Za ścianą ciszy

Druga przeczytana lektura autorstwa Anny Ziobro okazała się równie piękna, jak poprzednia. Kolejny raz dziękuję autorce za to, że nie pisze przesłodzonych historyjek, w które mogą uwierzyć jedynie małe dziewczynki zafascynowane postaciami z bajek i ubóstwiające kolor różowy. O sprawach trudnych, nierzadko smutnych, należy pisać z pełną odpowiedzialnością i Anna Ziobro z całą pewnością to potrafi, co już udowodniła w innych powieściach. Oby więcej takiej prawdziwej literatury gościło na półkach w polskich księgarniach i bibliotekach.

Anna Ziobro postawiła na szali dwie historie bardzo poturbowanych życiowo osób. Pierwszą bohaterką jest Ida Mazurek. Kobieta od dziecka zmaga się z problemami emocjonalnymi, szykanami i wykluczeniem społecznym. Wszystko to z powodu poważnej wady słuchu, która z każdym rokiem pogłębia się, co jeszcze bardziej frustruje Idę. Jako dorosła kobieta chciałaby być prawdziwie kochana- nie może jednak przestać myśleć o tym, że płeć przeciwna zwróci na nią uwagę jedynie z litości. Jej relacja z niejakim Maciejem niejednego czytelnika wprawi o osłupienie. Przystojny, bogaty i wysoko postawiony mężczyzna wcale nie musi być mądry i kulturalny, niestety… Na szczęście Ida może znaleźć oparcie i ciepło u boku młodszej siostry, Agaty. Bardzo podobała mi się jej postawa jako żywiołowej, uśmiechniętej dziewczyny, która nie traktowała siostry jak kaleki, tylko jak równą sobie kobietę.

Drugim istotnym bohaterem powieści jest niejaki Adam Kubacki. Jego historia życiowa jest równie wzruszająca i smutna, ale autorka pokazuje, że z wieloma problemami można sobie poradzić, jeśli tylko bardzo tego chcemy. Mężczyzna jest młodym wdowcem, samotnie wychowuje kilkuletnią córkę, Kaję. Na dodatek jako małe dziecko Adam przebywał w domu dziecka, ale potem trafił na kochającą go rodzinę, z którą to ma kontakt po dziś dzień. Wiele smutku zaznał on od swojego brata, Łukasza, którego to każdy mógłby się tylko wstydzić. Jego zachowania bardzo drażnią Adama, a bolesne wspomnienia z przeszłości każą mu się samemu krzywdzić. Co takiego robi Adam i jak to wpływa na jego życie? O tym już musicie przekonać się sami, a także dotrzeć do momentu, w którym ścieżki Idy i Adama połączą się ze sobą. Zapraszam serdecznie do lektury.

Dla mnie była to bardzo przyjemna, czasem smutna, ale też prawdziwa historia życiowa. Nie zawsze jest przecież tak, jak byśmy sobie tego życzyli i zamiast luksusów, mamy notorycznie podkładane kłody pod nogi. Sama też doskonale wiem, jak to jest być nazywaną odludkiem, łamagą czy niezdarą z powodu problemów zdrowotnych. Co prawda zmagam się z czymś zupełnie innym, jednak niektóre rozterki Idy są mi znane doskonale. Osoby z niepełnosprawnością pragną być traktowane na równi z innymi, nie chcą też współczucia i litości. Boją się odrzucenia, niczym zwierzęta oddane do schroniska. Najgorsze, co spotyka takie osoby, to fałszywa atencja.

Książkę cenię też za dodanie motywu zwierzęcego- bardzo kocham koty, dlatego wątek kota Karmela bardzo mnie zauroczył. Zwierzęta, tak jak i ludzie, zasługują na miłość i szacunek, a zachowania Idy i Agaty wykreowane przez pisarkę świetnie to udowadniają.

Książkę serdecznie polecam!

Cudowna opowieść o sile walki z niepełnosprawnością. Pokazująca, z jakimi problemami borykają się osoby słabo słyszące i niesłyszące. Historia Idy poruszyła mnie dogłębnie. Momentami nie byłam w stanie jej czytać. Pewnie nikt z Was nie wie, ale jestem osobą po wypadku samochodowym. Wielokrotnie doświadczyłam drwin, wytykania palcami i wyśmiewania przez rówieśników. Bardzo dobrze wiem co czuła bohaterka książki.

Autorka opisując historię Idy i Michała pokazała, że warto marzyć i walczyć o szczęście. Stworzył piękną historię pełną bólu, ale również nadziei. Nadziei na miłość i normalne życie...

Dzisiaj chciałabym Wam opowiedzieć o pewnej trudnej historii, ale równie pięknej i uczulającej nas na wrażliwość i innych ludzi, uczącej tolerancji, akceptacji, pokonywania własnych trudności.

Nikt nie lubi być postrzegany w społeczeństwie, jako ktoś odmienny, ktoś kto odstaje od reszty i staje się często tematem drwin. Od samego początku tak właśnie czuła się Ida… Dziewczyna urodziła się z niedosłuchem, który miał postępować, aż w końcu stanie #zaścianąciszy. Choć była dzielna i starała się mierzyć z życiem takim jakie jest, kilkukrotnie miała ochotę się poddać.

Autorka podejmuje tutaj bardzo ważny temat, temat mówiący o ludziach niepełnosprawnych, ludziach z problemami i o tym, jak odnajdują się wśród innych ludzi.

Każdy z nas skrywa w sobie piękno, jest wartościowy, tylko trzeba to dostrzec. Niekiedy jest to utrudnione, ale dajmy szansę każdemu, a zwłaszcza takim osobom, które mają trochę bardziej pod górkę niż my, które borykają się nie tylko z problemami zdrowotnymi, ale również psychicznymi, bo właśnie to powoduje u nich pewne ograniczenia i fakt, że często skrywają w sobie wspaniale cechy, o których nie chcą mówić przestraszeni rzeczywistością i tym, że nie zostaną zaakceptowani.

Myślę, że takie osoby potrzebują dużo więcej ciepła, wsparcia, zaufania i przysłowiowego kopniaka. Nie czekają na współczucie, wręcz przeciwnie, otaczają się murem trudnym do zburzenia, ale ich ocena własnej wartości często może być bardzo zaniżona. Mając wrażenie, że znaleźli pewien spokój i ustatkowanie trzymają się tego kurczowo, nie zważając na swoje szczęście… to bardzo smutne i przykre, a przecież każdy z nas ma prawo do prawdziwej miłości i szczerej radości.

Autorka kreując postać Macieja bardzo dobrze pokazała jak „zdrowi” ludzie odbierają tych, którzy mają pewne problemy. Egoistyczny bufon, po prostu dupek… szkoda słów, na samą myśl robi mi się słabo i przykro. Nie bądźmy tacy!

To właśnie Idzie poświęcone jest więcej uwagi, ale poznajemy również Adama, kolejnego życiowego rozbitka. Samotny ojciec z trudną przeszłością, który niekiedy gubi się otaczającym go świecie…

Choć w pewnym momencie domyśliłam się jak będzie wyglądała końcówka, to aż do ostatniej strony czerpałam z książki nie tylko piękną historię okraszoną bólem i strachem, ale również pewną życiową lekcję.

Gdy jesteśmy zdrowi, nic nam nie dolega, bierzemy to za pewnik. Jednak spróbujcie postawić się na miejscu głównej bohaterki powieści. Co byście zrobili, gdyby każdy kolejny dzień odbierał Wam część suchu? Ja po części wiem jak to jest, ale tylko po części, gdyż przewodni temat książki, jakim jest utrata słuchu nie jest mi obcy. Mam w swoim otoczeniu osobę, która jest głuchoniema i wiem jak czasami ciężko jest takiej osobie funkcjonować na równi z ludźmi bez tego uszczerbku na zdrowiu. 

Podobało mi się to z jak wielką wrażliwością i wyczuciem autorka podeszła do wątku niedosłuchu. Pokazała nie tylko to, jak niełatwo żyje się takim osobom, ale i udowodniła, że dzięki pomocy, wskazaniu kierunku, z powodzeniem każdy niedosłyszący może nie tylko dać sobie radę w codzienności, ale i spełniać marzenia.

Autorka porusza również problem szykanowania i poniżania w szkole przez uczniów dzieci z niepełnosprawnością. Obserwujemy także to jak trudno poradzić sobie ze stratą bliskiej osoby. Trzeba wówczas zmierzyć się z żałobą, bólem, tęsknotą, pustką i osamotnieniem czy tak jak Adam samotnym ojcostwem. Pojawi się też wątek odrzucenia, adopcji, samookaleczenia, myśli samobójczych, braku wiary w siebie, potrzebie akceptacji czy toksycznego związku.

Choć książka zawiera sporo trudnych i smutnych tematów, to gdzieś w tym wszystkim przebija się nadzieja na lepsze jutro, dobro, uśmiech i nuta romantyzmu. Trzeba też pamiętać, że nic nie jest nam dane na całe życie. Coś przemija, ale i coś nowego się zaczyna.

Książka dostarcza ogrom emocji i uczuć, przed którymi czytelnik nie ma szansy uciec. Anna Ziobro tak pokierowała fabułą, że nie sposób nie współodczuwać wszystkiego wraz z Idą i Adamem. Bardzo szybko nawiązujemy z nimi nić sympatii, trzymamy kciuki, by im się udało.

"Za ścianą ciszy" to dojrzała, życiowa, przyjmująca i pozostawiająca wyrwę w sercu powieść. To jedna z tych książek, które są bardzo potrzebne, by ludzie zrozumieli, że nie można stygmatyzować, piętnować osoby z niepełnosprawnością. Polecam gorąco!

Nie czytałam wcześniej książek Anny Ziobro ale po przeczytaniu „Za ścianą ciszy” wiem, że warto zapoznać się z twórczością tej autorki.

Ida świat dla niej nie był łaskawy. Kobieta traci słuch i niebawem może stać się zupełnie głucha. I z tego też powodu tkwi w toksycznym związku. Wydarzania z przeszłości powodują, że nie wierzy w siebie, ani w to, że mogłaby prowadzić normalne życie. W trzydzieste urodziny Ida spotyka Adama, który samotnie opiekuje się sześcioletnią córką. Mężczyzna na swoich plecach dźwiga trudną przeszłość świadczy o tym każda blizna na jego ciele.

Oboje są osamotnieni, poturbowani i niepasujący do świata.

Czy tych dwoje rozbitków ma jeszcze szansę na szczęście?

Autorka w książce porusza bardzo trudne społeczne tematy takie jak relacje rówieśników w stosunku do osoby niepełnosprawnej, relacje rodzinne, odrzucenie, samotność, autodestrukcja. Często przechodzimy obok tych problemów nie zwracając na nie uwagi, a niejednokrotnie są częścią otaczającego nas życia.

Bohaterowie bardzo dobrze wykreowani bardzo realni ze swoimi wzlotami i upadkami. poznajemy Idę jej życie teraźniejsze jak i przeszłość. Niepełnosprawność jest przyczyną traumatycznych wydarzeń jakie spotykają bohaterkę ze strony rówieśników, które maja swoje skutki w życiu późniejszym. Ida staje się osobą wycofaną, nie wierzy w siebie, zamyka się w sobie i staje się nieufna do ludzi. Ważną rolę w życiu Idy pełni siostra, która ją wspiera i motywuje. Następnie pojawia się Adam, który nie miał łatwego życia, był adoptowany, a teraz jest samotnym ojcem.

Opowieść bardzo emocjonalna niejednokrotnie płynęła mi łza podczas czytania, czułam momentami złość na otoczenie, w którym żyli bohaterowie. Nakłania czytelnika do refleksji nad życiem, światem, który nas otacza.

Jest to piękna emocjonalna książka, którą warto przeczytać.

„Za ścianą ciszy” Anny Ziobro to książka, która mnie poruszyła i wywołała lawinę uczuć. Tu nic nie jest proste i oczywiste, zupełnie jak w życiu.

Główną bohaterką jest Ida, kobieta, która nie ma łatwego życia ze względu na swoją niepełnosprawność. Od urodzenia nie słyszy na prawe ucho, a lewe wspomagane jest protezą. Przez to urządzenie i niedosłuch Ida doświadcza wielu przykrości, co skutkuje ogromnym brakiem wiary w siebie i nadziei na ułożenie sobie życia. Książkę czytało mi się szybko, mimo że nie jest ona łatwa w odbiorze. Pełno w niej bólu, smutku, przygnębienia i szarej rzeczywistości. Autorka umiejętnie dozowała te emocje. Poruszone wątki wiele razy skłoniły mnie do myślenia. Podobało mi się przedstawianie wydarzeń z kilku różnych perspektyw. Ten zabieg pozwolił lepiej poznać bohaterów i kierujące ich zachowaniem motywy. A zakończenie, chociaż nie ułożyło się po mojej myśli, rozkleiło mnie.

Jeśli macie ochotę na lekturę pełną emocji, często niełatwych emocji, to polecam Wam sięgnąć po książkę „Za ścianą ciszy”.

Cudowna, przejmująca historia, a zarazem niezwykle bolesna. Autorka niesamowicie operuje słowem sprawiając, że uczucia targające bohaterami są wręcz namacalne. Sprawia, że chce się ich utulić w cierpieniu, po prostu być, by więcej nie byli skazani na pustkę i samotność. Cała fabuła jest na tyle intrygująca, że książka staje się praktycznie nieodkładalna. Na długo pozostanie w mojej pamięci i często będę wracać myślami do bohaterów, których pokochałam całym sercem. Bardzo wam ją polecam. .

Ida nigdy nie miała łatwo. Od urodzenia ma problemy ze słuchem co wielokrotnie powodowało przykre komentarze i docinki ze strony rówieśników. Przez co Ida kompletnie nie wierzy w swój możliwość, jest nieufna oraz izoluje się od innych. Na domiar złego okazuje się że jej choroba postępuje co w konsekwencji prowadzi do tego że straci całkowicie słuch. Pewnego dnia na swojej drodze spotyka Adama, który jest samotnym ojcem, a jego bolesna przeszłość zdecydowanie odcisnęła na nim piętno. Czy przypadkowe spotkanie odmieni ich los? 

"Za ścianą ciszy " to niezwykle przejmująca powieść pełna emocji. To zdecydowanie jedną z tych książek które są nieodkładalne. Wydarzenia z przeszłości przeplatają się z tymi z teraźniejszości dzięki czemu możemy lepiej zrozumieć niektóre zachowania czy decyzje bohaterów. Mimo ogromu smutku i samotności który momentami wręcz przytłacza całość czyta się niezwykle szybko. Książka  zmusza do refleksji i zastanowienia się jak brak akceptacji, wykluczenie czy bierne przyglądanie się  krzywdzie potrafi odcisnąć piętno. Dzięki niezwykle plastycznym i obrazowym opisom możemy o wiele lepiej zrozumieć osoby niedosłyszące, postawić się w ich sytuacji i zobaczyć z czym muszą się mierzyć. Autorka porusza również  szereg ważnych tematów takich jak dyskryminacja i prześladowanie w szkole. Pokazując jak brutalna i okropna może być młodzież oraz dzieci. Mówi również o odrzuceniu, samookaleczeniu, bezsilności oraz braku wiary w siebie i swoje możliwości oraz o toksycznych relacja w jakie potrafimy się wplatać. Pokazuje że każdy z nas ma marzenia które niezwykle łatwo można zdeptać tak jak poczucie wartości drugiego człowieka. Ale pomimo tego autorka daje również nadzieję na szczęście.  

Bardzo polecam bo to naprawdę cudowna i bardzo mądra książka po która zdecydowanie warto sięgnąć.

"Ido, cały świat może być nienormalny , ale nie ty..."

Piękna, utalentowana dziewczyna, później kobieta, która ma jedną wadę. Cierpi na niedosłuch. Ale czy to faktycznie wada? Może to stanowi o jej wyjątkowości? Na pewno nie sądzą tak rówieśnicy, z którymi musiała mierzyć się codziennie, dopóki nie zaczęła nauki w szkole średniej. Musiała znosić docinki, głupie żarty, szykanowanie... Po nagłej śmierci ojca, u którego zawsze szukała oparcia i je dostawała, czas dojrzewania młodej dziewczyny zachwiał jej wiarą w siebie i normalne życie. Stroni od przyjaciół, a jej cichym azylem jest spędzanie czasu przy tworzeniu grafik komputerowych, które są bajkowe, niesamowite. Spotyka Adama, który samotnie wychowuje sześcioletnią córkę. Mężczyzna ma za sobą bolesną przeszłość, która objawia się ranami zadawanymi w zaciszu własnej łazienki, a jego ciało zdobione jest starymi i świeżymi bliznami. Przypadkowe spotkanie Idy i Adama odmieni ich życie, ale czy będzie im dany happy end? Czy dwójka ludzi z rysami na swoich życiorysach, a także ciałach, będą w stanie zaufać sobie nawzajem?

Bardzo emocjonująca książka, która wciąga w historię Idy od pierwszych stron. Poraża okrucieństwem wymierzonym w niewinną dziewczynę, której pogłębiający się niedosłuch dostarcza wielu przykrości i zmartwień. "Ida-inwalida" prześladuje ją od czasów szkolnych i rzutuje to na jej dorosłe życie. Wiem, że to fikcja, ale każda osoba z niepełnosprawnościami na pewno musiała bądź musi się mierzyć z przeróżnymi epitetami na swój temat. Jest to przykre. Autorka w bardzo delikatny sposób poruszyła wrażliwy temat, jak rodzina, rówieśnicy, osoba niepełnosprawna patrzą na tę inność.

"Za ścianą ciszy" oparta jest na wydarzeniach, które w życiu Idy miały swoje miejsce będąc nastolatką, a także w czasie rzeczywistym, kiedy to Ida jest już trzydziestoletnią kobietą. Zgrabnie przeskakujemy w czasie i łatwo można się w tym odnaleźć co uznaję za duży plus. Pióro autorki jest przyjemne, język prosty, przez co książkę czyta się szybko i przyjemnie. Nie czytałam jeszcze nigdy książki w tejże tematyce i zaskoczeniem dla mnie jest, że naprawdę mi się podobała. Pani Ania ujęła mnie tą historią i co tu więcej mówić, musicie przeczytać tę książkę! Serdecznie Wam polecam 🙂

„Szczęście nie zależy od tego, czy jest się takim samym jak wszyscy, czy zupełnie innym. Zależy od nas samych”.

Ona – piękna, młoda, utalentowana kobieta, od dziecka zmagająca się z chorobą, która nie zamierzała się cofnąć, a wręcz przeciwnie – postępowała. Jej całe życie to walka o normalność, bo jej odmienność ją definiowała w oczach innych ludzi, a w końcu i w jej własnych. Choć często załączał się jej tryb czarnowidztwa, czułą się bezużyteczna, wadliwa i niezasługująca na szczere uczucie, w głębi serca wierzyła, że i ją w życiu może spotkać coś dobrego.

On – poturbowany przez życie jak mało kto, mimo wszystko twardy facet. Choć od dziecka czuł się jak niepasujący do świata, przytłoczony rzeczywistością – jako samotny ojciec miał konkretny, niezaprzeczalny powód, by zawalczyć o godne życie nie tylko swoje, ale i swojej córki.

Ona, z natury zamknięta w sobie, nie potrafiła być zawsze szczera. O nie był gotowy na szczerość. Ale to był ten właściwy moment. Oni musieli się spotkać.

Czy dwójka ludzi zbyt odmiennych od wszystkich stanie się idealna dla siebie?

„Za ścianą ciszy” to pięknie opowiedziana, wzruszająca historia, o tym ile człowiek jest w stanie udźwignąć. Autorka porusza tu ważne społecznie tematy, od funkcjonowania osób niepełnosprawnych w rodzinie, grupie rówieśniczej, potem w związkach, po toksyczne relacje, samotność wśród ludzi i zjawisko autoagresji.

Warto przeczytać. To lekka i pełna emocji historia, która otwiera oczy na kilka naprawdę ważnych spraw.

Polecam.

Ida od zawsze ma problem ze słuchem. Nosi aparat słuchowy, który co prawda przez lata pomaga jej w miarę normalnie funkcjonować, to jednak to maleńkie urządzenie ją kategoryzuje. W oczach rówieśników zawsze jest tą inną, gorszą i co zabrzmi wręcz niedorzecznie, często przezywana jest inwalidką. Bardzo wpływa to na jej kontakty z kolegami z klasy i rujnuje jej poczucie wartości. Kiedy dorasta, niestety nie jest lepiej. Żyje w świecie, który sama sobie stworzyła. Mężczyzna, z którym jest, to egoista, który traktuje ją przedmiotowo, a ona woli z nim być, niż zostać sama. Nadchodzi jednak moment kiedy Ida mówi dość. Poznaje wtedy Adama, mężczyznę, który ukrywa coś równie wstydliwego co ona. Czy ta dwójka ma szansę poznać się lepiej ?

Bardzo, ale to bardzo rzadko trafiam na powieści, gdzie któryś z bohaterów boryka się niedosłuchem czy głuchotą. To chyba nie jest popularny temat, a szkoda. W dzisiejszym świecie coraz więcej ludzi będzie popadać na tę przypadłość. Rozejrzyjcie się wokół, prawie wszyscy w słuchawkach, a to pierwszy krok do pogorszenia słuchu. Zresztą, teraz wystarczy, że ktoś mówi do nas w maseczce. Słyszycie dobrze? Nie sądzę.

Ida niedosłyszy od zawsze, i chociaż w zasadzie umie sobie z tym radzić, coś w jej wychowaniu zostało moim zdaniem zaniedbane. Ma kochających rodziców, siostrę, którzy ją dopingują, wspierają, a jednak jest strasznie wyalienowana. Żyje wręcz w ciągłym strachu, mając nad sobą wyrok głuchoty. Doskonale rozumiem jej lęk, strach w wielu sytuacjach, brak pewności siebie, ale z drugiej strony nie mogę pojąć tego, że czuje się aż tak gorsza od innych. Może to fakt, że wciąż trafia na nieodpowiednich ludzi wokół siebie? Dlatego, że woli nie wychylać się ze swojej strefy komfortu?

Drugi z bohaterów, Adam, też przeszedł w swoim życiu bardzo wyboistą drogę. Od najmłodszych lat z deficytem rodzicielskiej miłości, boi się obdarzać ludzi zaufaniem. Znajomość z Idą jest pełna zaskakujących zwrotów akcji, dramatycznych wydarzeń i wstydliwych wyznań.

Autorka sprawiła, że w tej historii nie ma oczywistych sytuacji, wszędzie kryją się tajemnice, duchy z przeszłości, co sprawia, że czyta się tę książkę z zapartym tchem. Potrafiła połączyć dwie tak skrajnie różne postaci, z takim bagażami doświadczeń. Jest niepokojąco, dramatycznie, poleją się łzy, gdy zapłaczemy nad losami Idy czy Adama, ale nie brak tu i ciepła, romantyzmu. Jednak to, co najważniejsze w tej książce, to dla mnie takie przesłania. Obserwujmy ludzi na swojej drodze, wyciągajmy pomocną dłoń, nie pozbawiajmy szansy tych, którym samo życie zabiera coś, czego nie da się wycenić żadnymi pieniędzmi- zdrowia. Tytułowa ściana ciszy, dla naszej bohaterki, chwilami stawała się ścianą z najprawdziwszego muru, nie do przebicia.

Chciałabym tutaj bardzo podziękować autorce, za pokazanie problemów osób niedosłyszących. Sama noszę dwa aparaty słuchowe już... no dobra, długo ;) Wiem, jak ciężko spotykać się w gwarnych miejscach, jak czuć wstyd, kiedy nie słyszysz, co ktoś do ciebie mówi. Z tym da się żyć, ale nie jest komfortowo. Co ciekawe, nie jest łatwo wytłumaczyć drugiej osobie, na czym polega niedosłuch, bo o dziwo, często nie chodzi o głośność, a o sposób mówienia do osoby niedosłyszącej. Wiecie, że często jest tak, że wystarczy, że mówisz coś za plecami, by taka osoba cię po prostu nie słyszała? Ileż zabawnych sytuacji miewam z tego powodu, a czasem też niestety niezręcznych. Im więcej takich książek, tym większe doinformowanie społeczeństwa o problemie, to pomoże w rozumieniu takich niepełnosprawności.