Alicja

Zacznijmy od tego, że wydawnictwo Vesper jak zwykle nie zawiodło jeśli chodzi o estetykę. Okładka "Alicji" - psychodeliczna ilustracja w iście seventisowym stylu autorstwa Macieja Kamudy - jest jedną z najładniejszych, jakie widziałam. To właśnie ona jako pierwsza przykuła moją uwagę i zachęciła do zakupu... bo nawet jeśli książka okazałaby się kiepska, to cudownie będzie się prezentować na półce. Oczywiście jako fanka gry "Alice: Madness Returns" (2011) zakładałam, że powieść Christiny Henry mi się spodoba.

"Alicja" jednak mnie zawiodła. Autorka idzie na łatwiznę podpierając pewne ważne zwroty fabularne klasycznym motywem wizji i snów, który stosowany zbyt często jest raczej objawem lazy writingu. Dużo do życzenia pozostawiaja też dwoje głównych bohaterów, Alicja i Topornik. Henry nie bawi się w szczegółowe nakleślanie ich charakterów, rzucając zamiast tego banałami, przez co są wręcz boleśnie jednowymiarowi. Łącząca ich miłość jest wątkiem sztampowym i wplecionym nieco na siłę - świat naprawdę by sie nie zawalił, gdyby protagonistka do nikogo nie wzdychała. Dialogi z kolei sprawiają wrażenie nienaturalnych (długie, wrecz poetyckie wypowiedzi padające w najbardziej frenetycznych momentach akcji).

Jak to często bywa, najlepiej napisanymi postaciami są antagoniści (jestem Cheshire team z całego serca), jednak ten z nich, który jest dla fabuły najważniejszy, jest równocześnie najnudniejszy. Czekałam na finałowe starcie, trzy ostatnie rozdziały nawet mnie lekko wciągnęły, lecz koniec końców tutaj również nie było fajerwerków. "Alicja" to dla mnie niestety lektura na raz, a już na pewno nie czuję się zachęcona, by sięgnąć po kolejną część cyklu.

"Alicja w krainie czarów" nigdy nie należała do moich ulubionych historii. Było w niej za dużo irracjonalności, czułam się skołowana, miałam wrażenie, że pogoń za białym królikiem jest bardzo złym pomysłem. Zdecydowanie wolałam beztrosko bawić się z Kubusiem Puchatkiem. A co z wersją "Alicji" dla dorosłych, w której horror staje się faktem, a krew leje się strumieniami? No, jest lepiej, bo przynajmniej mam tę pewność, że będzie źle!

Przyznaję, że podobało mi się to szaleństwo od początku do końca. Nie zatrzymywałam się, nie oglądałam za siebie, szłam za Alą i Topornikiem wciąż przed siebie. Liczyłam na dużo zaskakujących wydarzeń i je dostałam. Byłam zachwycona ulubienicą Gąsienicy, w życiu nie przyszłaby mi do głowy takiego rodzaju tortura (to chyba dobrze o mnie świadczy). Bardzo podobało mi się, w jaki sposób autorka zabawiła się oryginalną historią. Główna bohaterka jest starsza, po przejściach, których nie pamięta, jej podróż, która dla nas wszystkich jest nowością, bo nie wiemy, czego się spodziewać, jest jednocześnie próbą odtworzenia wydarzeń, które już znamy. Na nasze wspomnienia z lektury Lewisa Carrolla nakłada się więc "prawdziwa" o wiele brutalniejsza wersja Christiny Henry.

Jakby się nad tym zastanowić, to wszyscy źli dążyli do możliwości zgwałcenia i/lub torturowania kobiety. Jest to bardzo często przywoływane, jakby nadrzędnym celem całej podróży było poradzenie sobie przez Alicję z jej własną traumą. Z jednej strony przez to bossowie się do siebie upodabniają, a szkoda, ale z drugiej, hmm... to w końcu bajka Alicji, ona jest w centrum zainteresowania. Co jeśli cała ta historia jest wyłącznie szaleństwem w jej głowie, dlatego właśnie gwałt wraca jak echo, a źli potężni mężczyźni muszą umrzeć, żeby ona mogła się wyleczyć? Mam wrażenie, że wszystko tutaj zostało tak skonstruowane, że można to odwrócić do góry nogami i też będzie miało sens.

Polecam miłośnikom fantastyki, a w szczególności horrorów i ostrzegam przed wysokim poziomem krwi i szaleństwa w tym tytule. Jestem bardzo ciekawa kolejnej części, która już zresztą czeka na półce.

Którą z ulubionych bajek z dzieciństwa, chcielibyście przeczytać w klimacie horroru?

„Alicja” zdecydowanie zniszczyła moje patrzenie na niewinność historii bajkowej Alicji z krainy czarów ;P sięgając po tę książkę, nie wiedziałam czego się spodziewać. Zdawałam sobie sprawę, że to horror, ale jakoś podświadomie nie mogłam przyjąć tego do wiadomości :P rozumiecie o co mi chodzi?

Alicja przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Jedynie co pamięta to podwieczorek przy herbatce, długie białe uszy i …krew. Dziewczyna nie wie co się stało i dlaczego jest zamknięta w tym szpitalu. Jej jedynym przyjacielem, okazuję się Topornik, mieszkaniec celi obok, z którym porozumiewa się przez mysią dziurę. Gdy w szpitalu wybucha pożar, Alicja i Topornik uciekają, ale nie sami… wraz z nimi ucieka też coś potwornego i przerażającego – Dżaberłak – istota, którą będą musieli odnaleźć i pokonać! Ale żeby nie było za łatwo – po drodze zmierzą się z innymi bossami – Gąsienicą, Morsem i Chesirem, by na końcu tej wędrówki stanąć twarzą w twarz z Królikiem….

Ta książka zasiała spustoszenie w mojej głowie. Była tak psychiczna, że z jednej strony czytając byłam przerażona, a z drugiej ciężko mi było się od niej oderwać! I choć wydarzenia w niej zawarte odpychają i wprawiają w zdumienie, cała historia jest – o dziwo! – bardzo interesująca. Z każdą kolejną stroną byłam coraz to bardziej ciekawa tego spotkania z bossami, czy z samym królikiem. I choć przeczuwałam, że będzie to coś strasznego, to ubolewam, bo można było to ukazać w bardziej…. rozbudowany sposób? Mam wrażenie, że pomimo brutalności zawartej w każdym spotkaniu z nieprzyjacielem, można było wpleść trochę więcej, trochę bardziej wszystko rozbudować, żeby wręcz można było odczuć całe to starcie! Książka wywołuje ciarki na plecach – owszem. Ale mogłaby być o wiele lepsza. Zakończenie mnie trochę rozczarowało, spodziewałam się większego WOW, czegoś co mnie wyrwie z butów ;) ale jako całokształt historia bardzo mi się podobała! Jest mroczna, krwawa i …psychodeliczna! Czyli coś co lubię ;) będę czekać na drugi tom, bo jestem ciekawa dalszych przygód Alicji i Topornika!

Od dziesięciu lat Alicja przebywa w ponurym szpitalu psychiatrycznym. Jej jedynym przyjacielem jest Topornik, pacjent z pokoju obok. Alicja nie wie, co się stało i skąd się tutaj wzięła. Ostatnie, co pamięta, to podwieczorek przy herbatce, białe uszy i krew. Niespodziewanie w szpitalu wybucha pożar. Alicja i Topornik mają jedyną szansę na wydostanie się z tego przerażającego miejsca. Jednak nie tylko im udaje się uciec. Ze szpitala wydostaje się również Dżaberłak, potężny, mroczny i niezwyciężony. Alicja wraz z Topornikiem wyruszają w podróż, aby odkryć prawdę o przeszłości. Czekają ich trudne spotkania z bossami Starego Miasta. Co czeka ich na końcu wyprawy? Czy uda im się odkryć prawdę i pokonać mrok?

"Alicja w Krainie Czarów" w mrocznej wersji? Jak najbardziej jestem na tak. Książka jest przepięknie wydana, już po okładce można poznać, że będzie to krwawa i mroczna historia. Tak właśnie jest. Panuje tu gęsty, niepokojący i duszny klimat. Alicja i Topornik muszą zmierzyć się ze złem w czystej postaci. Spotkania z bossami Starego Miasta również nie należą do przyjemnych. Jest brutalnie, krwawo, tajemniczo. Alicja i Topornik zostali świetnie wykreowani. Tak samo zresztą jak pozostali bohaterowie - Cheshire, Mors, Gąsienica. Autorka stworzyła naprawdę niesamowitą historię. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Czytało się bardzo przyjemnie i szybko. "Alicja" sprostała moim oczekiwaniom. Z czystym sumieniem mogę Wam polecić tę książkę.

Historię rozpoczynamy w zamkniętym zakładzie dla obłąkanych, w Starym Mieście. Wśród szarych zimnych ścian w niewielkiej celi od dziesięciu lat życie wiedzie Alicja. Dziewczyna trafiła tam niedługo po tym jak znaleziono ją w nocy na ulicy w podartej sukience, zakrwawioną i z okropną blizną na twarzy. Bohaterka nie jest w stanie wyjaśnić, gdzie była, co się jej stało. Opowiada tylko niestworzone historie o „Króliku“, który ją uwięził i zrobił jej krzywdę. Mieszkając w zakładzie poznaje mężczyznę o imieniu Topornik, który mieszka w sąsiedniej celi, znajduje się w zakładzie ze względu na zamordowanie pięciu osób. Dziewczyna i chłopak porozumiewają się dzięki dziurze między ścianami, którą wydrążyły myszy. Latami dzielą się swoimi wspomnieniami i snują marzenia o ucieczce z tego miejsca. Wszystko ulega nieoczekiwanej zmianie, gdy w szpitalu wybucha pożar, a Alicja i Topornik ryzykując życie uciekają z niego. Wraz z nimi na wolność wydostaje się monstrum, które uporczywie ściga bohaterów...

Stworzona przez Christinę Henry wizja Alicji, jako na wpół szalonej dziewczyny przemierzającej przestępczy świat Starego Miasta, walczącej z zamieszkującymi go bandziorami i wszechobecne niebezpieczeństwo znakomicie działają na wyobraźnię. Przyznam, że ta wersja bohaterki przypadła mi do gustu. Sama historia napisana jest w sposób lekki, nienużący. Wraz z dalszymi przygodami poznajemy kolejne elementy łamigłówki wyjaśniające co takiego przeżyła Alicja dziesięć lat temu i skąd wzięła się na jej twarzy paskudna krwawa blizna.

Warto również podkreślić, iż wydanie przygotowane przez Wydawnictwo Vesper jest bardzo atrakcyjne, a dominująca czerwień znakomicie oddaje charakter ukazanej na kartach historii. Jedynym minusem jest fakt, iż Alicja moim zdaniem nie jest horrorem lecz książką z gatunku dark fantasy - pełna magii, mówiącym ludzkim głosem zwierząt i czarodziejów. Próżno szukać w niej opisów grozy wywołujących ciarki na plecach, co prawda trup ścieli się gęsto jednak flaki nie fruwają wokół. Rozpoczynając lekturę oczekiwałem 100% horror, a nawet gore. Podobnie zawiodłem się jak w przypadku zakończenia, które jest mało oryginalne i w skrócie można je określić jako typowy happy end. Nie oznacza to jednak, że książka zawiodła moje oczekiwania. Była to porcja bardzo dobrej rozrywki skonsumowanej w jeden weekend.

fhgfgu

Retellingi powszechnie znanych książek to zawsze duże wyzwanie, ponieważ z reguły jesteśmy przywiązani do bohaterów i ich przygód, często niekonieczne chcielibyśmy coś zmieniać. Z tego powodu nie zawsze opowiadanie na nowo danej historii jest udane i odnosi sukces. W przypadku Alicji Christiny Henry nic takiego nie ma miejsca - to ciekawe i dobrze opowiedziane na nowo przygody tytułowej bohaterki. Autorka znakomicie posługuje się elementami znanymi z książki Lewisa Carrolla do stworzenia czegoś odmiennego, z nową fabułą i osadzoną w bardziej mrocznych klimatach niż oryginał. Dlatego z wielką przyjemnością śledziłem losy Alicji oraz Topornika, którzy przemierzają niebezpieczne i ciemne zaułki Starego Miasta.

W książce Christiny Henry spotkamy postacie znane z Alicji w Krainie Czarów - Cheshire'a, Królika, czy Gąsienicę. Nie są to bynajmniej te same osoby, co w powieści Lewisa Carrolla, lecz bezwzględni bossowie przed którymi drży całe Stare Miasto. Jest i Dżaberłak, który stanowi jedno z największych zagrożeń czyhających na Alicję w Starym Mieście i wokół którego koncentruje się fabuła. Bardzo przypadło mi do gustu nadanie tym postaciom nowych ról, jakże różnych niż w oryginale. Może zastanawiać brak Kapelusznika, który jest jedną z bardziej rozpoznawalnych postaci z powieści Lewisa. Nie zdradzę zbyt wiele, jeśli napiszę, że jest nim Topornik. Niestety w języku polskim nie udało się oddać gry słów, która jest lepiej widoczna w języku angielskim (Hatter to Hatcher).

Wszystkie wydarzenia mają miejsce w Starym Mieście, w którym żadne z nas nie chciałoby się znaleźć. Szczególnie kobiety wiodą tam okropny żywot - wiele z nich jest okaleczanych, wykorzystywanych seksualnie, a wszystko ku uciesze rzeszy mężczyzn. Pełno w tym mieście śmierci, krwi, wnętrzności i innych okropieństw. Okazywanie słabości jest równoznaczne ze śmiercią, a najlepszą obroną jest atak, stąd bohaterowie często muszą z kimś walczyć, aby samemu przeżyć. Zwłaszcza Alicja musi szybko wyzbyć się skrupułów przed zabijaniem, aby sama nie zginąć. Od pierwszych stron możemy poczuć, że Stare Miasto to mroczne i nieprzyjazne miejsce, dlatego nie jest to nie jest to powieść dla dzieci, a raczej dla starszej młodzieży i dorosłych. Dodatkowo ten niepokojący i tajemniczy nastrój pogłębiają znakomite ilustracje Macieja Kamudy, który jest też autorem pięknej okładki zdobiącej książkę.

Alicja Christiny Henry to bardzo dobry i ciekawy retelling Alicji w Krainie Czarów Lewisa Carrolla. Autorka stworzyła mroczniejszą historię tytułowej bohaterki, wprowadzając do niej nowe elementy, ale jednocześnie mocno czerpiąc z oryginału.

Bardzo cieszę się, że zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę, że szósty zmysł czytelniczy mnie nie oszukuje. Powieść okazuje się fantastyczną niespodzianką, intrygująco wciąga już od pierwszych stron, rewelacyjnie absorbuje wyobraźnię. Żałuję, że natychmiast nie dysponuję drugim tomem, ale może to i lepiej, ponieważ jest czas na wyciszenie rozbudzonych emocji i wywołanych wrażeń. Powieść atrakcyjnie konstruuje pomost między magią a mrokiem, światem czarodziejskiej sztuki a krwawym obliczem walki. Osobliwa dwoistość natury wszelkich istot, fałszywa skrajność dobra i zła, mieszanie się szlachetnych i amoralnych cech, zderzenie pozytywnych ideałów i pierwotnych żądz, magnetycznie przyciąga.

Aby w pełni dostrzec misterne utkanie scenariusza zdarzeń, charakterystyczne nawiązania, ciekawe skojarzenia, bezpośrednie analogie, trzeba wyciągnąć z pamięci źródło inspiracji, czyli „Alicję z Krainy Czarów”. Pierwowzór oplatają baśniowe motywy, natomiast wtórną interpretację ulokowano w klimacie horroru. Kojarzymy z dzieciństwa kolorowy świat poprzedniej Alicji, teraz wkraczamy w jego negatyw, tyle, że nie w czarno-białej, a w intensywnie szkarłatnej odsłonie. Krwi, przemocy, nędzy, rozpaczy, prób przetrwania, nie ma końca. Mimo że wszystko wydaje się zbyt czerwonym piórem naszkicowane, rozmiłowanym w makabrycznych scenach, to jednak fantastycznie angażuje w zatrważający obraz złożony z mrocznych tajemnic, ułudnych potworów, zdradzieckich jezior, głębokich studni ciemności, miejsc wabiących zdradliwym zapachem róż.

Dorosła Alicja wydostaje się z koszmaru znajomości z Królikiem, ale kosztem pobytu w zakładzie psychiatrycznym. Otumaniona lekami, zniewolona obojętnością, po dziesięciu latach udręki ucieka wraz z Topornikiem z przytłaczającego wolę i zmysły ośrodka, gdzie dni i noce zlewają się w jedno. Powoli budzi się do nieuniknionej bitwy z ciężko uchwytnym złem. Przemierza zawiłe labirynty mglistych uliczek Starego Miasta, kręte schody i wąskie alejki, owiane brzemieniem starości, brudu, bólu i zawodzenia. Zagląda w podziemne korytarze zajmowane przez osobniki reprezentujące najgorsze zepsute plugastwo. Wkracza w mroki ogarniające nawet najczystsze intencje, ciemności budzące grozę, gdyż grasuje w nich coś przerażającego. Jakże to wszystko odmienne od bogatego, czystego i zorganizowanego Nowego Miasta, z którego wywodzi się główna bohaterka. Czym tak naprawdę okazuje się siła zamknięta w ostrzu miecza?

bookendorfina.pl

Kto kocha "Alicję w Krainie Czarów?" A czy wyobrażaliście sobie, że ta historia może być jeszcze bardziej...pokręcona? Christina Henry, autorka "Alicji" wpadła na nietypowy pomysł rewritingu tej klasycznej powieści.

Co zostało ze świata Carrolla? Magia, Alicja, Królik, Gąsienica, Dżaberłak i róże. A, i Cheshire. Mimo to, zdecydowanie nie jest to książka dla dzieci. Jako wyjaśnienie dodam, że są tam jeszcze: krew, topory, gwałty, kanibalizm, prostytucja, narkotyki i choroby psychiczne. A może powinnam tylko napisać jak zaczyna się książka? Bo historia rozpoczęta ucieczką Alicji i Topornika z płonącego domu dla obłąkanych chyba mówi sama za siebie, prawda?

Książkę czyta się z leciutkim dreszczykiem. Jest krwawa, ale to nie horror. Ma wystarczająco dużo odniesień do oryginału, żeby poczuć klimat Krainy Czarów (a raczej jej ciemnej strony), jednak odbiega od niego też na tyle daleko, że nie czyta się jak marną kopię.

Poza tym jest wydana przepięknie. To zasługa wydawcy (Vesper) - wszystkie ich książki to wizualne dzieła sztuki. Twarda oprawa, zakładka z grafiką, same grafiki w książce. Coś pięknego i dopracowanego w najmniejszym szczególe.

Stare Miasto zamieszkują najbardziej zdesperowani i biedni ludzie. Jest to bardzo niepokojące miejsce, w którego sercu stoi szpital psychistryczny. Tam właśnie przebywa Alicja. Nie wie jak się tu znalazła. Jedyne co pamięta to podwieczorek przy herbatce, białe uszy i ... krew.

To bardzo mroczny "retelling" (jeśli można go tak nazwać) "Alicji w krainie czarów". Autorka zafundowała mi naprawdę świetną, bardzo pokręconą historię pełną emocji, od której nie mogłam się oderwać. Właśnie takich książek mi ostatnio brakowało!

Postać Alicji jak i wszystkich postaci, jakie znajdują się w tej książce jest naprawdę świetnie wykreowana. Dla mnie każda z nich to prawdziwy majstersztyk. Ilość akcji przerosła moje najśmielsze wyobrażenia, a sama fabuła bardzo mnie zaskakuje. Przyznam szczerze, że nie raz miałam dosłowny wytrzeszcz oczu.

Być może nie jestem wymagającym czytelnikiem, a ja dopiero co wkraczam w świat grozy i horrorów, i być może zbytnio ekscytuję się tą książką, ale kurcze... Ona była naprawdę dobra!

Polecam wam sięgnąć po tę pozycję jak najszybciej i mam nadzieję, że podzielicie mój zachwyt!