Dunkierka

Całkiem niedawno do kin trafił film w reżyserii Christophera Nolana - "Dunkierka", który wydaje się być filmem wojennym, ale w rzeczywistości wcale nim nie jest. Skąd to wiem, skoro nie widziałam jeszcze tego obrazu? Ano od samego twórcy, ponieważ rozmowa z nim znajduje się w książce, którą napisał Joshua Levine. Książka, o której mowa, to "Dunkierka", która stała się bazą dla filmu uznanego reżysera, twórcy hitów o superbohaterach ("Batman: Początek", "Mroczny rycerz powstaje") czy filmów science fiction ("Interstellar", "Incepcja"). Rozmowa reżysera i autora - brytyjskiego historyka - zapowiada przedstawienie znanej historii w nieco inny sposób, przede wszystkim jako walki o przetrwanie, kiedy w ramach akcji pod kryptonimem "Dynamo" wyrywano z morderczego potrzasku ponad trzysta tysięcy żołnierzy brytyjskich i francuskich. "Dunkierka" to książka o niezwykłym wydarzeniu z okresu II wojny światowej, a także o procesie powstawania filmu, którego głównym zadaniem było przywrócić do życia niedoceniany fragment historii.

Joshua Levine opisał, w jaki sposób ludzie próbowali unikać konfrontacji z trudną wojenną rzeczywistością, jak radzili sobie z wielkim logistycznym przedsięwzięciem ewakuacji z Dunkierki, jak popadali w obłęd, szukali schronienia na wydmach, jak popełniali samobójstwa, wchodząc do morza z zamiarem pójścia do domu. Opierając się na wielu wspomnieniach uczestników koszmaru zwanego Dunkierką, ukazał ludzkie reakcje w godzinach ciężkiej próby, młodych i wycieńczonych psychicznie chłopców, którzy w trakcie odwrotu i ewakuacji pragnęli tylko jednego - wrócić do domu.

"Dunkierka" to spojrzenie na nastroje wojenne obecne w Europie i USA w latach dwudziestych i trzydziestych dwudziestego wieku, bo to z nich wziął się koszmar uwięzionych na plażach żołnierzy w 1940 r. To także opowieść o młodzieży i jej kulturze, która miała swój udział w nastrojach wojennych tego okresu. W Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Niemczech recesja, będąca skutkiem I wojny światowej, spowodowała wyodrębnienie się kultury młodzieżowej. Zarówno tej korzystającej z dóbr luksusowych, tańszych od dóbr podstawowych, jak i tej, która poszukiwała swojego miejsca na ziemi. Przywódcy wymienionych wyżej krajów pokładali wielkie nadzieje w młodym pokoleniu, każdy próbował wykorzystać młodych ludzi na swój sposób.

Jeden z rozdziałów powieści Levin'a poświęcony jest problemowi bezrobocia, o którym niezrównany George Orwell powiedział, że wywołało "przerażające uczucie niemocy i rozpaczy". Życie bezrobotnych, obawa o własne bezpieczeństwo wywołały niezwykłą potrzebę zbrojenia się, co Adolf Hitler wykorzystał w sposób bezwzględny.

Jak więc służyło się w armiach w roku 1940, będąc młodym człowiekiem czy wcześniej bezrobotnym? Co czuło się stojąc w kilometrowej kolejce do łodzi, która mogłaby zabrać nas z koszmaru, który rozgrywał się na lądzie, wodzie i w powietrzu? Na te i inne pytania stara się odpowiedzieć Joshua Levine w książce "Dunkierka".

Dunkierka to wydarzenie historyczne, ale także niezwykły obraz utrwalony w pamięci weteranów, którzy powoli już odchodzą z tego świata. Gdy brali udział w ewakuacji nie czuli tego, że biorą udział w tworzeniu wielkiej historii, w akcji militarnej, którą Winston Churchill określił mianem "cudu". Dla tych ludzi były to kolejne dni w ich życiu, na pewno trudne i bardzo niebezpieczne, ale nadal stanowiły ich codzienność. Joshua Levin zebrał wspomnienia o ludziach, którzy uczestniczyli w czymś naprawdę ważnym, ale nie zawsze zdawali sobie z tego sprawę. Niektórzy wyzwalali w sobie to, co w nich najlepsze. Pomagali innym, wyruszali na pokładach łodzi, kutrów i kajaków po to, by w zamęcie jaki opanował uciekinierów, zadbać o ich bezpieczeństwo. Ale byli też tacy, którzy w ogólnym rozgardiaszu dbali o swoją korzyść. Na wojnie zawsze było miejsce dla obu tych ludzkich postaw. Historia ewakuacji z Dunkierki nie jest od tego wolna.

"Dunkierka" to historia militarnej akcji, którą ogłoszono zwycięstwem, choć tak naprawdę nim nie była, bo żołnierze zdawali sobie sprawę, że armia brytyjska poniosła porażkę. Wielu uczestników tego wydarzenia nie wiedziało, jak reagować na powszechny aplauz ze strony ludności cywilnej witającej powracających do domu żołnierzy. Byli zakłopotani, zawstydzeni, a może nawet czuli się zdradzeni przez polityków i oficerów. To ciekawy aspekt związany ze skutkami operacji "Dynamo". Warto zastanowić się nad nim w kontekście historycznej wiedzy o tym, że gdyby Brytyjskie Siły Ekspedycyjne zostały ujęte pod Dunkierką i zniszczone, trudno sobie wyobrazić, by II wojna światowa potoczyła się torem, który obecnie znamy.

Dzięki ewakuacji wojsk spod Dunkierki udało się udaremnić rządy braku tolerancji i nazistowskiego przymusu, o czym w 1940 roku świat jeszcze nie w pełni zdawał sobie z tego sprawę.

Filmowe wydanie wznowionej powieści "Dunkierka" zawiera wkładkę z kolorowymi kadrami zdjęciowymi z filmu Christophera Nolana ciekawie zestawionymi z oryginalnymi zdjęciami wykonanymi podczas ewakuacji sił brytyjskich i francuskich z plaż w pobliżu Dunkierki.

Książka jest ciekawa, przybliża atmosferę wojennej zawieruchy, która złapała w swoje sidła tysiące ludzi, ściskając ich na morderczej plaży, wystawiając ich zdrowie i życie na wielką próbę. To obraz wojny, wyłaniający się ze wspomnień bezpośrednich uczestników wydarzeń, przede wszystkim zwykłych bohaterów: żołnierzy i cywilów, którzy brali udział w skomplikowanej akcji militarnej.

Jednocześnie jest to również opowieść o tym, jak powstawała superprodukcja filmowa (zawierająca wiele ciekawostek, na przykład dlaczego twórcy filmu postanowili przyprawić niemieckim messerschmittom żółte nosy, mimo że jest to historyczna nieścisłość) poświęcona historycznemu wydarzeniu, którą autor książki zaliczył do ostatniego ze skutków ewakuacji z Dunkierki.

Książkę polecam wszystkim, którzy interesują się historią II wojny światowej i lubią produkcje filmowe poświęcone tej tematyce.

Opis fabuły

Dunkierka. Miasto na Francuskim wybrzeżu, gdzie doszło do historycznego 'cudu'. W dniach 27.05-04.06.1940 alianci ewakuowali stamtąd ponad 300000 żołnierzy. Ta książka opowiada o bohaterstwie tych, którzy w czasie ewakuacji spędzili godziny pod ostrzałem wroga, przeprawiali się łodziami oraz tych, którzy wspierali akcję na wszystkie możliwe sposoby. Jest to część niezwykle dramatycznej historii naszego świata, część opowiadająca o bohaterstwie i poświęceniu tych, dzięki którym właśnie czytacie ten post.

Opinia

Zapewne słyszeliście o filmie Christophera Nolana pod tytułem ,,Dunkierka". Z okazji jego premiery Wydawnictwo HarperCollins zdecydowało się wznowić wydanie powieści Joshuy Levine o tym samym tytule.

Jest to niezwykle emocjonująca powieść dokumentalna. Trzecioosobowy narrator przywołuje wydarzenia z różnego przedziału czasowego, przedstawiane z różnych perspektyw. Dowiadujemy się, co działo się w czasie ewakuacji, a także przed nią i po niej. Celem tej powieści nie jest bowiem obudzenie w nas nadziei czy emocji na temat tego, czy aliantom uda się ewakuować taką ilość osób. Jej celem jest uświadomienie nas, jaki dramat rozgrywał się wtedy na francuskim wybrzeżu oraz pokazanie wartości takich, jak honor, bohaterstwo, poświęcenie.

O bohaterach oczywiście nie można powiedzieć zbyt dużo. Zostały wspomniane tutaj najważniejsze osoby w poszczególnych miejscach i okresach czasowych. Przytoczone zostają jednak wypowiedzi wielu ludzi, dzięki czemu znamy perspektywę uratowanych żołnierzy i nawet prezydenta USA, wypowiadającego się potem na temat owej cudownej akcji.

Mimo dokumentalnego charakteru, ta powieść ma w sobie niesamowity klimat, niezwykle realny i oddający całe okrucieństwo II Wojny światowej. Nie ma zastosowanych ogólników czy złagodzeń. Wojna to wojna i taką trzeba ją pokazać - brutalną, surową, nieoszczędzającą nikogo i pełną zwątpienia. Kto bowiem by nie wątpił, siedząc bez jedzenia i amunicji, pod ostrzałem wroga, czekając na jakąkolwiek formę ratunku - na cud, który tam się wydarzył? Dla mnie ta powieść jest hołdem złożonym bohaterom Dunkierki oraz czcią oddaną prawdzie i tym, bez których wojna potoczyłaby się zupełnie inaczej.

Język posiada w sobie coś z naukowego charakteru, jednakże wpasowuje się w czas i miejsce akcji. Powieść nie ma charakteru naukowego, jest bardziej relacją wydarzeń, zawierającą odniesienia do późniejszych wypowiedzi np. Winstona Churchilla. Podziwiam autora za tak dokładny i szczegółowy research (bibliografia na 5 stron!). Ja chyba nie byłabym w stanie przeczytać aż tyle, by napisać swoją książkę (co wyjaśnia, dlaczego jeszcze tego nie zrobiłam).

Wydanie jest wznowione, bardzo ładne. Okładka jest w charakterze filmowym, a w środku możemy znaleźć kolorową wkładkę ze zdjęciami. Mamy również mapkę (bardzo pomocną!) oraz wstęp od autora i jego rozmowę z reżyserem filmu. Tłumaczenie jest całkiem w porządku, nie mam się zbytnio do czego przyczepić (może nie wiecie, ale tego nie lubię). Ogółem wyobrażałam sobie nieco inaczej tę historię (myślałam, że będzie to powieść fabularna), ale ta forma również mi się podobała.

Polecam tę książkę wszystkim miłośnikom historii oraz tym, którzy chcą troszkę wysilić mózgi i sięgnąć po niezwykłą opowieść o bohaterstwie i poświęceniu (nie)zwykłych ludzi.

Ines de Castro

Na wojnie wiele rzeczy dzieje się wbrew logice. Wbrew czystym kalkulacjom, wyliczeniom czy porównaniom. Pomimo tego, że armia Francuska była znacznie liczniejsza oraz miała lepsze wyposażenie, sromotnie przegrywała na swoim terytorium raz za razem dając się zaskoczyć Niemcom w kolejnych bitwach. Jak również pomimo wsparcia Angielskich żołnierzy i tony sprzętu, wojska alianckie były sukcesywnie eliminowane oraz zmuszane od odwrotu w stronę kanału La Manche. Ponad czterysta tysięcy ludzi zostało zepchniętych na plaże Dunkierki, oczekując ostatecznego ciosu. Lecz najbardziej wbrew wszelkim założeniom było to, co wydarzyło się później na przełomie maja oraz czerwca tysiąc dziewięćset czterdziestego roku.

Druga wojna światowa to jeden z najbardziej rozpoznawalnych konfliktów dwudziestego wieku. To jest również okres najbardziej niesamowitych historii o bohaterstwie i działań tak szalonych, że w normalnych okolicznościach nie miałyby miejsca bytu. Ale nadzwyczajne czasy, wymagają nadzwyczajnych działań oraz pomysłów. Jednym z takich była operacja „Dynamo”. Gdy w połowie maja Churchill zdał sobie sprawę, że działania na kontynencie są już przesądzone z powodu naporu Niemieckich wojsk, rozkazał stworzenie planu odwrotu brytyjskich sił z Francji. Sytuacja była bardzo dramatyczna, ponieważ siły alianckie były otoczone z każdej strony, a czasu było bardzo mało. Masy wycofujących się ludzi było osłaniane przez żołnierzy, którzy opóźniali Niemców jak tylko mogli. Wiedzieli, że wielu z nich nie wróci do Anglii. Sznury ludzi czekało na plaży oraz w porcie na ratunek, który przybywał znad kanału. W międzyczasie Luftwaffe i łodzie podwodne Kriegsmarine urządzali polowania, na ludzi i na statki które przewoziły rannych oraz ewakuujących się. Atakowały nawet statki szpitalne. W założeniach planu akcja miała trwać dwa dni do czasu nadejścia Niemców, a ewakuować miało się czterdzieści pięć tysięcy brytyjskich żołnierzy.

Autor książki, Joshua Levine, stworzył dzieło niezwykłe. To nie jest „suchy” opis działań wojennych, a zebrane wspomnienia brytyjskich, francuskich i według mnie co najciekawsze, niemieckich żołnierzy, którzy rzeczywiście brali udział w tym wydarzeniu. Autor stworzył szczegółową relację, jak dzień po dniu alianckie wojska wycofują się na plaże, okraszając ją historycznym komentarzem. Z jednej strony mamy bliski, ludzki wymiar tragedii. Czytając tę książkę, nie raz miałem ciarki na plecach, przeżywając ten sam horror co żołnierze czekający na plaży. Niepewność czy za chwile nie będzie kolejnego ataku z powietrza oraz czy w statek, na którym znajduje się tysiąc ludzi nie uderzy torpeda z łodzi podwodnej. Wielu z nich popełniało samobójstwo z bezsilności, bądź tracili zmysły. Ale również wielu z nich solidarnie starało się stawić czoła tej sytuacji, pomagając we wszystkim czym się dało. Wszystko to jest opisane niezwykle obrazowo. Z drugiej strony zobaczyłem szerszy aspekt operacji „Dynamo”, między innymi reakcję społeczną na odwrót „niepokonanej” Angielskiej armii. Levine zagłębia nas również do tego co działo się za kulisami operacji. Wielokrotnie autor przenosi nas do Anglii, gdzie były podejmowane najważniejsze decyzje odnośnie życia alianckiego żołnierza. Ta akcja to również świadectwo jak bardzo była improwizowana. Od pomostów zbudowanych z porzuconych samochodów i desek, które służyły żołnierzom do wydostania się z plaży, aż po wynajęcie przez Armię Brytyjską prywatnych łódek i małych statków jako pomoc w ewakuacji przez kanał La Manche. To właśnie owe małe stateczki stały się przyczyną „cudu Dunkierki” i dzięki ich ogromnej liczbie, udało się sprawnie wydostać tylu żołnierzom.

Rzeczywistość jest straszniejsza od fikcji i wydaje mi się, że autor dobrze to wykorzystuje. Zaprasza czytelnika na wycieczkę po piekle, przedstawiając człowieka jako zdolnego do najgorszych, ale również i do najlepszych rzeczy. Strona po stronie dowiadujemy się jak doszło do załamania frontu, odwrotu oraz ewakuacji. Książkę czytałem naprawdę szybko, ponieważ jest napisana przystępnym językiem. Jest to jedna z lżejszych książek historycznych, co jest nie lada wyczynem, przy takiej tematyce. Mogę ją polecić każdemu, bo nie wymaga głębokiej wiedzy historycznej, a całość jest wytłumaczona bardzo klarowanie. Można ją traktować jako uzupełnienie do filmu, ponieważ w nim jest pokazany jedynie ludzki aspekt dramatu który przeżywali żołnierze.

Podsumowując, książka wywołała we mnie spore emocje, tym bardziej, że to są zebrane relacje tych którym udało się ewakuować. Dlatego ta książka jest tak autentyczna i czytałem ją z zapartym tchem. Według planu ewakuacja miała trwać dwa dni. Trwała dziesięć i udało się uratować ponad trzysta tysięcy ludzi. W takich okolicznościach można mówić o prawdziwym cudzie.

Recenzja współautora bloga: https://mowmikate.blogspot.com/2017/09/recenzja-levine-joshua-dunkierka.html

Zacznę o tego, że nie będę oceniać i recenzować tej książki, tak jak mam to w zwyczaju robić. Dunkierka nie jest zwykłą powieścią, to opis prawdziwych wydarzeń, które miały miejsce w czasie II Wojny Światowej.

Książka rozpoczyna się od ciekawej rozmowy autora z Christopherem Nolanem, reżyserem filmu Dunkierka, przy którego produkcji Joshua Levine pracował jako konsultant historyczny.

W kolejnym z rozdziałów znajdziemy informacje na temat tego kim byli i jak wyglądało przed wojną życie ludzi mieszkających w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii oraz Niemczech. Dzięki wywiadom jakie przeprowadził J. Levine mamy okazję poznać wiele naprawdę interesujących historii z życia osób, które brały udział w wydarzeniach mających miejsce od 1939 roku.

Od 27 maja do 4 czerwca 1940 roku alianci obawiający się silnego uderzenia ze strony wrogich Niemców, podjęli decyzję o ewakuacji z Dunkierki ponad 300tysięcy francuskich oraz angielskich żołnierzy. Autor dokładnie opisuje wydarzenia, które bezpośrednio poprzedzały ewakuację z Dunkierki oraz sylwetki żołnierzy, którzy w niej uczestniczyli. To co wydarzyło się w Dunkierce przeszło do historii, jak również stało się inspiracją dla Nolana, których stworzył na tej podstawie superprodukcję, którą ostatnio mogliśmy obejrzeć na ekranach kin na całym świecie.

Książki nie chcę oceniać, ponieważ jest to historia która wydarzyła się naprawdę i nie podlega ocenie to co miało wtedy miejsce, wypowiedzieć mogę się jedynie o stylu w jakim Joshua Levine opowiedział nam o Dunkierce. Muszę przyznać, że jestem kompletnym laikiem w tej kwestii, historię Dunkierki znałam jedynie pobieżnie, dlatego uważam, że sięgnięcie po tę książkę jest dobrym sposobem na lepsze poznanie tamtych wydarzeń. Autor opisuje wszystko w sposób bardzo przystępny, dlatego nawet osoby nie czytujące książek historycznych nie będą miały problemu z przyswojeniem sobie tego co Levine zamieścił na stronach Dunkierki. Tak zwane suche fakty i liczne daty, Levine przeplata z ciekawymi opisami osób biorących udział w tych wydarzeniach przez co czytanie książki staje się ciekawsze i przyjemniejsze.

Polecam serdecznie tę książkę wszystkim osobom chcącym poznać dokładniej historię wydarzeń jakie miały miejsce w 1940 roku w Dunkierce.

www.mybooksharmony.blogspot.com

Wojna. Słowo, które w każdym powinno wywoływać niepokój związany z wolnością, normalnym życiem i chyba przede wszystkim spokojem. Dla mnie wojna to chyba przede wszystkim przerwanie dotychczasowego życia, przymus dostosowania się do nowej sytuacji. Mam też wrażenie, że gdyby dla przykładu jutrzejszego dnia miała wybuchnąć wojna, to tak naprawdę nikt w naszym społeczeństwie nie wiedziałby co zrobić, jak postąpić, czy w ogóle cokolwiek. Tak to już chyba jest, że obecnie nie czuje się tego patriotyzmu, jaki był kiedyś.

Trochę żałuję, że nie mam do przedstawienia książki dotyczącej Polaków w czasie II WŚ, ale mam coś innego z tamtego okresu. Mianowicie Dunkierka. Czym jest Dunkierka? Dla mnie jest to miasto we Francji, jeden z bodajże dwóch głównych, obok Calais, portów, z których codziennie pływają promy do Dover. Jak się okazało Dunkierka to również stan umysłu. Duch Dunkierki odbił się na chyba niemal całym narodzie brytyjskim, kiedy to robotnicy zaczęli szybciej i wydajniej pracować, gdy przywoływali odwagę brytyjskich żołnierzy i nie postrzegali ich, jako przegranych. Ten Duch to także przeżycia ludzi, którzy znaleźli się pod obstrzałem wroga. To wspomnienia tego, co się wydarzyło w Dunkierce, czasem niezbyt chwalebne czyny idące w parze z chęcią przetrwania. Bo jak ujął to reżyser filmu o tym samym tytule, Christopher Nolan, „Dunkierka” to nie film wojenny, lecz film o przetrwaniu. A sam fakt, że udało się ewakuować prawie trzysta czterdzieści tysięcy żołnierzy Brytyjskich Sił Ekspedycyjnych o czymś świadczy. Tylko o czym?

O tym, że gdyby nie ta ewakuacja, to Wielka Brytania poddałaby się Hitlerowi i wojna zakończyłaby się inaczej? Z operacją „Dynamo” wiąże się podobno jakaś tajemnica związana z wodzem Rzeszy, bo gdy ewakuacja już była w trakcie, to nie wydał rozkazu na wkroczenie sił pancernych do akcji, dzięki czemu udało się uratować aż tylu żołnierzy. Hitler chciał zawrzeć sojusz z Wielką Brytanią, a nie udałoby mu się to, gdyby pozbawił życia jej żołnierzy.

Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie fakt, że fabuła, a raczej jej brak, kompletnie mnie zawiodło i doprowadziło do momentu, w których chciałam odłożyć książkę i nie czytać dalej. Na stronie wydawnictwa widnieje kategoria „powieść historyczna”, więc ja, licząc, że będzie to takowa powieść z, powiedzmy, trzema głównymi bohaterami jak jest to bodajże w filmie, chciałam ją przeczytać. Chciałam przeczytać książkę o wojnie, o jakimś konkretnych ludziach, którzy coś za sobą zostawili w Anglii i ruszyli na wojnę. Chłopakach, którzy mieli marzenia, planowali przyszłość ze swoimi dziewczynami, a kiedy znaleźli się na francuskiej ziemi ich błędnik moralny uległ przemianie i jedyną rzeczą jaka ich interesowała, było przetrwanie. A co otrzymałam?

Książkę, która być może jest historyczna, bo zawiera w sobie prawdziwe wydarzenia, o których dzisiaj mało kto pamięta lub nawet w ogólnie nie ma pojęcia. Nie lubię takich książek, gdzie jest milion nazwisk, milion stopni wojskowych, a przede wszystkim, gdzie są przedstawione wojskowe taktyki. Nie jestem wojskowym, więc nie rozumiem do końca co, po co, jak i dlaczego. Otrzymałam książkę pełną suchych faktów, przeskakiwania z tematu na temat, aż w pewnym momencie byłam już tak zakręcona, że nie wiedziałam, co do czego. Kiedy dałam sobie na chwilę spokój od czytania, a później zaczęłam znowu powoli układać sobie wszystko po kolei, było trochę prościej identyfikować poszczególne osoby. To nie zmienia jednak faktu, że spodziewałam się czegoś innego. Kompletnie czegoś innego. Być może nie rozumiem określenia „powieść historyczna”.

A tak podsumowując? Jeśli są wśród Was pasjonaci II WŚ, którzy lubią pogłębiać swoją wiedzę to myślę, że Wam się spodoba. Książka Joshuy Levine’a jest pełna faktów, taktycznych rozwiązań, militarnych przemieszczeń, ale rzeczywiście… jest to historia o przetrwaniu. Nie o walce, lecz o przetrwaniu, by bezpiecznie dotrzeć do domu.

Ostatnio o Dunkierce jest bardzo głośno za sprawą filmu Christophera Nolana – Dunkirk. Na wstępie powiem, że byłam na tej ekranizacji i szczerze przyznam, jest to uczta dla oka i ucha. Przepiękne obrazy i niesamowita muzyka dają nam niezwykłą całość. Gorąco polecam zapoznać się z filmem Nolana.

Kiedy otrzymałam możliwość recenzji Dunkierki, ucieszyłam się naprawdę szczerze. Uwielbiam tematy II Wojny Światowej, a chciałam poznać historię ewakuacji z pod Dunkierki jeszcze lepiej.

Na początku książki zawarty został wywiad z Nolanem, co jest ciekawym wstępem. Oprócz tego cała reszta to ciekawie ukazana historia, która wciąga. Nie są to suche, nieprzyjemne fakty, które zniechęcają do czytania. Myślałam, że będzie mi się ciężko czytało, a było zupełnie inaczej!

W środku zamieszczono także kilka fotografii, i z Dunkierki i z planu filmu – bardzo dobre urozmaicenie. Pod każdym względem książka wydaje się dobrze napisana i oddana w ręce czytelników. To świetne źródło zapoznania się z historią Dunkierki.

Czy polecam? Oczywiście. Z ręką na sercu polecam i wierzę, że i Wam spodoba się sposób pokazania ewakuacji. Levine zrobił to naprawdę świetnie.

"Dunkierka" to książka, która została wydana już kilka lat temu. W lipcu bieżącego roku ukazał się film w reżyserii Christophera Nolana. Film ten został nominowany do dwóch nagród: aktor lata oraz przełomowa rola kinowa. "Dunkierka" z pewnością stała się kinowym hitem, jednym z najpopularniejszych filmów tego roku. A co z książką?

Na samym początku książki znajdziemy mapkę pokazującą tereny Francji i Belgii. Poniżej przedstawiona jest mniejsza mapka ukazująca Linię Maginota, czyli francuskie fortyfikacje służące obronie państwa. Mapka umieszczona w książce jest ogromną pomocą dla czytelników, ponieważ dzięki niej możemy wyobrazić sobie mniej więcej sytuację zaistniałą w 1940 roku. Mamy możliwość dokładnego prześledzenia natarcia wojsk niemieckich na Dunkierkę wraz z obraniem sobie najważniejszych punktów strategicznych. Jest to duża pomoc, z której z powodzeniem można korzystać w trakcie czytania lektury.

Po mapce mamy wstęp, w którym autor książki podkreśla istotę wydarzeń mających miejsce w Dunkierce. Joshua Levine mówi, że zrozumiał pewne fakty dopiero wtedy, kiedy sam odwiedził to miejsce. Wrażenie, jakie Dunkierka wywołała na autorze, było tak silne, że Levine zdecydował się podzielić tą historią i tymi emocjami. Autor uważa, że ten sukces sił alianckich jest niedoceniany, a nawet zapominany. I trzeba przyznać, że tak jest... Pierwszy raz usłyszałam o tej historii właśnie dzięki temu, że powstał film. Są ludzie, którzy rozpaczliwie pragną w jakiś sposób upamiętnić każde historyczne wydarzenie, zwłaszcza dotyczące drugiej wojny światowej. Robią to z wielu powodów, ale najważniejszym z nich jest chyba to, że bohaterom należy się pamięć. Zaledwie miesiąc temu cała Polska oddawała hołd bohaterom powstania warszawskiego. Taki sam szacunek należy się wszystkim tym, którzy walczyli w obronie swojej ojczyzny.

W "Dunkierce" znajdziecie rozmowę Joshui Levine'a z reżyserem filmu - Christopehem Nolanem. Dowiecie się przy okazji kilku faktów o tym, jak powstawał film oraz jakie jest zdanie samego reżysera w kwestii tego wydarzenia historycznego. Potem przechodzimy do właściwej akcji. Jest tu również kilka fotosów z filmu. Jeżeli chodzi o treść "Dunkierki" to muszę przyznać, że nie jest łatwa. Czytało mi się ją raczej ciężko ze względu na mnóstwo szczegółów. Autor chciał przedstawić wydarzenia w jak najdokładniejszy sposób, z idealną precyzją. Natomiast z drugiej strony wydaje mi się, że "Dunkierki" nie trzeba (a może nawet nie należy) czytać na raz. Jest to historia, którą trzeba zgłębiać stopniowo, aby dobrze zapisała się w pamięci. "Dunkierkę" polecam przede wszystkim osobom zainteresowanym i takim, które docenią poświęcenie ludzkich dusz.

Dunkierka nie jest łatwą opowieścią. Nie trudno się dziwić. Opowiada o bardzo trudnym wydarzeniu, jeśli można tak nazwać wojnę.

Czym właściwie jest tytułowa "Dunkierka"? Słowo to, jak się okazuje ma kilka znaczeń. Przede wszystkim, jest to nazwa miasta leżącego nad kanałem La Manche na wybrzeżu Francji. Jest to również symbol olbrzymich nadziei. Jedni postrzegali Dunkierkę jako moment, w którym Brytyjski Korpus Ekspedycyjny odniósł jedyne zwycięstwo, inni zaś uważali za największy błąd Hitlera.

Operacja "Dynamo", pod takim kryptonimem rozpoczęto na przełomie maja i czerwca 1940 roku ewakuacje Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego oraz części wojsk francuskich z Dunkierki. Łącznie około czterysta tysięcy żołnierzy oczekujących na pomoc przed zbliżającymi się Niemcami. Dunkierka to książka opowiadająca głównie o bohaterstwie Brytyjczyków. To obraz ich ogromnego patriotyzmu w zderzeniu z wojną, ale pomimo tego stykamy się ze zwykłymi cywilami, którzy nagle muszą stać się super bohaterami i uratować zamkniętych w potrzasku żołnierzy. Czytając ową książkę, mamy możliwość zapoznania się z kilkoma perspektywami tego wydarzenia. Możemy spojrzeć na nie oczami różnych grup, tych, którzy chcą wydostać się z Dunkierki, cywilnej załogi małej łódki mającej pomóc im wrócić do domu oraz pilotów strzegących z powietrza ich bezpieczeństwa. Jakby tego było mało, każdy z wątków toczy się w innym czasie. To może trochę komplikować sprawę, ale autor zaplanował fabułę w ten sposób, aby wszystko od początku do końca było jak najbardziej jasne.

Przede wszystkim patrzymy na jedną z największych bitew II wojny światowej.

Poznany na samym początku Tommy marzy wraz z Gibsonem oraz Alexem jedynie o ucieczce. Zrobią wszystko, aby odpłynąć z Dunkierki, a my z każdą nieudaną próbą kibicujemy im coraz bardziej. Martwimy się o nich, mimo, że przecież prawie nic o nich nie wiemy. Są to młodzi ludzie, którzy jak każdy mają plany na przyszłość, które mimo wszystko muszą spełnić bo to dla nich warto żyć.

Na morzu sytuacja nie jest lepsza. Pan Dawson jest spostrzegawczy i doświadczony, ale jego syn oraz młody George nie mają pojęcia, w co się pakują. Po drodze spotkają, chociażby pokiereszowanego przez życie żołnierz. Szczególnie Peter będzie musiał przejść ogromną przemianę w związku z tym spotkaniem.

Szczerze powiem, że fascynują mnie historie związane z II wojną światową, ale z książką o tej tematyce i tym gatunku stykam się po raz pierwszy. Nie była to łatwa lektura i śmiało mogę stwierdzić, że nie jest dla każdego. Nie chodzi tutaj o kwestię fabuły, lecz tego, że istnieje małe grono czytelników, które po te gatunki sięga. Niemniej jednak ja jako czytelnik, który można powiedzieć, ma już ją za sobą, sądzę, że jest to bardzo ciekawa lekcja historii. Jeśli nie macie ochoty wdrażać się w książkę polecam film, który jest urzeczywistnieniem wizualnym i równie bardzo trafia do odbiorców.

http://mojpowodbyoddychac.blogspot.com/2017/08/dunkierka-joshua-levine.html