Polskie armie 1569-1696. Tom 1

Siedemnastowieczna Rzeczpospolita Obojga Narodów była prawie tak różnorodna, jak dzisiejsze Stany Zjednoczone Ameryki. Obok Słowian na jej terytorium żyli Litwini i inni Bałtowie, Niemcy, Tatarzy, kupcy ormiańscy, żydowscy handlarze, a nawet dość pokaźna populacja Szkotów. Ta różnorodność kultur miała znaczący wpływ na armię Rzeczypospolitej. Obok przeważnie polskich i litewskich husarzy służyli w niej liczni cudzoziemcy zarówno z kraju, jak i zagranicy: Tatarzy i Kozacy, Wołosi, Siedmiogrodzianie, Mołdawianie, Węgrzy, Serbowie i Albańczycy, a z Zachodu Francuzi, Włosi, Holendrzy, Walonowie, Szwedzi i Szkoci. Kontynuacja pozycji Men-at-Arms 184 autorstwa Richarda Brzezinskiego uzupełnia jego fascynujący przegląd armii Rzeczypospolitej z lat 1569-1696.

Niniejsza praca opisuje organizację i przedstawia wyposażenie wojsk, które wpływały na wyjątkowo zróżnicowaną i barwną historię średniowiecznej Polski, śledząc je od narodzin państwowości w X wieku, poprzez tzw. krucjaty północne, wojny z zakonem krzyżackim, aż po ekspansję terytorialną za panowania Jagiellonów i pierwsze starcia z Turkami Osmańskimi. Treść jest bogato ilustrowana inskrypcjami komemoratywnymi, wczesnymi malowidłami, zdjęciami i rysunkami zachowanych zabytków, na podstawie których Gerry Embleton przygotował plansze odtwarzające wygląd żołnierzy.

Polski husarz, to z pewnością jedna z najbardziej widowiskowych postaci w dziejach jazdy. Dla Polaków jest też czymś więcej symbolem uzasadnionej dumy z sukcesów militarnych i zaprzeszłej epoki, gdy Rzeczpospolita Obojga Narodów była (geograficznie) największym państwem w Europie, rozciągającym się od Bałtyku niemal po Morze Czarne. Husaria stała się legendą, lecz podobnie jak w przypadku wielu narodowych tradycji (np. szkockie tartany klanowe), sporo aspektów jej historii zostało w XIX wieku znacznie podkoloryzowanych. Oczywistym przykładem są husarskie skrzydła. Współcześni ilustratorzy zwyczajowo przedstawiają husarzy noszących parę ogromnych skrzydeł zaginających się nad głową. Tymczasem, tego typu skrzydła niemal nie występują w ikonografii z epo...

Tragiczna epopeja narodu polskiego i litewskiego rozpoczęła się wraz z przegranymi wojnami z końca XVIII wieku. W czasie panowania królów z dynastii saskiej, Rosja i Prusy ciągle mieszkały się w sprawy wewnętrzne Rzeczpospolitej. W 1768 roku wybuchła w niej wojna domowa między prorosyjskim królem a szlachecką konfederacją barską, której członkowie walczyli z równouprawnieniem innowierców i wpływami Rosji. Ich porażka doprowadziła do I rozbioru w 1772 roku. Po tym wydarzeniu podjęto próby reform wojskowych, ale niedostatecznie wzmocniona armia nie była w stanie stawić czoła kolejnej rosyjskiej inwazji z 1792 roku. Po kolejnym rozbiorze, polski i amerykański bohater narodowy próbował walki z Prusami i Rosją, wzniecając insurekcję ogólnonarodową w kwietniu...

Ponieważ w XVIII w. dokonano rozbioru państwa polskiego, a ono samo przestało istnieć, setki tysięcy polskich żołnierzy zostało powołanych lub wstąpiło do służby w odrębnych jednostkach w armiach licznych innych państw głównie Imperium Rosyjskiego i Austro-Węgier, ale również Cesarstwa Niemieckiego i Republiki Francuskiej.Wszystkie te siły otrzymały umundurowanie i wyposażenie armii, w skład których weszły choć często zawierały one wyraźnie polskie elementy. Upadek carskiej Rosji w 1917 r. oraz państw centralnych w 1918 r. pozwolił tym zróżnicowanym oddziałom połączyć się w utworzonym na nowo Wojsku Polskim pod rządami odrodzonej II Rzeczpospolitej w listopadzie 1918 r. Ta publikacja, opatrzona barwnymi ilustracjami ich wyjątkowych i kolorowych mund...

Zwycięstwa spod Jeny i Frydlandu miały miejsce w tak nieodległym czasie zarówno przed jak i po ponurych, ale i chwalebnych walkach spod Pułtuska oraz Gołymina, że zupełnie przyćmiły je swoją sławą. Naturalną koleją rzeczy francuscy pisarze zainteresowani tematyką militarną wolą zajmować się tymi zwycięstwami, które przyniosły najbardziej znaczące rezultaty i które okryły armię francuską największą chwałą. Wspomniane operacje mające miejsce w Polsce pod koniec grudnia 1806 są ze względu na ich nieco mniejsze znaczenie mało znane czytelnikom francuskim. Niemniej jednak stanowią one przedmiot licznych badań ukazujących nam energicznie walczącą z nieprzyjaznym ukształtowaniem terenu Wielką Armię, której koniec końców udaje się odrzucić daleko o...

Colin Imber opisuje dzieje Imperium Osmańskiego od jego początków w XIV wieku, przez czasy największej świetności za rządów Sulejmana Wspaniałego, gdy imperium stało się światową potęgą, po kryzys w XVII stuleciu. Skupiając się między innymi na rozwoju instytucji, poprzez które sułtan zarządzał imperium, autor przedstawia najważniejsze wydarzenia i bada strukturę oraz politykę dynastii osmańskiej. Czerpiąc z wielu źródeł, Imber zapewnia nową perspektywę w spojrzeniu na jedno z największych imperiów w dziejach świata. Dzieje Imperium Osmańskiego są ważne i - jak pokazały niedawne wydarzenia na Bałkanach - czasami nawet konieczne do zrozumienia współczesnych problemów. [...] trudno jednak zyskać dostęp do tego obszaru wiedzy. Z jednej strony wi�...

Sława Gustawa Adolfa w dużej mierze oparta jest na jego kawalerii. O nim samym mówi się, że przełamał stagnację w europejskiej sztuce wojennej w zakresie użycia jazdy, przywracając jej mobilność i wigor. Jednak tak jak w przypadku dużej części mitologii Gustawa, prawda może być zupełnie inna. Richard Brzezinski poszukuje faktów ukrytych za mitami, próbując ustalić rzeczywistą historię kawalerii króla. Jej organizacja, broń, uzbrojenie ochronne, taktyka i umundurowanie stanowią przedmiot zawartej w tekście analizy, którą uzupełniają liczne ilustracje, w tym osiem doskonałych, pełnostronicowych, kolorowych plansz autorstwa Richarda Hooka.

Lew Północy, król Gustaw Adolf ze Szwecji, był jednym z głównych graczy w wojnie trzydziestoletniej 1618-1648. W 1630 roku Gustaw – ostatni obrońca protestantów – zmiażdżył katolików pod Breitenfeld w zwycięstwie powszechnie uważanym za spełnienie proroctwa przepowiadającego pokonanie orła (godło cesarza niemieckiego) przez złotego lwa. Choć poległ w bitwie pod Ltzen zaledwie dwa lata później, zyskał sławę dzięki wprowadzonym przez siebie technicznym i taktycznym innowacjom. Obecna książka, pierwsza z dwóch części, bada sprzęt, mundury i organizację piechoty, która tworzyła armię Gustawa.

Siedemnastowieczna Rzeczpospolita Obojga Narodów była prawie tak różnorodna, jak dzisiejsze Stany Zjednoczone Ameryki. Obok Słowian na jej terytorium żyli Litwini i inni Bałtowie, Niemcy, Tatarzy, kupcy ormiańscy, żydowscy handlarze, a nawet dość pokaźna populacja Szkotów. Ta różnorodność kultur miała znaczący wpływ na armię Rzeczypospolitej. Obok przeważnie polskich i litewskich husarzy służyli w niej liczni cudzoziemcy zarówno z kraju, jak i zagranicy: Tatarzy i Kozacy, Wołosi, Siedmiogrodzianie, Mołdawianie, Węgrzy, Serbowie i Albańczycy, a z Zachodu Francuzi, Włosi, Holendrzy, Walonowie, Szwedzi i Szkoci. Kontynuacja pozycji Men-at-Arms 184 autorstwa Richarda Brzezinskiego uzupełnia jego fascynujący przegląd armii Rzeczypospolitej z lat 1569-1696.

Polski husarz, to z pewnością jedna z najbardziej widowiskowych postaci w dziejach jazdy. Dla Polaków jest też czymś więcej symbolem uzasadnionej dumy z sukcesów militarnych i zaprzeszłej epoki, gdy Rzeczpospolita Obojga Narodów była (geograficznie) największym państwem w Europie, rozciągającym się od Bałtyku niemal po Morze Czarne. Husaria stała się legendą, lecz podobnie jak w przypadku wielu narodowych tradycji (np. szkockie tartany klanowe), sporo aspektów jej historii zostało w XIX wieku znacznie podkoloryzowanych. Oczywistym przykładem są husarskie skrzydła. Współcześni ilustratorzy zwyczajowo przedstawiają husarzy noszących parę ogromnych skrzydeł zaginających się nad głową. Tymczasem, tego typu skrzydła niemal nie występują w ikonografii z epo...