Rzeczy, których nie wyrzuciłem

"Że to jestem ja? No, skoro tak mnie widzisz...- Nie była łatwym odbiorcą laurek. Nie była łatwym modelem. Właściwie pod żadnym względem nie było z nią łatwo.
W czwartej klasie mieliśmy zadanie: "Opisz swoją matkę", a raczej "mamę", bo szkoła lubowała się w zdrobnieniach. Boże, odpuść mi, bo napisałem: "Moja matka ma ciemne włosy i jest raczej tęga". Dzieci mają inne pojęcie na temat miar i wag."

Jest to piękna książka. Naprawdę piękna. Podnosi za fraki najcięższy temat - odejście matki. To jak pięć stopni żałoby. W których autor jednak nie słodzi, nie zapycha nam ust cukierkowatymi opisami swojej "mamusi". Możemy się złapać nawet na tym, że może tej matki nie polubimy.
Ale pośród tych krzyków i nie łatwości wyłonią się przed nami dwie postaci matki i syna, którzy się kochali, szczerze i bez wymuszonych laurek czułostkowości.

Marcin Wicha nie żegna się z matką drastycznie, nie amputuje jej obecności w oka mgnieniu. Pozwala sobie na przewertowanie całego jej życia poprzez jej ulubione książki. Przekartkowując je, przedstawia nam obraz swojej matki, silnej kobiety, która zawsze potrafiła postawić na swoim.

Te niecałe 200 stron zostaje we mnie i z pewnością okrzykuję ją już dziś jedną z lepszych książek 2017 roku. Tutaj zdania są cięte, bo nie ma tu miejsca na zbędne ozdobniki. Każde słowo jest trafne i na swoim miejscu, zachwyca swoją siłą spostrzeżeń. Język przypomina mi tutaj "Wróżbę" Agnety Pleijel. Tylko ludzie władający słowem w stopniu arcy zaawansowanym potrafią tak, oszczędzając zdania, nadać im niesamowity ciężar emocjonalny.

To piękne pożegnanie, liryczny minimalizm ogromnego tematu. Cudo!