Movie

Drobna twarz, mlecznobiała szyja, kasztanowy warkocz... Jej skóra pachnie miodem i pomarańczami, kiedy on szepcze jej do ucha: „Nie mogę dać ci, Basiu, nic oprócz siebie”. Po czterech dniach od pierwszego spotkania są już zaręczeni. Ale choć Krzysztof kocha Basię, jak tylko poeta kochać potrafi, połowa jego serca jest na zawsze zajęta. Zmysłowa, rozpisana na trzy głosy opowieść o Krzysztofie Kamilu Baczyńskim, jakiego dotąd nie znaliśmy. Co czuła Barbara zamknięta w trzydziestometrowym mieszkaniu z zaborczą matką Baczyńskiego? Jaką tajemnicę skrywała ta zapomniana przez potomnych kobieta? Co łączyło młodego poetę z Jarosławem Iwaszkiewiczem i Jerzym Andrzejewskim? I czy ten genialny chłopak naprawdę musiał zginąć w powstaniu warszawskim? Katarzyn...

„Dla naiwnych marzycieli” to album, który ukazał się w 2016 roku, po kilkuletniej przerwie. Płyta była zapowiadana jako podsumowanie pewnego okresu w twórczości Ani Dąbrowskiej, a zarazem początek czegoś zupełnie nowego. W 2015 roku Ania rozpoczęła pracę ze swoim zespołem, szykując nowy materiał. Powstawał on przez pół roku, w czterech różnych warszawskich studiach, z udziałem kilkunastu muzyków. Brzmienie „Dla naiwnych marzycieli” to zasługa Aleksandra Kowalskiego, lepiej znanego jako Czarny HIFI. Producenta, który choć kojarzony jest przede wszystkim z hip-hopem (z grup HiFi Banda i Monopol, a także ze współpracy m.in. z Eldo, Pezetem, Mor W.A., Sokołem i Marysią Starostą), ale również doskonale odnajduje się w świecie kojących zwrotek i chwy...

"Bawię Się świetnie" ukazuje się także w limitowanej dwupłytowej edycji, na którą składa się 10 dodatkowych piosenek. Ania śpiewa na niej między innymi z: Anią Rusowicz, Piotrkiem Niesłuchowskim i Samborem Czarnotą. Poza tym na Limitowanej Edycji znajdują się dwa zaskakujące covery i alternatywna wersja przeboju "Bawię Się świetnie". "Bawię Się świetnie" jest bezsprzecznie najlepszą z dotychczasowych płyt Ani. Największym jej atutem są teksty i rasowe kompozycje. Jak sama powiedziała: "w końcu poczułam wewnętrzną potrzebę żeby się otworzyć. Wcześniej unikałam opisywania własnych problemów" Zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami Ania odchodzi na nowej płycie od charakterystycznego stylu retro, na rzecz współczesnego brzmienia.

"W spodniach, czy w sukience?", to moja trzecia płyta. Na pewno jest najbardziej zróżnicowana z dotychczasowych. Przed rozpoczęciem nagrań czułam wewnętrznie, że jestem już dość blisko określenia własnego stylu i estetyki. Napisałam ponad trzydzieści piosenek na tę płytę. Były one bardzo różnorodne. W trakcie nagrań okazało się, że pociąga mnie wiele odcieni retro-stylu. Z jednej strony chciałam by płyta była ascetycznie akustyczna jak stare piosenki Neila Younga, z drugiej chciałam spróbować swoich sił w estetyce bardziej transowej, czy nawet tanecznej w stylu Donny Summer, czy Temptations. Po środku została jeszcze ogromna fascynacja starą muzyką filmową typu: Francis Lani, Lalo Schifrin, czy Ennio Morricone. Postanowiłam, że w związku z tym ta...