Fake. I że ci nigdy nie odpuszczę...

Motyw hate to love jest jak jeans - wszyscy go kochamy i nigdy się nam nie znudzi, bo można go ograć na milion sposobów. Nic więc dziwnego, że pomysł romansów bazujących na haśle kto się czubi, ten się lubi, jest wciąż żywy w pop kulturze. Przyznam się szczerze, że go uwielbiam i jeśli tylko znajdę jakąś książkę w tym temacie, to od razu po nią sięgam. Przez to niestety ciężko jest mnie zaskoczyć czymś nowym i sprawić, bym tak na serio wciągnęła się w historię. „Fake. I że ci nigdy nie odpuszczę” to się udało.

Zanim „Fake” pojawił się w papierze, czytałam parę jego rozdziałów opublikowanych w internecie. Już wtedy książka mnie zaintrygowała i spowodowała, że zapragnęłam sięgnąć po jej finalną wersję. Do tego zakochałam się w stylu Mańki Smolarczyk. Pisane przez nią historie wciągają tak, że nie da się ich po prostu odłożyć na później. Nic więc dziwnego, że „Fake” pochłonęłam w jeden dzień. Sam cudowny styl to jednak nie wszystko, ta powieść ma też do zaoferowanie dobrze skonstruowany motyw od nienawiści do miłości. Na początku Emma i Alex nieustannie sobie dogryzają, inaczej nie potrafią ze sobą rozmawiać. Przez pewną niefortunną kolację zawierają jednak pewną umowę. Od teraz mają udawać, że są razem. I tak zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu i poznawać się nawzajem. Ich relacja ewoluuje powoli, z rozdziału na rozdział. Frustrowało mnie to, że obydwoje co trochę zbliżali się do siebie tylko po to, by zaraz jedno z nich znowu to popsuło. Niemniej jednak jest to przykład tego, jak dobrze została skonstruowana ich relacja. W „Fake” nie ma błyskawicznej miłości, czyli czegoś, w co trudno uwierzyć. Tak samo jest z relacjami rodzinnymi bohaterów - nie są one w żaden sposób wyidealizowane. Rodziny Emmy i Alexa pozwalają lepiej ich poznać i zrozumieć, dlaczego postępują tak, a nie inaczej. Szczególnie tajemnice skrywane przez Alexa sprawiają, że spogląda się na niego zupełnie inaczej. Za maską nieprzyjemnego bogatego przystojniaka jakich wiele, znajduje się coś więcej, coś znacznie głębszego. Do tego jest jeszcze postać babci Mandy, która skradnie serce każdego. Jej mądrości i życiowe rady nie tylko pomagają Emmie, ale też bawią nas czytelników.

Na sam koniec dodam, że z przyjemnością sięgnę po kolejną książkę spod pióra Mańki Smolarczyk. „Fake” to obiecujący debiut i urocza opowieść z mocną, emocjonującą końcówką, która pozostawiła mnie z pewnego rodzaju niedosytem.

W okładce książki "Fake. I że ci nigdy nie odpuszczę" Mańki Smolarczyk zakochałam się od pierwszego wejrzenia.

I równocześnie pojawiła się obawa - czy treść zachwyci mnie równie mocno?

Emma Thompson to urocza młoda kobieta, która szybciej mówi i robi, niż zdąży pomyśleć.

Zakochana bez wzajemności w przystojniaku z siłowni nieoczekiwanie zostaje... dziewczyną jego brata, Alexa.

Jest tylko jeden mały szczegół: ta dwójka raczej za sobą nie przepada.

Nie żałuję, że dałam szansę tej książce.

To był miło spędzony czas.

Emma mogłaby być moją przyjaciółką. Jej poczucie humoru sprawiły, że podczas czytania uśmiech wciąż pojawiał się na mojej twarzy.

Jak to mówią: nie oceniaj książki po okładce.

Ale w tym przypadku śmiało możemy to zrobić. Nie zawiedziemy się.

Jeśli ktoś oczekuje dobrej zabawy i odskoczni od codzienności tutaj znajdzie to wszystko.

Bo przecież czytamy głównie dla przyjemności, a ta książka jestem świetnym czasoumilaczem.

Ma tylko jeden mały minus: jest zdecydowanie za krótka.

W ostatnim czasie miałam okazję przeczytać wiele perełek. I tym razem właśnie na nią trafiłam. Historia nienawidzących się do szpiku kości sąsiadów — a w zasadzie byłych sąsiadów — bardzo mi się spodobała. Dodaję, że pierwszy raz czytałam coś w tej tematyce.

Poznajemy Emmę Thompson, która jest chodzącym nieszczęściem. Wszystko, co robi, kończy się porażką. Utrata pracy, mieszkania, kolejnej pracy. Gdy dno coraz bardziej ją do siebie przyciągało, niespodziewanie wkroczył ten, w którym się potajemnie podkochiwała. Will Dashwood zaprosił kobietę na randkę, a gdy na tej cudownej kolacji pojawia się jego narzeczona Camilla, ten jest zmuszony skłamać, że Em, to dziewczyna jego brata. I to właśnie tu rozpoczyna się historia Emmy i Alexandra.

Alex według Emmy to kolejny bufon, który był bogatym snobem bez uczuć. Spróchniałą, zeżarta przez korniki, obitą metalowymi kolcami kłodą bez serca. Jednakże Emma przekonała się, że pochopnie oceniała mężczyznę, który na każdym kroku przypominał jej ich bojową relację, która niebezpiecznie zaczęła się zmieniać.

Fabuła tej książki okazała się bardzo dobrym pomysłem. Sądziłam, że akcja będzie miała szybkie tempo i miłość wyskoczy tu już po kilku rozdziałach, ale nie. Ba! Uwierzcie mi, trzeba długo poczekać na tę chwilę, ale jest naprawdę warto. W sumie nawet tego nie odczułam, bo książka pomimo, iż ma prawie trzysta stron nie dała tego odczuć. Sam styl pisarski autorki jest tak świetny, że nie mogłam przestać czytać. Robiłam przerwy, ale gdzieś słyszałam ten głos: Książka czeka! Wracając do wątku miłosnego. Ten zaczynał się powoli, a gdy do niego doszło, nie był przesadzony. Wręcz spokojny i przyjemny. W tej historii nie znajdziemy ciągłego obściskiwania się, ale za to wiele docinek i relacji osób, które musiały nauczyć się tego, czym jest szczerość.

Książka pod swoją okładką kryje spiralę kłamstw, miłość, przyjaźń, nienawiść, rodzinne relacje, które jak się okazuje, nie zawsze są cudowne. I przede wszystkim kryje w sobie wiele odpowiedzi, a między innymi, dlaczego Alexander Dashwood posunął się do tak olbrzymiego kłamstwa przed własnymi rodzicami.

Kolejna książka, która skradła moje serducho. Polecam!