Nigdy więcej

To, co jest treścią niniejszej książki... nie dzieje się na drugim końcu świata. To może się zdarzyć wszędzie - także tuż obok nas, niemalże pod naszym nosem. Molestowanie seksualne. W dodatku w wydaniu pedofilskim... "Nigdy więcej" to niezwykle trudna, a jednocześnie szalenie potrzebna lektura. Potrzebna zarówno jako pewne świadectwo prawdy, ale także jako ukazanie drogi jaką może pójść każda ofiara po to, by móc w efekcie zawalczyć o własne "ja".

Trudność tej lektury polega na tym, że dotyczy przeżyć 14-latki... Przeżyć dramatycznych, będących źródłem traumy i emocjonalnych strat, których nadrobienie jest niesamowicie trudne. Ale nie tylko dlatego "Nigdy więcej" jest książką trudną. Drugi powód dotyczy osoby, która zgotowała głównej bohaterce całe opisane tutaj piekło, a osobą tą jest... duchowny.

Ciężko mi wyrokować, na ile niniejsza publikacja ma związek z medialnie coraz głośniejszym tematem molestowań ze strony księży. Brzydko byłoby myśleć, że ukazanie się książki w takim a nie innym czasie ma z tym jakiś związek - a zatem nie zamierzam iść w tę stronę. Lepiej jest skupić się na sednie sprawy i na jej trudnym meritum, które - i tu kolejna mała dygresja - nie jest absolutnie żadnym elementem "nagonki" na "Bogu ducha winnych" księży, jak chciałaby to pewnie postrzegać ślepa i głucha na argumenty skrajnie prawicowa część społeczeństwa. TO SIĘ DZIEJE TU I TERAZ. A takie książki jak ta są ważnym głosem prawdy.

Kolejne rozdziały są... trudne. Trudne w czytaniu, więc nie chcę nawet sobie wyobrażać jak trudne musiały być to wydarzenia w odczuciu głównej bohaterki. Trzeba bowiem pamiętać, że "Nigdy więcej" oparto na faktach; jest to swoisty pamiętnik autorki, która przeszła przez całe piekło, które tutaj opisano. Anna odwiedziła wiele mrocznych miejsc... I to nie tylko tych rzeczywistych - dotarła także w mroczne rejony we własnej głowie. A wszystko przez cynicznego potwora w sutannie.

Muszę powiedzieć, że opisane w książce metody działania molestującego Annę pedofila z koloratką są obrzydliwe. To co robił ten człowiek to budowanie klasycznej psychologicznej pułapki, w której najpierw wzbudza się zaufanie ofiary, buduje się atmosferę bezpieczeństwa, a następnie przystępuje się do ataku i czyni zło, wzbudzając w ofierze poczucie współwiny i jednocześnie robiąc wszystko, ażeby proceder kontynuować. Całość zaś okryta jest płaszczykiem autorytetu, powagi i szacunku lokalnej społeczności, którymi darzony jest pedofil w sutannie. OBRZYDLIWOŚĆ. I jednocześnie potworność, która powinna uświadomić wszystkim czytelnikom jak ważne jest rozwiązanie tego problemu, który tak bardzo drąży polski (i nie tylko) Kościół.

Koniec lektury jest - pomimo całej wcześniejszej złości i oburzenia spowodowanych treścią - budujący. Anna uwolniła się z psychologicznej pułapki, naprawiła samą siebie i wyszła na życiową prostą. To wszystko wiele ją kosztowało, jej przykład pokazuje jednak, że MOŻNA. I niech to będzie optymistyczna puenta tej historii.

https://cosnapolce.blogspot.com/2019/12/nigdy-wiecej-anna-zamojska.html

„Nigdy więcej” to opis tragicznych doświadczeń autorki sprzed kilku lat. Gdy miała czternaście lat rozpoczął się jej koszmar. Znany, lubiany i zaprzyjaźniony z jej rodziną ksiądz zaczął ją molestować. Początkowo nie posuwał się zbyt daleko, jednak krok po kroku manipulował nią tak, aby w końcu doprowadzić do najgorszego. Dziewczyna była przez niego regularnie upokarzana, krzywdzona, wykorzystywana i gwałcona. Nikomu o tym nie powiedziała, co pokazuje, jakim zaufaniem darzyła księdza i jak wielki strach przed nim czuła. Po kilku latach horroru jej stan psychiczny był na granicy wytrzymałości. Słabe wyniki w nauce, brak porozumienia z rodziną, poczucie bezsilności i beznadziei, doprowadziły ją do załamania psychicznego i próby samobójczej. Kiedy w końcu bohaterka zdecydowała się na wyjawienie prawdy, spadł z jej serca ogromny ciężar. Pozbyła się niewyobrażalnie okropnej tajemnicy. Dzięki temu mogła zacząć walczyć o swoje życie, które zostało doszczętnie zdeptane.

Ta historia jest bardzo trudna, okropna, tragiczna, brutalna. To nie jest coś, co czyta się łatwo, szybko i przyjemnie. Szczerze mówiąc wolałabym jej nie czytać, bo nóż mi się w kieszeni otwierał, gdy czytałam opisane przez autorkę wydarzenia. Ale takie książki trzeba czytać i trzeba głośno mówić o tego typu bestialstwie, jakim jest molestowanie dzieci przez osoby duchowne. Wyobrażam sobie, jak musiało być trudno autorce wracać pamięcią do tych okropnych lat i spisywać swoje wspomnienia na kartkach tej książki. A dojście do siebie po czymś takim, to już w ogóle inna bajka.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że sytuacje, które dosięgły autorkę, przytrafiały się też innym dzieciom, nadal przytrafiają i będą przytrafiać. To takie niesprawiedliwe, że osoby głęboko wierzące, ufające ludziom głoszącym słowo Boże, są przez nich w tak brudny sposób doświadczane. W głowie mi się to nie mieści.

Hmm... Ciężko jest powiedzieć coś o tej książce. Anna, jako czternastolatka zostaje molestowana przez proboszcza w małej miejscowość, z której pochodzi. Pochodzi z bardzo pobożnej rodziny, codzienne wspólne modlitwy, błogosławieństwo przed każdym wyjściem do szkoły. Dziewczyna jest bardzo dobrą uczennica. I jak to mówią pod latarnią najciemniej.

Trochę trudno mi zrozumieć, że Ania będąc faktycznie jeszcze dzieckiem, ale nie wiedziała, że takie zachowanie księdza, ale nawet dojrzałego mężczyzny wobec młodej dziewczynki jest złe i nie powinno mieć miejsca. Rozumiem, że proboszcz wzbudzał w niej zaufanie, obdarowywał prezentami, miał dobry kontakt z całą jej rodziną, jednak wydaje mi się, że to wszystko nie jest w stanie przysłonić tego, iż ksiądz nie powinien całować namiętnie czternastolatki.

Ale Ania była tylko dzieckiem, które bało się powiedzieć o tym komukolwiek.

Ciężko jest mi tez sobie wyobrazić, iż najbliżsi nic nie zauważyli. Nawet sama autorka pisze, że zmieniło się jej zachowanie, opuściła się w nauce. Już samo to powinno zapalić czerwoną lampkę w głowie rodziców. A jednak, mimo iż spędzali razem w gronie rodzinnym wiele czasu to tak naprawdę mało o sobie wiedzieli.

Z drugiej strony podziwiam autorkę za odwagę, iż postanowiła napisać o tym książkę. Bo wyjawienie tego najbliższym i potem prokuraturze oraz psychologowi na terapii to jedno, ale opowiedzenie tego wszystkiego reszcie świata, że to właśnie ona była ofiarą duchownego to drugie.

Książka krótka, bo nie całe 180 stron, czyta się bardzo szybko, wręcz się ją pochłania. Nie zawiera brutalnych scen, wszystko jest opisane bardzo łagodnie, wręcz spokojnie. A jednak czytelnik odczuwa bezsilność i smutek.

Z drugiej strony trochę denerwowałam się na zachowanie Ani. Lecz nie jest to wymyślona historia tylko prawdziwe życie. Życie autorki, która pomimo tego, co ją spotkało ma odwagę by o tym głośno mówić.

Książka jest warta uwagi i mam nadzieję, że jeśli są osoby, które tak jak Ania były molestowane lub są, nie tylko przez księży, to przestaną się bać i zgłoszą się na policję, by swoim przykładem ostrzec innych.

„Nigdy więcej” to głęboko poruszające świadectwo kobiety, która jako nastolatka została skrzywdzona przez księdza. Każda kolejna strona tej historii daje czytelnikowi coraz więcej do myślenia. Sposób, w jaki Anna Zamojska opisuje postępujący proces krzywd, jakie jej wyrządzono sprawia, że aż włos jeży się na głowie, a każdy kto zapoznaje się z tymi wydarzeniami odczuwa bezradność i cierpienie, które towarzyszyło autorce.

Z pewnością nie jest to lekka lektura do poczytania dla odprężenia. Ale nie powinno to zniechęcać do przeczytania tej książki, wręcz przeciwnie. Sądzę, że warto po nią sięgnąć, aby chociaż trochę zastanowić się nad złem tego świata i pochylić nad osobami, które zostały skrzywdzone w taki sposób, jak autorka. Molestowanie nie jest już takim tematem tabu, jak jeszcze kilka czy kilkanaście lat temu, jednak molestowanie przez księży wciąż powoduje, że ludzie odwracają wzrok. Dlaczego tak jest? Dlaczego potrafimy uwierzyć, że przeciętny człowiek czy mąż i rodzic może molestować, a ksiądz nie? Dlaczego wciąż stygmatyzowane są ich ofiary, a nie sprawcy?

Przeczytanie tej książki powinno otworzyć wielu osobom oczy na ten problem. Dzięki temu być może uda się komuś jeszcze pomóc, nim będzie za późno. A właśnie to jest celem Anny Zamojskiej.

Dla mnie czas spędzony z tą książką był czasem wielu przemyśleń. Wiedziałam, że autorka niesamowicie cierpiała, ponieważ czułam to w każdym przeczytanym słowie, potrafiłam także zrozumieć jej poczucie bezradności. Jednak wie, że nigdy nie będę w stanie poczuć wszystkiego tego, co ona, ponieważ sama nie znalazłam się w takiej sytuacji. Natomiast mam ogromną nadzieję, że sięgną po nią osoby znajdujące się w podobnej sytuacji i będzie to historia, która da siłę nim samym, aby także zawalczyć o swoje życie i sprawiedliwość. Nie jest to książka, obok której powinno się przejść obojętnie i mam nadzieję, że wielu ludziom otworzy ona oczy tak jak mnie.

Są książki których nigdy nie chcielibyśmy przeczytać, albo inaczej, są historie które chcielibyśmy żeby nigdy się nie wydarzyły, tak żeby osoba która tyle wycierpiała nie musiała opisywać swojego bólu, a wszystko po to żeby pokazać osobą w podobnej sytuacji że nie są same.

Anna wychowana jest w bardzo pobożnej rodzinie, codziennie się błogosławią, modlą i żyją według przykazań, niestety wiara dziewczynki zaczyna słabnąć przez księdza z ich parafii który upatrzył sobie ją na ofiarę. Kiedy Anna ma dwanaście lat zaczyna być regularnie molestowana, przy czym ksiądz tak manewruje jej psychiką że nie jest w stanie mu się przeciwstawić ani wyjawić sekretu bliskiej osobie. Po długim czasie w bólu i smutku postanawia z kimś o tym porozmawiać, z kimś kto będzie w stanie jej pomóc, wybiera że powie o tym swojemu wujkowi, czy Anna znajdzie pomoc? Jak zareaguje na to jej pobożna rodzina?

Ta książka porusza bardzo trudny temat, bo jak można bez emocji i skrępowania mówić o molestowaniu lub gwałcie, a o tym właśnie trzeba mówić. Ważne żeby rozmawiać o tym ze swoim dzieckiem, trzeba je uświadomić na wszelki wypadek i powiedzieć że to nie wstyd, wstydzić ma się ten kto to robi bo niestety w takich przypadkach najbardziej wstydzi się ofiara. Najbardziej nie mogę zrozumieć tego że ksiądz, przewodnik w naszej wierze, ten który powinien być wzorem może posunąć się do takiego czynu.

Kiedy pomyśle sobie że na świecie jest niejedna taka Anna to ogarnia mnie ogromny smutek, bo takie coś nie powinno przytrafić się nikomu, a w szczególności dziecku które czasami nie rozumie co się dzieje i jest bezsilne. Obserwujmy osoby z naszego otoczenia i nasze dzieci, tak żeby zdążyć na czas i nie dopuścić do tragedii.

„Nigdy więcej” to książka poruszająca trudny i budzący kontrowersję temat. Poznajemy zapiski nastolatki, która opisuje swoje traumatyczne przeżycia. Jej beztroska młodość zostaje zburzona za sprawą człowieka, który powinien dawać innym przykład jak postępować. Katem jest proboszcz z parafii, do której należy młoda dziewczyna.

Autorka w książce opisuje swoje doświadczenia z przeszłości. Mam wrażenie, że ta książka ma być swojego rodzaju terapią, która pozwala jej przepracować przeżytą traumę. W czytanych zdaniach czuć, że pani Anna nabrała dystansu i umie wyjaśnić emocje i zachowania, których doświadczyła, choć będąc nastolatką były one dla niej zdecydowanie niepojęte. Jednak jest to wynik kilkuletniej terapii i ogromnej pracy nad sobą.

Krótkie zdania przywodzą mi na myśl strzały z pistoletu. I muszę powiedzieć, że czasem rzeczywiście czułam, jak mnie przeszywają. A ładunek jaki ze sobą niosły, zostawiały we mnie ślad. Była to mieszanka złości, smutku, współczucia, gniewu, bezsilności i niedowierzania.

U nastolatki pojawiają się wyrzuty sumienia. Dziewczyna zaczyna szukać winy w sobie, co dość często się zdarza u osób dotkniętych wykorzystywaniem seksualnym. Zastanawia się czy może czymś sprowokowała takie zachowanie proboszcza? Narastające emocje i poczucie bezsensu wpędzają młodą dziewczynę w depresję, wpływają na wyniki w nauce i relacje z bliskimi.

Mnie bardzo zdziwiło, że pomimo wszystko autorce udało się znaleźć w całej tej sytuacji Boga, mimo że kilka razy traciła wiarę. Bo nie byłoby to wcale niczym dziwnym. Ja przestałam wierzyć, choć moje powody nie miały związku z tak ogromnym bólem i upokorzeniem. Dlatego tym bardziej podziwiam panią Annę, że nie odwróciła się od wiary, choć nadal ma uraz do duchownych.

„Nigdy więcej” to wzruszająca książka, która pokazuje, że z każdego upadku człowiek jest w stanie się podnieść. O zwątpieniu w sens stwórcy, o pytaniach ‘dlaczego ja’ ale też o nadziei, o walce o siebie i radości z życia. O potrzebie poruszania niewygodnych tematów, a nie zamiatania ich pod dywan, jak to do niedawna robił Kościół. Autorka swoją książką chce pokazać innym, którzy znaleźli się lub nadal znajdują się w podobnej sytuacji, że nie trzeba się godzić na takie traktowanie. Trzeba znaleźć zaufane osoby i liczyć na ich wsparcie.

Na koniec książki mamy jeszcze zapis rozmowy z psychoterapeutą Barbarą Smolińską, która pracuje z ludźmi z podobnymi problemami. I jej odpowiedzi na pytania, również wiele wnoszą do tematu poruszanego w książce. Polecam do zapoznania się również z tą częścią.

Ciężko jest napisać recenzje książki o tak trudnym temacie, jakim jest molestowanie i to w dodatku przez osobę duchowną, osobę która powinna być dla nas wzorem a nie dopuścić się do tak tragicznych czynów. Książka jest pełna bólu, bezsilności i negatywnych emocji. Podziwiam autorkę że potrafiła opisać tak ciężkie przeżycia. Myślę że gdybym ja przeżyła coś tak strasznego nie potrafiłabym o tym mówić, a już na pewno nie potrafiłabym tego tak opisać i podzielić się tym ze światem, ale autorce właśnie chodzi o to, by pokazać osobom po takich przeżyciach, że można się pozbierać po tym wszystkim i przede wszystkim przebaczyć swojemu oprawcy. Mimo że książka opisuje traumatyczne doświadczenia autorki także pokazuje że warto mieć nadzieje na lepsze życie, że można się podnieść i walczyć o lepszą przyszłość i akceptacje siebie. Książka jest mocna, ciężko przetrawić te wszystkie emocje jakie towarzyszą przy czytaniu, bo czytając mamy ochotę krzyczeć, płakać i walić pięściami. Myślę że każdy powinien poznać tę historie mimo że jest tak przepełniona bólem i smutkiem.

Trudno jest ocenić tę książkę w gwiazdkach, jednak mam nadzieję, że jeśli ktoś zobaczy tak wiele pozytywnych opinii, będzie chciał po nią sięgnąć.

"Nigdy więcej" jest prawdziwą historią czternastoletniej Anny Zamojskiej (autorki), która spisała swoje przeżycia w formie pamiętnika. Dziewczyna była molestowana przez księdza - osoby duchownej, która była bliska jej rodzinie, ale także sama pokładała w nim zaufanie. A on po prostu wykorzystał to.

W tej książce nie doświadczycie obszernych opisów przemocy seksualnej. Jest to raczej wspominane. Główną rolę odgrywają myśli oraz stosunek do wiary. Anna wychowała się w religijnej rodzinie i sama jest bardzo wierzącą osobą. Właśnie dlatego te wydarzenia mają na nią tak ogromny wpływ.

Przez całą książkę myśli dziewczyny opierają się na obecnych stosunkach do wiary (dlatego tę historię najbardziej polecam osobą wierzącym). Ta historia daje dużo do myślenia, ale także jest w niej pewna siła. Przeczytajcie i przekonajcie się sami.

14-letnia dziewczynka i 50-letni zwyrodnialec, pedofil i ksiądz w jednym. "Nigdy więcej", to nic innego jak pamiętnik i zapis najgorszych dwóch lat z życia Anny Zamojskiej. Lat, które powinny być beztroskie i pełne radości, a które pod żadnym względem takie nie były...

Powiem Wam, że już od dawna, naprawdę dawna nie czułam takiej złości i bezradności w trakcie czytania. Chociaż słowo "złość" w pełni nie oddaje moich uczuć, bardziej dobitne jest słowo wściekłość! W trakcie lektury towarzyszył mi dodatkowo ciągły niepokój, bezsilność, odraza i ochota, aby w coś naprawdę mocno uderzyć.

Może Wy odpowiecie mi na pytanie, skąd się biorą tacy ludzie? Bo ja naprawdę nie jestem w stanie tego pojąć, ani czymkolwiek uzasadnić. 14-letnie dziecko (tak dziecko, bo czternaście lat to tak niewiele) i dorosły, niby dojrzały i wykształcony mężczyzna. Mężczyzna, który najpierw zdobył zaufanie, a później z siłą, perfidią i z zakłamaniem przywłaszczył sobie ciało i duszę, która do niego nie należała. To nie człowiek, to wilk w owczej skórze.

Nie chcę się tu wypowiadać na temat wiary, kościoła, czy księży. Nie chcę, bo wiem jak bardzo kontrowersyjny jest ten temat i wiem, że gdybyście tylko poznali moje zdanie, to pewnie część z Was mocno bym do siebie zraziła. Powiem tylko, że wierzę w Boga i czuję Jego obecność, ale już od dawna nie wierzę w księży. Nie mam do nich zaufania, a po każdej takiej historii jak historia Anny, moja niechęć tylko rośnie w siłę...

Zachęcam Was do sięgnięcia po książkę "Nigdy więcej" z szacunku do samej Ani. Z uwagi na jej siłę i na to, że była w stanie podnieść się po czymś tak odrażającym. Ja jestem pełna uznania dla jej osoby i uważam, że o temacie wykorzystywania seksualnego powinno się mówić więcej i głośniej!