Grille. Tank Power vol. CLIV 413

`Podstawowym sprzętem pancernym armii włoskiej w okresie II wojny światowej były, obok tankietek i czołgów L6, M11/13/14/15, także działa samobieżne (semovente). Działa samobieżne produkowane na podwoziach czołgów M13/14/15 były całkowicie opancerzonymi pojazdami pancernymi uzbrojonymi w haubicę kalibru 75 mm. Konstrukcyjnie włoski pojazd bojowy był bardziej zbliżony do niemieckich dział szturmowych Sturmgeschutz III Sd Kfz 142, niż do ówcześnie konstruowanych w innych krajach, dział samobieżnych, które często miały odkryty przedział bojowy. W ten sposób włoskie semovente były w istocie działami szturmowymi i mimo słabego opancerzenia, pełniły taką rolę na polu bitwy.`

W latach trzydziestych XX wieku armia włoska dysponowała nadal sprzętem pancernym pamiętającym lata I wojny światowej. Podstawowym uzbrojeniem były czołgi FIAT 3000 stanowiące w istocie kopie francuskich czołgów Reanult FT. Pod koniec I wojny światowej wykonano także prototyp ogromnego czołgu FIAT 2000, o masie ponad 40 000 kg, którego produkcji seryjnej nie zdołano już uruchomić. Dlatego pilną potrzebą stało się szybkie uruchomienie produkcji własnych nowoczesnych czołgów. I podobnie, jak w przypadku tankietek CV 33/35, posłużono się gotowym wzorcem, w tym przypadku czołgiem Vickers 6-ton Mark E. Ten udany czołg, posłużył do uruchomienia produkcji własnych pojazdów pancernych nie tylko we Włoszech. Tak stało się w ZSRS (T-26), Polsce (7TP) czy Chec...

W latach 1943-1944 został skonstruowany lekki niszczyciel czołgów 76 mm GMC "Hell Cat", który dysponował skuteczną armatą zdolną do zniszczenia większości czołgów niemieckich i japońskich. Innymi atutami tego pojazdu była duża prędkość i zwrotność, które pozwalały załodze, w przypadku ataku przeciwnika na szybkie opuszczenie stanowiska bojowego.

W okresie II wojny światowej niemieckie jednostki pancerne i artylerii samobieżnej (szturmowej) były uzbrojone w specjalne wozy dowodzenia wyposażone w dodatkowe radiostacje przeznaczone do nawiązania łączności ze sztabem jednostki wyższego szczebla lub współdziałania z artylerią i lotnictwem. Były to seryjne czołgi ze zredukowanym uzbrojeniem lub specjalnie skonstruowane wozy dowodzenia tzw. Befehlspanzer lub Befehlswagen. W jednostkach artylerii znajdowały się tez czołgi przystosowane do prowadzenia obserwacji ognia artyleryjskiego i wykonywania pomiarów, były to Pnazerbeobachtungswagen. W niniejszym opracowaniu zostaną omówione wozy dowodzenia Kleiner Panzerbefehlswagen Sd Kfz 265, wersje dowódcze seryjnych czołgów lekkich PzKpfw II, PzKpfw 35(t), PzKpfw 38(t),...

Doświadczenia z użycia bojowego "Marderów" III w II. Korpusie Armijnym w Panzerjager Abteilung 43 (23.11.1942): "Zalety techniczne. Mobilność (zdolność do przemieszczania się) szybkość, możliwość szybkieo wkroczenia do działań bojowych, wstrzelania się, są nadzwyczajną zaletą tego pojazdu. Załoga może zająć wiele dogodnych stanowisk ogniowych i w razie potrzeby szybko je zmieniać. Duzy zasięg i duża siła ognia działa umożliwia otwarcie ognia z dużych odległości. W ten sposób można zwalczać na bieżąco wszystkie pojawiające się cele, w tym ciężkie czołgi KW i to przy użyciu amunicji Panzergranate 39 tak, że nie jest konieczne częste używanie Panzergranate 40 (z rdzeniem z węglików spiekanych wolframu), które dostarczano w mniejszych ilościa...

W okresie II wojny niemieckie jednostki pancerne i zmotoryzowane zostały uzbrojone w wozy dowodzenia wyposażone w radiostacje przeznaczone do nawiązania łączności ze sztabem oraz współdziałania z artylerią lub lotnictwem. Najczęściej były to zmodyfikowane czołgi PzKpfw III Sd Kfz 141. Panzerbefehlswagen (PzKpfw III) Sd Kfz 266, 267 i 268 i Panzerbeobachtungswagen III Sd Kfz 143.

Podstawowym sprzętem pancernym armii włoskiej w okresie II wojny światowej były, obok tankietek i czołgów L6, M11/13/14/15, także działa samobieżne (semovente). Działa samobieżne produkowane na podwoziach czołgów M13/14/15 (późniejsze oznaczenie M 40/M 41/M 42) były całkowicie opancerzonymi wozami bojowymi uzbrojonymi w haubicę kalibru 75 mm. Konstrukcyjnie włoski pojazd był bardziej zbliżony do niemieckich dział szturmowych Sturmgeschutz III Sd Kfz 142 niż do ówcześnie konstruowanych w innych krajach (Niemcy, Wielka Brytania, USA i częściowo ZSRS) dział samobieżnych, które często miały odkryty przedział bojowy. W ten sposób włoskie semovente były w istocie działami szturmowymi i mimo słabego opancerzenia pełniły taką rolę na polu bitwy. Były uży...

Niniejsze opracowanie stanowi kontynuację monografii polskich pociągów pancernych, zapoczątkowaną opisem działań polskich pociągów pancernych we wrześniu 1939 roku („Militaria” nr 407). Obecnie zostaną przedstawione drezyny pancerne Tatra T 18, a także próby skonstruowania drezyn pancernych w Polsce w latach 1924-1926, projekty modernizacji i przezbrojenia drezyn T 18, ich służba w Wojsku Polskim w latach 1926-1939 i na koniec walki we wrześniu 1939 roku.

Nasza historia obfituje w legendy, które zostały utrwalone w podręcznikach i w powszechnej świadomości. Jedną z najważniejszych są opinie na temat kampanii wrześniowej. Rozprawiając się z najgorszymi mitami wojny 1939 r., autorzy książki weryfikują opinie na temat głównych postaci i wydarzeń. Dla wielu czytelników może to być ogromnym zaskoczeniem…. Sprawdź, czy znasz prawdziwą historię, czy jej wypaczoną wersję.

Po agresji Niemiec i Związku Sowieckiego na Polskę we wrześniu 1939 r. i przegranej kampanii obywatele polscy kontynuowali walkę u boku sojuszników, równolegle tworząc konspiracyjne struktury cywilne i wojskowe na terenie okupowanego kraju. Książka towarzyszyła międzynarodowemu przedsięwzięciu wystawienniczemu „Walka i Cierpienie”, realizowanemu w 2019 r. przez Muzeum II Wojny Światowej wraz z Ministerstwem Spraw Zagranicznych RP, w związku z 80. rocznicą wybuchu II wojny światowej. Wystawa została zaprezentowana w prawie 200 miejscach na całym świecie, popularyzując wiedzę o losach polskich obywateli w czasie ostatniego globalnego konfliktu.

W 1941 roku 17-letni James Clavell został wysłany na wojnę do Malezji. Przez wiele miesięcy ukrywał się w tropikalnej dżungli, żył w malezyjskiej wiosce. Schwytany jednak przez Japończyków trafił do obozu jenieckiego Changi w pobliżu Singapuru. Ze 150 tysięcy więźniów, którzy tu trafili, przeżyło zaledwie 10 tysięcy. Pozostałych wykończyły głód i tropikalne choroby. Clavell przeżył. I właśnie to obozowe doświadczenie stało się kanwą jego debiutanckiej powieści – Króla szczurów. To książka o zachowaniu człowieka w sytuacji ekstremalnej. Ale nawet w piekle można być człowiekiem wolnym i zachować resztki godności – jak dwuznaczny moralnie amerykański kapral, nazywany przez współwięźniów Królem, albo jak kapitan Marlowe, literackie alter...

Czołg lekki T-60 pozostawał w cieniu większych i cięższych „braci”, czołgów T-34, KW. Nie był gotowy w chwili wybuchu wojny, a nawet nie planowano uruchomienia jego produkcji, a do jego masowej produkcji doszło dopiero w przełomowych momentach walk na froncie wschodnim, jesienią i zimą 1941–1942 oraz w 1942 roku. Po bitwie stalingradzkiej w zasadzie zniknął z szeregów oddziałów pancernych RKKA. Żołnierze, którzy na nim walczyli nie pozostawili obszernych wspomnień. Tylko niewielu z nich wspominało go, bowiem większość relacji dotyczyła raczej użycia bojowego czołgów T-34, KW. Taki był zresztą wymóg wszechwładnej propagandy sowieckiej, sterowanej przez nieomylną partię komunistyczną – WKP(b). Ze wstępu