Gwardia Wareska 988-1453

Książka Tryumfujące Bizancjum szczegółowo opisuje wojny bizantyńskich cesarzy: Nikefora II Fokasa, jego siostrzeńca i zabójcy Jana Tzimiskesa oraz Bazylego II. Wyjaśnia przebieg kampanii wojennych, bitew i dramat gorzkich zmagań, przedstawiając nową energię państwa oraz udoskonalone metody walki, rozwijające się pod koniec X w. Wymienieni cesarze prowadzili wojny na wszystkich frontach, tocząc bój o przetrwanie i hegemonię przeciw najróżniejszym wrogom: kalifatom arabskim, Bułgarom (Bazyli II został przez późniejszych autorów nazwany „Bułgarobójcą”) i Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu, nie wspominając już o konieczności tłumienia wojen domowych i buntów wewnątrz państwa. Staranne badania Juliana Romane’a, opierające się przede wszystkim na informac...

Choć wielkość armii rosyjskiej przyćmił jej katastrofalny upadek podczas rewolucji październikowej 1917 r., miała ona jednak w rejestrze dokonań w latach 1914-1916 kilka godnych odnotowania zwycięstw. Zalety jej żołnierzy - patriotyzm i wytrzymałość - były nadzwyczaj wysokie, a w 1916 r. Ofensywa Brusiłowa na froncie południowo-zachodnim daleko prześcignęła wszystko, co osiągnięto we Francji. W tej książce wiodący rosyjski artysta, specjalista od tematyki militarnej, wspaniale uchwycił zróżnicowanie oraz romantyczny charakter jej umundurowania - piechoty i jazdy, jednostek gwardyjskich i liniowych, kozaków, jednostek pancernych i lotnictwa, a nawet kapelanów; zaś tabele oznakowania jednostek i liczne rzadkie fotografie uzupełniają tekst napisany przez Nika...

Lista utworów: Płyta 1: 1. Bardzo smutna piosenka retro 2. Blues o starych sąsiadach 3. Ballada o walizce 4. Gdy mnie kochać przestaniesz 5. Przy niedzieli zabawa 6. Ballada o ciotce Matyldzie 7. Piosenka o mojej ulicy 8. Piosenka o ulicznym grajku 9. O la ri ja 10. Kraków, Piwna 7 11. List do świata 12. Lecz póki co żyjemy 13. Naftalinowy świat 14. Nie przenoście nam stolicy 15. Na całość 16. Jak kapitalizm, to kapitalizm 17. Na końcu mapy 18. Tokszoł 19. Ta sama miłość Płyta 2: 1. Piosenka o filiżance 2. Daleko - dwa kroki stąd 3. Zmowa z zegarem 4. Nasze razem przez telefon 5. Ani ust, ani sił 6. Cha-Cha dla Ani Dymnej 7. Oglądamy niebo lipc...

„GRU – najtajniejsza ze wszystkich służb w Związku Sowieckim, nawet w szeregach armii, nikt nigdzie i nigdy nie wymienia tej nazwy. Oficjalnie funkcjonuje ona jako „Jednostka wojskowa Nr 44388...”. – Wiktor Suworow (Władimir B, Rezun) oficer GRU, na emigracji od roku 1078) Pierre de Villemarest (1922 – 2008) bojownik francuskiego ruchu oporu, członek francuskich służb kontrwywiadu, dziennikarz, autor wielu książek, m.in. o wywiadzie sowieckim, Gestapo , współczesnym szpiegostwie i terroryzmie oraz o stosunkach ZSRR z Niemcami. „To [...] moje trzecie spotkanie z Polską, dzięki tej książce. Wielka radość, że chcecie mnie przyjąć u siebie. Pracy tej nie dyktowała nienawiść ani chęć prowadzenia polemik. Polska będzie miała zawsze tych samych sąsiadów...

Twoje ciało jest stworzone do poruszania się i jeśli nie zaspokoisz tej potrzeby, prędzej czy później dopadną cię skutki uboczne uzależnienia od siedzącego trybu życia i zdobyczy technologii. Po dziesięcioleciach pracy z zawodowymi sportowcami i olimpijczykami, pionierzy propagowania mobilności – Kelly i Juliet Starrettowie – zaczęli zastanawiać się nad fizyczną kondycją zwykłych ludzi. Co sprawia, że dana osoba jest wytrzymała? Jak można dbać o dobrą formę i sprawność mimo upływu lat Odpowiedź kryje się w przepisie: 10 testów + 10 ćwiczeń = 10 sposobów na sprawniejsze ciało. W książce znajdziesz: • opisy ćwiczeń rozwijających mobilność, które zwiększają zakres ruchów i zapobiegają urazom, • wskazówki dotyczące lepszego odżywiania s...

Niniejsze dzieło, które wyda się niejednemu czytelnikowi trudnym, jest bardzo długie, ale za to jest kompletne. Na początku traktuje tylko o Europie i części dawnej Azji, przy czym pomija, nawet w Europie, pewne kraje, co do których autor czuje się słabo zorientowany. Następne zostawia na boku tak istotną część tematu, jak wojna oblężnicza, odgrywająca tak dużą rolę w wiekach, które poddajemy przeglądowi. Autor uznał bowiem, że ta część sztuki wojennej powinna stać się przedmiotem jednego albo więcej dzieł specjalistycznych, wymagających kombinacji wiedzy z zakresu działań oblężniczych oraz archeologii, co akurat wykracza poza jego kompetencje i siły. Pośród innych luk zasygnalizujmy jeszcze te, które dotyczą aprowizacji i wyżywienia wojsk. Są to...

Od czasów Marka Antoniusza (I w. przed Chr.) rzymscy wodzowie zaczęli wykorzystywać orientalną opancerzoną konnicę do służby w armii obok legionów. Oddziały te, zarówno pochodzące z północnych stepów, jak i perskiego pogranicza, kontynuowały starożytną tradycję używania ciężkiej zbroi i długich włóczni walcząc w zwartej formacji, aby uzyskać maksymalny efekt siły uderzeniowej. Różniły się od konwencjonalnej rzymskiej lekkiej kawalerii i służyły na terenie całego Imperium, w tym także w Brytanii. Podczas wojen toczonych z Partami w III w. po Chr. ich znaczenie wzrosło, zarówno z uwagi na konieczność zwalczania konnicy wroga, jak i potrzeby utworzenia mobilnej rezerwy strategicznej. Ta pierwsza część zaplanowanego na dwa tomy opracowania poświęco...

Niniejsze dzieło, które wyda się niejednemu czytelnikowi trudnym, jest bardzo długie, ale za to jest kompletne Na początku traktuje tylko o Europie i części dawnej Azji, przy czym pomija, nawet w Europie, pewne kraje, co do których autor czuje się słabo zorientowany. Następne zostawia na boku tak istotną część tematu, jak wojna oblężnicza, odgrywająca tak dużą rolę w wiekach, które poddajemy przeglądowi. Autor uznał bowiem, że ta część sztuki wojennej powinna stać się przedmiotem jednego albo więcej dzieł specjalistycznych, wymagających kombinacji wiedzy z zakresu działań oblężniczych oraz archeologii, co akurat wykracza poza jego kompetencje i siły. Pośród innych luk zasygnalizujmy jeszcze te, które dotyczą aprowizacji i wyżywienia wojsk. Są to...

Kawaleria była uznawana za elitarny rodzaj sił zbrojnych Cesarstwa Wschodniorzymskiego w okresie średniobizantyjskim. W tych dramatycznych czasach krucjat i kampanii wojennych w całej wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, bizantyjska konnica potrafiła prowadzić szybkie działania rozpoznawcze, nękać wroga, ostrzeliwać go skoncentrowanym gradem strzał i dokonywać druzgoczących uderzeń z użyciem włóczni na nieprzyjacielskie szyki. Jeźdźcy ci służyli w najnowocześniejszych i najdoskonalszych oddziałach swych czasów, jednakże wciąż są słabo znani. Niniejsza, nowa praca, zawierająca niepublikowane do tej pory ilustracje z manuskryptów i wykorzystująca zarówno oryginalne greckie materiały źródłowe, jak i badania współczesnych naukowców, barwnie o...

Niniejsza historia armii Habsburgów doby wojny trzydziestoletniej poświęcona jest zbadaniu roli piechoty i artylerii w ostatniej wielkiej wojnie religijnej Europy. Kiedy między władcami i państwami nastąpił rozłam wzdłuż linii podziału religijnego, kontynent został rozdarty serią długich i krwawych kampanii, które zakończyły się mającym dalekosiężne skutki pokojem westfalskim. W czasie tego społecznego i religijnego wstrząsu siły zbrojne państw europejskich także przeszły ogromne zmiany, gdyż wojska zaciężne ustąpiły armiom narodowym. To fascynujące spojrzenie na armię cesarską przedstawia zarys piechoty i artylerii najważniejszych dowódców katolickich ich organizację, uzbrojenie, musztrę, taktykę i barwne mundury.

Lew Północy, król Gustaw Adolf ze Szwecji, był jednym z głównych graczy w wojnie trzydziestoletniej 1618-1648. W 1630 roku Gustaw – ostatni obrońca protestantów – zmiażdżył katolików pod Breitenfeld w zwycięstwie powszechnie uważanym za spełnienie proroctwa przepowiadającego pokonanie orła (godło cesarza niemieckiego) przez złotego lwa. Choć poległ w bitwie pod Ltzen zaledwie dwa lata później, zyskał sławę dzięki wprowadzonym przez siebie technicznym i taktycznym innowacjom. Obecna książka, pierwsza z dwóch części, bada sprzęt, mundury i organizację piechoty, która tworzyła armię Gustawa.

Jedna z najważniejszych prac dotycząca historii wojskowości. Hans Delbrck, urodzony 11 listopada 1848 w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego prawdziwie współczesnego historyka wojskowości. Studiował począwszy od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. W międzyczasie walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej z 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882 do 1885 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, zaś od 1884 do 1890 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym intensywnie spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem his...

Renoma starożytnej rzymskiej machiny wojennej jest nierozerwalnie związana z jej najbardziej znaną klasą oficerów centurionami. Ich wygląd ewoluował na przestrzeni wieków, ale odwaga i przywództwo okazywane podczas bitwy zawsze były podstawowymi wymogami, które im stawiano. Jeśli któryś z nich miał szczęście i był dostatecznie ambitny, mógł awansować na kolejne stopnie w obrębie legionu osiągając prawdziwe wpływy i bogactwo, a przez to uzyskać wyższe stanowiska wojskowe i cywilne oraz wraz z rodziną wejść do wyższej klasy społecznej. Opierając się na szerokich badaniach źródłowych i archeologicznych, druga część poświęcona dziejom centurionów śledzi ścieżki ich karier i przedstawia ekwipunek, którym się posługiwali od czasów Augusta po upad...

Popularne wyobrażenie żywione na temat rzymskiego legionu jest związane z tą najbardziej znaną rangą oficerską centurionatem, wyróżniającym się pod względem wizualnym poprzecznym grzebieniem na hełmie, zdobionymi nagolennikami chroniącymi nogi i rózgą z winnych pędów trzymaną w dłoni. To właśnie centurionowie szkolili i dyscyplinowali legionistów, brutalnie lecz skutecznie, zaś ich przymioty wojskowe i odwaga uformowały rdzeń rzymskiej machiny wojennej. Napisana na podstawie licznych źródeł archeologicznych i literackich, książka ta zawiera rozważania na temat ich obowiązków, karier i wyglądu w czasach poprzedzających rządy Augusta.

W okresie przypadającym na lata pomiędzy rządami Augusta i Septymiusza Sewera wschodnie prowincje Cesarstwa Rzymskiego często były angażowane w brutalne walki, szczególnie podczas podboju Dacji przez Trajana, tłumienia Wielkiego Powstania w Judei i sporadycznych starć toczonych z wielkim rywalem Rzymu ? Partią. W tych wojnach żołnierze rzymscy musieli walczyć w różnych warunkach klimatycznych i na różnych terenach, od pustyń Bliskiego Wschodu po wyspy wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego. Korzystając z kolorowych rekonstrukcji, autor książki analizuje różnorodność wyposażenia i umundurowania występującego zarówno w różnych jednostkach wojskowych, jak i w armiach stacjonujących w różnych regionach Imperium. Korzystając ze znalezisk pochodzących z na...

Legiony, które wywalczyły, a potem broniły cesarstwa rzymskiego były uzależnione od siły floty i waleczności marynarzy oraz zaokrętowanych żołnierzy. Ta fascynująca historia, obejmująca pod względem chronologicznym rzymską marynarkę od bitwy stoczonej pod Akcjum po upadek cesarstwa zachodniego, zawiera informacje na temat okrętów, uzbrojenia, odzieży, a także organizacji żeglarzy i żołnierzy piechoty morskiej. Do jej stworzenia wykorzystano mozaiki, rzeźby i znaleziska archeologiczne, zaś kolorowe plansze oferują szczegółowe rekonstrukcje postaci odbywających służbę w rzymskiej marynarce, od głównodowodzących i oficerów, po marynarzy i piechotę morską.

Pomiędzy powstaniem republiki a ustanowieniem cesarstwa rzymska flota z mało znaczącej siły zajmującej się zabezpieczaniem wybrzeża przekształciła się w największą i najbardziej rozwiniętą flotę świata. Rozpoczynając od skopiowania dużych, skomplikowanych okrętów Kartaginy - ówczesnej potęgi morskiej, Rzym wkrótce prześcignął swojego przeciwnika w dziedzinie innowacji takich jak "kruk", niszcząc na zawsze nie tylko kartagińską flotę, ale i całe państwo. Następnie zajął się eliminacją piratów z rejonu Morza Śródziemnego i zniszczeniem celtyckich żeglarzy z Galii. Rzymska flota została również uwikłana w wojny domowe, które osiągnęły szczytowy punkt w postaci morskiego zwycięstwa odniesionego nad Kleopatrą pod Akcjum. Jest to zadziwiająca o...

W szczytowym okresie istnienia cesarstwa rzymskiego jego żołnierze stacjonujący w zachodnich prowincjach posiadali wyposażenie wykazujące duże zróżnicowanie regionalne. Polemizując z tradycyjną wizją legionistów i żołnierzy sił pomocniczych dysponujących ściśle przypisanym im ekwipunkiem, dr Raffaele D'Amato przedstawił znaczące różnice odnoszące się do stosowanego przez nich uzbrojenia i wyposażenia innego typu, prezentując przy tym mniej zasadnicze rozróżnienie na legiony i auxilia. Książka ta stanowi przegląd dotychczas zgromadzonego materiału dotyczącego uzbrojenia i strojów stosowanych przez oddziały stacjonujące w zachodniej części cesarstwa podczas "złotej ery" rzymskiego panowania, zawierając fotografie, rysunki i kolorowe rekonstrukcje znale...

Od czasów Marka Antoniusza (I w. przed Chr.) rzymscy wodzowie zaczęli wykorzystywać orientalną opancerzoną konnicę do służby w armii obok legionów. Oddziały te, zarówno pochodzące z północnych stepów, jak i perskiego pogranicza, kontynuowały starożytną tradycję używania ciężkiej zbroi i długich włóczni walcząc w zwartej formacji, aby uzyskać maksymalny efekt siły uderzeniowej. Różniły się od konwencjonalnej rzymskiej lekkiej kawalerii i służyły na terenie całego Imperium, w tym także w Brytanii. Podczas wojen toczonych z Partami w III w. po Chr. ich znaczenie wzrosło, zarówno z uwagi na konieczność zwalczania konnicy wroga, jak i potrzeby utworzenia mobilnej rezerwy strategicznej. Ta pierwsza część zaplanowanego na dwa tomy opracowania poświęco...