi liturgii Eucharystii. Ożywiła rytuał, który przez wielokrotne powtarzanie zatraca świeżość i powszednieje, mimo że wyraża najgłębsze i najbardziej żywotne prawdy wiary. Niewielkie zaangażowanie uczestników, którzy w trakcie celebracji walczą o utrzymanie uwagi, zdaje się prowokować duszpasterzy do uatrakcyjniania formy, tak by w zużyte ceremonie tchnąć nowy entuzjazm. Tymczasem zwycięstwo w walce ze spowszednieniem nabożeństwa leży nie w zmianie form, a w odczytaniu duchowej treści Eucharystii.

W Wyspie Dnia Poprzedniego Umberto Eco w typowy dlań sposób łączy przygodową fabułę z dyskursem filozoficznym, nawiązując w treści i formie do takich arcydzieł jak Podróże Guliwera czy Kandyd. Szlachcic z Piemontu, Robert de la Grive, uratowany z katastrofy morskiej, dostaje się na opuszczony statek „Daphne”, zakotwiczony w pobliżu nieznanej Wyspy. Na pokładzie i w licznych pomieszczeniach znajduje wiele tajemniczych przyrządów oraz ptaków i roślin. Z czasem się dowiadujemy, że Robert trafił na morze jako tajny wysłannik Mazarina i Colberta, usiłujących odkryć sekret obliczania długości geograficznej. Dziwnym zrządzeniem losu naszemu bohaterowi również na pokładzie „Daphne” przyjdzie się zajmować tą kwestią. Prawdopodobnie statek stoi w pobliżu...

Potrzeba bycia w bliskości Boga pozostaje niezmienna. Dlatego Nauka kontemplacji, choć ukazała się przed stu laty, nie straciła nic na aktualności. Esej wspaniale ilustruje związki między pracą intelektualną a duchowymi poszukiwaniami. Autorzy wskazują najważniejsze zasady życia modlitwy zgodnie z tradycją mistyczną świętych Tomasza z Akwinu, św. Jana od Krzyża i innych.

„Tak więc znaczenie pracy Maritaina polega dla nas nie tylko na tym, że wyjaśnia ona mechanizm klęski francuskiej, ale również i na poddaniu pewnego rozsądnego tonu rozważaniom o dzisiejszej sytuacji świata. Jedna z najtrudniejszych obecnie rzeczy to zdobyć się na trzeźwe, bezlitosne potępienie win i wad własnego narodu i nie wpaść przez to w zwątpienie o jego wartości. Szczere przyznanie się do win i głęboka wiara w lud francuski u Maritaina budzą wielki szacunek”. Ze wstępu Czesława Miłosza Jacques Maritain (1882–1973) – był współtwórcą personalizmu chrześcijańskiego. Profesorem Instytutu Katolickiego w Paryżu, od 1918 członkiem papieskiej Akademii św. Tomasza w Rzymie. Jest uważany za głównego przedstawiciela neotomistycznego personalizmu i...