Haiku

Haiku w lirycznym przekładzie i interpretacji Beaty Szymańskiej, znanej i cenionej krakowskiej poetki oraz profesor filozofii związanej z Uniwersytetem Jagiellońskim, to autorski wybór wierszy klasycznych japońskich twórców. Są to: Matsuo Basho (1644–1694), Yosa Buson (1716–1784), Kobayashi Issa (1763–1828) oraz nieco późniejszy poeta epoki Meiji, przez wielu zaliczany do wielkich mistrzów haiku: Masaoka Shiki (1867–1902).

Życie w cztery tygodnie, trzecia wydana w Polsce książka Lajosa Grendela, przenosi czytelnika na południe Słowacji, czyli na prowincję, której autor nie kojarzy jednak z geografią, a ze stanem ducha, charakterystycznym dla każdego, kto jest w drodze – nawet jeśli nie rusza się z miejsca. Główny bohater powieści, Sanyi Varga, spędza cztery tygodnie w domu zmarłej ciotki, próbując sporządzić bilans życia. Przez pryzmat jego historii Grendel pokazuje dwudziestowieczne losy węgierskiej klasy średniej, zastanawia się także, jak funkcjonuje pamięć, czy możliwe jest uczciwe opisanie przeszłości i gdzie leżą granice prawdy w literaturze. Czytelnik odnajdzie tu ciepłą ironię Bohumila Hrabala, psychologizm Miklósa Mészölya, eseistyczny ton Pavla Vilikovskiego...

Miastem Dragana Velikicia jest Pula. Dzięki niemu znalazła się na literackiej mapie naszych języków, a potem też na książkowej mapie Europy. Joyce zbudował Dublin, by potem, jak Odyseusz, wędrować po południowej Europie na próżno szukając ratunku. Andrić zbudował Trawnik, Wyszechrad i Sarajewo, w końcu zbudował też Belgrad, bo brakowało mu własnego miasta. Velikić już od trzydziestu lat, od książki do książki, wznosi dla siebie Pulę, miasto, które w rzeczywistości, z przyczyn politycznych, historycznych i rodzinnych, utracił na zawsze. Powieść jest próbą odzyskania tego, co zostało w życiu stracone. Gdyby było inaczej, gdyby nadal żył w tym mieście i gdyby dzisiaj pracował, powiedzmy, w miejskich wodociągach albo w policji, nie przyszłoby mu do...

W bogatej twórczości Claudio Magrisa istnieje nurt prozy pozornie tylko pomniejszej, krótkich opowiadań-monologów (Głosy) lub niewielkich, jednowątkowych powieści (Inne morze), w których, w mistrzowskim skrócie, pojawiają się wszystkie motywy jego książek: morze, Triest, kontynentalna ucieczka przed spontanicznością w świat sztywnych reguł, pokusa nihilizmu i wielkie tak mówione życiu. Po latach powraca on do tego nurtu w pięciu opowiadaniach zebranych w tomie Zakrzywiony czas w Krems. Ich przewodnimi tematami są Triest, czas i starość. Spieszę od razu uspokoić czytelników, że nie otrzymają przygnębiającego obrazu słabnącego ciała ani depresyjno-melancholijnej refleksji nad przemijaniem. Przeciwnie, w bohaterach-narratorach kryje się jakaś zadziwiając...

Georgi Gospodinow – jeden z najbardziej cenionych pisarzy bułgarskich po 1989 roku. Wydał zbiory wierszy: Lapidarium (1992), Czereśnia pewnego ludu (1996), Listy do Gaustina (2003), Ballady i rozpady (2007, wybór) oraz Tam, gdzie nie jesteśmy (2016). W prozie zadebiutował Powieścią naturalną (1999), wydaną jako nagroda w konkursie na najlepszy rękopis współczesnej powieści bułgarskiej. Książka doczekała się dwunastu wznowień w języku bułgarskim i została przetłumaczona na ponad dwadzieścia języków, w tym na język polski przez Martę Hożewską-Todorow (2009). Za powieść Fizyka smutku (2012, tłum. Magdalena Pytlak) otrzymał wiele bułgarskich nagród m.in. „Hristo Danow” (2012), Nagrodę Czytelników dla najlepiej sprzedającej się książki Kwiat Heli...

„Czy możliwe jest napisanie powieści, która trzymałaby się, jak marzył Flaubert, „sama z siebie, dzięki wewnętrznej sile stylu, tak, jak Ziemia trzyma się w powietrzu bez żadnej podpory?” Czy byłaby to powieść naturalna czyli taka, która nazywa to, co widzialne, samą oczywistość rzeczy? Młody pisarz, który zmaga się z rozpadem swojego małżeństwa próbuje desperackiej strategii emocjonalnego przetrwania – daje głos sytuacjom, wspomnieniom i ideom. Wszystkie one uparcie krążą wokół bolesnego tematu. Budują sieć znaczeń, skojarzeń, przywołują obrazy i nie wahają się stawiać odważnych hipotez, żeby zrozumieć i skomentować dramat bohatera. Nie ma wątpliwości, że to powieść – jesteśmy świadkami procesu, który zawładnął naszą uwagą...

„Esej monograficzny Wojciecha Kajtocha, znanego medioznawcy, historyka i teoretyka literatury, ma wiele walorów poznawczych. Porusza zasadniczo nowy temat, który wcześniej nie został zbadany, przy zastosowaniu oryginalnej metody badawczej łączącej w sobie elementy jakościowej i ilościowej analizy tekstu wystąpienia polskiej noblistki, a w istocie rzeczy – analizy dyskursu, jako że Kajtoch bierze pod uwagę także czynniki paralingwistyczne. W swoim badaniu nawiązuje do teorii tekstowego obrazu świata, której zresztą jest twórcą i która wydaje mi się niezwykle skuteczna w rozwiązaniu problemu, jakim są złożone i wieloaspektowe relacje między działalnością językową a kulturą”. Z recenzji prof. dr. hab. Aleksandra Kiklewicza

Nowa powieść jednego z najgłośniejszych pisarzy europejskich, laureata Nagrody Angelusa. Sentymentalna podróż, w której przeszłość staje się remedium na problemy teraźniejszości. Gaustyn, osobliwy i niestrudzony wynalazca, wędruje w czasie. Swoją ideę niesienia innym pomocy realizuje w wyjątkowej klinice przeszłości w Szwajcarii, którą zakłada dla osób cierpiących na chorobę Alzheimera. Pacjenci mogą wybierać spośród wszystkich minionych dekad XX wieku, by odnaleźć swoją bezpieczną przestrzeń. Wkrótce oferowana przez Gaustyna kuracja przyciąga nie tylko chorych, ale także wszystkich tych, którzy chcieliby powrócić do szczęśliwych chwil. Klinika odblokowuje ich wspomnienia, przywracając czas, w którym czuli spokój i spełnienie. Jednocześnie eu...

Po podróżach w głąb muzyki japońskiej ("Haiku") i luzofońskiej ("Sobremesa") AMJ tym razem zaśpiewa po polsku z Kubańczykami. Płyta "Minione" to wskrzeszenie najpiękniejszych przedwojennych tang polskich. AMJ śpiewa je z kubańskim trio jednego z największych pianistów improwizujących naszych czasów - fenomenalnym Gonzalo Rubalcabą. Spośród setek starych tang i boler artyści wybrali te, które inspirują ich najbardziej (m.in. "To ostatnia niedziela", "Rebeka", "Twe usta kłamią") i mogły stać się pomostem między tym co minione, światem lat 30-tych ubiegłego stulecia a współczesną muzyką wokalną. Pomostem między kulturami - polską, kubańską, żydowską, argentyńską i amerykańską. "Kiedy pracuję z muzykami z różnych od mojej tradycji muzycznych, zaw...

?Ekspansywny, impresjonistyczny? jak wyprawa w głąb siebie? ? tymi słowami magazyn JazzTimes opisywał ?Aborescence? - solowy album Aarona Parksa - pierwszy, który pianista nagrał dla firmy ECM. Na potrzeby kolejnego krążka artysta uformował trio, zapraszając doń basistę Bena Streeta oraz perkusistę Billy?ego Harta ? muzyków, którzy doskonale znają się z kwartetu Harta, również wydawanego przez ECM. Sekcja ta jest doskonałą mieszanką płynności i siły. Sam Parks przyrównuje ją do oceanu ? jej fale energii pozwalają mu rozwinąć skrzydła. ?Find the Way? to album tria fortepianowego, który z miejsca mógłby stać się klasyka gatunku. Komponując materiał, Aaron Parks inspirował się muzyką Alice Coltrane i Shirley Horn (z którą miał zaszczyt występować...

Nowy album Lizz Wright wypełniły tradycyjne utwory gospel oraz własne kompozycje Lizz Wright. Na płycie gościnnie pojawili się między innymi Angelique Kidjo, Me?shell Ndegéocello, Joan as Policewoman oraz Dr. Bernice Reagon. Poprzednią płytę ?The Orchard?, CBS News Sunday Morning określiło mianem ?jednego z najlepszych albumów 2008 roku?, a Los Angeles Times ?przełomem artystycznym w karierze Wright, której zmysłowa, matowa barwa głosu, znalazła w końcu swoje właściwe miejsce.? Oprócz własnych kompozycji oraz tych napisanych do spółki z Toshim Reagonem (producentem albumu) na ?Fellowship? znalazło się kilka utworów tradycyjnych, które Wright jako nastolatka śpiewała w chórze kościelnym: ?Amazing Grace,? ?Sweeping Through The City,? oraz ?I?ve Got A Feeling...