Perversion Trilogy. Tom 2. Possession. Posiadanie

“Possession” T.M. Frazier, to kontynuacja losów Ponurego i Sztuczki, którzy odnaleźli się po 5 latach rozłąki. Jednak to nadal nie czas na happy end. Przed bohaterami stoją nowe wyzwania, a co za tym idzie - niebezpieczeństwa. Walka z gangiem Los Muertos jest nieunikniona. Jednak kto wyjdzie z niej zwycięsko?

“Ona jest krwią w moich żyłach. Powietrzem w moich płucach. Przyczyną wszystkich przyczyn. Widzi we mnie to, czego sam nie dostrzegam. Powoduje, że czuję się człowiekiem, a nie tylko katem, mordercą, który niczego nie czuje i nie chce czuć”.

Myślę, że na początek zacznę od plusów, do których mogę zaliczyć tajemnice, manipulacje zaskakujące zwroty akcji. Spodobał mi się również krótki epizod z Preppy i King’em, których pokochałam w poprzedniej serii autorki. Cieszę się, że Frazier i tutaj ich przemyciła. Spodobało mi się również pokazanie więzi pomiędzy głównymi bohaterami, ale również lojalność i braterstwo gangu Badley, którzy dla siebie byli gotowi poświęcić życie. Myślę, że po zakończeniu pierwszej części nie tylko ja byłam ciekawa kontynuacji. Książkę czyta się naprawdę świetnie, jednak jak dla mnie zbyt szybko. Czuję niedosyt, uważam, że przez to, że akcja leciała zbyt szybko, autorka nie rozwinęła też tych ważnych wątków, między innymi dotyczących dochodzenia do siebie po traumie. Autorka zaledwie liznęła ten temat i przeszła dalej, nie robiąc zbyt wielu przestojów. Oczywiście pod koniec tej historii nie zabraknie zaskoczenia, ale uważam, że granie w ten sposób po raz drugi, na czytelnikach swoich książek, jest poniżej pasa, a historię Ponurego i Sztuczki, można by ująć w jednej części. Chciałabym aby w trzeciej części autorka poświęciła więcej uwagi braciom głównego bohatera. Wydaje mi się, że mogłoby zrobić się ciekawie. Czy sięgnę po trzecią część? Bez wątpienia, aczkolwiek uważam, że ta seria jest słabsza od poprzedniej T.M. Frazier.

T.M. Fraizer stworzyła trylogię Perversion Trilogy, która opowiada o życiu w gangach, jakiś czas temu opowiadałam Wam o pierwszym tomie pod tytułem „Perwersja”, który był moim pierwszym spotkaniem z autorką. Muszę Wam powiedzieć, że było ono udane. Nie wyobrażałam sobie, aby tak po prostu porzucić historię Emmy Jean i Tristiana. Opowieść o nich ukazuje, że życie nie jest usłane różami, ale zawsze jest nadzieja na to, że w końcu coś się w nim zmieni. To spotkanie z wyjątkowo brutalną rzeczywistością, gang Los Muertos kontra bractwo Bedlam, czy z tego może wyjść coś dobrego?

Spotkanie głównych bohaterów było dość nieoczekiwane, młodzi, potrafiący sobie radzić w trudnych sytuacjach, Emma Jean i Tristian spotkali się ponownie przyszło im stanąć po przeciwnych stronach barykady. Sprawy, jak to lubią komplikują się jeszcze bardziej, kiedy w końcu odważyli się zawalczyć o swoje uczucie, co nie przyniosło im zbyt wiele dobrego. Wojna jest krwawa, niesie za sobą ofiary, ale czy można teraz zawrócić i się poddać? Wojna gangów jest niezwykle niebezpieczna, bohaterowie nie będą toczyć już tylko walki o swoje uczucie, ale i życie, które wisi na włosku. Ponuremu udało się przejąć dowodzenie w Bedlam, zamierza odzyskać E.J, jeśli trzeba będzie poruszy niebo i ziemię, aby była przy nim. Dziewczyna jest twarda, ale każdego można złamać, jeśli się tylko wie, jak to zrobić. Czy uda jej się przejść kolejną próbę, którą wybrał dla niej los?

„Posiadanie” jest niezwykle niebezpieczną pozycją, brutalną, niszczy i ujmuje, jednym słowem można określić ją, jako kontrowersyjną. Można ją kochać, albo nienawidzić i się nią brzydzić, tak, czy siak budzi w czytelniku emocje i to bardzo skrajne. Na stronach książki możemy się spotkać z manipulacjami, krzywdą, a także przemocą. T.M. Fraizer potrafi wystawić swoich bohaterów na nie jedną, niezwykle ciężką próbę. Fabuła pędzi łeb na szyję, książka nie jest zbyt gruba, a jej przeczytanie wzbudziło we mnie niedosyt. Żałuję, że na trzeci to przyjdzie mi jeszcze poczekać. Autorka potrafi sprawić, że wszystko, o czym czytałam było nieoczywiste, przepełnione bólem i poświeceniem. Czytając „Posiadanie” musicie przygotować się na adrenalinę, na pewno nudzić się nie będziecie.

Czy dla miłości warto zaryzykować? Czy opłaca się rozpętać wojnę z wrogiem, aby uratować ukochaną osobę z którą pragniemy spędzić resztę życia? Ponury dla damy swojego serca gotów był nawet podpalić świat. Zrobiłby dosłownie wszystko, aby do niego wróciła i już na zawsze stała się jego… Emma Jean i Tristan od najmłodszych lat nie mieli w życiu ani łatwo, ani lekko. Los ich nie oszczędzał, wystawiał na wiele prób i nawet na chwilę nie dawał spokoju. Ona stała się złodziejką, on egzekutorem. Oboje należeli do innych organizacji. Stali po przeciwnych stronach przestępczego świata gangów. W dzieciństwie widzieli się dosłownie przez chwilę, aczkolwiek to zdarzenie zapadło im szczególnie w pamięci. Między nimi narodziło się uczucie nie podobne do tego z bajek Disneya. Emma Jean nie pokochała księcia na białym koniu, lecz oddała swoje serce oprawcy. Ich historia została obdarta ze słodyczy oraz magii. W ich świecie nie było miejsca na uczucia. Miłość stanowiła oznakę słabości, ale czy nad tym wszechogarniającym uczuciem da się zapanować? Ta dwójka przyciągała się niczym dwa magnesy, a energia między nimi iskrzyła się tysiącami błyskawic. Nie potrafili o sobie zapomnieć, dlatego też odważyli się zawalczyć o siebie i uczucie ich łączące, które było silniejsze niż śmierć. Dla miłości rozpętali wojnę i teraz znajdują się dokładnie w jej centrum… Emma Jean trafiła ponownie w łapska Marco – szefa gangu Los Muertos, który miał na jej punkcie chorą obsesję, a Ponury został wrobiony w brutalne morderstwo przez co aktualnie przebywa w więzieniu. Tristan musi teraz zrobić wszystko, aby uratować nie tylko siebie, ale też odbić Sztuczkę z rąk wroga. Czy mu się to uda? A może ktoś mu w tym pomoże? Czy starczy mu sił, by pokonać nieprzewidywalnego szefa gangu? Kto zginie w tym pojedynku? Czy miłość Emmy Jean i Tristana okaże się silniejsza niż śmierć?

.

Całkiem niedawno temu opowiadałam Wam o pierwszym tomie najnowszej trylogii spod pióra T. M. Frazier, a tymczasem jestem już po lekturze kolejnego tomu. Szczerze mówiąc po zakończeniu „Perwersji” wprost nie mogłam doczekać się, aby dowiedzieć się w którą stronę autorka pokieruję fabułę. Chciałam dowiedzieć się, jakie nieszczęścia jeszcze spadną na bohaterów już i tak dotkliwie pokiereszowanych przez los. Gdy tylko „Posiadanie” trafiło w moje ręce od razu zabrałam się za lekturę i powiem Wam, że przede wszystkim zaskoczyła mnie objętość tego tomu. Nie spodziewałam się, że będzie on taki… cieniutki. T. M. Frazier przyzwyczaiła mnie raczej do dylogii i zastanawiałam się czemu w tym akurat przypadku też tak nie postąpiła, ale przechodząc już do konkretów. Czuję się troszkę zawiedziona tą częścią. Co prawda, dużo się tutaj działo, akcja pędziła jak szalona, a ja zamiast emocji czy podekscytowania odczuwałam tylko nudę i zmęczenie. W dodatku czytałam ją dobrych kilka dni, a przypomnę, iż liczy sobie ona lekko ponad dwieście stron. Ani mnie jej treść nie zaskoczyła, ani nie wprawiła w osłupienie, a pierwszej części się to udało. W „Perwersji” praktycznie nie zwróciłam uwagi na przetłumaczone przezwiska głównych bohaterów. Zaakceptowałam zarówno Sztuczkę, jak i Ponurego, ale w tym tomie niemiłosiernie mnie one drażniły. Wcześniej Tristan zwracał się, choćby w myślach do Emmy Jean po imieniu, a teraz była tylko ciągle Sztuczka, Sztuczka i Sztuczka. Wkurzało mnie to strasznie podczas czytania. Jak już jestem przy kwestii przekładu, to tłumacz ze zdaniami typu „wjechałem w nią jak dzik w maliny” stanowczo przesadził. Nie pasowały one nawet do natury i kreacji postaci. Nigdy nie uwierzę, iż podobny zwrot znajdziemy w oryginalnej wersji powieści. Kolejne określenie rażące w oczy to np.: „wypełnia mnie spermą całą, aż niemal pękam”. W mojej opinii to zdanie zostało przerysowane i jeszcze niesmacznie wyrażone. Miało być poetycko, ale zdecydowanie nie wyszło. Nie wspominając jeszcze o tym, iż Tristan miał w spodniach „ogiera, który wierzgał jak szalony”. Te określenia okazały się stanowczo ponad moje siły i odbierały mi tylko przyjemność z lektury. W jednej ze scen czytamy również, iż Emma Jean leży na łóżku kompletnie naga, a kilka zdań później Tristan zdejmuję jej majteczki. To w końcu była naga, czy nie, bo już się pogubiłam? W tej części na bohaterów czekają kolejne próby, walka o przetrwanie oraz przeszkody do pokonania. Oskarżony o zabójstwo wysoko postawionego członka Los Muertos, Ponury, będzie starał się uratować nie tylko siebie, ale też kobietę będącą jego kotwicą. Dziewczynę, której nie tylko pragnął, lecz potrzebował do przetrwania w tym brutalnym świecie. To ona była krwią w jego żyłach, powietrzem w jego płucach. Dzięki Sztuczce czuł się człowiekiem, a nie katem i zwykłym mordercą, którym z biegiem czasu się stał. Wiedział, iż tylko ona prawdziwie go rozumie i widzi w nim coś, czego on sam nie dostrzegał. Była jego integralną częścią, której brakowało mu od urodzenia. Na Emmę Jean w tej części czekało natomiast wiele bolesnych przeżyć. Zarówno na jej ciele jak i duszy pojawiło się mnóstwo blizn. O ile siniaki szybko znikają, tak tych ran powstałych w sercu trudno się pozbyć i o nich zapomnieć. Podziwiałam bohaterkę za jej odwagę, za to, że stała się ostrożną buntowniczką. Sztuczka była jednocześnie nieustraszona i przerażona. Nie zamierzała dać się nikomu złamać, jednak po przeżytych wydarzeniach nie do końca była sobą. Potrzebowała czasu przed powrotem do normalnego świata. Tristan, jednak nie zamierzał traktować jej jak strzęp człowieka, tylko jak kobietę, którą kochał. W tym momencie dochodzimy do sytuacji w której nie spodobało mi się zachowanie Ponurego. Wiedział, co E.J. przeszła, jakie piekło udało jej się przetrwać, a sam postanowił przywrócić ją do życia w bestialski sposób. Chciał ją uleczyć seksem, wziął ją niczego nieświadomą, w momencie, gdy nie była sobą. Tristan stracił kompletnie w moich oczach podczas tej części. Niby bohaterowie w „Posiadaniu” sporo rozmawiali, coraz lepiej się poznawali, spędzali razem czas i zakochiwali się w sobie coraz mocniej, jednak ich uczucie wydawało mi się płytkie i niewiarygodne. Nie czułam ich wyjątkowej więzi, która w poprzedniej części została magicznie wykreowana. W tym tomie pojawiają się kolejne zagadki, niewiadome do odkrycia, jednak autorka szczędzi nam odpowiedzi na dręczące nas kwestię. Co do zakończenie, to oczywiście T. M. Frazier ponownie zrzuca na nas emocjonalną bombę, choć tym razem te końcowe sceny są do tego stopnia zagmatwane i za szybko poprowadzone, że nawet nie zrobiły na mnie jakiegoś większego wrażenia.

.

„Posiadanie” to wciągająca, niebezpieczna, zaskakująca historia, dzięki której otrzymujemy okazję, aby wniknąć do mrocznego, a zarazem brutalnego świata gangów. Ten tekst wciąga od pierwszych stron oraz powoduje szybsze bicie serca. Autorka wprowadziła również do fabuły znane nam wszystkim postacie. Pojawienie się zarówno Preepy’ego, jak i King’a wywołało szeroki uśmiech na mojej twarzy. Pierwszą częścią tej trylogii byłam wręcz zachwycona, ta niestety mniej przypadła mi do gustu. Nie zmienia to jednak faktu, iż z niecierpliwością czekam, aby dowiedzieć się, jak zakończą się losy Ponurego i Sztuczki. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać twórczości T. M. Frazier to serdecznie polecam Wam nadrobić jej teksty!

Jest to dalsza część losów Emmy Jean, czyli Sztuczki i Tristana znanego pod ksywką Ponury. Pierwszy tom skończył się tak, że wprost wypatrywałam pojawienia się kolejnej części. Na całe szczęście okazało się, że nie trzeba na nią zbyt długi czekać.

Ta książka jest w moim odczuciu króciutka. Wręcz za krótka, jeśli o mnie chodzi. Ma ledwo 210 stron i ja ją przeczytałam podczas jednego wieczoru.

Tutaj historia pędzi jak szalona, ponieważ cały czas się coś dzieje. Akcja jest zwariowana jak sami bohaterowie, którzy nie stracili swoich zawziętych charakterów i za to lubię ich najbardziej. Autorka zaskakuje nie tylko skumulowaniem wydarzeń, ale także ich nagłymi zwrotami. Czyta się tę książkę szybko i przyjemnie. Humor w niej zawarty pasuje mi jak żaden inny i mogłabym się w nim zaczytywać bez końca.

Ciekawe było dodanie tu bohaterów z innych serii napisanych przez autorkę. Mam tu na myśli Preppy'ego i Kinga. I choć osobiście jeszcze nie czytałam książek z nimi jako głównymi bohaterami, to po tych krótkich epizodach mam jeszcze większą ochotę nadrobić swoje braki.

Książka mi się podobała, szczególnie, że bohaterowie i humor trafiają mocno a moje gusta. Uważam jednak, że jest zdecydowanie za krótka, przez co momentami dzieje się tu troszkę za dużo. I właśnie to uważam za jej największy minus. Kwestie zakończenia pominę, ponieważ autorka znów bawi się z czytelnikiem i zostawia go w tak wielkiej niepewności, że nie zostaje mu nic innego jak oczekiwać na zakończenie serii.

T.M. Frazier - „Possession”

Jest to drugi tom z cyklu „Perversion”.

Zważywszy na to, ze jest to już duga część trylogii „Perversion” nie będę wdawać się w szczegóły co do fabuły. Trochę „Romeo i Julia” tylko w takim pozbawionym skrupułów wydaniu... Gdy miastem rządzą gangi. Kiedy każda najmniejsza, błaha decyzja może doprowadzić do wojny. Gdzie miłość można postawić na równi z szaleństwem. W takim właśnie świecie Tristan oraz Emma (jak i pozostałe postacie) starają się dożyć kolejnego dnia.

Książkę rozpoczynamy praktycznie w tym samym momencie, w którym zakończyła się pierwsza część, dlatego też jeżeli macie taką możliwość to po przeczytaniu „Perversion” od razu radzę Wam sięgnąć po „Possession”. Powieść ma lekko ponad 200 stron, także klasyfikuje się pod lekturę na przysłowiowy „raz”. Czyta się ją bardzo szybko, momentami niestety aż za szybko… Niekiedy brakowało mi rozwinięcia niektórych sytuacji. Tyle co się weszło w całą historię, to już czytało się ostatnią stronę. Jednakże autorka jest po prostu mistrzynią w kończeniu książek w dość emocjonujących momentach, tak, że wzbudza ogromną ciekawość co do kolejnej części.

Podsumowując książkę czyta się bardzo szybko. Jest idealna jako lektura na jeden wieczór. Pomimo kilku niedociągnięć, to po przeczytaniu zakończenia czytelnik od razu chce sięgnąć po kolejną część. Jeżeli chodzi o hot level znajdujący się na tylnej okładce to w stu procentach się z nim zgadzam. Książka nie „stoi seksem”, a namiętnością, brutalnością oraz zakazaną miłością w gangsterskim wydaniu.