Kształt ruin

Echa to nowy imprint literacki Wydawnictwa Czarna Owca. „Kształt ruin” rozpoczyna tą nową drogę. Ta książka uznawana jest za najlepszą książkę Juana Gabriela Vásqueza. Nie znam innych tytułów autora, więc nie mam porównania.
„Kształt ruin” nie jest lekturą prostą, natomiast ma swój specyficzny klimat. Moim zdaniem trzeba jednak ten klimat lubić. Vásquez jest tu jedną z głównych postaci, która przemierza długą drogę historii pewnych wydarzeń. Przyznam, że nie czytało mi się jej łatwo z kilku powodów. Najbardziej przeszkadzała mi forma dialogów, które autor umieszczał w cudzysłowie. Niejednokrotnie miałam przez to problem z przypisaniem słów do postaci, gubiłam się w historii. Temat podjęty przez Vásqueza jest intrygujący – mowa o teoriach spiskowych, których macki sięgają daleko w przeszłość. Śmierć znanych osób z kręgów politycznych budzi ciekawość. Z drugiej strony, liczne dygresje autora sprawiały, że zapominałam o głównym wątku. Trzeba jednak przyznać, że autor umiejętnie stworzył obraz fikcji literackiej, którą łatwo przyjąć za rzeczywistość.
„Kształt ruin” nie jest lekturą łatwą, lekką i przyjemną, ma jednak w sobie coś, co sprawia, że chce się doczytać ją do końca.

„Kształt ruin” to bez wątpienia książka, o której nie można zapomnieć. Historia w niej zawarta zapisuje się w naszej pamięci, wręcz wżera się w nią. Juan Gabriel Vasquez stworzył doskonałą powieść opartą na kłamstwach w prawdziwej historii. I to chyba jest najbardziej zatrważające.
Autor fabułę książki oparł na podstawie prawdziwych wydarzeń. 9 kwietnia 2014 roku w muzeum Jorge Eliecera Gaitana schwytano Carlosa Carballo, mężczyznę owładniętego fobią na punkcie zamordowanego Gaitana. Vasquez próbuje poznać mężczyznę, wysłuchać go. Ta historia stała się zalążkiem fabuły. Tutaj teorie spiskowe przeplatają się, sprawiając, że nie łatwo jest odróżnić rzeczywistość od fikcji. Vasquez jest nie tylko autorem książki, lecz jej bohaterem i narratorem. Dzięki temu nabiera ona dodatkowego osobistego charakteru.
Myślę, że ta książka będzie doskonałą lekturą dla czytelników uważnych, gdyż wymaga ona ciągłego skupienia oraz czujności. „Kształt ruin” jest książką ambitną, przemyślaną. Juan Gabriel Vasquez porusza temat zabójstw z ubiegłego wieku. Autor wykazał się nie tylko ogromem pracy, lecz precyzją w stworzeniu skomplikowanej i wielowątkowej fabuły, w której poznajemy historię ogarniętego obsesją człowieka.
Historia w niej zawarta wywołała we mnie wiele skrajnych emocji. Poruszyła do cna. Sprawiła, że często będę wracał do niej myślami. Ale co najważniejsze, zawarte w niej fakty będę oceniał z różnych perspektyw, nie jednoznacznie. Nie znajdziemy w tej książce szybkich zwrotów akcji, lecz jej mocnym punktem jest intryga oparta na kłamstwach oraz spiskach. A przede wszystkim na próbach ich zdemaskowania.
Przewracając jej kolejne karty będziecie starali się odnaleźć prawdę, która zdaniem wielu powinna być ukryta. Juan Gabriel Vasquez w „Kształcie ruin” podjął próbę jej odkrycia. Według mnie kolumbijski pisarz dokonał tego w wybitny sposób, dając nam do myślenia. A ja myślę, że miłośnicy powieści z górnej półki będą zadowoleni po lekturze tej książki.
http://www.czyt-nik.pl/recenzje/vasquez-odkrywa-prawde/

Krajobraz (po) Kolumbii.
„Kształt ruin” Juana Gabriela Vasqueza to przejmująca w swej wymowie opowieść o rodzinnym kraju autora, Kolumbii, która od dekad miota się pomiędzy pragnieniem normalności i bezpieczeństwa, a przemocą i rozbojami. Historia tego kraju nieustannie wstrząsana jest aktami mordów politycznych oraz ciągłą wojną z piętnem narcos. Kolumbia to w opowieści Vasqueza smutny kraj z potencjałem, który nie może znaleźć sposobu na uwolnienie się z łańcuchów strachu i niepewności. Dlaczego tak się dzieje? Vasquez próbuje uzyskać odpowiedź na to pytanie, a drogą do jej znalezienia okazuje się być niniejsza powieść historyczna z elementami autobiografii, w której teorie spiskowe mieszają się z prawdą, a prawda z kłamstwem oraz z pełnymi podejrzeń niedopowiedzeniami…
Vasquez to jednocześnie bohater i narrator opowieści, która z jednej strony opisuje spory kawałek historii Kolumbii, a z drugiej porusza kwestie licznych teorii spiskowych, które mogą (lecz czy na pewno?) być przyczyną tego, że ów kraj ciągle nie może uwolnić swojego potencjału i odetchnąć pełną piersią. W pewnym sensie „Kształt ruin” jest opowieścią o poszukiwaniu prawdy w świecie, w którym wiele sił i środowisk stara się nie dopuścić do jej triumfu.
Powieść ma kilka punktów zwrotnych oraz opisuje kilka kluczowych wydarzeń, z których każde z osobna jest punktem wyjścia do rozważań o prawdzie, a także o kierunku, w którym toczą się losy całego kraju i jego mieszkańców. Takimi punktami zwrotnymi są zabójstwa polityczne: generała Uribe Uribe w 1914 roku, a przede wszystkim zabójstwo kolumbijskiego męża stanu Gaitana w 1948. Nie bez znaczenia dla fabuły jest przedstawione przez autora (mające miejsce 09.04.2014 roku) włamanie do muzeum Gaitana, którego dokonuje Carlos Carballo – znajomy autora, który jest jednocześnie znanym zwolennikiem teorii spiskowych… Czy czyni to jednak z Carballo orędownika rzekomo ukrywanej prawdy, czy też może profanatora pamięci Gaitana? Co tak naprawdę dzieje się od ponad stulecia z Kolumbią i dlaczego wydarzenia te przybierają – również w swoich późniejszych konsekwencjach - właśnie taki, a nie inny obrót?
Nieco zaskakujące w kontekście losów samej Kolumbii są próby łączenia w/w zabójstw z innymi teoriami spiskowymi w rodzaju tych dotyczących zamachu na JFK w Dallas w 1963 roku, czy też krążąco teoria o celowym dopuszczeniu przez Brytyjczyków do zatopienia przez Niemców Lusitanii w 1917, co było bezpośrednim powodem dołączenia przez USA do I Wojny Światowej. Czy są to tylko ogólne spiskowe rozważania na temat historii XX wieku, czy też przesłanka do uznania, że światem rządzą tak naprawdę mroczne, ukryte siły? To już kwestia do roztrzygnięcia przez czytelnika samodzielnie.
Oprócz rozważań dotyczących prawdy i jej poszukiwań równie interesującym wątkiem „Kształtu ruin” jest sfera mentalna książki i wszystkie związane z nią niedopowiedzenia oraz wrażenia, które czytelnik odczuwa sam, a więc i sam formuje sobie w tej materii własne wnioski. Mówiąc o sferze mentalnej mam na myśli sposób, w jaki Vasquez opisuje Kolumbię i jej mieszkańców, a także to, w jaki sposób polityczno-historyczne wstrząsy wpływają na funkcjonowanie całego kraju, jego społeczeństwa i tworzących go jednostek. W każdym z mieszkańców państwa ze stolicą w Bogocie jest wiele utajonego strachu, ostrożności, niepewności jutra, a także swoistego smutku – trudno się go wyzbyć i go nie odczuwać w sytuacji, w której ojczyzna w zasadzie od dekad ciągle powalana jest na kolana, a narodowy duch systematycznie jest pacyfikowany przez brutalne podcinanie skrzydeł. To bardzo ciekawy wątek książki. Być może nie każdego może obchodzić jakaś daleka Kolumbia, ale rozważania te – do których prowokuje nas autor – są w pewien sposób uniwersalne. Dotyczą one bowiem nie tylko losów państw, ale także żyjących w tych państwach jednostek, z których każda (i każdy) pragnie bezpieczeństwa, wolności i swobody. Warto spróbować samemu przejść przez ten szlak rozważań.
„Kształt ruin” jest z całą pewnością lekturą wymagającą i niezaprzeczalnie ambitną. To książka trochę dziwna, wszak prawda miesza się w niej z fikcją, ciekawa akcja z melancholią gorzkich rozważań, a historia z wątkami czysto biograficznymi. Mieszanka ta jest naprawdę dziwna i niespotykana, jednak została ona jak dotąd doceniona zarówno przez czytelników, jak również przez krytyków. Nominacje do międzynarodowych nagród nie są w przypadku „Kształtu ruin” przypadkowe.
Wydawniczy projekt Echa zaczyna swą działalność ambitnie i z przytupem – jeśli kolejne książki wydane pod tym szyldem będą tak dobre, to zaiste mamy do czynienia z projektem naprawdę wyjątkowym.
Polecam!
https://cosnapolce.blogspot.com/2020/12/ksztat-ruin-juan-gabriel-vasquez.html

"Kształt ruin" to fikcja literacka stworzona na podstawie autentycznych wydarzeń i postaci. Nie byłam jednak w stanie odróżnić wytworu wyobraźni autora od faktów.
"Teoria spiskowa" to temat, który dzieli ludzi od wieków. Jedni są totalnie ufni, a inni wręcz przeciwnie, poszukują prawdy i głośno o niej mówią... Do czasu, w którym znikają bez śladu lub zaczynają milczeć. Dlaczego tak się dzieje? Do dziś zastanawiamy się czasami, kto zabił Kennedy'ego, czemu księżna Diana zginęła w wypadku albo czemu Lepper popełnił samobójstwo, mimo poparcia tak wielu zwykłych ludzi. Ilu z was pomyślało czasami, że to nie przypadek, że komuś jednak zależy na pozbyciu się niewygodnych ale także dość poważanych w społeczeństwie osób, którzy jako liberałowie chcą, by ludzie byli wolni. Takie teorie można wymieniać w nieskończoność i co chwilę dochodzą nowe. Z pewnością przeczytaliście już masę z nich dotyczących samego covida, czy odbieraniu kobietom praw. Pytanie jednak brzmi - "Ile jest w nich fikcji fanatyków, a ile prawdy? ". Odpowiedź jest tylko jedna - " Nigdy się tego nie dowiemy".
Autor stworzył dzieło, w którym znajdziecie teorie spiskowe, ale także kilka pięknie przedstawionych życiowych elementów. To pozycja trudna, wywołująca ogromną złość na tuszowanie prawdy, wzbudzająca nienawiść do burżuazji, władzy szeroko pojętej, wymagająca zainteresowania polityką. Czasami zdarzały się momenty, które mnie trochę nudziły, ale w całym odczuciu uważam, że książka jest naprawdę warta uwagi i daje bardzo dużo do myślenia. Pokazuje nam prawdziwy świat w jakim żyjemy, gdzie nic nie jest dziełem przypadku a wręcz przeciwnie, zostało przez kogoś zaplanowane. To nie świat jest zły, to ludzie go takim robią i z pewnością się ze mną zgodzicie.