Między nami miłość. Tom 1. Niepokorna

Chciałabym zachęcić do przeczytania książki „Niepokorna” Katarzyny Mak z bardzo wielu powodów, ale przede wszystkim kobiety, które marzą lub kiedyś marzyły o wielkie, prawdziwej miłości, takiej co zdarza się raz…

Główna bohaterka Mia i jej partner Antek, są z dwóch różnych światów. Nikt nie pomyślałby, ani też oni sami, że mogą się w sobie zakochać.

Ona to kochana córeczka tatusia, piękna hiszpanka, która wróciła do Polski, na prośbę swojego ojca do domu w którym mieszkała kiedyś jej matka. Sytuacja rodziców dziewczyny bardzo się skomplikowała, rozstali się co bardzo niekorzystnie wpłynęło na jej charakter. Stała się kapryśna i wręcz nie do zniesienia.

On to cierpliwy, pracowity, przystojny i czarujący mężczyzna, ale bardzo tajemniczy, choć nie bez powodu bowiem życie nie oszczędziło również i jego pod wieloma względami. Jest szefem na budowie, remontuje dom do którego wróciła Mia.

Tak więc tych dwoje ludzi z początku sobie niechętnych i nieżyczliwych, zdanych na siebie nie z własnych wyborów, po jakimś czasie nie potrafią już żyć bez siebie. Pokonują niezliczoną ilość przeszkód jakie spotykają na swojej drodze. Czy jednak nie okaże się, że było tego zbyt wiele? Czy miłość choć tak ważna i prawdziwa jest w stanie pokonać wszystkie trudności? Wybaczyć kłamstwa, tajemnice? Trzeba po prostu przeczytać aby się o tym przekonać.

Fragm. "I nagle poczułam, jak się unoszę. Wtedy wreszcie zdobyłam się na odwagę, by otworzyć zaciśnięte niemal do bólu powieki i ujrzałam jego zatroskaną twarz. Niósł mnie na rękach przez długi korytarz mojego domu i z przerażeniem zdałam sobie sprawę, że nosił się z zamiarem, by wyjść ze mną na dwór. Wciąż przeraźliwie bałam się tego piekła, które się tam rozpętało, ale miałam też pewność, że w jego ramionach nic mi już nie grozi. Zamknęłam więc ponownie oczy i wtuliłam twarz w jego silne ramiona. Poczułam jeszcze zimny deszcz i wiatr, który bezlitośnie szarpał moje włosy, co świadczyło jedynie o tym, że jesteśmy już w samym sercu żywiołu."

Moim zdaniem książka jest godna polecenia. Podobał mi się sposób pisania w formie rozdziałów „ona” i „on” naprzemiennie. Lubię tak czytać, gdyż poznaję wtedy myśli bohaterów jednocześnie na te same tematy z obu stron. To jest bardzo ciekawe. Chyba po raz pierwszy czytałam książkę w której skróciłabym jej początek, bo trochę mi się dłużyło i czekałam kiedy „zacznie coś się dziać”, tak jakby „za długo się rozkręcała”. No ale warto było, bo za to jak już się rozkręciła to nie dało się przestać czytać. Dla mnie to książka z gatunku: „jeszcze tylko jeden rozdział…”, była tak bardzo wciągająca. Dostarczyła mi niesamowicie wiele emocji. Pełna zwrotów akcji, zaskakująca, wielowątkowa, po prostu taka jak lubię. No i oczywiście zakończenie, które musiałam przeczytać, aż dwa razy, z niedowierzaniem i pytaniem dlaczego? A także co dalej? Na szczęście mam możliwość dowiedzieć się wszystkiego z 2-go tomu „Nieuchwytny” i przyznam się szczerze, że nie mogę się już doczekać.

Polecam serdecznie. Miłej lektury!

Mia jest taką bohaterką, której zdecydowanie nie można polubić od pierwszej strony. Natomiast Antoni to bohater, który od samego początku wzbudza sympatię w czytelniku. A jak z całą historią wymyśloną przez Kasię Mak?

⠀⠀

Wspomniana już Mia jest z pochodzenia pół Polką, pół Hiszpanką - kiedy ją poznajemy, przyjeżdża do Polski aby wyremontować dom, który niegdyś należał do jej matki, kobiety która porzuciła ją w dzieciństwie. Nic więc dziwnego, że młoda dziewczyna była dość buńczucznie nastawiona co do dziedzictwa, które właśnie otrzymała - miała zamiar pozbyć się wszystkiego, co przypominało jej mamę i całkowicie odmienić posiadłość. Traf chciał, że szefem ekipy remontowej, którą zatrudniła był Antoni. Młody, uczciwy, prosty chłopak, dla którego panna z wielkiego świata, była zbyt pretensjonalna, zbyt roszczeniowa i zbyt frywolna. Jednak jak to w książkach i w życiu bywa, kto się czubi, ten w skrytości serca się czubi - i jak dobrze się domyślacie, wraz z rozwojem fabuły między tą dwójką, zaczęło się robić coraz goręcej. ⠀⠀

"Niepokorna" pod względem stylu w jakim jest napisana, bardzo przypomina mi książki Meg Cabot. Zaczytywałam się w nich lata temu i miło mi było na nowo zanurzyć się w świat wzruszającej, zabawnej i namiętnej miłości dwojga ludzi, którzy teoretycznie w ogólnie nie powinni do siebie pasować. Gdybym miała czepiać się szczegółów, to osobiście nie lubię, kiedy bohaterowie w polskich książkach mają zagraniczne imiona i ta Mia zgrzytała mi w zębach podczas czytania, ale to jest moje całkowicie subiektywne odczucie. Oprócz tego niuansu, podczas lektury bawiłam się przednio a momentami miałam i wypieki na twarzy - tak, tak, Mia i Antoni potrafią sprawić, że jesienne wieczory staną się nieco cieplejsze. ⠀⠀

Duży plus dodatkowo należy się autorce za barwne (bardzo!) postacie drugoplanowe. Naprawdę, polubiłam je szalenie, nawet bardziej niż Antka, bo z Mią raczej bym się na wspólne wino, mimo wszystko, nie wybrała. ⠀⠀

Polecam "Niepokorną" na zimne, jesienne wieczory. Taka dawka romansu z pewnością Wam nie zaszkodzi!

Kiedy przeczytałam opis tej książki i ujrzałam, że główna bohaterka jest w połowie Hiszpanką, no to nie mogłam tego nie przeczytać. Uwielbiam Hiszpanię, więc to chyba nic dziwnego. Obecnie jestem już kilka dni po lekturze tej powieści i muszę trochę o niej poopowiadać.

Główną bohaterką jest Mia. Dziewczyna niezwykle pewna siebie i swojej atrakcyjności. Potrafi również zagiąć słowami niejednego mężczyznę. Z początku naprawdę jej nie lubiłam. Denerwowała mnie swoimi pyskówkami, które brzmiały, jakby mówiła to piętnastolatka, a nie dorosła kobieta. Później, kiedy już się trochę uspokoiła i trzymała swój niewyparzony język na wodzy, wzbudziła moją sympatię, choć nie powiedziałabym, że mogłabym się z nią teraz śmiało zaprzyjaźnić.

Antek to drugi główny bohater tej książki. Z pochodzenia jest polakiem i kompletnie nie rozumie Mii, której nie podoba się w jego ojczystym kraju. Z początku uważa ją za zarozumiałą paniusię z dobrego domu, która postradała rozum i zasługuje na nauczkę. Ja tego bohatera polubiłam z miejsca, za jego poczucie humoru, dystans do siebie i otaczającego go świata, a także za jego pewność siebie i siłę w starciu z docinkami Mii.

Kiedy zaczynałam czytać Niepokorną, miałam pewne obawy. Przecież mogło okazać się, że jest to powieść nudna jak flaki z olejem lub okrutnie żałosna. Teraz jednak wiem już, że była to naprawdę dobra książka, choć nie bez wad.

Muszę, po prostu muszę przyczepić się do jednego wątku, który wywołał u mnie ból głowy spowodowany intensywnym myśleniem nad tym, co dokładnie się wydarzyło. Otóż jedna z bohaterek umiera na swoim szpitalnym łóżku i okej, tak jest często, przykra historia. Jednak jakimś cudem autorka ożywiła tę postać, a następnie uśmierciła ją ponownie na pogrzebie kogoś innego. No i tutaj rodzi się moje pytanie: co? Dlaczego? Jak? Nie mam pojęcia, czy był to celowy zabieg, czy też może komuś po prostu umknął gdzieś ten fakt.

Bardzo spodobał mi się pomysł na romans, gdzie główni bohaterowie są innych narodowości. Wychodzi to już poza ten romantyczny schemat, co jak dla mnie jest ogromnym plusem. No i oczywiście wątek Hiszpanii oraz obecność słówek hiszpańskich również zasługuje na moją aprobatę.

Niepokorna to powieść wciągająca od pierwszej strony, wzbudzająca mnóstwo emocji. Przeczytanie jej zajęło mi jeden dzień, więc to już chyba o czymś świadczy. Zakończenie mnie rozwaliło kompletnie i nie mogę doczekać się kontynuacji.

Jeżeli oszukujecie ciekawego romansu, który jest wciągający i łamiący serce, to zdecydowanie sięgajcie po tę pozycję. Myślę, że się nie zawiedziecie.