Wszystkie jasne miejsca

"Byłaś pod każdym względem wszystkim, czym można być. [...] Gdyby ktokolwiek mógł mnie uratować, byłabyś to Ty."

Theodore jest zafascynowany śmiercią. Codziennie rozmyśla nad sposobami, w jakie mógłby pozbawić się życia, a jednocześnie nieustannie szuka – znajdując – czegoś, co pozwoliłoby mu pozostać na tym świecie. Violet żyje przyszłością i odlicza dni do zakończenia szkoły. Marzy o ucieczce od małego miasteczka w Indianie i niemijającej rozpaczy po śmierci siostry. Kiedy Finch i Violet spotykają się na szczycie szkolnej wieży – sześć pięter nad ziemią – nie do końca wiadomo, kto komu ratuje życie. A gdy ta zaskakująca para zaczyna pracować razem nad projektem geograficznym, by odkryć „cuda” Indiany, ruszają – jak to określa Finch – tam, gdzie poprowadzi ich droga: w miejsca maleńkie, dziwaczne, piękne, brzydkie i zaskakujące. Zupełnie jak życie.Wkrótce tylko przy Violet Finch może być sobą – śmiałym, zabawnym chłopakiem, który, jak się okazuje, wcale nie jest takim wariatem, za jakiego go uważają. I tylko przy Finchu Violet zapomina o odliczaniu dni, a zaczyna je przeżywać. Jednak w miarę jak świat Violet się rozrasta, świat Fincha zaczyna się gwałtownie kurczyć.

Na wstępie chciałabym żebyście wiedzieli, że jest mi niezmiernie ciężko sklecić cokolwiek na temat tej książki. Wywołała u mnie tyle emocji, pozytywnych i negatywnych, że nie jestem po prostu w stanie wyrazić czegokolwiek. Na pewno podchodziłam do niej z dużym dystansem, gdyż praktycznie wszyscy się nią zachwycali, a nawet porównywali do "Gwiazd naszych wina". I faktycznie, jeżeli chcemy się doszukiwać podobieństw to na pewno je znajdziemy, ale ja osobiście nie chciałabym porównywać jej do książki Greena.

"Dlatego właśnie lepiej udawać, że jest się taką samą osobą jak wszyscy, chociaż w głębi duszy człowiek wie, że jest inny."

Chciałabym napisać, że już dawno nie czytałam tak dobrej książki, ale w tym roku czytam same świetne pozycje, więc powiem że "Wszystkie jasne miejsca" wyróżniają się na tle innych. Nawet śmiem stwierdzić, że to jedna z najlepszych książek 2016. Dlaczego? Po pierwsze, opowiada niezwykłą historię miłosną dwojga młodych ludzi, ale to nie wątek romantyczny odgrywa tutaj główną rolę. Po drugie, ukazuje problemy coraz częściej dotykające dzisiejszą młodzież w bardzo przystępny sposób. No i po trzecie, przecudowni, przesympatyczni prze.. (zabrakło mi epitetów!) bohaterowie, którzy dopełnili całość. Bo tak, mamy dwójkę głównych bohaterów i narracja jest prowadzona przez nich na zmianę.

Uwielbiam Fincha i Violet do tego stopnia, że mam tapetę na telefonie z ich dialogami, a to musi o czymś świadczyć. W sumie im mniej Wam powiem o bohaterach tym lepiej. Może tylko tyle, że czytanie ich myśli, myśli samobójczych, było dla mnie trochę przerażające, ale hmm.. także fascynujące. Naprawdę, to co się dzieję w głowach takich osób jest interesujące. Jednakże, jestem bardzo wrażliwą osobą i mnie strasznie poruszają takie rzeczy. Czytałam tę książkę w autobusie i wyobraźcie sobie moją minę i twarz całą zapłakaną w miejscu publicznym. Nie.. pff wcale się na mnie ludzie nie patrzyli!

"Co czterdzieści sekund ktoś na świecie umiera na skutek samobójstwa. Co czterdzieści sekund ktoś zostaje i musi uporać się z poczuciem straty i żałoby."

Przyznaję się, że przeczytałam ją jakieś 2 tygodnie temu i kompletnie nie mogłam przestać o niej myśleć, a jak siadałam do komputera, żeby Wam trochę o niej napisać wtedy.. PUSTA.. Miałam nadzieję, że po tym czasie zdążę się pozbierać, ale z tego co widzę, to chyba nie bardzo. Zostawiła mnie w kacu tak ogromnym, że nie wiem co mam teraz robić ze swoim życiem!

Podsumowując: Dzięki tej książce, zmieniłam swój pogląd na pewne rzeczy. A nawet wykorzystałam kilka pomysłów bohaterów we własnym życiu. Dała mi dużo, a jednocześnie odebrała tyle, zostawiając po sobie pustkę. Jeżeli chcecie się załamać psychicznie to książka dla Was. Żartuję! Jest to naprawdę świetna, dopracowana pozycja, do której na pewno będę wracać nie raz. Daję jej najwyższą ocenę, ale mam wrażenie, że 10/10 to i tak za mało...

cynamonkatiebooks.blogspot.com

Wszystkie jasne miejsca to powieść o trudach dorastania, o pięknej, prawdziwej miłości, ale nie tylko. Jest to również opowieść o poszukiwaniach swojego ja, o trudach jakie niesie za sobą dojrzewanie, o potrzebie bliskości i przynależności. Widzimy, że prawdziwi przyjaciele często okazują się tylko kolegami, a my zostajemy sami ze swoimi problemami. Ta książka pokazuje, jak ważny jest wpływ rodziny na kształtowanie się osobowości, oraz jak trudno jest pozbierać się po traumatycznych przejściach. Polecam z czystym sumieniem i ostrzegam, przygotujcie chusteczki.

Więcej na---> http://ksiazkomiloscimoja.blogspot.com/2016/02/wszystkie-jasne-miejsca.html

Kiedy zobaczyłam "Wszystkie jasne miejsca" w zapowiedziach października, książka od razu przyciągnęła moją uwagę. Opis fabuły zaostrzył mój apetyt i automatycznie powieść Jennifer Niven powędrowała na moją listę must have. To pierwsza książka jaką przeczytałam w 2016 roku i wiecie co? Lepiej tego roku rozpocząć chyba nie mogłam. Ale nie uprzedzajmy faktów.

Trudno mi zebrać myśli po lekturze, bo naprawdę, przyznać muszę, że na sam początek roku zafundowałam sobie nią efekt "wow!". Czyżbym już miała pierwszego pretendenta do miana ulubieńców roku 2016? Czuję, że tak właśnie może być, bo wierzcie mi, "Wszystkie jasne miejsca" jest książką, o której nie zapomnę.

Jennifer Niven poruszyła w swojej powieści naprawdę trudny temat - śmierć, akceptacja utraty bliskiej osoby, samobójstwo. To tematy, o których trzeba mówić, by je zrozumieć, by móc zauważyć niepokojące sygnały, by umieć sobie poradzić z mrokiem wydzierającym duszę i wreszcie, by zrozumieć, że także środowisko może przyczynić się do tragedii.

Bohaterowie powieści to nastolatki po przejściach. Część rozdziałów napisana jest z perspektywy Violet, a część z perspektywy Fincha, dzięki czemu możemy poznać każde z nich i dowiedzieć się, co przeżywają. Postać Violet, tak mi się wydaje, poznajemy w większym stopniu, aniżeli Fincha. To, co sprawia, że chłopak zachowuje się tak, a nie inaczej, jest owiane tajemnicą, którą z czasem powoli odkrywamy. Z ogromną ciekawością śledziłam jego poczynania i chciałam dowiedzieć się, co w tym chłopaku siedzi, co kryje się pod maskami, które zakłada. Violet i Finch wydają się postaciami z krwi i kości. Niven posłużyła się doświadczeniem swoim oraz wielu innych osób, by stworzyć tak prawdziwych bohaterów. Z przyjemnością obserwowałam, jak ich znajomość rozkwita, a każde z nich zmienia się pod jej wpływem.

Podróż Violet i Fincha na nowo uczy dziewczynę życia. To dzięki niemu dziewczyna staje na nogi. Autorka pokazuje tym samym, że można żyć, mimo iż przeżyło się osobistą tragedię, a utrata kogoś nie oznacza, iż mamy o nim zapomnieć. Wszystko zależy od tego, jak spojrzymy na życie, które składa się z wartych zapamiętania chwil.

Fascynacja Fincha sprawia, że często serwuje on w swoich przemyśleniach fakty dotyczące statystyk samobójstw. Odwołuje się także do autorów, którzy popełnili samobójstwo oraz ich twórczości. W książce znaleźć można sporo nawiązań chociażby do Virginii Woolf oraz jej powieści "Fale".

"Wszystkie jasne miejsca" to jedna z tych książek, które pozwalają czytelnikowi przeżyć bardzo różne emocje. To powieść, która daje radość i smutek. Wzbudza nadzieję i rozdziera serce. Jennifer Niven udało się uniknąć przy tym tonu moralizatorskiego. Uczy, zwraca uwagę na problemy i czyni to w mądry sposób. Nie mogłam oderwać się od książki, czytałam z zapartym tchem i myślałam o niej, kiedy musiałam przerwać lekturę. Chociaż przeczuwałam, do czego zmierza ta historia, zakończenie zrobiło na mnie ogromne wrażenie i nie zmieniłabym niczego.

"Wszystkie jasne miejsca" to powieść skierowana do młodzieży, ale jestem przekonana o tym, że doceni ją także i starszy czytelnik. Ja mam dawno za sobą lata nastoletnie i po prostu zakochałam się w tej książce, nawet jeśli to słodko-gorzkie uczucie.

Polecam serdecznie książkę Jennifer Niven każdemu, komu nie straszne trudne tematy. To powieść, którą zdecydowanie warto przeczytać i jeśli macie ją na półce, a jeszcze po nią nie sięgnęliście, szybko to uczyńcie. Nie rozczarujecie się. :)

Recenzja pochodzi z mojego bloga: zaczytana-dolina.blogspot.com

Wzruszyłam się, gdy w piątej części Harry’ego Pottera umarł Syriusz. Płakałam i nie umiałam się uspokoić, gdy oglądałam film Gwiazd naszych wina (przy czytanej lekturze, tylko łza gdzieś zakręciła się w oku). Jednak to przy Wszystkich jasnych miejscach płakałam jak bóbr, nie nadążałam sięgać po chusteczki, ale jednak z zamazanym wzrokiem czytałam dalej. Dobrze, że czytałam w nocy i nikt tego nie widział, bo by pomyślał, że w rodzinie musiał mi ktoś umrzeć. Ostrzegam, ta książka zdecydowanie doprowadzi was do łez.

Finch i Violet spotykają się w nietypowym miejscu, bo na szczycie szkolnej wieży. I nic nie jest pewne, a w szczególności to: kto kogo z tej sytuacji ratuje? Potem zdaje się, że ta para ma się ku sobie, ale czy to możliwe, by myśl o samobójstwie odeszła w zapomnienie?

Tak naprawdę zanim sięgnęłam po tę książkę, to myślałam, że czeka mnie zwykła literatura dla młodzieży, których tak naprawdę wiele w księgarniach. I im dalej brnęłam w historię, tym bardziej do mojej głowy wpływała myśl, że to jest coś niezwykłego, tak pięknego i tragicznego zarazem. Nigdy bym nie pomyślała, że jakakolwiek lektura jest w stanie tak na mnie wpłynąć, a przede wszystkim doprowadzić mnie do takiego stanu, że nie potrafię się od tamtej pory zagłębić w pełni w innej książce, bo nie jest to historia Fincha i Violet.

Wiecie co to jest kac książkowy? Właśnie ten czas po przeczytanej lekturze, gdy nic nie wydaje się takie samo, a najchętniej przenieślibyśmy się w czasie, by móc nie zaczynać tej lektury. Rozerwała ona moje serce na kawałki, jestem w strzępach i potrzebuję jakiegoś ukojenia, ale nie potrafię go nigdzie znaleźć.

Co tyczy się samej lektury, to porzućmy już te wszystkie uczucia i zajmijmy się właściwymi rzeczami. Może zacznijmy od bohaterów? Violet i Finch są dość nietypowi. W szczególności Finch, któremu zarazem daleko do łatki wariat. To bohater tragikomiczny i to jest w nim nieszablonowe. Poznajemy go, a raczej chcemy poznać i nawet nie wiem, czy możemy nazwać to mianem poznawania, ponieważ tak wiele jeszcze o nim nie wiemy, ale zarazem kochamy go miłością bezgraniczną. A co tyczy się Violet, to prawie typowa nastolatka, która wiele przeszła i za sprawą Fincha powoli odzyskuję wiarę w normalne życie.

Fabuła jest ciekawa i zapiera dech w piersiach. Czujemy, że dzięki tym wysublimowanym emocjom, nas samych przeszywa pierwsze zauroczenie, chwile zwątpienia i mamy nadzieję na lepsze jutro. Tylko czy te lepsze jutro ma szansę nadejść? Czytając tę książkę marzymy tylko o tym, by numery stron nie rosły w tak zastraszającym tempie. A one nas po prostu nie chcą słuchać.

Każdy szanujący się fan gatunku powieści młodzieżowych, lecz nie tylko, powinien sięgnąć po tę książkę i pozwolić się rozbić na milion kawałków. Ona przenika do wszystkich komórek ciała. Nie obiecuję, że coś zmieni w twoim życiu. Nie twierdzę, że momentami cię rozbawi, by potem wbić ci nóż w plecy. Wszystkie jasne miejsca musisz przeczytać i tylko wtedy docenisz, że żyjesz. Po tej lekturze trudno o oddech, ciężko wykrzesać uśmiech, ale ostatecznie zrozumiesz, że bez tej książki nie wyobrażasz sobie jutra.

„Co czterdzieści sekund ktoś na świecie umiera na skutek samobójstwa. Co czterdzieści sekund ktoś zostaje i musi uporać się z poczuciem straty i żałoby.”

Theodore Finch ma siedemnaście lat i każdego dnia rozmyśla jak odebrać sobie życie, choć jednocześnie cały czas poszukuje czegoś, co pozwoliłoby mu pozostać na tym świecie. Zaś Violet Markey nie potrafi pogodzić się z tragiczną przeszłością. Wciąż żyje wypadkiem, w którym zginęła jej siostra. Odlicza dni do zakończenia szkoły i marzy by wyjechać z miasta i zapomnieć o minionych wydarzeniach. Pewnego dnia oboje spotykają się na szczycie szkolnej wieży, sześć metrów nad ziemią z zamiarem popełnienia samobójstwa. Między nimi wywiązuje się rozmowa i tak naprawdę nie wiadomo już, kto komu uratował życie. Od tego momentu nastolatkowie zaczynają się coraz bardziej do siebie zbliżać. Co z tego wyniknie? Jakie decyzje podejmą bohaterowie? Jaki będzie finał tej historii?

„Wszystkie jasne miejsca” to kolejna książka kierowana do młodzieży dotykająca tematu samobójstwa wśród nastolatków. Takie książki zawsze głęboko mnie poruszają i sprawiają, że później ciężko mi pozbierać myśli. Autorka w świetny sposób poradziła sobie z tym jakże trudnym, a jednocześnie wymagającym tematem. Podeszła do sprawy niezwykle delikatnie i z wyczuciem, być może dlatego, że sama w swoim życiu doświadczyła podobnych tragedii. Kilka lat temu zabił się jej chłopak i to ona go znalazła. Oprócz tego, na długo zanim przyszła na świat, jej pradziadek zginął, strzelając do siebie z broni palnej. Życiowe doświadczenia skłoniły ją do napisania tej niezwykłej książki, mającej na celu uzmysłowić nam jak poważnym problemem są samobójstwa, których niestety dopuszcza się coraz więcej ludzi.

Nigdy nie jest łatwo czytać o śmierci. To temat który zawsze głęboko porusza i wzbudza wiele emocji. W książce Jennifer Niven stykamy się z problemem śmierci samobójczej, oraz tym, jak radzić sobie po stracie bliskiej osoby. Główna bohaterka, Violet, zmaga się ze straszną tragedią, która na zawsze odcisnęła na niej swoje piętno. W wypadku samochodowym straciła jedyną siostrę i do dziś tak naprawdę nie potrafi pogodzić się z przykrymi wspomnieniami, a także poczuciem winy, które nie pozwala jej normalnie funkcjonować. To sprawia, że coraz częściej myśli o odebraniu sobie życia i tak, któregoś dnia wybiera się na szkolną wieżę by zdecydować się na ten desperacki krok. Tam spotyka Theodora Fincha, chłopaka który nie cieszy się zbyt dobrą sławą w szkole. Uznawany za dziwaka, często popada w konflikty z innymi uczniami. W głębi duszy jednak, wcale nie jest wariatem, za jakiego go wszyscy uważają, a śmiałym i zabawnym chłopakiem, który niestety nie potrafi poradzić sobie z problemami które go przytłaczają.

Od momentu spotkania na szkolnej wieży, między Violet a Finchem wywiązuje się nić porozumienia, która na początku jest bardzo cienka i krucha, zwłaszcza że Violet na początku boi się zaufać chłopakowi i z wielką ostrożnością podchodzi do tej znajomości. Finch jednak nie daje za wygraną i robi wszystko by przekonać do siebie dziewczynę. Przełomem okazuje się geograficzny projekt, nad którym wspólnie pracują. Mają za zadanie odkryć „cuda” Indiany. Wyruszają w niezwykłą podróż, która ma na celu pomóc im odkryć wartość swojego życia i świata który ich otacza. To sprawia, że oboje zaczynają się coraz bardziej otwierać. Finch przy Violet, w końcu ma szansę być prawdziwym sobą, a Violet przestaje odliczać dni do końca szkoły, ucząc się żyć od chłopaka, który pragnie umrzeć.

„Wszystkie jasne miejsca” to głęboko poruszająca historia i choć jest bardzo smutna, to jednak wnosi pewne światło do naszego życia. Autorka posługuje się lekkim i prostym językiem, wciąga nas do stworzonego przez siebie świata, zachwycając, a jednocześnie szokując i wywołując niepokój. Fabuła jest przemyślana, a akcja od samego początku, do końca pędzi w zawrotnym tempie. Najbardziej przerażający jest koniec tej historii i to on sprawił, że długo po odłożeniu książki nie mogłam dojść do siebie i znaleźć słów, które mogłyby wyrazić emocje kłębiące się w moim sercu. Tak naprawdę, gdzieś od połowy książki, możemy domyślać się jak będzie wyglądało zakończenie i właśnie to jest w tym wszystkim najgorsze. Niemoc i świadomość tego, że tak naprawdę nie możemy zrobić nic by wpłynąć na bieg wydarzeń. Nie godzimy się z tym, jesteśmy źli i sfrustrowani, ale jednak mamy świadomość, że ta historia nie może się skończyć inaczej.

Mówiąc szczerze, dawno nie czytałam tak poruszającej książki dla młodzieży. Miałam już okazje czytać kilka książek dotykających tematu samobójstwa, w tym „Playlist for the dead” Michelle Falkoff, która również bardzo głęboko mnie poruszyła. Jednak „Wszystkie jasne miejsca” jest wyjątkowa pod tym względem. Sprawiła, że nie mogłam dojść do siebie, byłam zdruzgotana i rozbita emocjonalnie. To niesamowicie piękna książka, a jednocześnie przykra i bolesna. Cieszę się jednak, że mogłam ją przeczytać. Jestem pewna, że na długo zostanie w mojej pamięci.

„Wszystkie jasne miejsca” to książka prawdziwa aż do bólu, rozdzierająca duszę i serce. Dotyka do żywego, skłania do głębszych refleksji i zmusza do zastanowienia się nad swoim życiem. Pomimo tego, że jest to w pewien sposób historia tragiczna, to jednak należy pamiętać, że jest to również piękna opowieść o niezwykłej miłości i życiu dwójki młodych ludzi, którzy stanęli na skraju przepaści. Wszystkie słowa są tutaj tak naprawdę zbędne. Tą książkę po prostu trzeba przeczytać. Jestem pewna, że będziecie oczarowani.

Kiedy kończyłam tę książkę, targała mną burza uczuć. Ciężko to nawet spróbować opisać, bo raz byłam wściekła, a raz nie mogłam przestać się śmiać. Jedną moją pierwszą obawą był napis, na okładce książki głoszący, że książka jest tak dobra, jak Gwiazd naszych wina J. Greena, która naprawdę mi się podobała, ale przez to zaczęłam oczekiwać czegoś naprawdę wspaniałego.

Nie miałam się czego obawiać, bo wydaje mi się, że książka spokojnie przeskoczyła wysoką poprzeczkę, którą jej postawiłam.

Praktycznie nie mam do czego się doczepić, bohaterowie są pełni problemów, nie byle jakich, próbują stawiać im czoła na swój wspaniały sposób, chociaż nie zawsze się to im udaję.

Theo codziennie zastanawia się nad różnymi sposobami odebrania sobie życia, ale także czeka na idealny dzień, który od świtu do nocy będzie takim, w którym nic dziwnego, przykrego ani zwyczajnego się nie wydarzy. Violet zmaga się, z poczuciem winny i marzy, aby opuścić miejsce, gdzie wszystko jej przypomina zmarłą siostrę. Pewnego dnia Violet i Finch spotykają się wysoko nad ziemią i nawzajem siebie ratują. Przez to wydarzenie Theo stara się poznać bliżej dziewczynę z wierzy, chłopak proponuje Violet pracę nad szkolnym projektem. Dzięki wspólnej pracy odwiedzają różne ciekawe, tajemnicze, ładne, brzydkie oraz dziwne miejsca. Jest to ich wędrówka, która pozwala czuć się im bezpiecznie, Violet uczy się od nowa żyć dzięki Finchowi, który pragnął umrzeć.

Książkę polecam każdemu, żeby ją przeczytać i na chwilę zatrzymać się, aby móc pomyśleć, bo może ktoś obok nas potrzebuję pomocy.

http://czytaniewekrwii.blogspot.com/2016/01/w-kilku-sowach-o-wszystkie-jasne.html