Misja 100

„Myśl z przed chwili wydała mu się teraz śmieszna. Z nieba padała tylko woda. Nie było czegoś takiego jak czyste konto. Na tym polegała tajemnica- człowiek musi nosić ,brzemię swoich postępków na zawsze, bez względu na koszty.”

Przed trzystu laty Ziemię dotknęła nuklearna zagłada, aby przetrwać ludzkość została zmuszona zamieszkać w przestrzeni kosmicznej na stacji. Takie wyjście nie mogło trwać wiecznie, zgromadzone zasoby ubywają, to co pozostaje wkrótce przestanie wystarczać. Na nic się zdała kontrola urodzeń, czy też częste wyroki kar śmierci. Małżeństwa mogą mieć tylko jedno dziecko, na które muszą uzyskać pozwolenie. Obowiązujące prawo jest naprawdę bardzo surowe, nawet najmniejsze przewinienie nie uniknie kary. Naturalnie oskarżeni mogą domagać się ponownego procesu, starać się o ułaskawienie, jednak to tylko pozory, bowiem od dłuższego czasu nikomu się to nie udało. Starsi wiekiem przestępcy nie są traktowani zbyt łaskawie, za przewinienia mogą zapomnieć o jakiejkolwiek szansie na poprawę. Inaczej podchodzi się do tych, którzy nie przekroczyli osiemnastego roku życia, zostają odizolowani od społeczeństwa, jakby złe czyny były chorą, która miała się rozprzestrzeniać. Oczekują na wydanie wyroku.

„- Dobrzy ludzie mogą się mylić - odparła powoli. Spojrzała mu w oczy. - To nie znaczy, że przestaje ci na nich zależeć.”

Władze stacji kosmicznej organizują tajna misję, która ma na celu połączyć konieczne z pożytecznym. W związku z tym, że racje się zmniejszają, a człowiek nie jest istotą, która może wiecznie przebywać w kosmosie, należało podjąć pewne środki, aby znaleźć wyjście z sytuacji nie wzbudzając paniki. Setka wytypowanych kryminalistów dostaje status laboratoryjnych szczurów, zostają wysłani na Ziemię w celach badawczych. Ich zadaniem będzie zbadanie terenu i sprawdzenie, czy planeta nadaje się do ponownego zasiedlenia.

Jeśli panujące warunki na Ziemi okażą się być sprzyjające, to wszystkie przewinienia zostaną im zapomniane, otrzymają szansę na nowe życie, przysłużą się ludzkości otrzymując status bohatera, jeśli natomiast zginą podczas zwiadu, nikt po nich nie zapłacze.

„W końcu postawił dziewczynę delikatnie na ziemi, ale nie rozluźnił uścisku. Przeciwnie, przyciągnął ją jeszcze bliżej i zanim zdołała złapać oddech, ich wargi zetknęły się. Cichy głosik z tyłu jej głowy nakazywał jej przestać, ale zagłuszyły go zapach skóry Bellamy’ego i jego rozkoszny dotyk. Poczuła, że topnieje pod jego pocałunkami. Smakowały niczym cała radość życia… a na Ziemi ten smak był jeszcze lepszy.”

Wśród skazańców jest siedemnastoletnia Clarke, która została skazana za zdradę, Wells, syn kanclerza, który zdecydował się złamać prawo, byle tylko nie rozdzielono go z ukochaną. Bellamy znalazł się na lądowniku z powodu przeprowadzonej akcji tuż przed jego startem, ponieważ nie chciał opuścić siostry. Jedynie Glass udało się uniknąć wysłania na Ziemię, tylko czy na statku będzie bezpieczna? A co z resztą? Czy planeta faktycznie nadaje się do zamieszkania? Jak teraz wygląda, czy nadal jest skażona? Jak sobie poradzą, z czym przyjdzie im się mierzyć?

Morgan zdecydowała się na to, aby opowiedzieć historię z perspektywy czterech narratorów, postaci, które zostały przez nią zróżnicowane, aby ja najciekawiej przedstawić ich przeżycia. Objętościowo książka nie jest zbyt rozbudowana, dlatego rozbicie na tak wielu narratorów nie jest łatwym zadaniem, utrzymaniu napięcia i zainteresowania czytelnika. Nie wyszło to źle, ale zdaje sobie sprawę z tego, że nie każdemu taki zabieg przypadnie do gustu. Oprócz bieżących wydarzeń, mamy częste retrospekcje dotyczące przeszłości bohaterów, każde z nich z czymś się boryka, a niedopowiedzenia i tajemnice raczej nie pomogą w zdobyciu przyjaciół i zjednoczeniem, koniecznym by przetrwać.

Kreacja bohaterów jest ciekawa, każdy z nich posiada indywidualne cechy, bagaż doświadczeń i przeszłość, która odcisnęła na nim piętno. W końcu z jakiś konkretnych powodów dopuścili się zbrodni i znaleźli na planecie, która próbuje się odrodzić po katastrofie. Myślę, że każdy znajdzie w książce kogoś, kogo będzie darzył sympatią, chociaż zdarzają się zachowania, które trudno mi było zrozumieć, dlatego postanowiłam je zbytnio nie analizować, tylko przyjąć do wiadomości, że tak było i kropka.

Kass Morgan posługuje się lekkim stylem, nie jest wymuszony, czyta się go naprawdę przyjemnie, a przede wszystkim bardzo szybko. Nie wiem, czy to za sprawą autorki, ciekawości, czy objętości książki, jednak byłam spragniona kolejnych wydarzeń i mknęłam przez kolejne strony niczym błyskawica.

Sama akcja może nie działa się tutaj w jakimś zawrotnym tempie, jednak była na tyle wartka, że nie przeszkadzał mi brak opisu miejsc, bądź też bardziej szczegółowych informacji na temat postaci. Myślę, że kiedy zaczniemy patrzeć na książkę jak na powieść sci-fi czy dystopię, możemy poczuć się nią lekko rozczarowani. To nie tak, że jest zła, książka może wywrzeć naprawdę dobre wrażenie na tych, którzy wolą lekkie nawiązania do sci-fi, skupiając się przy tym na charakterystyce i osobowości poszczególnych postaci.

„Misja 100” jest przyjemną powieścią na kilka wieczorów, taką idealną do oderwania się od rzeczywistości i na tyle lekką, by odpocząć od cięższych lektur. Nie jest idealna, ale nigdy od niej tego nie wymagałam. Mnie osobiście wciągnęła, przez co szybko ją przeczytałam i równie szybko zachciałam sięgnąć po kolejne tomy.

Bardzo sympatyczna książka, czyta się ją lekko, przyjemnie, niewymuszenie. Może nie ma w niej mega porywającej akcji czy bardzo niespodziewanych historii, jednak wciąga i powoduje, że chętnie przewracamy kolejne strony. Dobra pozycja z gatunku fantastyki kierowanej do młodzieży. Ciekawa narracja płynnie prowadzi czytelnika przez powieściowe wydarzenia, skupiając uwagę na czwórce głównych bohaterów - Wells, Glass, Bellamy i Clarke. Na statku kosmicznym żyją potomkowie nielicznych ocalonych ludzi po wojnie jądrowej. Niestety, zasoby nie są wystarczające dla wszystkich, coraz częściej zdarzają się liczne awarie sprzętu. Dlatego, na Ziemię zostaje wysłana grupka stu młodych osób, których zadaniem jest sprawdzenie czy planeta uwolniła się już od toksycznej atmosfery i jakie są możliwości jej zasiedlenia. I tu zaczyna się pasmo przygód, którym przyglądamy się z perspektywy zesłańców na Ziemi oraz mieszkańców statku kosmicznego.

Autorka umiejętnie i interesująco przedstawia motywy psychologiczne, zasady zachowania jednostki w tłumie, powstawania i funkcjonowania grup społecznych. W powieści dominującą rolę odgrywają mocno rozbudowane wątki romantyczne, jakby dla podkreślenia, że w każdych warunkach człowiek poszukuje silnego uczucia, wsparcia, akceptacji i zrozumienia drugiej osoby. Powieść skupia się na przybliżaniu postrzegania świata przez postaci, ich emocje, oczekiwania i zmagania z przystosowaniem się do całkowicie nowej sytuacji. Bieżące wątki poprzeplatane są tajemnicami z przeszłości, wspomnieniami. Z jednej strony, dają one mnóstwo wyjaśnień, odpowiedzi, oraz szerszą perspektywę i głębię postrzegania. Z drugiej zaś, coraz mocniej wciągają czytelnika w nurt akcji. Stawiamy sobie pytanie, jak byśmy się zachowali w sytuacji bohaterów, będąc zmuszeni do walki o przeżycie? Czy potrafilibyśmy trzymać się własnych przekonań, a pozbyć się stereotypów i złych nawyków z dawnego życia, przystosować się do diametralnie odmiennych okoliczności, w jakich przyszłoby nam żyć? A jeśli oznaczałoby to podejmowanie działań w naszym odczuciu nieetycznych? Co wtedy?

Intrygujący jest, przedstawiony przez autorkę, problem zachowań ludzkich w kryzysowej sytuacji, wypełnionej konfliktami i sporami. W jakim stopniu, człowiek potrafi walczyć o przetrwanie, jakim kosztem? I jak tworzą się nowe wzorce i hierarchia społeczna? Czym jest przywództwo i które predyspozycje charakteru kształtują silną pozycję w grupie, a na drugim biegunie, które powodują, że człowiek staje się całkowicie podporządkowanym, biernym obserwatorem otaczającej go rzeczywistości, uzależnionym od innych, nie potrafiącym nic wartościowego wnieść do społeczności? Warto rozważyć również, siłę przyjaźni i miłości. Czy uczucie, jakim darzymy drugą osobę pozostaje niezmienne bez względu na okoliczności? Czy można kogoś jednocześnie nienawidzić i z nim współpracować? Jak zmieniają się nasze opinie o drugim człowieku, kiedy tak diametralnie zmieniają się okoliczności życia? I jeszcze jeden ważny aspekt, w końcu na Ziemię zostają zesłani młodzi przestępcy, którzy w większym lub mniejszym stopniu zmagają się ze swoimi dawnymi przewinieniami. Na ile te przestępstwa mają swoje przełożenie na Ziemi? Czy w nowych warunkach życia, należy stosować podobne jak dotychczas reguły kary? I czy zbrodnie mają ten sam wymiar na Ziemi i na statku kosmicznym?

Przyznam, że najpierw oglądałam serial telewizyjny inspirowany cyklem "100". Serial i książki, choć wywodzą się od wspólnego źródła, to jednak poszły innymi ścieżkami. Oglądając filmy czy czytając powieści, nie oczekujmy bezpośredniego przełożenia fabuł, znacznie różnią się one od siebie. Moim zdaniem, ma to swój smaczek, otrzymujemy dwie podobne, a jednak różne od siebie, fabuły i narracje. Książki idą bardziej w kierunku emocji, zaś filmy skupiają się na wyzwaniach przed jakimi stają koloniści w zasiedlaniu Ziemi. Książka "Misja 100" skłoniła mnie do wielu psychologicznych refleksji, a spędzony z nią czas zaliczam do udanych i sympatycznych.

bookendorfina.blogspot.com

Po książkę sięgnęłam zachwycona serialem, który podstał na jej podstawie. Serial ten jest w tym momencie moim ulubionym. Pokochałam bohaterów, świat, wątki i ogólny cały pomysł na niego. Jednak wydaje mi się, że z książką wspólny mają tylko tytuł i bohaterów.

Czy gdybyś miał szansę powrócić na ziemię po ponad trzystu latach mieszkania w kosmosie na statku zwanym Arką zrobiłbyś to? Stu młodych przestępców otrzymało tą możliwość.

Książka podzielona jest na rozdziały, gdzie w każdym otrzymujemy historię jednego z 4 bohaterów. Powtarzają się one cyklicznie.

Pomysł jest naprawdę ciekawy i nowatorski, jednak moim zdaniem poprowadzony nieumiejętnie. Autorka starała wprowadzić się ciekawy zabieg narracji, jednak moim zdaniem postacie są dokładnie takie same w każdym aspekcie. Tak samo irytują, działają tak samo, są kierowane tymi samymi pobudkami i na pytanie dlaczego, jest prosta odpowiedź – bohaterowie są tacy sami. Nie wyróżniają się żadne indywidualne cechy charakteru, prowadzone są dokładnie w ten sam sposób.

Trójka bohaterów prowadzi narrację z ziemi, podczas gdy jedna została na statku. Generalnie bohaterowie skupiają się na miłości, szukaniu swoich ukochanych i próbie pogodzenia się z nimi. To, co bardzo podoba mi się w serialu to fakt, że wątek miłosny jest zepchnięty na drugi plan i wszystko skupia się na akcji, tym żeby przetrwać. Natomiast w książce nie ważne jest jak sobie radzą na ziemi, jak szukają zapasów ani nic z tych rzeczy. Główna bohaterka przeżywa problem, bo nie wie, którego chłopaka wybrać, inni obecni na ziemi starają się ją zdobyć, a bohaterka przebywająca w kosmosie również stara się, żeby jej były chłopak do niej wrócił. Przez to mimo, że ma tylko trochę ponad 260 stron ciągnęła mi się bardzo i ciężko mi się ją czytało.

Jednak pozycja ma także swoje zalety. W każdym rozdziale możemy przeczytać retrospekcje, które dotyczą każdego głównego bohatera. Pokazują one problemy, jakie mieli na statku w czasie, kiedy nie byli jeszcze więźniami. Retrospekcje te pokazują nam sposób i zdarzenia, które doprowadziły do ich kary. Były o wiele ciekawsze od akcji teraźniejszej i miło mi się je czytało.

Jeśli chodzi o porównanie książki z filmem, są to tak naprawdę dwie osobne rzeczy, które łączy wspólny zamysł i bohaterowie.

Zarys historii jest ciekawy szczególnie dla fanów dystopijnego, postapokaliptycznego świata, po którym dużo nie zostało. Otrzymujemy lekką, niezobowiązującą historię, która jest początkiem trylogii.

Mimo kilku wad polecam książkę przede wszystkim fanom serialu, ale również fanom gatunku, mimo wszystko warto znać pierwowzór. Misja 100 to pozycja, po którą można sięgnąć, jeżeli nie ma nic ciekawszego do przeczytania w danym momencie. Mam nadzieję, że kolejne części rozwiną akcję i będzie sie je czytać przyjemniej od tej.

http://isareadsbooks.blogspot.com/2015/06/6-kass-morgan-misja-100-100.html

Kass Morgan jest autorką książki Misja 100. Powieść wydał w 2015 roku Bukowy Las.

Ludzie opuścili Ziemię. Mieszkają na stacji kosmicznej i są obwarowani licznymi zakazami. Zapasy się kurczą, ludność jest podzielona na trzy części, liczebność jest kontrolowana. W rodzinie może pojawić się tylko jedno dziecko. Nikt już nie pamięta co to znaczy rodzeństwo. Każde złamanie prawa oznacza skazanie. Osoby dorosłe zostają stracone, młodzież przed osiemnastym rokiem życia poddana zostaje Odosobnieniu. Przed urodzinami mają jeszcze szansę na ponowną rozprawę, która zdecyduje, czy zostaną uniewinnieni czy straceni. Jednak teraz coś się zmienia. Młodzież nie bywa ponownie osądzana. Zesłańców czeka inny los – mogą przeżyć. Zostają wysłani na Ziemię, by zbadać, czy nadaje się ona już do ponownego zasiedlenia. Mają osądzić, czy da się na niej przetrwać i czy promieniowanie ustąpiło. Kryminaliści, którzy przez tygodnie żyli w samotności, zostają zesłani na obcą im planetę i muszą dać sobie jakoś radę. Nie jest to łatwe – to przecież młodzi ludzie w całkiem nowych warunkach.

Narracja podzielona jest między czworo bohaterów – Clark, Wellsa, Bellamy’ego i Glass. Każdy opowiada o czymś innym, mimo że wiele wydarzeń przeżywają razem. Ich opowieści dopełniają się. Przy okazji opowiadają swoje historie – to, dlaczego zostali skazani. Wszystko wyjaśnia się dopiero na końcu powieści, dlatego czytelnik nie powinien osądzać postaci po szczątkowych informacjach.

Każdy z narratorów opowiada o tym, co właśnie się dzieje. Partie związane z przeszłością napisane są inną czcionką, dlatego łatwo się zorientować, że mamy do czynienia z retrospekcją.

Głównym wątkiem jest spustoszenie Ziemi i jej ponowne osiedlenie. Gdzieś z boku mówi się o podziałach klasowych, o przystosowaniu się do trudnych warunków, miłości, przyjaźni i surowym prawie. Ludzie muszą płacić za swoje błędy i błędy swoich przodków. Konflikty wybuchają, a pozytywne uczucia są budowane na dość kruchych podstawach. Młodzież wie, że każdy z nich został za coś skazany, nie są to grzeczni uczniowie, ale kryminaliści. Dlatego zaufanie i współpraca są tak trudne do osiągnięcia.

Wielkim plusem książki jest pokazanie relacji międzyludzkich. Ludzie przyzwyczaili się do nowych warunków i odtwarzają te same reguły w kosmosie – społeczeństwo jest podzielone, panuje surowe prawo, a władzę dzierży jedna osoba. Nastolatki kochają się, oszukują, przyjaźnią. Jednak są też nowe rzeczy – posiadanie brata lub siostry jest czymś nie do pomyślenia. Urodzenie sprawia, że możemy żyć lub zginąć. A dzieci wysyłane są na obcą planetę, by ustalić, czy zregenerowała się ona po ostatniej wizycie ludzi na niej.

Zaskoczeniem są historie młodych ludzi. Niekiedy trudno sobie przypomnieć, że to w zasadzie tylko dzieci, gdy czyta się o tym, co robili. Nie są niewinnymi osobami. Czasem ich życie przyprawia czytelnika o ciarki. Prawda jest bolesna, zaskakująca i szokująca. Poświęcenie się dla innych nie zawsze przynosi korzyści, o czym będą musieli się przekonać bohaterowie.

Powieść jest naprawdę ciekawa. To dobrze napisana historia, która zaskakuje, fascynuje i nie pozwala się oderwać. To nie jest lektura tylko dla młodzieży – niech nie zmylą was młodzi bohaterowie. Wątki są dość uniwersalne i wiek nie ma tu nic do rzeczy. Klimatem trochę przypomina serial Zagubieni. To świetna lektura, która wciągnie was w swój świat od pierwszej strony.

Polecam tym, którzy szukają czegoś interesującego, co pozwoli im oderwać się od rzeczywistości. Pomysł na książkę jest świetny, a jego wykonanie jest na wysokim poziomie. Może po lekturze przyjdzie wam ochota na serial na podstawie tej historii. Dlatego warto najpierw przeczytać książkę.

Obawiasz się tego, co zastaniecie na Ziemi. Nikogo nie ma na niej przecież od ponad 300 lat. Zdajesz sobie sprawę, że właśnie pędzicie w dół. Możliwe, że nawet nie wysiądziecie ze statku, przecież nikt nie powiedział, że statek przetrwa lot na Ziemię. Nagle szyby pękają kalecząc twój kark. W brzuchu ci się przewraca. Przez twoją głowę przelatuje myśl, że chciałbyś już zginąć, żeby było już po wszystkim. Bez zbędnego cierpienia. Jednak po dłużej chwili lądujecie. Nie wygląda to najlepiej, ale najważniejsze, że żyjecie. Otwieracie właz. Powietrze jest inne, lepsze. Słońce delikatnie ogrzewa wasze twarze. W końcu ruszasz się i stawiasz pierwszy krok. Pierwszy krok na Ziemi od ponad 300 lat.

Trzysta lat po spustoszeniu Ziemi przez kataklizm ludzie mieszkają w stacji kosmicznej, dryfującej z dala od toksycznej atmosfery ojczystej planety. Zasoby kurczą się dramatycznie, dlatego liczebność populacji jest ściśle kontrolowana, a wykroczenia karane śmiercią. Czasu jest jednak coraz mniej. Władze kolonii decydują więc o wysłaniu setki młodocianych przestępców na Ziemię, żeby przekonać się, czy planeta nadaje się do zamieszkania. Zesłańcy lądują na pięknej, dzikiej planecie, gdzie czają się niebezpieczeństwa, o jakich nikomu się nie śniło. W obliczu zagrożenia rodzą się konflikty, mające podłoże w tajemnicach z przeszłości. W domu nikt nie uważał ich za bohaterów, jednak dla całej ludzkości są teraz ostatnią nadzieją na przetrwanie.

Niektórzy z was zapewne wiedzą, że serial The 100 jest jednym z moich ulubionych seriali jakie do tej pory oglądałam. Podczas rozmowy z pewną osóbką dowiedziałam się, że jest książka, a później, że wydawnictwo Bukowy Las zamierzą tą powieść wydać. Cieszyłam się bardzo i od razu zaczęłam wypytywać o szczegóły dotyczące wydania. Wreszcie dowiedziałam się, że ta wyjątkowa data przypada na styczeń (warto wspomnieć, że był wtedy lipiec 2014r.). Moje serce na chwilę stanęło. Wbrew wszystkiemu przecież to było tak nie długo. Kontynuowałam oglądanie serialu, chociaż trochę się obawiałam, że właśnie przez to, nie będę miała takiej zabawy przy czytaniu powieści. Już po przeczytaniu pierwszych stron książki okazało się, że jest zupełnie inaczej.

W sumie nie wiem czego oczekiwałam. Przecież najczęściej serial różni się od pierwowzoru, dzięki czemu można spokojnie oglądać dalej, nie obawiając się, że zdradzimy sobie wydarzenia z książki. Tak jak wspominałam wcześniej, znalazłam zupełnie coś innego. Trochę zaskoczona, zostałam porwana do przyszłości, a to wszystko za sprawką Kass Morgan. Jej pióro jest lekkie, proste i przyjemne. Łatwo poznać, że przed napisaniem sporo ćwiczyła, a przecież trening czyni mistrza. Czytając Misja 100 zapominałam gdzie się znajduję, która godzina i jaki jest dzień. Pochłonęłam prawie połowę książki w dwie godziny, co dla mnie jest nie lada wyczynem. Autorka wykorzystała też niecodzienny zabieg. W historię wplatała krótkie opowiadania z przyszłości, co pomogło nam zorientować się w sytuacji i rozwiązać niektóre niedopowiedziane tematy. Genialny pomysł.

Na bohaterach zawiodłam się najbardziej. Różne szczegóły były dopracowane, wszystko dopięte na ostatni guzik, ale nie postacie. Wszyscy byli czarno-biali, bez wyrazu. Wszyscy wiedzą, że czytając jakąkolwiek powieść włącza się fantazja i zaczynamy sobie wszystko wyobrażać. A trudno to zrobić, jeśli nie wiemy, jak postacie wyglądają. Znamy tylko kilka cech, chociaż i ich nie jest za dużo. Clarke jest odważną i mądrą dziewczyną. Praktycznie nad każdą decyzją się zastanawia, a mimo tego jest najbardziej nieprzewidywalna. Właśnie przez tą ostatnią cechę najbardziej przypadła mi do gustu. Glass i Wellsa łączy to, że obydwoje są zakochani po uszy. Dziewczyna jednak jest delikatna, lecz do końca pewna w swoich, niekiedy głupich decyzjach. Wells za to zachowuje się trochę jak szaleniec. Robi wszystko, aby tylko uświadomić ukochanej osobie, że ją kocha, a przez to jest denerwujący i nachalny. Przykro mi Wells, ale cię nie lubię. I z pewnością nie zmienię swojej decyzji.

Okładka przykuwa wzrok swoją nietuzinkowością. Wydaje się, że jest to po prostu biała okładka z tytułem i autorem. Jednak po wzięciu powieści do ręki widać, że w literach są części jakiś scen. Cieszę się także, z tego, że książka ma skrzydełka. Bez nich łatwiej można przez przypadek pognieść okładkę. A możemy tam znaleźć fragment powieści oraz co nieco o autorce. I co najważniejsze, Misja 100 jest leciutka w formacie zeszytu więc spokojnie można wrzucić ją do torby lub plecaka nie obarczając się za dużym ciężarem, a przy tym mając jeszcze miejsce.

Chociaż akcja czasami przynudzała i momentami była aż do bólu przewidywalna, nie zawiodłam się. Lekka powieść, w sam raz na jedno popołudnie. Kass Morgan pisze płynnie co ułatwia czytanie. Szkoda, że Misja 100 jest taka cienka, bo z chęcią zostałabym dłużej na przyszłej Ziemi. Niezależnie więc czy serial oglądasz czy nie, czy chodzisz do gimnazjum czy już pracujesz – koniecznie trzeba sięgnąć po tą książkę, ponieważ jest to lekkie czytadło na odstresowanie się. Ze zniecierpliwieniem czekam na następną część!

7/10

„Jaki sens miało wstrzykiwanie sobie w żyły jakiegoś świństwa, skoro ten sam efekt można było osiągnąć spacerując po lesie?”

http://boook-reviews.blogspot.com/2015/02/premierowo-kass-morgan-misja-100.html