Siła nadziei

Czasem nasze życie musi sięgnąć dna, by potem na dobre się od niego odbić i zapomnieć o dotychczasowym życiu, będąc bogatszym w cenne doświadczenia. Problemem może się okazać, jak poradzić sobie z przeciwnościami losu, jeżeli nie mamy bliskich wspierających nas osób, to w pojedynkę możemy mieć trudności w ich pokonaniu. Bezinteresowna pomoc okazywana od drugiego człowieka jest największym naszym skarbem.

W książce spotykamy Leę, która straciła wynajmowane mieszkanie przez chłopaka, który ją ciągle oszukiwał, gdyż nie pracował, przetracał jej pieniądze i na końcu ją porzucił. Efektem było to, że Lea została bezdomną, nie chciała o tym martwić przyjaciółki, gdyż ona sama nie miała za dużo pieniędzy. Lea pracowała tylko na pół etatu w supermarkecie, a nocowała na dworze. Pewnego razu wybrała na nocleg altanę na czyjejś posiadłości, ale po drugiej nocy została nakryta przez właściciela Natana, który zaoferował jej pomoc. Mężczyzna wpadł na pomysł, by ją zatrudnić w charakterze gosposi, a zamieszkać będzie mogła w niewielkim mieszkanku nad garażem w jego posiadłości. Dziewczyna po krótkim namyśle przyjęła jego propozycję i zamieszkała wraz ze swym wybawcą. Jakie wydarzenia czekają jeszcze bohaterów? Jak ułoży się ich życie? O tym w książce „Siła nadziei” autorstwa Ilony Łuczyńskiej.

Autorka dała w książce wspaniały przykład, jak należy się zachować spotykając na swej drodze osoby potrzebujące pomocy. Oczywiście każde nasze działanie powinno być na miarę naszych możliwości. W przypadku bohaterki początkowo wsparcie miała od przyjaciółki, bo jej własna matka kompletnie zlekceważyła sytuację, pomimo iż jej dziecku groziło realne niebezpieczeństwo. Szczęśliwie Natan stanął na jej drodze, który wyciągnął do niej pomocną dłoń. Kolejnym ważnym wątkiem są relacje rodzinne bohatera godne do naśladowania przez wszystkich. Natan miał bardzo dobry kontakt z rodzeństwem i rodzicami, czego mogła zazdrościć mu Lea. Niestety takie przypadki trafiają się coraz rzadziej, by człowiek nawet po wyprowadzce mógł liczyć na swoją rodzinę.

Dawno nie czytałem tak ciekawej i wciągającej powieści obyczajowej, która porusza problemy występujące w naszym codziennym życiu. Pozycja jest bardzo uczuciowa i w wielu przypadkach skłania do refleksji. Czytając karty książki widać, że autorka wlała w nią część siebie, gdyż wszystko jest w pełni naturalne i żadne zdarzenie nie jest sztuczne, ani niepotrzebne. Okładka jest bardzo wiosenna i aż miło się na nią patrzy, co oczywiście przyciągnie potencjalnych odbiorców. Gorąco polecam książkę wszystkim czytelnikom lubiącym życiowe historie pełne uczuć oraz różnych niespodziewanych zwrotów akcji.

Lea, jako dziecko doświadczyła przemocy, fizycznej, jak i psychicznej. Złamało ją to, a nawet zniszczyło na kilkanaście kawałków. Będąc dwudziestosiedmioletnią już kobietą, Lei ciężko jest się odnaleźć. W dzieciństwie nie miała słodkiego życia. Ulubionej zabawki, którą podarował jej ktoś bliski. Nikt nie tulił tej biednej dziewczyny do snu. Była ona, jak ciężar dla jej rodzicielki, która nawet nie zasłużyła na słowo: mama. Lea przez odtrącenie pragnęła bliskości. Miała nadzieję, że w końcu je odnalazła u boku partnera. Ciepły dom, spokój, a przede wszystkim… miłość. Ta druga połówka, z którą mogła dzielić się swoimi problemami. Połówka, która miała naprawić pęknięte dawno temu serduszko. No, ale niestety, ta osoba sprawiła, iż to serce jeszcze bardziej się zniszczyło.

Lea z dnia na dzień, a w sumie w jednej chwili traci wszystko. Dach nad głową, chłopaka, który był tylko oszustem i przede wszystkim… nadzieję.

Młoda kobieta jest zmuszona mieszkać na ulicy. Każda taka noc, jest jak walka o przetrwanie. Szukanie odpowiedniego kąta do spania jest nie lada wyzwaniem, ale przespanie, chociażby kilku godzin pod gołym niebem, to dopiero wyczyn. Ale, czy Lea miała wybór? Nawet będąc już dorosłą kobietą, nie miała co liczyć na wsparcie od matki. Wręcz przeciwnie, została jeszcze bardziej zgnojona, lecz twardo to znosiła. Tak, jak całą resztę. Życie, jakiego musiała zaznać. W tym smutnym okresie dziewczyna zrozumiała, że warto się cieszyć z każdej rzeczy, bo wszystko może się wydarzyć. Los nie zawsze może być łaskawy, a wręcz przeciwnie. Będzie rzucał nam kłody pod nogi. Jedynie pozostaje nam walczyć, bo Lea tak właśnie zrobiła. Przypadek, że pewnej nocy znalazła się na posesji bogatego Natana, który zaoferował jej swą pomoc? Czy ten czarujący mężczyzna sprawi, że do Lei wróci nadzieja, którą utraciła? … odpowiedzi nie uzyskacie ode mnie, bo sami musicie je poznać ;)

Fabuła, hmm… jest lekka, bardzo ciekawa, oczywiście inna. Jest zawarte w niej naprawdę wiele emocji. Można się pośmiać, popłakać, a nawet ktoś może lekko przewrócić oczami ;) Dlaczego? Troszeczkę miałam wrażenie, że czytam historię niczym jak z pięknej bajki. Coś w rodzaju Kopciuszka. Mogłabym napisać, że niektóre sytuacje były wręcz nierealne, ale… wszystko w życiu może się wydarzyć. Ja jestem kobietą, która wierzy, ma nadzieję, więc książkę czytało mi się przyjemnie. Nawet pomimo tej słodyczy, ale ja kocham cukier! Naprawdę, więc taka książka jest dla mnie jak najbardziej do kochania :)

Lubię czasem poczytać takie ckliwe romanse. I osoby, które również wolą coś miłego do poczytania, a przede wszystkim z bombą emocji. Osoby, które lubią uronić kilka, a nawet kilkanaście łezek, to właśnie historia dla nich.

Chociaż książka zapewne nie wszystkim przypadnie do gustu, to uważam, że każdy powinien dać szansę temu debiutowi. Jestem pod wrażeniem i czekam na kolejne książki Pani Ilony. Brawo!

W bibliotekach miejskich pierwszeństwo mają zawsze półki z nowościami wydawniczymi. Ich nienaganny wygląd i zapach świeżego druku zachęca każdego fana literatury. I ja nie mogę się im oprzeć, a tym razem trafiłam na książkę nieznanej mi dotąd Ilony Łuczyńskiej. Zgodnie z zapisami dostępnymi na stronie Lubimy Czytać „Siła nadziei” to debiut pisarki, dlatego też jeszcze chętniej zaserwowałam sobie taki wybór. Lubię poznawać nowe nazwiska w świecie literatury i poniekąd cieszę się z tego wyboru. Piszę poniekąd, gdyż powieść bardzo mnie wciągnęła, ale nie do końca uwierzyłam w treść fabuły. Owszem, mam nadzieję, że istnieją jeszcze na świecie dobrzy, bezinteresowni ludzie, ale czy aż tacy, jak Natan, jeden z głównych bohaterów? Jego osoba została wykreowana troszkę jak bajkowy rycerz w zbroi i na białym koniu, ale to nie przesądziło o tym, bym całkowicie porzuciła dalszą treść. Dlaczego? Gdy czytałam o dawnym i obecnym życiu Lei, kolejnej głównej bohaterki, niejednokrotnie zdarzyło mi się uronić łzę, bo zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy z nas wiodą iście sielankowe życie…

Wspomniana wyżej Lea nigdy nie miała łatwo. Matka dziewczyny nawet nie zasługuje na taką nomenklaturę. Jak bowiem można nazwać matką kogoś, kto bije, poniża, wyśmiewa i okłamuje własne dziecko? Lea nieraz chodziła głodna, zmarznięta, a gdy wylądowała na ulicy, ta „kobieta” w ogóle nie wyciągnęła do niej pomocnej dłoni. wręcz przeciwnie- dosłownie śmiałą się w głos i kazała samemu rozwiązywać swoje problemy… Z ojcem dziewczyna także nie miała kontaktu, a w życiu miłosnym pojawiły się jeszcze większe problemy. To właśnie dzięki byłemu Lea nie mogła poradzić sobie z obowiązkami i wylądowała na bruku. Spytacie, czy Lea miała innych bliskich? Tak, jedyną przyjaciółkę Anę, ale Lea nie chce zwalać się komuś na głowę oraz martwić sobą innych, co jest dość zrozumiałe w przypadku skromnych ludzi. Pewnego dnia, w dość specyficzny sposób, kobieta poznaje Natana. Jest to bogaty, przystojny właściciel własnej firmy. Mężczyzna daje jej zarówno pracę, jak i lokum, co powoduje, że życie Lei zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni. Czy uznacie to wszystko za realne lub idylliczne- to już wybór każdego czytelnika z osobna. Ja uznałam, że wszystko dzieje się zbyt szybko, tym bardziej, że nie zdradzam wszystkim problemów Lei. Co jeszcze wydarzy się w życiu bohaterów? Z czym przyjdzie im się zmagać? Zapraszam do lektury.

Owszem, książka była momentami nieco przesłodzona, zwłaszcza przy opisywaniu osoby Natana, ale niekiedy treść także wbijała w fotel. Śmiało mogę stwierdzić, że kilka scen bezapelacyjnie zmiękczy serce największego twardziela i niedowiarka. Gdy czytelnik zrozumie, że dla niektórych osób gorąca herbata jest szczytem luksusu, że samotność to największa bolączka, że nie każdy ma ciepły kąt do spania i- by nie zamarznąć- chodzi bezsensownie nocami po mieście, wówczas inaczej podejdzie do treści książki. Nigdy nie chciałabym znaleźć się w tak beznadziejnym położeniu, więc czasem trzeba pomóc potrzebującym, choćby poprzez kupno czegoś do picia czy jedzenia. Dla nas to niewiele, a komuś możemy zapewnić posiłek na konkretny dzień. Autorka udowodniła dodatkowo, że nierzadko relacja matka-córka nie jest tak kolorowa jak nam się wydaje. Mało tego, nie każda matka zasługuje, by tak właśnie ją nazywać, co jest smutne, ale do bólu prawdziwe. Jeśli chodzi o moje otoczenie, znam taką nieprzyjemną sytuację rodzinną, dlatego dobre wiem, że nie jest to termin wyssany z palca, jak też autorka niczego nie przekombinowała. W książce tej jest jeszcze coś ważnego- bardzo podobała mi przyjacielska się relacja między Leą a Aną. Sama chciałabym mieć obok siebie bratnią duszę, na którą mogłabym zawsze liczyć. Nazwanie kogoś przyjacielem jest jednak bardzo zobowiązujące. Podziwiam także osoby, które mało mają, a i tak potrafią się podzielić- tak trzymać, może kiedyś do takich dobrych dusz uśmiechnie się szczęście:)

Rzeczą oczywistą jest to, że nie zdradzam wszystkich wątków. Lepiej, by czytelnicy sami się z nimi zapoznali i je ocenili. Książkę polecam, bo jak na debiut była dobrze skonstruowana. Jestem także ciekawa, czym jeszcze uraczy nas Ilona Łuczyńska. Lepiej, by jeszcze coś wymyśliła, gdyż widać, że pisarka bardzo precyzyjnie pracowała nad swoim tekstem.

Gdybym kiedykolwiek chciała napisać książkę, pragnęłabym mieć tak niesamowity styl jak ta autorka. Chciałabym móc zabrać czytelnika nie tylko do świata przedstawionego w książce, ale i umieć umieścić go w moim wnętrzu, by poznał każdą moją łzę, smutek, czy też radość w ten sposób, jaki przedstawiła to autorka. Niesamowicie emocjonująca i porywająca czytelnika do najdalszych zakamarków duszy każdego bohatera. Taka, która nawet po przeczytaniu woła, by ponownie do niej powrócić...

Książka choć z wiosenną okładką, to jednak prawie wszystkie emocje przeplatają się bardziej w kierunku jesieni. Jest ogrom uczuć, których nie w sposób wyłapywać, tak często się pojawiają. Pozycja sprawi, że poprzez wylane łzy oczyścicie swoje ciało ze złych emocji. Zapragniecie, by choć na moment wejść do świata bohaterki i pocieszyć ją choćby przytuleniem. Nie mam słów, które by określiły, jak bardzo jej współczułam, jak przykro się czytało o nieszczęściach, które lgnęły do niej jak muchy do mięsa. Już ucieczka chłopaka była bolesnym ciosem, jednak reakcja jej matki tylko tego bólu dokładała. Zamiast ją wesprzeć, zamiatała wszystko pod dywan mając nadzieję, że milczeniem problem zniknie. Bez domu i ręki, która powędrowałaby w jej stronę zasypia na obcej posesji marząc o szczęściu na które liczy każdy człowiek. Nie spodziewała się tylko reakcji ze strony mężczyzny, który znalazł ją przemarzniętą na jego altanie. Od tej pory wszystko co tylko może, chce jej ofiarować. Czy jednak uda mu się zmazać sińce przeszłości? Czy jest w stanie sprawić, że przykrości i brutalność, której doznała w dzieciństwie znikną, lub choć staną się mniej widoczne? Czy faktycznie jest to książka, która ma szczęśliwe zakończenie, czy tylko daje nam takie pozory?

Wiecie co? Zapewniam, że każdy będzie chciała znaleźć na te pytania odpowiedzi. Tym bardziej, że teraz jest najlepszy czas na przemyślenia, na dumanie nad własnym życiem i na czytanie właśnie tej książki. Wspaniałym dodatkiem niech będzie kakałko i kocyk. Więcej przy tej książce szczęścia nam nie trzeba...

Znęcanie psychiczne i fizyczne, nieważne czy trwało długo czy krótko, jest aktem przemocy i pozostawia trwały uraz w psychice. Taka osoba czuje się pokrzywdzona przez los, jest w ciągłym stanie bezsilności i niesprawiedliwości, staje się nieufna, lękliwa i zacofana w kontaktach z ludźmi. Najczęściej ofiarami znęcania bywają dzieci i do tej grupy zalicza się Lea, bohaterka debiutanckiej powieści Ilony Łuczyńskiej. Matka tyranka swoim haniebnym zachowaniem doprowadziła do rozbicia rodziny a później, wyżywała się na niewinnym dziecku niszcząc w niej poczucie godności i samoakceptację. Gdy tylko dziewczyna dorosła wyprowadziła się od pseudo matki, zamieszkała ze swym chłopakiem, który okazał się skończonym draniem. Biedna kobieta, nie mając co ze sobą począć, spędza noc w altanie na posesji Natana. Jej obecność na prywatnym terenie zostaje odkryta, a jej życie od tej chwili ulega zmianie.

Jakie konsekwencje poniesie Lea za wtargnięcie na cudzą posesje? Czy właściciel tego miejsca będzie wyrozumiały? Czy między tą dwójką zaiskrzy i będą parą? Czy znęcanie i cierpienie wywołane przez matkę pozwolą dziewczynie zaufać mężczyźnie, czy też przekreślą jej szanse na szczęście?

Kochani, od razu zaznaczę, że bez paczki chusteczek nie bierzcie się za czytanie. Ja popłakiwałam co kilka stronic, a łzy kapały mi ciurkiem po policzkach. Ta historia jest cudowna, jednak przepełniona jest takim ogromem żalu i bólu, że nie sposób utrzymać emocji na wodzy. Po kilku stronach byłam wstrząśnięta, przez moją głowę przelatywały uczucia wściekłości, niedowierzania i współczucia. Byłam oszołomiona ile niesprawiedliwości dzieje się w życiu ludzi, być może nawet za naszą ścianą, a my nie zdajemy sobie nawet z tego sprawy. Wydaje mi się, że autorka tworząc tę opowieść chciała nas przestrzec przed okrucieństwem świata i dodać nadziei, że nawet po mimo beznadziejności i otaczającego nas mroku w końcu nadejdzie jasność. Po mimo przeciwności losu powinniśmy być ufni i wierzyć, że kiedyś uśmiechnie się do nas szczęście i nadejdzie radosny czas. Pamiętajmy o powiedzeniu, które jest jakże prawdziwe: „Nadzieja umiera ostatnia”.

Przez tę powieść się płynie. Chociaż ma ponad 400 stron to tego się nie odczuwa, gdyż autorka tak przyjemnie oraz ciepło pisze, ma lekki i bogaty w słownictwo styl i naprawdę ciężko uwierzyć, że to jej debiut. Uważam, że książka jest genialna, chwyta za serce i zmusza do refleksji. Dla mnie jest to bardzo wartościowa i pouczająca pozycja, dlatego chcę wam ją gorąco polecić. Zachęcam do przeczytania i poznania tej niezwykłej historii. Jestem przekonana, że zachwycicie się w takim samym stopniu co ja i miło spędzicie czas. Ja od dzisiaj powtarzam każdemu, że moja siła jest w nadziei, dodaje ona skrzydeł i tego się trzymam.

Autorce dziękuję za przepiękną historię, za świetną kreacje bohaterów i jakże mądre przesłanie. Stworzyła pani romantyczne, pełne uniesień dzieło, które mogę z czystym sumieniem polecać każdemu.