Czterdzieści dusz

To było mocne! Doskonały kryminał, świetne postaci, obrazowo przedstawiony klimat i bardzo kontrowersyjny temat.

W klasztorze w Kolnie dochodzi do koszmarnej zbrodni. Opiekun klasztoru zostaje zamordowany w bestialski sposób. Do śledztwa przydzielona zostaje młoda policjantka Sara Bednarek. Okazuje się, że została wybrana z trzech powodów - małego doświadczenia, głębokiej wiary oraz znajomości symbolizmu. Sara jedzie na miejsce i zostaje zostawiona bez pomocy ze strony Kurii i swoich przełożonych. Z uwagi na to, że mieszkańcami klasztoru jest czterdziestu księży, zesłanych w to miejsce za swoje doskonale zatuszowane przez Kościół i wyspecjalizowanego prawnika zbrodnie, wydaje się że nikomu specjalnie nie zależy na odkryciu prawdy. Sara ma wyznaczyć kozła ofiarnego i pozwolić na zamiecenie sprawy pod dywan, tak by nie dotarła ona do opinii publicznej. A przecież każdy ze zwyrodnialców grzejących bezpiecznie tyłki w klasztorze zamiast siedzieć w więzieniu, mógł być sprawcą.

Wiadomo, że książka ta przedstawia fikcyjne wydarzenia i fikcyjne miejsce, ale biorąc pod uwagę wychodzące co jakiś czas na jaw afery związane z Kościołem, nie jest wcale powiedziane, że to rzeczywiście zupełna fikcja. Może dlatego czytałam tę książkę z dwojakim nastawianiem - z jednej strony z przyjemnością i zaciekawieniem treścią, z drugiej z wewnętrznym nerwem, czy takie miejsca faktycznie istnieją. Autor ma genialną umiejętność takiego snucia opowieści, że czujemy jakbyśmy byli jej uczestnikami, nie tylko obserwatorami. Z niecierpliwością czekam na kolejne książki, no i koniecznie muszę przeczytać wcześniejsze pozycje.

Stary Rok żegnam bardzo intrygującą i mroczną lekturą. 🔥

Temat Kościoła i kleru niewątpliwie jest kontrowersyjny i na taki połakomił się autor. Dostrzeżemy tu czarną stronę duchownych, bo to właśnie oni stają się głównymi bohaterami. W klasztorze, gdzie schronienie otrzymało czterdziestu kapłanów o niechlubnej opinii dochodzi do brutalnego morderstwa. Oczywiście władze Kościoła chcą zatuszować zbrodnię, zwyczajnie zamieść ją pod dywan. Młoda policjanta zostaje rzucona na głęboką wodę. Niestety nie może liczyć na wsparcie. Czy dojdzie do prawdy, która nie jest tu wcale najważniejsza, istotne jest aby szybko znaleźć kozła ofiarnego i zamknąć sprawę, która z minuty na minutę się komplikuje, ponieważ dochodzi do kolejnych przestępstw…

Pamiętam kiedy ukazał się dokument Tylko nie mów nikomu… był odrażający. W książkowym Kolnie, małej miejscowości, w której statystycznie mieszkają same osoby wierzące (z małym odsetkiem) zostało stworzone miejsce, klasztor dla grzesznych, lekko mówiąc, pokroju tych z filmu, księży.Każdy z nich ma bogatą kartotekę, więc każdy z nich jest podejrzany o morderstwo…

Przyznaję, że autor potrafi zaintrygować czytelnika od pierwszej strony. Nic tu nie jest oczywiste, ani proste. Zastanawiałam się jaką taktykę obierze młoda policjantka, nie chciałabym znaleźć na jej miejscu, nie miała łatwo.

Bardzo interesujące były wzmianki dotyczące symboliki ukrytej na stronach Pisma Świętego, które wprowadzały jeszcze bardziej tajemniczy, misterny klimat. Wzmagał je również sam klasztor, stary, pełen zakamarków i popadający w ruinę.

Takie kryminały właśnie lubię! Mroczne, pełne niewiadomych i zaskakujące. Do samego końca nie była pewna, kto za tym wszystkim stoi. Czekam na kolejne książki autora, bo przyznaję, że jeszcze nigdy się nie zawiodłam 🙂 @piotr.borlik lubi brać na warsztat prowokujące i bardzo dyskusyjne kwestie, co będzie następnym tematem przewodnim? 😉 Juz nie mogę się doczekać!!!

Po przeczytaniu #boskaproporcja zdecydowanie mogę się nazwać fanką #piotrborlik i wiem że w szybkim czasie muszę nadrobić jego poprzednie pozycje. Oczywiście jednak nie mogła mnie ominąć najnowsza książka a mianowicie #czterdzieścidusz

Dobrze napisana z charakterną główną bohaterka - Sarą której nie sposób nie polubić. Tytułowe czterdziesto duch to czterdziestu duchownych, którzy zostali "zesłani" za swoje przewinienia do odległego, miasteczka. Autor porusza tutaj wiele problemów z jakimi boryka się Kościół Katolicki i które jak się później dowiadujemy zostają "zamiecione pod dywan". Zgodzę się jednak z pisarzem że w dużym uproszczeniu, nie problemem jest instytucja a jedynie ludzie...

Książka może wydać się dość kontrowersyjna przez swoją tematykę jednak wg mnie działa to tylko na plus.

No i mamy wszystko to co w kryminałach jest najlepsze - krwawe zbrodnie, wielowątkowa historia, skomplikowani bohaterowie z ciemną przeszłością.

Gorąco polecam!

11/10?

„Czterdzieści dusz” Piotra Borlika to mocny kryminał, osadzony w naprawdę mrocznym, zdeprawowanym, po prostu złym świecie, gdzie postaci z kręgosłupem moralnym można zliczyć na palcach jednej ręki. Intryga kryminalna naprawdę wciąga, wisząca w powietrzu tajemnica i groza sytuacji dobrze buduje napięcie, a sam klasztor jest ciekawym miejscem na osadzenie akcji. Temat zdeprawowanych księży jest ujęty inteligentnie i logicznie, nie jest to krytyka całego społeczeństwa wierzących, a po prostu tych złych, którzy się pod tym płaszczykiem ukrywają i którym zapewniana jest ochrona w imię większego dobra – dobra społeczności. Nie jest to jedyna instytucja w taki sposób działająca, co nawet w pełnym momencie zostaje w tekście zaznaczone. To dobry kryminał i ciekawe spojrzenie na funkcjonujące w naszym świecie zło, które chcąc nie chcąc, cały czas istnieje. Książka na pewno zmusza do refleksji, a zgrabnie poprowadzone postacie i fabuła zapewniają kilka dobrych godzin oderwania od rzeczywistości. Polecam!

Autor zrobił to na co długo czekałam - powrócił w Boskim stylu.

Było tajemniczo, mrocznie i morderczo. Dla wrażliwych osób może być zbyt kontrowersyjnie - akcja dzieje się głównie na terenie klasztoru gdzie trafiają ci najgorsi z najgorszych. Dusze przesiąknięte złem i wypaczeniem.

Mamy tu rytualne morderstwo, inteligentną zagwozdkę, rewelacyjnych bohaterów - mrocznych, pomylonych, skrzywionych i ją - policjantkę Sarę - iskierkę, która ma szansę na rozwikłanie tej piekielnie morderczej sprawy.

Co tu dużo mówić - to jest taka lektura po której najchętniej porwałabym i uwięziła autora pod kluczem i wypuściłabym dopiero po napisaniu przez niego kolejnych części ale "oni to wiedzą kocie".

Bierzcie i czytajcie! Hipnotyczne opętanie fabułą gwarantowane.

Piotr Borlik jest pisarzem, który zyskał uznanie wielu miłośników mocnych kryminalnych historii. Od samego początku śledzę twórczość autora. Mieliśmy okazję poznać się na samym początku pisarskiej kariery Piotra. Przyznaję, że jest ona bogata, w kilka świetnych powieści, które plasują autora w czołówce polskich pisarzy.

„Czterdzieści dusz” jest kolejną, która utrzymuje autora w topce najlepszych twórców polskiego kryminału. To bez wątpienia najmocniejsza i najbardziej kontrowersyjna powieść. To książka, zadająca trudne i czasem niewygodne pytania. Pytania, które są również aktualne. Piotr Borlik zasługuje na słowa uznania, za odwagę oraz zarysowanie intrygującej historii, która nie pozwala nam oderwać się od lektury.

„Czterdzieści dusz” to bez wątpienia książka, którą umieszczam w czołówce najlepszych mijającego roku. I życzę nam oraz autorowi, aby jego kreatywność nie przemijała, lecz dostarczała nam wyjątkowych emocji podczas czytania. A tych podczas czytania jego najnowszej książki nie brakuje.

Autor zaprasza nas do pewnego klasztoru na odludziu. Klasztoru, który okryty jest niezbyt dobrym PRem. To właśnie w nim przebywa czterdziestu duchownych, którzy mają skazę w swym duszpasterskim życiorysie. Lecz nie tylko ten fakt sprawia, że owy klasztor owiany jest złą sławą. Na domiar złego dochodzi w nim do morderstwa. Woźny odnajduje zwłoki ojca dyrektora. Kto zabił opiekuna klasztoru? Dlaczego zginął? Czy miał coś na sumieniu?

Odpowiedzi na te pytania poszukiwać będziemy wraz z młodą i niedoświadczoną policjantką Sarą Bednarek. Oczywiście władze kościelne zrobią wszystko, aby sprawę zamieść pod dywan. Z kolei przełożeni Sary, chcą znaleźć kozła ofiarnego, aby jak najszybciej zakończyć sprawę. Niestety kolejne morderstwa sprawiają, że wypływają nowe niewygodne fakty.

Piotr Borlik napisał mocny kryminał. Stworzył historię, która elektryzuje. Historię, która zadaje pytania, zachęca nas do dyskusji. Co ważne autor w tak „delikatnej sprawie” nie narzuca swoich racji. Nie karmi nas swoimi przemyśleniami. Zachowuje daleko idącą wstrzemięźliwość w wygłaszaniu sądów. Wręcz dystansuje się swoimi opiniami. To bardzo ważne, że nie narzuca nam swojego toku myślenia, lecz sprawia, że sami myślimy na temat podjętego przez autora tematu.

Piotr Borlik przyznaje, że pisząc „Czterdzieści dusz” był świadomy tego, że wsadza kij w mrowisko. Jednak jego celem nie było oczernianie Kościoła. I przyznam szczerze, że to udało się autorowi w stu procentach. Piotr Borlik ukazał współczesne problemy Kościoła, lecz zachował szacunek wobec poglądów innych, co w dzisiejszych czasach należy do rzadkości. Jednak niech nie będzie rzadkością pojawianie się kolejnych książek Piotra Borlika. Czyt-NIK czeka na kolejne. I nie jest w tym odosobniony.

Jeden klasztor a w nim czterdzieści udręczonych dusz. I opiekun, który nad nimi czuwa oraz robi wszystko aby

resocjalizacja dała efekty. Czy aby na pewno robi wszystko? Gdy dochodzi do zabójstwa opiekuna wszystko idzie w złym

kierunku. Księża robią co chcą i nie panują nad sobą. Nigdy nie panowali ale teraz może dojść do kolejnej tragedii.

Kuria próbuje jak najszybciej zakończyć tę sprawę by nikt się o tym nie dowiedział. Do tajnego śledztwa oddelegowana

zostaje młoda policjantka Sara. Czy było to przemyślane by młoda kobieta zamieszkała wraz z mężczyznami, którzy

mają wiele za uszami mimo tego, że są blisko Boga? Na domiar tego mieszkający tam woźny może też być nieobliczalny gdyż

jest w klasztorze popychadłem ze względu na jego umysłowość. Jednak Sara za wszelką cenę będzie chciała odnaleźć

sprawcę, który krąży blisko niej i księży. Musi wytropić sprawcę, który nie podda się tylko na jednym morderstwie.

Widać, że ma jakieś powody by pozbyć się tych złych ludzi. Nikomu nie podoba się obecność policjantki w klasztorze. Czy jest w

niebezpieczeństwie?

Tak, na takiego Borlika czekałam. Było krwawo, mocno i intrygująco. Cała otoczka spraw w klasztorze była dobrze

przemyślana. Zaskoczyło mnie zakończenie bo nie tego się spodziewałam ale to na duży plus. Kościół jest tematem dość

kontrowersyjnym nie ma co ukrywać ale fajnie, że ktoś potrafi to przepisać na papier i stworzyć dobrą historię.

Nie ukrywam, że martwi mnie to co dzieje się na świecie i kościół mnie po prostu od siebie odpycha. Boje się w ogóle

myśleć, że pewne rzeczy dzieją się tuż obok i jest też ktoś tam kto potrafi te sprawy tuszować. Tak nie powinno być i to

powinno się cały czas zmieniać.

Autorze- czekam na więcej!

"Czterdzieści dusz" to kryminał, w którym już od pierwszych stron czytelnik może wsiąknąć w akcję i specyficzny klimat powieści.

Dużym wyróżnikiem jest śledztwo prowadzone w murach klasztoru, gdzie przebywa czterdziestu duchownych. Każdy z nich znalazł się tu z powodu swoich przewin – od uzależnień po morderstwa czy pedofilię. Sara Bednarek ma ograniczone możliwości – nie może działać zgodnie ze znanymi procedurami. Jedynym, choć wątpliwym, wsparciem jest woźny z problemami psychicznymi.

Piotr Borlik bardzo dobrze skonstruował te dwie postaci – przez całą powieść czytelnik może obserwować zmiany, jakie w nich zachodzą. Nie inaczej jest z duchownymi. Kilku z nich Autor pozwala poznać bliżej – w nocy zaglądamy do ich pokoi. Trudno mi było skonstatować, czy tych bohaterów należy karać, współczuć im czy leczyć.

Autor stworzył w powieści niesamowity klimat. Mury starego klasztoru, wszechobecne zimno i doskonale zarysowane postaci – jest duszno, tajemniczo, ciężko.

Autor dotknął wstydliwych tematów Kościoła. Tuszowanie przewin, omijanie odpowiedzialności karnej czy próżność księży i władz kościelnych towarzyszą Sarze Bednarek podczas śledztwa. Jest to dla bohaterki o tyle trudne (a dla czytelnika ciekawe), że ona sama jest osobą głęboko wierzącą.

Patologie wśród duchownych to tematy kontrowersyjne, ale Piotr Borlik nie ocenia reprezentantów Kościoła i ich zachowań. Czytelnik nie znajdzie tu braku szacunku do Kościoła jako instytucji czy pogardzania ludźmi wierzącymi.

Podczas lektury kryminału "Czterdzieści dusz" nie można się nudzić. Piotr Borlik gwarantuje przemyślaną i logiczną fabułę. Tempo nie zawsze jest równe, ale czytelnik wielokrotnie będzie zaskoczony zwrotami akcji. Można także znaleźć sporo odniesień do wierzeń i kultury, a wyłożone są w ciekawy i przystępny sposób. Odbiorca tej książki może być pewien wielu emocji, dylematów i niebanalnej rozrywki.

Piotr Borlik to nazwisko, które na mojej półce pojawia się już w ciemno. Za każdym razem książki są godne uwagi przede wszystkim polecenia dalej, pożyczania innym więc sięgam już po nie w ciemno. Ale czy tym razem również było warto?

Jak już ostatnio autor nas zdążył przyzwyczaić do poruszani trudnych tematów i często po prostu kontrowersyjnych, to i tym razem czytając opis od razu wiadomo, że ta książka do lekkich należeć nie będzie.

Ale od początku. Tym razem autor zabiera nas, czytelników, do klasztoru, w którym przebywa czterdziestu duchownych. Żaden z nich nie cieszy się dobrą reputacją. Ale czy to nie jest tak, że każdemu należy się druga szansa? Zanim takie rozmyślania się Wam włączą, to uprzedzę, że w fabule pojawia się trup. I to nie byle jaki, bo opiekun tego miejsca zostaje zamordowany i powieszony ja krzyżu. Tylko kto to mógł zrobić? A duchowni? Duchowni próbują utrzymać to w tajemnicy?

Jak na kryminał przystało, poznajemy również osobę, której przyszło spróbować rozwiązać zagadkę śmierci w klasztorze. Niestety, okazuje się, że przez przełożonych zostaje zostawiona sama sobie ze sprawą i nikomu oprócz niej nie zależy na odkryciu prawdy tylko na szybkim znalezieniu kozła ofiarnego i zamknięciu sprawy. Cóż, nie tak łatwo. Dochodzi do kolejnej zbrodni i śledztwo już nie może się skupiać na znalezieniu winnego jakiegokolwiek byle był.

Jak się spodziewałam i być może bardzo źle, że zakładam, że dostanę dobrą książkę, bo mogę się nieźle rozczarować, mimo wszystko muszę przyznać, że to kolejna świetna książka spod pióra Borlika. Porusza trudne tematy, ale bardzo aktualne i myślę, że równie bardzo niewygodne dla pewnych osób. Mimo, że to przecież fikcja literacka, to jednak jest w niej tak dużo prawdy, że aż człowiekowi się w głowie miesza. Właśnie dlatego uważam, że w tym przypadku niekoniecznie chodziło o to żeby zagadka kryminalna była nie do rozwiązania do samego końca i nie ma się co irytować, że się domyśli o wiele wcześniej wszystkiego, bo w przypadku tej książki chodzi o to żeby szokować, żeby zmusić do przemyśleń, żeby zmusić do otworzenia oczu i pokazać jak nadal wszystko zostaje zamiecione pod dywan. A nie powinno, bo dlaczego tacy ludzie mają nie ponosić konsekwencji?

Sam Borlik stwierdził, że "Czterdzieści dusz" to kij w mrowisko. Oj, tak. Będzie o niej głośno mimo, że tym razem akcja nie powoduje, że wstrzymuje się momentami powietrze i nie pędzi ekstremalnie szybko, to powoduje ogromne napięcie. Myślę, że to świetna książka i faktycznie poruszająca trudny, ale ważny temat. Gratuluję autorowi odwagi, a jednocześnie pomysłu i realizacji powieści. Nie da się od niej oderwać.

A podsumowując już, musicie wiedzieć, że autor za każdym razem podaje nam w swoich książkach coś zupełnie innego. Za każdym razem zaskakuje tematyką i różnorodnością. Czyżby to był przepis na sukces?

Po przeczytaniu książki mogę stwierdzić, że jej czytelnicy podzielą na dwie grupy. Jedna to będą jej fani, do których ona trafi, zrobi na nich wrażenie i będą polecać dalej. Natomiast druga wręcz przeciwnie, nie ocenią jej zbyt wysoko i nie zachęcą do czytania. Ja jestem w stanie zrozumieć obie te grupy, książka jest bardzo kontrowersyjna, porusza mocne tematy, a autor nie szczędzi sobie w słowach. Jednakże mi bardzo się to podobało i dołączam do grupy fanów tej książki!

Mamy tutaj do czynienia ze śledztwem w zamkniętym kręgu, a dokładniej w klasztorze, który jest schronieniem dla czterdziestu duchownych o nadwerężonej reputacji. Wyznaczona do rozwiązania zagadki brutalnego morderstwa na opiekunie placówki młoda i bardzo wierząca policjantka Sara szybko odkrywa, że to nie jest zwykły klasztor, a każdy z duchownych mógł dokonać tej zbrodni. Wie, że mieszkający tam księża to nie aniołki, lecz pozostawiona bez pomocy i bez dostępu do dokumentów z przewinień duchownych stara się nawiązać z nimi jakiś kontakt. Nie pomaga fakt, że władze kościelne i współpracujący z kurią mecenas starają się zatuszować sprawę, by nie wyszła poza kręgi Kościoła. Sprawa zaczyna się komplikować, gdy dochodzi do kolejnego morderstwa.

Pan Piotr Borlik bardzo prowokuje tą książką i doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Stworzył ciekawą fabułę, która ma w sobie wątki mocno na czasie. Bardzo podoba mi się kreacja każdej z postaci, nawet tego nieszczęsnego Żarskiego... A ogromne wrażenie zrobiło na mnie przedstawienie Sary i ukazania tego, jak się zmienia na przestrzeni całej książki.

Czytelnik wpada w sam środek potężnej intrygi. Klimat jest ciężki i duszący. Już sam prolog był odważnym wejściem, wprowadzającym w mocny, chaotyczny i dynamiczny rozwój akcji. Dużą robotę robią tu dialogi, których jest całkiem sporo oraz przemyślenia bohaterów i ich dedukcja wydarzeń. To nie jest lekki kryminał, który dostarczy Wam tylko rozrywki, bardziej przypomina lepką smołę, pełną brudu, grzechu i wad. Zmusza do przemyśleń, zrozumienia i odkrycia, że największymi potworami są ....

... ludzie.

„Nie sztuką jest wziąć winę na siebie, mając świadomość bezkarności”.

Klasztor na końcu świat, a dokładnie w Kolnie – wyblakłe cegły, zardzewiałe kraty, szare i ponure korytarze, okna zabite deskami. Tu znalazło schronienie 40 osobliwych lokatorów – księży z zadymionymi sumieniami.

Pewnego dnia opiekun tej zacnej placówki zostaje w brutalny sposób zamordowany.

Władze kościelne, próbując zachować ten incydent w tajemnicy, do rozwiązania makabrycznej zagadki, powołują młodą i niedoświadczoną policjantkę Sarę Bednarek. Główne kryterium wyboru stanowiła tu głęboka wiara i posiadana wiedza merytoryczna.

Kobieta podejmuje rękawice upatrując w tej sprawie swoją szansę na awans i sposób na poszerzenie horyzontów. Nie wie jednak, jak ciężka czeka ją przeprawa: 40 chłopa o szemranej opinii i jeden nawiedzony cieć. Będzie ona musiała założyć, że wszyscy mieli motyw i sposobność do zamordowania przełożonego. Na starcie pozbawiono ją jednak wszelkich narzędzi do prowadzenia śledztwa. Niczym Sherlock Holmes będzie zdana przede wszystkim na dedukcję.

Galeria osobowości zamieszkujących w klasztorze była bogata. A makabryczna inscenizacja ze śmiercią księdza w roli głównej podziałała jak zapalnik..

Czy liczba faktów do zweryfikowania przerośnie sprytną policjantkę?

Czy Sara postawi na swoim i rozegra tę grę na własnych zasadach – głośno i bezkompromisowo?

Autor po raz kolejny zaskakuje. Dotyka ważnego społecznie problemu. Nienachalnie i na chłodno pokazuje mechanizmy skamieniałej i dbającej o swój wizerunek instytucji. Nie ocenia. Nie szufladkuje. Traktuje o martwych i umierających duszach, zdeprawowanym prawie, konspiracji zakrawającej o absurd, o przemocy tej eleganckiej i nieeleganckiej, o układach i układzikach. O dążeniu do celu bez przebierania w środkach. O zemście i bezeceństwach najwyższego kalibru. O braku pokory i grzechu pychy. Brudnej prawdzie i niesprawiedliwości.

Czy Autor wsadził kij w mrowisko?

Przekonajcie się sami.

Polecam🔥.