Prawo w naukach społecznych

Do Polski nowe zainteresowanie Durkheimem dopiero dociera. Masowa publiczność socjologiczna jest na ten prąd mało przygotowana, dlatego że Durkheim jest w Polsce socjologiem w istocie mało znanym. Monografia Stevena Lukesa jest uważana za najlepszą książkę o Durkheimie, za dzieło podstawowe, referencyjne. Na Lukesa powołują się wszyscy, którzy o nim piszą. Książka zawiera gruntowną analizę socjologii Durkheima, powiązaną z jego biografią, ale co ważniejsze - z szerszym kontekstem intelektualnym, kulturowym i społecznym. Na podkreślenie, co jest istotne w tego typu wydawnictwach, zasługuje fakt, że książka napisana jest niezwykle jasno: językiem, który rzadko dziś spotka się w pracach z dziedziny teorii socjologicznych.

Bruno Latour Zamieszkać na Ziemi. Wywiady z Nicolasem Truongiem we współpracy z Rose Vidal. Przełożyła Katarzyna Marczewska Żyjemy na warstwie patyny, na pokrywającej glob ziemski cienkiej skórce grubości kilku kilometrów, nazywanej przez niektórych naukowców strefą krytyczną. Zamiast żyć w oderwaniu od Ziemi, powinniśmy teraz wylądować na tej pokrywie, by utrzymać warunki zamieszkiwalności. Bruno Latour nazywa ową pokrywę Gają, w nawiązaniu do hipotezy naukowej Lovelocka, a także do starożytnego mitu, mówiącego o bogini matce, od której pochodzą wszystkie bóstwa. Podczas serii wywiadów przeprowadzonych w paryskim mieszkaniu Bruno Latoura w jego słowach była prostota, radość i moc, jakie zdarzają się jedynie w chwilach, kiedy człowiek je...

Przedstawiamy powieść jednego z najważniejszych francuskich twórców eksperymentalnych, która ukazała się w osiemdziesiątą rocznicę pierwszego wydania To książka o nieprzychylnym czasie I wojny i o człowieku, który próbuje istnieć mimo nieszczęść, śmierci oraz własnej pogardy wobec rzeczywistości. Queneau – literacki rewolucjonista, współtwórca grupy OuLiPo i jeden z ojców postmodernizmu – prowadzi czytelników przez wojenną zawieruchę z dala od patosu, za to z wielkim ładunkiem absurdu, dowcipu oraz intertekstualnych aluzji. Lekturę ubogaca znakomity przekład Hanny Igalson-Tygielskiej.

"Konik Polny" Bernarda Suitsa (1925–2007) to ewenement literatury filozoficznej na światową skalę. Urodzony w Detroit Suits spędził życie w niewielkiej odległości od rodzinnego miasta: najpierw na uniwersytecie w Chicago, a od 1966 roku na nowo utworzonym uniwersytecie w kanadyjskim Waterloo koło Toronto, gdzie pozostał do emerytury w 1994 roku. Specjalizował się w teorii gier, próbował sił w poezji i prozie, ale jego twórczość daje się streścić równie krótko: był autorem tej jednej książki (1978). Za to książki niepowtarzalnej pod względem dialogowej formy literackiej, a także pod względem wnikliwości rozważań, których zasadniczym tematem jest gra. Tytułowy konik polny jest jej ilustracją – ona zaś w myśl oryginalnej definicji Suitsa polega na �...

Program liberalizmu, gdyby go streścić w jednym słowie, brzmiałby: własność. Państwo musi tak być ukonstytuowane, żeby zakres jego praw zostawiał jednostce pewną wolność działania, w ramach której mogłaby się ona swobodnie poruszać. Obywatel nie może być tak ograniczony w swych działaniach, żeby - jeśli myśli inaczej niż ci, którzy sprawują władzę - jego jedynym wyborem było albo zginąć, albo zniszczyć machinę państwa. Fragment rozdziału Podstawy polityki liberalnej

Osobliwe historie psiaków z Doliny Futrzaków to kolejna, trzecia część przygód nadzwyczajnych psów i ich leśnych przyjaciół. Zwierzaki znów muszą stawić czoła nowym trudnościom i wyzwaniom. Zaczytajcie się, zasłuchajcie, puśćcie wodze wyobraźni, a przy tym sprawdźcie czy bohaterom uda się pokonać rozczarowanie sytuacjami, które ich spotykają. Czy wbrew przeciwnościom losu spełnią swoje szczenięce marzenia? Czy zwalczą nieśmiałość, lęk przed zmianami i brak odwagi? Przy okazji odkryjcie z nimi tajemnicę borsuka, rozwiążcie zagadkę zniknięcia krokusów, złapcie nikczemnych leśnych przestępców na gorącym uczynku i uratujcie niejedno (i nie tylko psie) życie.

Współczesność skłania nas do refleksji nad definicją biedy. Może być ona rozumiana jako brak lub niewystarczająca ilość środków pozwalających zaspokoić najpilniejsze potrzeby. To określenie zmusza do postawienia epistemologicznego pytania o metody definiowania biedy, wywołuje także kwestie etyczne, dotyczące związku między nierównością a niesprawiedliwością, co z kolei prowadzi do problemu usprawiedliwiania faktu istnienia ludzi biednych. Być może jednak nie da się uniknąć niesprawiedliwości poruszających naszą wrażliwość: nic nie wskazuje na to, że system ekonomiczny miałby być podporządkowany systemowi moralnemu. Mechanizmy i motywacje określające dobrobyt powinny więc być rozważane niezależnie od starań o zaprowadzenie sprawiedliwości.

Max Weber (1864-1920) jest nie tylko jednym z najwybitniejszych przedstawicieli nauk społecznych w Niemczech, należy również do grona czołowych myślicieli XX wieku na świecie. Dyskusja z hipotezami, pojęciami, metodami i wynikami badań Maxa Webera do dziś jest jednym z najważniejszych wspólnych mianowników określających naukową tożsamość międzynarodowej socjologii.Podręcznik zawiera biografię Webera oraz historię jego dzieła.

„Książka Katarzyny Wądolny-Tatar poświęcona szeroko pojętym motywom dzieciństwa w literaturze to ważny głos w badaniach polskiej prozy dla dzieci, analiza różnych sposobów ukazywania historii, literatury jako medium pamięci i postpamięci, sposobów przedstawiania najbardziej palących problemów współczesności i powinowactwa między literaturą bezprzymiotnikową a dziecięcymi lekturami.” – z recenzji dr hab. Agnieszki Kwiatkowskiej, prof. UAM (Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu)