Igrzyska śmierci. Tom 3. Kosogłos

„Kosogłos” jest ostatnim tomem cyklu Igrzyska Śmierci, Suzanne Collins pokazała, że potrafi wykrzesać z czytelnika różne, ale jakże silne emocje. Tym razem zdecydowała się na wskrzeszenie rewolucji, buntu i ukazania walki, jaką muszą wytoczyć ludzie, aby mogli żyć godnie, ale także spokojnie. Ta walka jest o lepszą przyszłość nie tyle dla samych siebie, ale także dla swoich dzieci, które zasługują na coś znacznie więcej niż Głodowe Igrzyska. Czas powstać i się zbuntować, podążyć za swoim Kosogłosem.
Wbrew wszystkiemu i być może domysłom, Katniss została uratowana. Jako symbol rewolucji miała o wiele więcej przyjaciół niż wrogów, nawet, jeśli nie była tego świadoma. Trafiła do Trzynastego Dystryktu, tak, tego samego, który miał przestać istnieć, a jednak zdołał przetrwać, a przynajmniej cześć z tych ludzi. Jest wymęczona zarówno psychicznie, jak i fizycznie, próbuje sobie wszystko poukładać i pociechą jest obecność matki i siostry. Martwi się o Peete, który wciąż pozostaje w mackach Kapitolu stając marionetką. Przed bohaterką wiele trudnych decyzji do podjęcia, dylematów moralnych, z którymi sama się mierzy. Każdy z rebeliantów ma swoje motywy, pobudki działań, tylko czy wszystkie są słuszne, nawet, jeśli pragną tego samego? Czy to nie, aby pozory? Przed Kosogłosem trudny czas, a akceptując swoje przeznaczenie i stając się twarzą i głosem rebelii, nie może zapomnieć o uwięzionym w Kapitolu ukochanym.
„Kosogłos” ukazuje koniec walki i trudy, z jakimi musiała się zmierzyć główna bohaterka chcąc jedynie lepszego życia dla wszystkich. Wiedziała doskonale, że nie każdy się nadaje na lidera, a ponowne przelewanie krwi i wpadanie w obłęd, w samosądy nie przyniesie niczego dobrego. Była ogniem, iskrą, która obudziła w ludziach nadzieję i dała odwagę do walki z niesprawiedliwością. Książka ta ma zdecydowanie inny klimat niż dwie poprzednie części, jest bardzo poruszająca. Suzanne Collins stworzyła bardzo dobre zakończenie serii o dziewczynie, która zmieniła przyszłość, dziewczynie w ogniu. Da się dostrzec, że ta książka jest bardziej dojrzała, cała seria jest niezwykła, sprawia, że czytelnik zadaje sobie wiele pytań i poszukuje odpowiedzi, usprawiedliwień na okrucieństwo, ból, szukanie zatartych granic. Cieszę się, że miałam możliwość wyruszenia w podróż do Pannem i być świadkiem tych wydarzeń.

W "Kosogłosie" najbardziej uderzyło mnie to, że autorka nie boi się wprost ukazywać okrucieństw, jakich dopuszczają się obie strony konfliktu. Lektura jest momentami bardzo bolesna, jednak mimo wszystko warto przeczytać tę książkę, chociażby ze względu na ponadczasowe przesłanie. Początek jest bardzo szlachetny, doświadczeni przez los ludzie jawnie mówią o okrucieństwie władz, stojąc na popiołach miejsca zwanego 12 Dystryktem. Oczywiste jest, że nie wolno im się poddać. Muszą pokonać prezydenta Snowa, a później stworzą republikę, taką, jak za dawnych czasów. Dopiero wtedy wszyscy będą żyli w dostatku i szczęściu. Nieufna Katniss jednak długo wzbrania się, zanim w końcu zgadza się zostać twarzą rebelii, pod kilkoma warunkami. Między innymi żąda wyłącznego prawa do zabicia prezydenta Snowa. Choć jest wykończona psychicznie po pojmaniu Peety, a także nie dowierza dowódczyni buntu, występuje w serii filmów pokazujących okrucieństwo władz.

Kiedy kończyłam czytać "igrzyska śmierci" od razu sięgnęłam po następna część, po jej przeczytaniu zabrałam się do kolejnej części jednak kiedy skończyłam "Kosogłosa" nie czekała na mnie kolejna część i właśnie to mnie zabolało.

Na okładce "Kosogłosa" przeczytałam słowa opinii "...ostatnie część okazała się najlepsza..." . Do ostatniego momentu głęboko w to wierzyłam. Dlatego książka mnie zawiodła. Nie było napisane nic o Gale'u i Katniss. Nie wiadomo czy dalej się przyjaźnią. Jestem zwolenniczką szczęśliwych zakończeń jednak się nie doczekałam. Nie możemy jednak winić za to autorki ponieważ stworzony przez nią świat, bohaterzy, relacje między nimi... biją na głowę kiepskie zakończenie.

Było wiele wspaniałych momentów ale jednak były takie które szczególnie mną wstrząsnęły. Peeta który ogłasza ciążę... nie mogłam w to uwierzyć, przeczytałam to jeszcze parę razy zanim odkryłam prawdę i choć ciąża była tylko wymyślona i tak mną wstrząsnęła. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Szczerze kibicowałam Galeowi i taka ciąża mogłaby na zawsze skreślić go z listy. ;) Drugi moment był wtedy jak Peeta wrócił z Kapitolu. Oczekiwałam czułego przywitania a dostałam Peete pragnącego śmierci Katniss. Nie spodziewałam się tego. Było mi bardzo smutno i bałam się przekręcić następną kartę. Nie wiedziałam czego się spodziewać.

Przeczytałam tę książkę parę godzin temu jednak dalej nie mogę się oderwać od świata Panem. Jestem pewna że jeszcze nie raz sięgnę po tę trylogie i jestem pewna że na nowo wciągnie mnie w życie "... Katniss dziewczyny, która igra z ogniem..."