Wróżenie z wnętrzności

Powieść Wita Szostaka skupia się wokół samotności. Jest książką poważną, pełną melancholii. Jest to moja pierwsza przeczytana książka tego krakowskiego pisarza. Przyznam, że mnie miło zaskoczył. Lubię powieści ambitne, gdzie można oddać się swoim przemyśleniom. Szostak pisze tu o tworzeniu coraz to nowszych porządków, co jest wpisane w naturę człowieka. Człowiek zawsze coś unieważnia, stale podróżuje z jakimś ciężarem na swoich barkach - przeważnie są to uczucia, wspomnienia. Nie zawsze ma się ochotę tym dzielić z najbliższymi, trzyma to wszystko w sobie i obserwuje.

Opowieść ta jest o dwóch braciach bliźniakach - Błażeju i Marcinie, oraz żonie drugiego z nich - Marcie. Mateusz ma rodzinę, przyjaciół, własny dom i pieniądze. Powodzi mu się w życiu i jest lubianym człowiekiem. Błażej od momentu śmierci matki mieszka u brata na poddaszu. Jest otoczony opieką ze strony Marcina i Marty. Od dwudziestu lat nie wypowiedział on żadnego słowa, dobrze mu jest w jego wnętrzu. Wspomina on swoje dzieciństwo, obserwuje wszystko wokół i uważa się za tego "głupszego brata, o którego trzeba się troszczyć".

Mateusz ma dość pędu dni codziennych i postanawia się od nich odciąć kupując dworzec kolejowy w górskiej dolinie. Remontuje go i zamieszkuje w nim wraz z rodziną. Każdego dnia Mateusz zaczyna swoje życie od nowa, żyje z dala od aglomeracji, ale nadal by coś zmienił w swoim życiu.

Marta zajmuje się ogrodem, przyjmuje gości. Jest typową kobietą gospodynią, która kieruje domem. Przestrzega codziennych zajęć, jest najważniejszą kobietą w Poświatowie, można powiedzieć "królową pałacu". Odwiedzają ją przyjaciółki z miasta, z którymi opala się nago na peronie, w wolnych chwilach maluje obrazy. Małżeństwo zamieszkało na stacji, na której pozornie nic się nie dzieje, mimo to jest ono dla nich wszystkim tym, co mają i co jest dla nich ważne.

W książce tej nie znajdziemy dialogów, jest ona zapisem tego, co obserwuje Błażej. Jest ona ucieczką od tego, przez co rozczarował nas świat. Jest to ucieczka w głąb samego siebie. Każdy z bohaterów ucieka od znanego im świata na swój sposób; Błażej zamyka się w sobie, znika ze świata; Mateusz robi to w sposób bardziej destrukcyjny, jest to jednak ucieczka, która go nie satysfakcjonuje, jakby nie spodziewa się takiego finału lecz czeka na coś innego wraz ze swoją żoną. Marta odgrywa tutaj rolę kobiety, która chce zapanować nad chaosem ucieczki, próbuje utrzymać więź między dawnym życiem a tym, co narodziło się na nowo.

Jest to książka z górnej półki, którą nie każdy jest w stanie się zachwycić. Jest to książka o stracie, o podążaniu przed siebie z nadzieją na zapomnienie. Jest to rozmyślanie nad tym, czy tak naprawdę jesteśmy w stanie od siebie uciec. Czy ta wędrówka i ucieczka jest naszym spełnieniem? Na pewno jest to jakaś droga, podczas której się zatrzymujemy po to, by spojrzeć na swoje życie i się nad nim zastanowić.

,,Wróżenie z wnętrzności" to znakomita powieść obyczajowa utrzymana w onirycznej stylistyce, poruszająca temat zwycięstwa i porażki, lecz również niezawinionego cierpienia, które staje się udziałem wielu.

Wnętrzności tworzą życie. Zmieniają, jednocześnie same podlegając przemianie. Obrazują estetykę brzydoty, turpistyczne piękno złożonej struktury, kryjącej w sobie siatki unerwień, krew przeciskającą się żyłami, powierzchnię kości. W imię myśli vanitas przypominają o bezustannym cyklu przemiany. U starego ojca wnętrzności obumierają. Mateusz jest artystą, który zdobywa sławę dzięki pomysłowym rzeźbom narządów. Natomiast Błażej zamknął się w sobie, we własnym wnętrzu.

Książka Wita Szostaka zabiera nas w przepełnioną mistycyzmem podróż przez naszą psychikę. Błażej, ,,głupszy brat mądrego brata", nagle stracił intelekt - między Toksanią a Polską, w pociągu, w trakcie kilkusekundowej przeprawy przez tunel. W szeptanej opowieści mężczyzna roztacza przed nami wizję dziecięcego, niewinnego spojrzenia na życie, lecz ujawnia prawdy, które w ferworze walki z codziennością są zatracane i gubione. Utrata daru, która zawsze jest klęską, może także otworzyć człowieka na nowe doświadczenia. Tak dzieje się z Błażejem. Opowiadając, używa oszczędnych środków wyrazu, ale zauważa więcej niż pozostali bohaterowie.

Twórczość Szostaka wzbudza niepokój, porusza, fascynuje. Nie pozwala zapomnieć o bohaterach nawet po skończeniu książki. Wymaga jednak dużej odporności na smutek. Całość została zarysowana w pesymistycznych tonach. Szczególny akcent położono na bezradność człowieka wobec losu i przemijalność egzystencji. Czarna okładka w twardej oprawie odzwierciedla te myśli: zdeformowana postać skulonej kobiety została wyciosana z kamienia, lecz nawet to nie uchroniło jej przed zgubnym działaniem czasu. Bliżej jej do przedmiotu niż istoty ludzkiej.

Siła kierująca naszym życiem często okazuje się bezwzględna, niszczycielska i pozbawiona sprawiedliwości. Historia docenionego artysty i jego ułomnego brata, który zagubił siebie, ukazuje nam to z przerażającą jasnością. Zachęca jednocześnie do wrażliwości - na siebie, bliskich nam ludzi, świat.

"Wróżenie z wnętrzności" to nie książka, którą znajdziecie na półkach w Empiku w dziale Top 10. To nie komercyjny projekt nastawiony na wysokie zyski. To literatura z prawdziwego zdarzenia. Literatura nie dla wszystkich. Książka, która nie każdemu się spodoba. W tym wypadku punkt widzenia zależy od zrozumienia.

Dzieło Szostaka z początku wydaje się książką dziwną, a nawet wręcz irytującą. Konstrukcja pierwszych kilkunastu stron sprawia, że wydaje nam się, że nie czytamy a strzelamy z karabinu. Jakby brakowało przecinków i kropek - wszystko zlewa się w całość - zalewa nas stukot kół jadącego pociągu, bo właśnie tak wygląda zagłębianie się w tą historię. Niby chaos a jednak monotonia. Tym sposobem dobijamy do pierwszej stacji na trasie tej historii.

Jeśli uda Wam się pokonać irytację i przeczytać więcej niż kilka pierwszych stron to okaże się, że wszystkie Wasze poprzednie doświadczenia były efektem zamierzonym. Otóż autor celowo w ten sposób wprowadza nas w świat głównych bohaterów. Ich miejsce zamieszkania to dworzec - a cóż innego nas do niego doprowadza jak nie pociąg właśnie. Pociąg i dworzec to idealne metafory dla życia bohaterów i każdego z nas. Pociąg to bieg naszego życia, a stacje kolejowe to kolejne ważne jego etapy.

"Wróżenie z wnętrzności" można zrozumieć dwojako. Mamy Martę i Błażeja oraz Zuzię i Szymka, a także brata Błażeja Mateusza. Pojawiają się też inni bohaterowie - jak Pan Fryderyk, Sara, Daniel i Dawid oraz ojciec Mateusza i Błażeja. Narratorem jest Błażej. Autor daje nam wskazówkę dotyczącą Błażeja - to człowiek leczony "w domu dla zmęczonych dusz". Jednocześnie wiemy, że Błażej nie zawsze był tym Błażejem. Zmiana nastąpiła nagle i w niespodziewanym momencie. Możemy zatem uznać, że Błażej pod wpływem pewnych wydarzeń zamknął się w sobie. Co jednak gdyby Błażej nie był Błażejem? Może Błażej to jednak Mateusz a Mateusz to Błażej? To zasadniczo zmienia postać rzeczy i gmatwa psychologicznie całą historię. Może Błażej to po prostu alter ego Mateusza. Może Błażej to Mateusz sprzed kilku lat, a Mateusz to dawny Błażej? W tej historii nic nie jest tym czym się wydaje. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, a przesłanie historii zmienia się w zależności od naszej interpretacji. Każdy bohater ma znaczenie, każdy spełnia konkretną rolę w narracji Błażeja. Historia jest pełna tylko przy takiej konfiguracji - każdy bohater jest metaforą dla konkretnych emocji i zachowań. To dzięki nim Błażej może snuć swoją opowieść, bez nich były jak malarz bez farb. To przy pomocy Marty czy Pana Fryderyka Błażej przedstawia wydarzenia z ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Sara jest tym kim chciałaby być Marta, a może to Marta chciałaby być Sarą. A co gdyby okazało się, że Sara to jednak Marta, a Marta to Sara sprzed kilku lat? Możliwości interpretacyjne nadają tej książce tajemniczości. To wszystko sprawia, że aby dojść do prawdy musimy się zatrzymać i pomyśleć nad znanymi nam faktami.

"Wróżenie z wnętrzności" jest jak życie - pełne niespodzianek i obarczone ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Nie wszystko jest takie jak się wydaje - a znalezienie drugiego dna jest często nie lada wyzwaniem. To nie jest wesoła opowieść do poczytania w ramach relaksu. To historia, która zmusza do myślenia - do zatrzymania się na chwilę i zastanowienia się nad własnym życiem.

"Jestem głupim bratem mojego mądrego brata, on ma wszystko, a ja nic i tak jest dobrze." Pierwsze zdanie z powieści Wita Szostaka "Wróżenie z wnętrzności" mówi jednocześnie wiele i prawie nic. Rozpoczyna niesamowitą podróż, gdzieś na opuszczony dworzec w Beskidach. Dworzec leżący na granicy jawy i fantazji...

Mateusz i Marta to małżeństwo, które rzuca życie w wielkim mieście, aby zamieszkać w opuszczonym dworcu, gdzieś w Beskidach. Błażej to brat bliźniak Mateusza, który mieszka z nimi, gdyż jak sam mówi nie ma nic i jest głupi. Błażej od 20 lat nie wypowiedział ani jednego słowa. To, co „słyszymy” czytając książkę, to jego wewnętrzny dialog opowiadający o jego rodzinie, znajomych, życiu w Poświatowie. W jego opowieściach rzeczywistość często miesza się ze światem sennych marzeń, fantazji i swoistej mitologii. Błażej bohaterów swoich opowieści często nazywa bogami, a Marta jest najważniejszą boginią Poświatowa…

Błażej w swoich opowieściach wraca też do młodości i pobytu w Toskanii. Jednak sam nie wie, czy to tam się wszystko zmieniło i stał się głupi, czy też był taki od początku…

Cała jego opowieść jest pełna subtelnego erotyzmu, ale i smutku oraz pewnej nostalgii za czymś bliżej nieokreślonym.

Dworzec w Poświatowie stanowi swego rodzaju dom otwarty dla artystów, jest to miejsce dla ekscentryków. Jedną z takich osób jest Sara, która przyjeżdża do Marty. Błażej obserwuje to wszystko z daleka i opisuje po swojemu. A obserwatorem jest bardzo dobrym. Wspomina, że Marta z Mateuszem, mimo że mogą, nie rozmawiają ze sobą za często. Milczą na wiele sposobów. Jednak w tym milczeniu ocalili słowo kocham i często je sobie powtarzają. Jego obserwacje i wnioski zaskakują tym bardziej, że sam o sobie mówi, że jest głupi…

Wróżenie z wnętrzności to moje pierwsze spotkanie z twórczością Wita Szostaka. Książka z jednej strony mnie zauroczyła, z drugiej wprawiła w nieco melancholijny nastrój. Na pewno jest to powieść niecodzienna. Skłania do przystanięcia na chwilę i głębszego zastanowienia się nad sensem życia i tym, co tak naprawdę jest dla nas ważne.

Autor stosuje ciekawe zabiegi stylistyczne, które pozwalają oddać charakter narratora. Jego niepewność i „głupotę”. Jest tu wiele powtórzeń i zamierzonych błędnych sformułowań. W treści powtórzone są niekiedy pojedyncze wyrazy, w innym miejscu całe zdania. Dlatego też na początku trzeba się przestawić na taki styl, by lepiej wczuć się w powieść. Nie jest to łatwe, ale warto spróbować. W powieści nie brakuje też wulgaryzmów, ale używane są oszczędnie, co podkreśla ładunek emocjonalny opisywanych wydarzeń.

Książka przepełniona jest swoistą poetyką i metaforami zestawionymi ze światem realnym. Czytając ją nie jesteśmy niczego do końca pewni. Te niedomówienia pozwalają nam na pewną dowolność interpretacji.

Wróżenie z wnętrzności to książka godna uwagi, którą trzeba czytać powoli. Przystanąć na chwile w codziennej gonitwie i smakować po kawałku, aby w pełni docenić jej treść.

http://www.czytajac.pl/2016/04/wit-szostak-wrozenie-wnetrznosci/

Bracia bliźniacy. Mateusz ma piękną żonę Martę, dwoje dzieci, przyjaciół, dom i pieniądze. Jest inteligentny, lubiany i powodzi mu się we wszystkich aspektach życia.

Błażej od śmierci mamy mieszka na poddaszu domu Mateusza i Marty, opiekują się nim. Błażej od dwudziestu lat nie wypowiedział słowa, dobrze mu jest we własnym wnętrzu. Wspomina dzieciństwo i młodość, obserwuje wszystko wokół i uważa siebie za ,,tego głupiego brata, o którego trzeba się troszczyć."

,,...żeby pomagać, trzeba wybierać, a ja nie wybieram, i trzeba być trochę na zewnątrz, choć na krok być poza sobą, a ja jestem cały w swoim wnętrzu i nie znam drogi na zewnątrz. Nawet mówić nie mogę, bo mowa jakoś łączy wnętrze z zewnętrzem, a ja potrafię tylko do siebie, więc mowa krąży po moim wnętrzu, ale go nie opuszcza."

Pewnego dnia Mateusz ma dosyć pędu nie wiadomo dokąd, jest zmęczony życiem i porzuca dotychczasowy świat w mieście oraz karierę. Kupuje stary dworzec kolejowy w górskiej dolinie, remontuje go i cała rodzina w nim zamieszkuje. Każdego dnia Mateusz tworzy swój codzienny świat od nowa, nie celebruje zwyczajów, jest gościem na Ziemi, nie ma swoich korzeni, przeniósł się na prowincję, ale nadal coś by zmieniał w swoim życiu, wycofuje się, by za kilka dni znowu zmienić decyzję.

,,Dusze męczą się z różnych powodów i czasem wypoczynek pomaga, a czasem nie."

Marta sadzi ogromny ogród, od czasu do czasu przyjmuje gości. Jest dobra i troskliwa, przestrzega codziennego rytmu dnia, kieruje wszystkim na dworcu-domu. Jest najważniejszą kobietą w Poświatowie, królową doliny i ogrodu. Bryluje pośród przyjaciółek, które przyjeżdżają do niej z miasta na weekend i opalają się nago na peronie. Kiedy tylko ma natchnienie maluje obrazy.

Marta opuściła głośne miasto i poszła na tułaczkę za Mateuszem w miejsce, w którym nic się pozornie nie dzieje, które trudno oswoić, a które dla niektórych bohaterów jest całym wszechświatem.

Błażej nie mówi ani słowa, ale to poprzez jego wewnętrzny monolog poznajemy życie braci, Marty i innych osób. Słowa szeptane przez niego czytałam w skupieniu, by nie uronić żadnego, by wszystkie zrozumieć, by odczytać ich znaczenie. Są proste, urywane, często naiwne. Opowieść jest nieśpieszna, refleksyjna, odkrywa zakamarki duszy ludzkiej, bo często w niej dzieje się więcej niż na zewnątrz. Z każdą przeczytaną stroną poznajemy coraz więcej szczegółów i nic nie jest takie, jak się początkowo wydaje, a wokół unosi się subtelny erotyzm.

,,Wróżenie z wnętrzności" to literatura z górnej półki, dla wytrawnych Czytelników, którzy będą delektować się nią strona po stronie, którzy będą zachwycać się nietypową i mądrą treścią, którzy zauroczą się przewrotną prozą autora. Jestem pod wielkim wrażeniem talentu Wita Szostaka i nie dziwią mnie jego nominacje do Paszportów Polityki 2014 za książkę ,,Sto dni bez słońca" oraz Nagrody NIKE 2013 za ,,Fugę". Na pewno sięgnę po jego kolejne książki:)

http://magiawkazdymdniu.blogspot.com

Wit Szostak, to pisarz który, dał się poznać czytelnikom dzięki powieściom, wpisującym się w schemat fantasy, lub jak jest to teraz modne, nurt realizmu magicznego.Późniejsze jego dzieła, wyłamały się z tych schematów."Wróżenie z wnętrzności", to właśnie taka książka.Nie jest to na pewno utwór lekki i wywołujący uśmiech u czytającego.Przeciwnie, jest to dzieło niezwykle poważne i nastrojowe.

A opowiada ona o pewnym artyście, który wraz z żoną i dziećmi, zamieszkuje na dworcu, nigdy nie powstałej miejscowości Poświatów, gdzieś w Beskidach.Pociągi nigdy tu nie zajeżdżają, tory zarosły trawą, a peron służy jedynie jako miejsce spotkań.Całą tą historię, poznajemy z ust Błażeja, kolejnego mieszkańca dworca, która sam siebie określa, jako głupiego brata, swojego mądrego brata.

Właśnie z powodu narratora, ta pozycja, miejscami jest trudna do przebrnięcia, dla czytelnika.Jest to postać całkowicie oderwana od rzeczywistości, która swoją opowieść snuje szeptem na poddaszu.Pozbawiona dialogów, niezwykle opisowa, miejscami nawet poetycka.Taka jest historia, którą poznajemy z perspektywy tego niezwykłego człowieka.

Pierwsze wrażenie, które nasuwa się podczas lektury, to takie, że jest to prosta i pełna nijakości opowieść.Wrażenie to, jest jednak pozorne, bowiem autor, pod takim pozorem, ukrył prawdy, które dopiero po lekturze całości możemy odkryć.Całość jest niesłychanie melancholijna, miejscami, powiedziałbym nawet, że depresyjna.To przede wszystkim opowieść o samotności i wyobcowaniu drugiego człowieka.Autor w oszczędny i niezwykły sposób stworzył ciekawą książkę, która zapada w pamięci.

„Słowa czołgają się cicho, chłopiec pisze szeptem.”

Pidżama Porno, „Chłopcy idą na wojnę”

Zdumienie, zachwyt, oszołomienie. Emocja za emocją, depresyjna nadzieja, dziecięca radość zmieszana z goryczą. Bardziej czuł to bohater/narrator tej opowieści czy ja, nie wiem sam. Ale wiem jedno: tej książki prędko nie zapomnę. I jedno też zrozumiałem: dlaczego Wit Szostak jest tak bardzo ceniony. Bo to po prostu literatura z naprawdę wysokiej półki, do smakowania bardziej, niż pochłaniania za jednym posiedzeniem.

Mateusz i jego żona Marta zostawili wszystko, co dla innych stanowiłoby sens egzystencji. Odcięli się od świata na zamkniętej stacji kolejowej w pobliżu gór i lasów Beskidów. Żyją tu w ciszy i spokoju, z naturą i z natury, z dziećmi i bratem Mateusza, Błażejem. Za nimi zostały perspektywy i widoki na dobrą zdaniem innych przyszłość, z nimi jest ucieczka od świata. Błażej, który od dwudziestu lat nawet się nie odezwał, upośledzony, zamknięty w sobie Błażej, który nie może przed niczym uciec, bo nic nie ma, pisząc szeptem portretuje codzienne życie na stacji, gdzie pozornie nie dzieje się nic, a dzieje się jakże wiele, przesycając każdą swoja wzmiankę specyficznymi przemyśleniami…

Kiedy ma się do czynienia z książką taką, jak ta, stając przed zadaniem napisania o niej kilku słów napotyka się na pustkę. Nie żeby zabrakło przemyśleń i nie ponieważ nie ma o czym pisać. Jest o czym i są myśli, a jednak, jak uważa Błażej, czasem lepiej nie pisać, bo słowa mogą ukraść piękno. Bo piękna jest to powieść. Stylistycznie wysmakowana, w warstwie treści niebanalna, intrygująca, mądra i głęboka. Moje pierwsze skojarzenia podczas czytania – „Zrodzony z męża i niewiasty” Mathesona. Bo podobna narracja z perspektywy osoby inaczej postrzegającej świat, niż my, bo podobne zabiegi stylistyczne. A jednak wszystko jest zupełnie inne, własne, nie ciążące tak w fantastykę. Ujmujące jest i przekonujące, a sceny, gdzie gości erotyka, jak przemyślenia Błażeja, nabierają lirycznej, poetyckiej wręcz nuty o niezwykłej sile wymowy.

Trudna to książka, to prawda, nietypowa, ale jakże przy tym satysfakcjonująca. Depresyjna? Tak. Dająca nadzieję? Owszem. Taki kontrapunkt, dla polskiej prozy dominującej na listach bestselerów. Warto sięgnąć, pod każdym względem warto. I warto z uwagą śledzić karierę Szostaka, bo to nazwisko zostanie zapamiętane.

Polecam gorąco.

Książka nie należy do łatwych lektur ze względu na styl oraz język, którym została napisana. Narratorem jest „głupi brat”, który od wielu lat nie wypowiedział ani słowa. Żyje wewnątrz siebie i opisuje to co widzi. Jego brat Mateusz jest artystą, który porzuca karierę by wraz z żoną zamieszkać na dworcu kolejowym. Jest on opisany jako ten „mądry brat”. W powieści celowo zostały zastosowane wielokrotne powtórzenia i błędy stylistyczne, nadające wypowiedziom bohatera dziecinny charakter. Całość ma psychologiczno-filozoficzną formę i przyznam szczerze, że czasami gubiłam się w morzu przemyśleń Błażeja. Nie jest to pozycja dla każdego. Raczej polecam ją starszej części czytelników.

Do tej pory nie spotkałam się z twórczością autora więc nie znam jego systemu, manier, pióra. Bardzo ciężko jest mi ocenić tę pozycję. Różni się ona zdecydowanie od innych książek, które w ilościach hurtowych możemy znaleźć w bibliotekach czy księgarniach. Zastosowany styl idealnie odzwierciedla narratora. Czytając kolejne strony zaobserwowałam swego rodzaju miarowość zdań. Wydaje mi się, że wszystko co zostało zastosowane w powieści było celowe i dograne w stu procentach. Właściwie nie wiem czy pozycja ta mi się podobała czy też nie. Przeczytałam ją lecz raczej na długo nie zostanie w mojej pamięci.

Melancholijny klimat występujący we „Wróżeniu z wnętrzności” zmusza człowieka do myślenia i szukania ukrytego morału. Fabuła cofa się do przeszłości. Nie jest ona miła i przyjemna. Podobnie jak cała powieść. Autor porusza poważny temat, jakim jest „głupota” Błażeja. Dzieli świat na zewnętrzny i wewnętrzny. Jak napisał: słowa trzeba oszczędzać, dlatego też, w książce nie znajdziemy zbędnych wyrazów, przydługich opisów, ale nie znajdziemy również dialogów. Całość jest jednym spójnym opowiadaniem podzielonym na pięć rozdziałów. W jego treść wplecione zostały fragmenty wypowiedzi zasłyszane przez Błażeja oraz opisy sytuacji, których był świadkiem.

Książkę czyta się szybko, nie jest ona duża objętościowo. To historia, która mieści się w niecałych trzystu stronach. Na pochwałę zasługuje na pewno język, pomysł oraz „inność”. Minusem natomiast jest chaotyczność oraz brak rozwoju pojawiających się wątków. Wszystko pędzi do przodu w zawrotnym tempie. Książka jest miłą odskocznią od większości przeczytanych przeze mnie pozycji. Spodoba się ona czytelnikom lubiącym historie o podwójnym dnie, głęboko ukrytym morale i melancholijnym charakterze.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Wita Szostaka, więc nie jestem w stanie porównać stylu tej książki z innymi powieściami. Mogę jedynie ocenić Wróżenie z wnętrzności, co wcale nie jest takie proste jakby mogło się wydawać.

Historia opowiada o życiu dwóch braci Mateusza i Błażeja. Mateusz, określany jako ten mądry brat, kiedyś ceniony artysta u szczytu kariery w pewnym momencie postanawia porzucić swoje dawne życie, znajomych i karierę. Wraz z żoną Martą i dwójką dzieci przeprowadzają się do Poświatowa i zamieszkują w starej stacji kolejowej. Błażej, określany jako ten głupi brat, od kilku lat nie wypowiedział ani słowa. Mieszka z Martą i Mateuszem na stacji kolejowej, gdzie obserwuje życie swojego brata. Nikt nie wie, dlaczego Błażej zamknął się w sobie.

Wróżenie z wnętrzności nie jest łatwą powieścią, choć autor używa bogatego języka, momentami wszystko staje się trudne do odbioru. Narratorem jest Błażej, książka jest pozbawiona dialogów, a bohater jako postać całkowicie wycofana relacjonuje historię z własnego punktu widzenia często powtarzając słowa. Wydawało mi się, że jeśli powieść jest całkowicie pozbawiona dialogów to ciężko będzie się ją czytać i książka będzie się dłużyła w nieskończoność. Oczywiście tak nie było, a całość czytało się całkiem płynnie. Ze względu na swoją formę treść wydaje się być nieciekawa, ale w powieści jest coś, co sprawia, że chciałoby się dowiedzieć dlaczego Mateusz porzucił dawne życie, a Błażej przestał mówić. Niestety zabrakło mi wyjaśnienia tych wątków i w dalszym ciągu nie wiem, co tak naprawdę się wydarzyło, co sprawia wrażenie jakby całość nie była dokończona, jakby czegoś brakowało.

Powieść podzielona jest na pięć rozdziałów. Cztery opowiadają o innym etapie życia spędzonego w Poświatowie, gdzie Błażej opowiada, w sposób sobie jedynie rozumiany, o życiu Matusza, Marty, a także innych postaci, które pojawiają się na stacji kolejowej. Każda z postaci wydaje się być niekompletna, ich wnętrze nie równoważy się z zewnętrzem, są postaci, które żyją jedynie zewnętrzem, tak jak pan Fryderyk zawsze nienagannie ubrany lub takie, które żyją wewnętrznie, jak narrator Błażej. Piąty rozdział to swego rodzaju podsumowanie całej historii, w którym tak jak wcześniej wspomniałam nic nie zostaje wyjaśnione, ale pokazuje, że można dać innym złudną nadzieję, by po chwili wszystko znowu im zabrać.

Wróżenie z wnętrzności to powieść, która nie jest łatwa w odbiorze, ale która niesie momentami wiele mądrości, jednak nie jest ona aż tak satysfakcjonująca jakby mogło się wydawać, brakuje w niej jakiegoś czynnika, który pozwoliłby mocniej zakorzenić się w powieści i historii opowiadanej przez Błażeja.

Wróżenie z wnętrzności - dziwny tytuł, który jednak przyciąga, zachęca czytelnika, żeby otwarł książkę. Nie są to straszne, dawne gusła, jakieś obrzędy, to jakby przewidywanie i opisywanie świata i zdarzeń, które następują po sobie poprzez pryzmat własnego wnętrza, poprzez wrażliwość głównego bohatera, jak również twórczego artyzmu autora. Polecam.

Ludzie wmawiają sobie różne rzeczy, czasem się każą za wszystko, czego nie zrealizowali w życiu, a niezmiernie im zależało. Autor charakteryzuje właśnie takie zagubione dusze, zbyt wrażliwe, inaczej pojmujące otoczenie i sztukę. Proza skomponowana jak melodie wirtuoza, co za jakość.

Mistrzostwo. Autor przytoczył w książce takie zdanie: „Sara, pisząc, przygląda się światu, nazywa go i stwarza od nowa.” I wydaje mi się, że taki jest właśnie zamysł i twórczość Wita Szostaka i w tym właśnie zdaniu ją podsumował.

Wit Szostak pisze o byciu niezrozumianym, nic nie znaczącym. Wskazuje na potrzebę akceptacji i szacunku, na pragnienie każdego z nas do miłości i bliskości z drugą osobą. Uniwersalne prawdy życiowe, które warto wziąć sobie do serca, zapamiętać i kierować się nimi.

Bardzo dobry produkt. Papier dobrej jakości, czysty i intensywny druk, okładka gruba. Fantastyka pomieszana z obyczajówką, co bardzo dobrze się sprawdza. Wit Szostak to pisarz nagradzany i te wyróżnienia nie powinny dziwić. Z całą pewnością do książki jeszcze wrócę.