Liberty. Jak zostałam szpiegiem

Mogę ci zaufać? Mam pewną tajemnicę, którą chciałabym ci powierzyć. To ściśle tajne i nie masz prawa nikomu o tym wspominać pod groźbą śmierci. Jestem pewna, że temat szpiegów jest ci chociaż trochę znany. Chodzi o to, że możesz stać się jednym z nich. Zapowiada się fantastycznie, prawda? Sprawy wagi światowej właśnie w twoich rękach. Możesz stać się kimś wielkim i uratować setki ludzi, ale także... być główną przyczyną ich upadku. Wybór należy do Ciebie. Ale uważaj, od tego nie ma odwrotu. Nie możesz się wycofać. Zaryzykujesz?

Szczerze powiedziawszy, to nie nastawiałam się na wiele, zabierając się do czytania tej książki. Zainteresował mnie opis i liczyłam na coś lekkiego, przy czym będę mogła się chociaż przez chwilę odprężyć. I rzeczywiście tak było: czytało mi się bardzo szybko, ale momentami się nudziłam. Kilka wątków zostało albo pominiętych, albo zdecydowanie za mało rozwiniętych. Było zbyt chaotycznie i zdarzyło mi się kilka razy pogubić w treści.

Rzeczywistość została ukazana oczami Paige, nastoletniej agentki, która zwerbowanej do tajnych służb. Dziewczyna miała bardzo specyficzne poczucie humoru, ale jakoś nie potrafiłam jej polubić. Była odważna, bezpośrednia i starała się sprawiać wrażenie ponad przeciętnie inteligentnej, co niestety czasami przynosiło odwrotny skutek. Trochę szkoda, że autorka skupiła się przede wszystkim na niej, a pominęła inne postacie i nie miałam okazji ich zbytnio poznać ze względu na ich niewielki udział w akcji.

Wątek romantyczny raczej niezbyt przypadł mi do gustu. Paige należała do osób, których nie obchodzą stałe związki, wręcz przeciwnie: szukała tylko chwilowej rozrywki. I co gorsza, miała ogromne powodzenie u płci przeciwnej. A gdy nawet doszło do czegoś poważnego, to sytuacja rozwijała się zdecydowanie za szybko. Mnóstwo szczegółów zostało pominiętych. Nie wiem, czy mogę nazwać to miłością, czy zaledwie przelotnym romansem. Zabrakło mi chemii pomiędzy bohaterami, bo było jakoś tak... bez emocji. Zbyt pośpiesznie, zbyt nijak.

Podsumowując, "Liberty. Jak zostałam szpiegiem" to lekka młodzieżówka z ciekawym pomysłem, ale niewykorzystanym potencjałem. Książka została napisana w chaotyczny sposób, momentami można było się nawet pogubić. Niestety dużo wątków zostało pominiętych. A szkoda, bo po opisie zapowiadało się całkiem dobrze. Może i czytało się bardzo szybko, ale to nie zmienia faktu, że książka nie należy do najwybitniejszych. Czy polecam? Niekoniecznie. Mnie historia Paige niezbyt przypadła do gustu, ale jeśli ktoś lubi typowe odmóżdżacze do przeczytania i zapomnienia, to może bardziej się spodoba... Ale moim zdaniem jest wiele lepszych powieści z podobnymi motywami.

Po kilku mrocznych kryminałach miałam ochotę na coś lżejszego i tym sposobem mój wybór padł na "Liberty. Jak zostałam szpiegiem". Wymagałam od tej książki po prostu rozrywki i niczego więcej. Jak skończyła się moja przygoda z tą powieścią? Zapraszam dalej.

Rodzice Paige Nolan zaginęli w tajemniczych okolicznościach na granicy turecko-syryjskiej. Nie wiadomo czy nadal żyją, jednak dziewczyna całym sercem stara się wierzyć, że tak. Pewnego dnia w restauracji pełnej matek z dziećmi Paige rozbraja dwóch niebezpiecznych mężczyzn. Po jakimś czasie zgłasza się do niej tajna agencja wywiadowcza z pewną propozycją: jej współpraca z nimi w zamian za informację o rodzicach. Nie może być inaczej, Paige (a teraz już Liberty) podejmuje wyzwanie.

Nie wiem od czego mam zacząć, żeby przekazać Wam prawdziwy obraz tego co sądzę o tej książce... Bo ta powieść jest tak zła, że aż dobra, jeśli rozumiecie, co mam na myśli.

Główna bohaterka to piękna, nadzwyczaj inteligentna, władająca pięcioma językami mistrzyni sztuk walki. Słabo to brzmi, prawda? Jednak polubiłam ją, bo ma świetne poczucie humoru i jest mistrzynią ciętej riposty. Akcja książki toczy się bardzo szybko, ale pełna jest chaosu, przez co czytelnik ma wrażenie bałaganu. Największą wadą tej powieści jest dla mnie język autorki. Krótkie, pojedyncze zdania bardzo przeszkadzały mi w odbiorze książki. Raziło mnie to i irytowało do tego stopnia, że kusiło mnie odłożyć "Liberty" na bok i już do niej nie wracać. Pomimo tego lektura zajęła mi niewiele czasu i dobrze się przy niej bawiłam. Czasem śmiałam się z tego, co mówiła główna bohaterka , a czasem nie dowierzałam, że nadal to czytam...

Nie będę Was oszukiwać. "Liberty" to słaba książka, ale paradoksalnie czyta się ją szybko i potrafi rozbawić, Myślę, że znajdą się osoby, którym naprawdę się spodoba. Dla mnie jest to jedna z najsłabszych książek, jakie czytałam w tym roku, ale i tak jej lekturę będę wspominać z uśmiechem na twarzy.

Paige Nolan ostatni raz widziała swoich rodziców podczas strzelaniny na granicy turecko-syryjskiej, potem zniknął po nich wszelki ślad. Dziewczyna, choć nie może mieć co do tego żadnej pewności, skrycie ma nadzieję, że jej rodzice wciąż żyją i ukrywają się gdzieś w świecie. Gdy pewnego dnia Paige rozbroiła w restauracji dwóch postawnych facetów, których zamiary bynajmniej nie były pokojowe, nie miała pojęcia, że nagranie z jej walki zostało zarejestrowane przez monitoring. Wkrótce zgłaszają się do niej służby specjalne, które proponują jej układ - misję w Moskwie w zamian za informację o rodzicach.

Czasami trafia mi się książka, o której ciężko cokolwiek powiedzieć. Nie wiem, jak to jest w Waszym przypadku, ale ja mogłabym pisać dzień i noc o książkach, które podbiły moje serce (odzwierciedla to zresztą długość moich ostatnich recenzji...), podobnie działa to w przypadku tych, które okazują się całkowitą pomyłką. Kiedy jednak przychodzi czas do napisania opinii o powieści, która plasuje się gdzieś pośrodku... ciężko jest mi wyskrobać choć kilka zdań - zwyczajnie trudno jest się rozwlekać na temat książek przeciętnych, używając bogatszego zasobu słów niż ,,miły" i ,,przyjemny". A jednak spróbuję...

Zacznijmy od tego, że głównym celem tej powieści jest sprawienie czytelnikowi chwili rozrywki. Na próżno szukać tu ambitnej historii, z której można wyciągnąć jakiekolwiek mądre wnioski - Liberty to typowa książka na jeden wieczór, taka, o której wszelkie wspomnienie ulatuje z głowy w momencie, w którym kończycie czytać ostatnią stronę. Nie jest to jednak kwestia, która automatycznie skreśla tą powieść - jest przecież wiele niezbyt ambitnych młodzieżówek, które jednak stają się ulubionymi historiami wielu osób. Co więc sprawia, że Liberty w tym starciu wypada gorzej?

Choćby to, że książce tej brakuje jakiejkolwiek głębi. Przez długi czas, czytając ją, miałam wrażenie, że nie ma ona żadnego sensu; że prowadzi donikąd. Nie byłam w stanie wymyślić konkretnego punktu, do którego zmierzałaby ta historia - nic, zero. Nawet teraz, kiedy jestem już po jej lekturze, nie potrafię wymienić głównego punktu tej książki ani powiedzieć, o czym faktycznie ona jest - oprócz tego, że opowiada ona o nastoletniej Paige, która pewnego dnia zostaje agentką. Kiedy jednak historia w końcu zaczyna nabierać tempa i ujawniony zostaje jej główny motyw, nagle książka się kończy.

Nastawiłam się na dobrą powieść szpiegowską, natomiast wątek Paige jako agentki specjalnej został potraktowany bardzo ogólnikowo . Szczerze mówiąc, typowych pełnych napięcia akcji szpiegowskich z pewnością tutaj nie znajdziemy. Podobnie wygląda sytuacja z wątkiem rodzinnym głównej bohaterki. Myślałam, że sprawa rodziców Paige będzie jednym z motywów przewodnich tej historii, jednak został on praktycznie zignorowany, ograniczony do kilku wspominek na początku książki. Było to dla mnie nieco rozczarowujące, poza tym sądzę, że mogłoby dodać tej trochę uczuciowości i sprawiłoby, że nie byłaby ona tak płaska i nijaka.

Aby ta recenzja nie była tak całkowicie negatywna, muszę wspomnieć o stylu autorki, który bardzo przypadł mi do gustu. Oczywiście nie może się on równać z autorami moich ukochanych serii książkowych, ale Andrea Portes swoim lekko ironicznym, zaczepnym stylem dobrze wpisała się w mój gust. Wyróżniał się on dużą dozą sarkazmu i takim ogromnym "luzem". Bardzo często pojawiały się też wplecenia fragmentów wypowiedzi w innych językach, co zawsze bardzo mi się podoba w powieściach. Portes często odnosiła się też do konkretnych zdarzeń lub osób z popkultury.

Nie ukrywam, że sięgając po tę książkę miałam nadzieję, że pozwoli mi ona choć trochę poznać Rosję z innej strony, nie z tej, jaką kreują media i jaką znamy na co dzień. Trudno uznać to za jakieś wielkie osiągnięcie, ale faktycznie autorka zawarła w swojej powieści kilka opisów najważniejszych moskiewskich zabytków oraz kultury rosyjskiej. Myślę, że były to informacje na tyle ogólnikowe, że nie stały się niczym odkrywczym, jednak miło było ujrzeć te elementy w Liberty.

Podsumowując - na plus: styl autorki oraz obraz Rosji wykreowany w książce; na minus: brak celu powieści, jednowymiarowość, uproszczenie wątku rodzinnego oraz szpiegowskiego. Sami widzicie, jak wyglądają wszystkie za i przeciw. Według mnie Liberty jest książką dobrą dla osób, które szukają czegoś NAPRAWDĘ lekkiego i niezobowiązującego, jednak dla mnie była ona zbyt płaska i prosta.

booksofsouls.blogspot.com

"Liberty. Jak zostałam szpiegiem" zabiera nas na szpiegowską misję do mroźnej Moskwy.

Paige Nolan jest siedemnastoletnią amerykańską studentką. W jej drobnym ciałku mieści się bardzo wysokie IQ, znajomość co najmniej 5 języków, biegłość w sztukach walki i niesamowita potrzeba walki z niesprawiedliwością świata. Dobrze by było wspomnieć też o 3 najważniejszych dla Paige kwestiach. Cierpi na zaburzenia dysocjacyjne, prawdopodobnie jest sierotą (kilka lat temu jej rodzice byli ofiarami ataku na syryjsko-tureckiej granicy i wszelki słuch o nich zaginął) i... została tajną agentką. To ostatnie chyba wymaga wytłumaczenia...

Wszystko zaczęło się od przypadku. Paige z wszystkich knajp z Pensylwanii wybrała akurat tę, do której weszli dwaj uzbrojeni w pistolety mężczyźni. Wcześniej wspomniana potrzeba walki z niesprawiedliwością kazała naszej bohaterce przemówić napastnikom do rozsądku, jako że restauracja zapełniona matkami z dziećmi nie jest najlepszym miejscem na wszczynanie burdy. Wyobrażacie sobie jak musiała wyglądać dziewczyna o wzroście 157 cm, powalająca na podłogę dwóch napakowanych facetów? Na tyle komicznie, że nagranie z monitoringu trafiło do internetu, gdzie zwróciło uwagę pewnej tajnej organizacji - R.A.I.T.H.

Układ jest taki... Paige pomoże agencji w schwytaniu byłego członka CIA który wykradł ściśle tajne informacje i ukrywa się w Rosji, a agencja pomoże jej odzyskać rodziców, którzy żyją, ale są przetrzymywani gdzieś za granicą. Tak więc bohaterka przechodzi kilkutygodniowe szkolenie, po czym jedzie do Moskwy, gdzie pod przykrywką studentki ma odnaleźć hakera i nie dać się złapać.

"Liberty. Jak zostałam szpiegiem." jest świetną, lekką i zabawną książką, idealną na jesienne wieczory, jeśli nie macie ochoty na żadną ambitną lekturę, a chcecie po prostu odpocząć i się odmóżdżyć. Nie oczekujcie od niej trudnych zagadek czy oszałamiających zwrotów akcji. To po prostu przyjemna wycieczka do mroźnej Rosji, która umili wieczór. Nie musicie się przy niej wysilać. Po prostu usiądźcie obok Paige i dajcie jej opowiedzieć swoją historię.

Dzień dobry Kochani!

W to niesamowicie chłodne popołudnie przychodzę do Was z gorącą recenzją najnowszej powieści Andrei Portes od Wydawnictwa Harper Collins Polska! Co powiecie na krótką wycieczkę do Ameryki albo.... Moskwy?

Zapraszam do rozwinięcia!

Paige Nolan jest z pozoru zwyczajną amerykańską nastolatką. Jednakże mało kto wie, że mówi biegle w kilku obcych językach, ma czarny pas i bardzo wysokie IQ. Dziewczyna jest także córką szanowanych i popularnych dziennikarzy, którzy podczas jednej z misji zostali prawdopodobnie uprowadzeni.

Młodziutka Nolan robi wszystko co w swojej mocy, aby uratować swoją rodzinę, niestety jej poczynania idą na próżno, aż do pewnego czasu - kiedy przez jeden mały incydent dziewczyna zostaje zauważona przez tajne służby specjalne.

Bardzo się ucieszyłam gdy usłyszałam, że kolejna książka Andrei Portes zostanie wydana w Polsce. Jej ostatnia powieść pt."Jesień motyli" totalnie mnie pochłonęła i zauroczyła, więc liczyłam na małą powtóreczkę z "Liberty. Jak zostałam szpiegiem". Sami dobrze wiecie, iż uwielbiam pióro Pani Portes, dlatego nie miałam innego wyjścia jak tylko przeczytać jej najnowsze dzieło. Na co przede wszystkim się nastawiłam? Na intrygujące postaci, żwawą akcję i nietuzinkowe sytuacje. I wiecie co? Otrzymałam wszystko co chciałam, a nawet więcej, jednak już teraz Wam powiem, że tych dwóch lektur nie można ze sobą porównać, ponieważ są zupełnie inne i różnią się od siebie pod każdym względem.

Moim zdaniem "Liberty" jest bardziej luźniejsza i zabawniejsza od "Jesieni motyli", ponieważ główna bohaterka jest osobą bardzo żwawą ze specyficznym poczuciem humoru. Ma masę pomysłów i ciągle jest w biegu, co sprawia, że całą powieść czyta się w oka w mgnieniu. Zapomniałam też Wam wcześniej wspomnieć o jednej ważnej rzeczy - Paige jest narratorką , a co za tym idzie czujemy się jakbyśmy siedzieli z nią przy stole, a ona opowiadałaby nam swoją historię życia. A co więcej, ona się bezpośrednio do nas czytelników zwraca, czyli mówi "Spójrzcie", "Obejrzyjcie", "Posłuchajcie" itp. Od razu kupiłam tę formę narracji, bo dzięki temu książkę czytało mi się jeszcze lepiej. Ogólnie od pierwszej strony poczułam tę relację z główną bohaterką i traktowałam ją bardziej jak dobrą koleżankę niż wytwór wyobraźni autorki.

Drugoplanowe postacie były bardzo fajnie i ciekawie nakreślone. Sięgając po przygody Paige musicie być przygotowani na bardzo oryginalne charaktery - na młodych gangsterów, agentów, oszustów i zwykłych zjadaczy chleba, którzy mają nie jedno za uszami. Ba! Ileż oni mają na sumieniu! Jednak nie myślcie sobie, że nasza Panna Nolan jest taka "grzeczna", ona doskonale wie kiedy ma pokazać pazur i robi to regularnie. Dobra, znowu wróciłam do tematu naszej narratorki, a jest jeszcze wielu innych interesujących bohaterów. Moją ogromną sympatię zyskał Uri, syn największego mafiozy w Rosji. Początkowo miałam inne zdanie na jego temat, spodziewałam się dobrego chłopca, w złym środowisku, ale później pokazał co z niego za ziółko!

Poznacie także Katarinę, rosyjską piękność, która pod śliczną buzią ukrywa coś więcej - pytanie tylko co?

Nie muszę się chyba rozpisywać na temat języka jakim posługuje się autorka, ponieważ jest lekki, przystępny i przede wszystkim młodzieżowy, ale wydaje mi się, iż nawet trochę starsi odbiorcy dobrze będą się czuć podczas czytania "Liberty". Tym bardziej, że wątek miłosny - jeśli go w ogóle mogę tak nazwać jest zupełnie inny niż w większości powieści młodzieżowych. Autorka bardziej skupiła się na akcji i zagadkach, niż na rozterkach sercowych Paige Nolan.

Zakończenie było takie jak lubię, czyli niektóre sprawy zostały zamknięte, ale nie wszystkie. Autorka zostawiła sobie kilka furtek otwartych, więc być może za jakiś czas usłyszymy o kolejnej części. Szczerze? Bardzo ucieszyłabym się z kontynuacji i na pewno bym ją przeczytała, bo już teraz zaczynam tęsknić za bohaterami! Pani Portes, czekam na drugi tom!

Jeżeli lubcie twórczość Andrei Portes i macie ochotę przeczytać coś lekkiego, zabawnego i relaksującego to śmiało możecie sięgnąć po "Liberty. Jak zostałam szpiegiem". To bardzo interesująca powieść młodzieżowa, z wątkiem szpiegowskim i aferą międzynarodową w tle. A na dodatek poznacie jedną z najbardziej szalonych, niepowtarzalnych i zabawnych agentek Stanów Zjednoczonych Panią Paige Nolan, która uwielbia szokować i filtrować!

Czasem kryteria, którymi się kieruję przy wyborze książki, są dość zabawne. Liberty zapragnęłam przeczytać, bo zobaczyłam w opisie Moskwę i plac Czerwony. Poważnie. Czy żałuję? Wcale!

Paige Nolan nie jest zwyczajną dziewczyną. To znaczy gdybyście ją zobaczyli, pewnie prześlizgnęlibyście się po niej wzrokiem – ot niska, chuda nastolatka. Ale Paige niejednym może was zaskoczyć – od niespodziewanego ciosu, który powali nas na łopatki, przez ciętą ripostę, która zrobi to samo, po znajomość pięciu języków. Mimo tych umiejętności życie Paige toczyło się w miarę normalne – do momentu, w którym podczas strzelaniny na turecko-syryjskiej granicy zaginęli jej rodzice. Walczyli w lepszej sprawie, a teraz Paige nie wie nawet, czy żyją. To sprawia, że kiedy w spokojny dzień do restauracji wchodzi dwóch uzbrojonych facetów, dziewczyna korzysta ze swoich zdolności i bezceremonialnie ich rozbraja. Nie wie jednak, że ktoś to nagrywa i że filmik ląduje w sieci.

Paige wzbudza zainteresowanie służb specjalnych, pewien dość irytujący, ale w gruncie rzeczy całkiem fajny agent o imieniu Madden proponuje jej pracę i kiedy Paige z oporami ją przyjmuje, skuszona obietnicą odnalezienia rodziców, zaczyna ją szkolić. Tak dziewczyna zostaje agentką Liberty. Wkrótce wyrusza na pierwszą misję – do Moskwy.

Muszę przyznać, że bardzo polubiłam Paige. Żyła w swoim świecie i często jej komentarze na temat literatury czy głoszone z pełnym przekonaniem poglądy polityczne mogły sprawić, że ci, którzy mieli nieszczęście ich wysłuchać, pukali się w głowę, ale w gruncie rzeczy była bardzo inteligentna i zabawna. Niewątpliwie jest największą zaletą tej książki.

Niestety są też wady. Powieść jest skierowana do młodzieży i chyba autorka bardzo chciała, żeby w związku z tym język też był młodzieżowy. No i przedobrzyła. Narracja Paige jest bardzo specyficzna i mi niespecjalnie się podobała, właśnie ze względu na przesadną stylizację na język młodzieżowy. To spowodowało, że książka z jednej strony jest dość płytka i banalna, a jednocześnie z drugiej – Paige potrafi zaskoczyć niezwykle przenikliwymi i celnymi uwagami na temat współczesnej polityki. Wiele też mówi o byciu Amerykanką i robi to bez pardonu. Swoją drogą diagnoza współczesnego Amerykanina też się autorce udała, pewnie dlatego, że pisała z autopsji – szkoda, że nie można tego samego powiedzieć o kreacji rosyjskich bohaterów. Tutaj autorka nie wyszła poza stereotypy, choć Rosjanie są sympatyczni, oczywiście wódka leje się strumieniami i wszyscy są zadeklarowanymi pesymistami.

Akcja książki toczy się wartko, ciągle coś się dzieje i nie ma czasu na nudę. Paige szybko wzbudza sympatię i potrafi zaskoczyć. Fabuła może nie jest specjalnie skomplikowana, ale jak na książkę dla młodzieży ten stopień skomplikowania jest w sam raz. Powieść powinna spodobać się wszystkim nastolatkom, którzy lubią czytać o szpiegach i przygodach. Polecam.

"Liberty. Jak zostałam szpiegiem" to książka, która zupełnie do mnie nie przemawia. Niby lekka, pozornie zabawna, ale według mnie jest dość pusta i jakby na siłę "fajna". Nie twierdzę, że to kompletne dno i wodorosty, jednak istnieje tyle świetnych historii, że dla mnie czytanie tego, to kompletna strata czasu. Nie będę jej mile wspominać i właściwie w ogóle nie chcę pamiętać, że mi się przydarzyła...

www.ksiazkomaniacyrecenzje.blogspot.com

Liberty to studentka, której IQ jest bardzo wysokie, włada pięcioma językami, ma rodziców dziennikarzy, a w metr pięćdziesięciu siedmiu centymetrach wzrostu skrywa wielką, jak na tę drobną dziewczynę, siłę i znajomość sztuk walki... Jednak żeby nie było tak kolorowo Liberty cierpi na zaburzenia dysocjacyjne, a ostatni raz widziała swoich rodziców podczas strzelaniny na turecko-syryjskiej granicy. Potem zaginął po nich ślad, a studentka nie otrzymała od nich żadnej wiadomości. Rodzice zawsze imponowali dziewczynie tym, że walczyli o dobro, słuszność sprawy i za wszelką cenę trzymali się swoich postanowień. Więc gdy podczas pobytu w restauracji dziewczyna zauważa dwóch podejrzanych typów, którzy zamierzają zrobić niezłą rozróbę, postanawia nie siedzieć w miejscu i działać. Tym właśnie zwraca na siebie uwagę tajnych służb specjalnych, którzy proponują jej współpracę - misja w Moskwie w zamian za informację o jej rodzicach. Dziewczyna nie musi się zastanawiać. Wyrusza w podróż do Moskwy. Co z tego wyniknie? Czy dowie się czegoś o rodzicach i zdoła ich odnaleźć, a może nawet uwolnić?

"Liberty. Jak zostałam szpiegiem" to książka skierowana do młodzieży, ale chyba nie tylko. Narracja prowadzona w pierwszej osobie, lekki styl pisania i wielka dawka humoru, który można uznać za przesadny, gdy widzimy jaka jest powaga sytuacji - składa się na to, że książkę czyta się jednym tchem i właściwie nie sposób się od niej oderwać. A główna bohaterka? Hm... no dla mnie jest przygłupia, ale o dziwo darzę ją w jakimś stopniu sympatią. No bo nie wiem czy wiecie, ale Liberty nie wie gdzie są jej rodzice, została sama, a mimo to ma czas i humor na trzech chłopaków. Tak, dobrze czytacie - trzech. Nie komentuję tego zachowania, jedynie potępiam

i dziwię się.

Główna bohaterka prowadzi monolog, a ta jej gadanina jest często tak śmieszna, że nie sposób się nie uśmiechnąć. Myślę, że gdyby Liberty była prawdziwym rozmówcą to nie dopuściłaby nikogo do głosu. Ale to właśnie z tego powodu tę książkę czytało się tak fajnie. Nie zapominajmy jednak o tym, że to książka o współpracy z tajnymi służbami, więc zdarza się tu charakterystyczne słownictwo i klimat, ale i tak na główny plan wychodzi humor.

Dlaczego warto sięgnąć po tę książkę? Bo "Liberty. Jak zostałam szpiegiem" to świetna pozycja na chłodne wieczory, gdy wreszcie mamy szansę odpocząć po trudach dnia codziennego i odbyć zasłużoną chwilę relaksu. To książka, która sprawi, że na twarzy czytelnika niejednokrotnie pojawi się uśmiech. I choć może nie jest zbyt realistyczna i życiowa - to nic, takie książki też czyta się dobrze. Polecam!

Izabela Nestioruk

MÓWIĄ, ŻE MAŁE JEST PIĘKNE, CZYLI O PAIGE SŁÓW KILKA

Nasza główna bohaterka i narratorka w jednym jest niską, drobnej postury studentką, która kryje w sobie małego buntownika i wojownika. Niezwykle inteligentna, z wysokim IQ, znajomością kilku języków i różnych sztuk walki. Och, czy wspomniałam, że ma też trzech chłopaków równocześnie? A w dodatku ma sarkastyczne podejście do życia, które jest jej maską, pod którą ukrywa ogromną samotność i tęsknotę za rodzicami, o których desperacko próbuje się czegoś dowiedzieć. I jak momentami ten jej sarkazm był niezwykle zabawny, tak też momentami byłam już nim zmęczona. Mam również parę uwag do innych jej zachowań, jednak koniec końców jej nie znienawidziłam i mam do niej całkiem neutralne podejście.

HUMOR

Liberty, to książka, którą czyta się szybko, lekko i przyjemnie. A wszystko za sprawą humoru. Trochę w tym udziału Paige (nawet jeśli nie do końca się zgrałyśmy), trochę innych bohaterów, a szczególnie Kateriny i Uriego, których przerysowane charaktery potrafiły rozbawić, a trochę po prostu komizmu sytuacyjnego. I chociaż za chwilę napiszę też o wadach, to jednak mam wrażenie, że ta książka jest czymś w stylu guilty reads - niekoniecznie taka dobra, ale jednak czyta się z przyjemnością, można ją pochłonąć w jeden wieczór i co najważniejsze - dobrze się przy tym bawić. Chociaż niejednokrotnie łapałam się na myślach: "hej, coś tu nie gra", to jednak i tak wkręciłam się w historię i uśmiechałam do książki. Andrea Portes miała mi zapewnić miłą czytelniczą odskocznię po poważniejszych tematach, jakie poruszane były w ostatnio czytanych przeze mnie pozycjach i się jej zdecydowanie udało, więc ma ode mnie plusa! ;-)

STRUKTURA

Książka podzielona jest na trzy części, w ramach których mamy podział na bardzo krótkie rozdziały, dzięki czemu całość wydaje się niezwykle dynamiczna, a czytanie idzie w ekspresowym tempie. Zadowoleni będą również miłośnicy pierwszoosobowej, luźno prowadzonej narracji, gdyż właśnie taką serwuje nam autorka. Operuje ona lekkim piórem, jednak nie aż tak potocznym, więc wszystko jest w odpowiednich ilościach. Od strony technicznej nie mam żadnych zastrzeżeń.

PODOBAŁO MI SIĘ, ALE...

Po pierwsze - cała historia brzmi ogromnie nieprawdopodobnie, więc jeśli jesteś z tych, którzy poszukują realizmu w książkach - tu go nie znajdziecie. I chociaż mi to zupełnie nie przeszkadzało, bo od początku wiedziałam, na jaki rodzaj historii się piszę, to jednak momentami pojawiały się zgrzyty, kiedy się zastanawiałam, o co tutaj chodzi i czy nie pojawił się przypadkiem jakiś błąd logiczny, np. przy wieku bohaterów, bo nagle wszyscy byli niezwykle młodzi. Bawiły mnie też trochę te przerysowania w kreacji bohaterów, często bazowane na stereotypach, jednak zdaję sobie sprawę, że znajdą się osoby, które uznają je za słabe. I przede wszystkim - było trochę bez szału. Podobało mi się, czytało mi się dobrze, ale to raczej taka lektura na jeden raz, bo wracać do niej nie będę i pewnie szybko zapomnę.

PODSUMOWUJĄC

Liberty. Jak zostałam szpiegiem to książka, którą nazwałabym poprawiaczem humoru na jeden raz. Jest lekka i napisana w przyjemny sposób, czyta się szybko i wywołuje uśmiech na twarzy, jednak nie powoduje głębokich zachwytów. Będzie idealna na lekturę w podróży, z herbatą w zimniejszy wieczór, czy też jako plażowa lektura (kiedy już znowu nadejdzie lato), czyli wtedy, kiedy potrzebujemy czegoś niezobowiązującego, od czego wiele nie będziemy wymagać. Jeśli nastawisz się dokładnie na coś takiego - spędzisz miło czas i poprawisz sobie humor. Jeżeli od książki wymagasz czegoś więcej - nie jest to lektura dla Ciebie.

Rodzice Paige Nolan, głównej bohaterki powieści „Liberty. Jak zostałam szpiegiem”, zaginęli. Dziewczyna nie ma pojęcia co się z nimi dzieje. Choć wszyscy myślą, że nie żyją, ona wciąż ma nadzieję. Nauczyli ją także, że zawsze warto walczyć ze złem. Właśnie dzięki temu, Paige otrzymuje szansę na odkrycie prawdy o rodzicach. Dostaje propozycję od służb specjalnych...

Paige Nolan jest jedną z tych bohaterek powieści, których nie da się nie lubić. Jest jednocześnie sarkastyczna, czasami bezczelna, ale w tym samym czasie zabawna. Jak sama twierdzi, nie wygląda na twardzielkę, mimo to przyjmuje propozycję współpracy ze służbami specjalnymi.

Początkowo opis fabuły wydaje się nieco fantastyczny, ale Andrea Portes prowadzi narrację w taki sposób, że historia staje się niesamowicie wciągająca. Powieść jest również pełna humoru i zabawnych zdarzeń, które czasem wydają się wręcz niewiarygodne.

Dodatkowym atutem powieści „Liberty. Jak zostałam szpiegiem” jest narracja prowadzona w drugiej osobie. Główna bohaterka zwraca się bezpośrednio do czytelnika, co sprawia wrażenie jakbyśmy z nią rozmawiali i tym bardziej staje się nam bliska.

„Liberty. Jak zostałam szpiegiem” to świetna pozycja dla młodzieży, a także fanów powieści szpiegowskich, tym razem z ogromną dawką humoru w tle.