Do Polski nowe zainteresowanie Durkheimem dopiero dociera. Masowa publiczność socjologiczna jest na ten prąd mało przygotowana, dlatego że Durkheim jest w Polsce socjologiem w istocie mało znanym.
Monografia Stevena Lukesa jest uważana za najlepszą książkę o Durkheimie, za dzieło podstawowe, referencyjne. Na Lukesa powołują się wszyscy, którzy o nim piszą.
Książka zawiera gruntowną analizę socjologii Durkheima, powiązaną z jego biografią, ale co ważniejsze - z szerszym kontekstem intelektualnym, kulturowym i społecznym. Na podkreślenie, co jest istotne w tego typu wydawnictwach, zasługuje fakt, że książka napisana jest niezwykle jasno: językiem, który rzadko dziś spotka się w pracach z dziedziny teorii socjologicznych.
Autor | Steven Lukes |
Wydawnictwo | Oficyna Naukowa Ewa Pajestka-Kojder |
Rok wydania | 2011 |
Oprawa | twarda |
Liczba stron | 696 |
Format | 15.0 x 23.0 cm |
Numer ISBN | 978-83-7737-039-1 |
Kod paskowy (EAN) | 9788377370391 |
Waga | 962 g |
Wymiary | 150 x 226 x 42 mm |
Data premiery | 2011.12.21 |
Data pojawienia się | 2011.12.21 |
Produkt niedostępny!
Ten produkt jest niedostępny. Sprawdź koszty dostawy innych produktów.
Reprodukcja a reżimy sprawności. O macierzyństwie, bezdzietności i niezależnym życiu kobiet z niepełnosprawnościami
Prawo to jedna z ważniejszych form porządkowania relacji społecznych. Z tego powodu stanowi przedmiot opracowań filozoficznych, reprezentujących wiele rozmaitych doktryn i technik, proponujących wykorzystanie różnych narzędzi w dziedzinie życia społecznego. Powstanie nauk społecznych doprowadziło do tego, że na prawo zaczęto patrzeć z innego miejsca już nie ze sceny, lecz z balkonu, jak to określili François Ost i Michel Van der Kerchove. Stało się zatem nie tylko źródłem prawowitości czy instrumentem normatywnym, lecz także przedmiotem refleksji socjologicznej, antropologicznej i językoznawczej. Autor przedstawia różne sposoby funkcjonowania prawa jako przedmiotu nauk społecznych. Wśród tych sposobów wyróżnia cztery tendencje. Na początku omawia kultur...
Raport z pewnego porwania w niczym nie przypomina innych książek Gabriela Garcíi Márqueza – przede wszystkim dlatego, że jest historią prawdziwą. O jego specyficznym charakterze stanowi forma, łącząca elementy reportażu i literatury faktu. Ta wstrząsająca relacja, oparta na autentycznych przeżyciach, spisana nerwowym, jakby pospiesznym stylem, przedstawia jeden z najbardziej dramatycznych rozdziałów najnowszej historii Kolumbii – serie porwań dokonanych w 1990 roku przez króla handlarzy narkotyków, Pabla Escobara, który, broniąc się przed ekstradycją, rozpętał bezwzględną wojnę przeciwko państwu i jego legalnym instytucjom.
Opowieść o dyktatorze, jego nieograniczonej władzy i trwającej wieczność agonii jest summą latynoamerykańskich dyktatur i narosłej wokół tych dyktatur literatury. Wszystko w tej opowieści jest niejednoznaczne, wątpliwe, sprzeczne, wykluczające się, zaskakujące i banalne zarazem. Historia splata się z baśnią, hagiografia z brukową tandetą, pieśni żebracze z symfoniami Brucknera. Dzieje się tak dzięki niezwykłej, wielogłosowej narracji, w której monolog dyktatora przegląda się w lustrze innych relacji i reakcji, jak choćby wtedy, gdy z początkiem XX wieku opowiada o niezwykłym spotkaniu sprzed wielu lat z dziwnie zachowującymi się załogami trzech karawel, przeświadczonymi, iż odkryli zupełnie nowy ląd. Humor, maestria i gorycz. I absolutne arcydzieło...
W dogorywającym już po okresie ekonomicznej świetności Macondo, umiera znienawidzony niemal przez wszystkich mieszkańców lekarz, który niegdyś odmówił całemu miasteczku swej zawodowej pomocy. Teraz nadeszła dla Macondo chwila odwetu: lekarzowi zostanie odmówiony pochówek. Chyba że znajdzie się ktoś kto – wbrew miasteczku i pewnie samemu sobie – wyłamie się, by spełnić „haniebny obowiązek”. W swej debiutanckiej powieści przyszły noblista potrafił, we właściwy dla siebie sposób, połączyć narastające napięcie klasycznego westernu z nierozwiązywalnym konfliktem sumień antycznej tragedii, tworząc zarazem jedną z pierwszych „pieśni” eposu o Macondo i rodzie Buendía.
Współczesność skłania nas do refleksji nad definicją biedy. Może być ona rozumiana jako brak lub niewystarczająca ilość środków pozwalających zaspokoić najpilniejsze potrzeby. To określenie zmusza do postawienia epistemologicznego pytania o metody definiowania biedy, wywołuje także kwestie etyczne, dotyczące związku między nierównością a niesprawiedliwością, co z kolei prowadzi do problemu usprawiedliwiania faktu istnienia ludzi biednych. Być może jednak nie da się uniknąć niesprawiedliwości poruszających naszą wrażliwość: nic nie wskazuje na to, że system ekonomiczny miałby być podporządkowany systemowi moralnemu. Mechanizmy i motywacje określające dobrobyt powinny więc być rozważane niezależnie od starań o zaprowadzenie sprawiedliwości.
Max Weber (1864-1920) jest nie tylko jednym z najwybitniejszych przedstawicieli nauk społecznych w Niemczech, należy również do grona czołowych myślicieli XX wieku na świecie. Dyskusja z hipotezami, pojęciami, metodami i wynikami badań Maxa Webera do dziś jest jednym z najważniejszych wspólnych mianowników określających naukową tożsamość międzynarodowej socjologii.Podręcznik zawiera biografię Webera oraz historię jego dzieła.
„Książka Reprodukcja a reżimy sprawności stawia ważne socjologiczne pytanie o to kto może mieć dzieci i kto o tym decyduje w kontekście społecznych koncepcji niepełnosprawności. Na podstawie badań empirycznych, w oparciu o metodologię feministyczną, autorka przedstawia intersekcjonalną analizę doświadczeń kobiet z niepełnosprawnościami w zakresie macierzyństwa, bezdzietności i praw reprodukcyjnych. Książka opisuje złożone praktyki kobiet, by autonomię negocjować, a oparte o reżimy sprawności normy podważać. Badania lokują się w obszarze krytycznych studiów o niepełnosprawności, czerpią z koncepcji stratyfikacji reprodukcji i umiejscawiają doświadczenia kobiet w kontekście nierówności na rynku pracy, sytuacji mieszkaniowej oraz strukturalnie uwa...
Omawiana w książce tematyka ma charakter uniwersalny i jest fundamentalna dla życia społecznego, kulturowego, politycznego, ekonomicznego, gospodarczego, religijnego każdych czasów. Jest ona poświęcona analizie odpowiedzialności w różnych kontekstach i z bardzo zróżnicowanych perspektyw. Jest to także książka o nieodpowiedzialności. Kultura odpowiedzialności to kultura dostrzegania problemów i kwestii, które wymagają reakcji i działania. Odpowiedzialność to zdolność odpowiadania. Umiejętność reagowania. Przeciwieństwem kultury odpowiedzialności jest obojętność unikanie, brak reakcji. Nieodpowiedzialność to wygoda, święty spokój, przymykanie oczu. W jakiej zatem kulturze dzisiaj żyjemy? I jak determinuje ona ludzkie działania? Stawiając sobie bowiem...
Wiosną 2020 roku Instytut Literatury ogłosił konkurs literacki „Dziennik pandemiczny”. Tematyka prac konkursowych miała dotyczyć życia codziennego w czasie pandemii. Dzienniki obejmują wiosenne miesiące 2020 roku (od marca do czerwca). Ich autorzy przeżywali ten czas jako sekwencję trzech zasadniczo odmiennych stadiów: gwałtownej utraty wcześniejszej codzienności, „stawania się” nowej niecodziennej rzeczywistości, a potem odchodzenia od lockdownu i budzącej się nadziei na zbudowanie jakiejś normalności. Teraz już wiemy, że prace były pisane podczas pierwszej fali pandemii. Autorzy wówczas niecierpliwie wyczekiwali jej końca, radząc sobie na bieżąco z towarzyszącymi jej niespodziewanymi zagrożeniami oraz poznawczymi i emocjonalnymi dylematami. Jednym wy...
Antoni Sułek jest absolwentem (1968) i profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1989-2009 kierował Zakładem Metodologii Badań Socjologicznych w Instytucie Socjologii UW. Zajmuje się metodologią i historią badań społecznych oraz teorią i badaniem opinii publicznej. Napisał książki Eksperyment w badaniach społecznych (1979), W terenie, w archiwum i w laboratorium (1990), Sondaż polski (2001), Ogród metodologii socjologicznej (2002) oraz wydał Socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Fragmenty historii (2007). Przez wiele lat pracował w Polskim Towarzystwie Socjologicznym, w latach 1994-1998 był przewodniczącym PTS. Socjologia to coś więcej niż idee, teorie i wyniki badań. To także instytucje naukowe, badania, metody oraz ludzie, którzy je stworzyli. O nich j...
Edukacja obywatelska w szkole została pomyślana jako przewodnik dla obecnych i przyszłych nauczycieli. Zawiera wskazówki dotyczące nie tylko lekcji wiedzy o społeczeństwie, ale również wybranych form pozalekcyjnych i pozaszkolnych do których organizowania jest zobowiązana szkoła. O takim doborze treści zdecydowała wyjątkowa rola szkoły w procesie edukacji obywatelskiej społeczeństwa. Ze Wstępu Autorzy ? Małgorzata Machałek i Janusz Korzeniowski ? przedstawili funkcję szkolnych zajęć z edukacji obywatelskiej w procesie kształtowania świadomego swoich praw i obowiązków obywatela. Czytelnicy ? studenci specjalizacji pedagogicznych, nauczyciele zdobywający awans zawodowy i doświadczeni pedagodzy ? znajdą tu odpowiedzi na wiele pytań dotyczących teorii i praktyk...
Jedna z 4 podstawowych prac Émile'a Durkheima (1858-1971), klasyka socjologii i jednego z ojców-założycieli tej dyscypliny, przy czym wielu badaczy uznaje, że zajmuje ona w twórczości Durkheima miejsce szczególne. Zawiera bowiem wykład głównych elementów teorii socjologicznej Durkheima (teoria więzi społecznej, typologia społeczeństw, koncepcja anomii), bez znajomości których nie sposób zrozumieć nie tylko samego Durkheima, ale i wielu późniejszych koncepcji, teorii i dyskusji w ramach szeroko rozumianych nauk społecznych.
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro