Dolina

„Dolina” autorstwa Bernard Minier od Rebis to książka, która przyciąga uwagę od pierwszych stron. Mrok, gęsta atmosfera ciekawy wątek kryminalny, makabryczne, rytualne morderstwa, odcięta od świata, pirenejska dolina i ważny aspekt - wpływ Internetu na dzieci i jego tragiczne skutki. Akcja książki toczy się niezwykle szybko, a zakończenie zaskakuje. W tej historii nic nie jest oczywiste.
Czy morderca karze ofiary za grzechy?
Czy morderstwa to chęć wyrównania rachunków?
A może efekt chorych urojeń?
„Myślę, że ktoś tutaj zachowuje się tak, jakby uważał się za Boga…”
Ciekawa zagadka kryminalna, brutalne morderstwa oraz ciekawi bohaterowie (Pani Kapitan, demoniczna psycholożka dziecięca, wzbudzający we mnie niepokój opat klasztoru oraz tajemnicza kobieta uprowadzona przed laty przez Hirtmanna) na czele z Martinem Servaz, który mimo zawieszenia, angażuje się w sprawę i mierzy z niewyobrażalnym złem.
Bardzo podoba mi się wątek odcięcia od świata. Opis tej specyficznej izolacji, która w jakimś stopniu wymusza frustrację i agresję u mieszkańców oraz potęguje mrok w dolinie. Dla Bernarda Miniera to pretekst do obserwacji psychologicznej mieszkańców w ekstremalnej rzeczywistości.
Podobał mi się również sposób przedstawienia tła społeczno- obyczajowego współczesnej Francji. Autor dzieli się z czytelnikiem swoimi przemyśleniami na temat życia i świata. To bardzo wartościowa pozycja, nie tylko ze względu na wątek kryminalny.
Ciekawym aspektem jest również wszechogarniająca manipulacja, która wyostrza nasze czytelnicze zmysły.
Polecam gorąco zanurzenie się w tym mrocznym klimacie i we wspaniałych opisach górskiej scenerii.

Nasz komendant zdegradowany do stopnia kapitana i zawieszony w czynnościach służbowych – tu dygresja, – kto nie czytał poprzedniego tomu „Siostry” ten raczej nie połapie się w przyczynie tego stanu rzeczy – po tajemniczym telefonie od kobiety zaginionej przed laty wyrusza w Pireneje. Na miejscu zostaje zamieszany w serię morderstw, które stara się rozwikłać kapitan żandarmerii Irene Ziegler znana już czytelnikom z pierwszego tomu tj. „Bielszego odcienia śmierci”. Opactwo, surrealistycznie zbrodnie, narkotyki, zaginięcia, arogancka psychiatra, ambitna mer miasta i tajemniczy wybuch, który odciął dolinę od świata. Co łączy te wydarzenia z telefonem od zaginionej Marianne? Czy tym razem Martin, jak zwykle bez kondycji i wciąż niezaznajomiony z nowinkami technicznymi zdoła pokonać kogoś, kto uważa się za Boga? Czy wyjdzie na jaw jego degradacja i to, że oczekuje na Komisję Dyscyplinarną? Czy w małej miejscowości odciętej od świata dojdzie do samosądów?
Od kolejnych przygód Martina Servaza oczekiwałam czegoś nowego, powiewu świeżości a tymczasem czytałam odgrzewany kotlet. No ile razy można tłuc motyw seryjnego mordercy Hirtmanna poznanego w pierwszym tomie? A jak znów objawiła się postać Marianne, którą poznaliśmy w „Kręgu” to miałam ochotę krzyczeć. Jak długo zamierza to wałkować? Do tego te wieczne odniesienia do przeszłości tych dwóch postaci sprawiają, że treść może nie być łatwa i zrozumiała dla osób, które nie czytały poprzednich części.
Mimo wszystko jak zwykle czytało się dobrze. Minier ma przyjemną manierę pisania, lekkie pióro, niewymuszony dowcip, plastyczny język i ciekawe pomysły na konstrukcję fabuły. Po mocnym początku i szybkiej akcji zakończenie niestety nie zaskoczyło. Mam dla Autora sugestię, może już koniec serii z Servazem? W „Paskudnej historii” Minier udowodnił, że ma ogromny potencjał i stać go na szerszy wachlarz tematyczny niż ciągnięcie przez cały cykl Servaza motywu seryjnego mordercy i porwania jego pierwszej miłości.
Abstrahując już od wątków kryminalnych i rozczarowania zakończeniem nieoczekiwanie odkryłam, że poprzez ukazanie myśli Servaza Minier przedstawia coraz bardziej przerażającą wizję Francji i jej mieszkańców. Wzrost agresji, nietolerancji, coraz bardziej zauważalne podziały społeczne, pokoleniowe, ideologiczne, odchodzenie od jakiejkolwiek wiary, bezrobocie, zawiść, frustracja. Ciekawie, choć negatywnie i pesymistycznie przedstawione społeczeństwo.

"Dolina" to kolejna część historii o Martinie Serwaz. Dla mnie pierwsza, wcześniej nie udało mi się przeczytać żadnej z powieści Minier'a.
Zawieszony komisarz policji z Tuluzy, Martin Serwaz pewnej nocy odbiera telefon od dawno zaginionej matki swojego syna - Marianne. Kobieta prosi o ratunek, jednocześnie nie chce, by zawiadamiać żandarmów. Serwaz rusza do doliny wskazanej przez Marianne. Na miejscu prosi o pomoc w poszukiwaniach braci z sąsiadującego z doliną opactwa. Próbując znaleźć jakiś ślad trafia na morderstwa, które mogą mieć coś wspólnego z zaginięciem Marianne. W dochodzeniu prawdy pomaga mu Irene Ziegler, jego dawna przyjaciółka, prowadząca śledztwo w sprawie brutalnie zamordowanych ofiar.
Uważam, że "Dolina" to znakomity thriller w którym nie jest łatwo wpaść na trop. Wiele razy wydawało mi się podczas czytania, że jestem w stanie przewidzieć następny ruch, jednak autor miał zupełnie inne plany. To powodowało, że trudno się było od książki oderwać. Zaskakujące zwroty akcji i świetnie przemyślane zakończenie.
Zachęcam do przeczytania. Nie będziecie żałować.

„Dolina” to ósma już książka Bernarda Miniera. To również szóste spotkanie z Martinem Servazem byłym komisarzem policji w Tuluzie. Kolejną sprawą, którą będziemy się wspólnie zajmować jest tajemnicza seria straszliwych morderstw.
Do zbrodni dochodzi w jednej z pirenejskich dolin. Wszystkie poszlaki wskazują, że dokonywane one są przez tutejsze opactwo. Społeczność popada w panikę. Mieszkańcy próbują samodzielnie dać kres morderstwom. Wówczas Martin Servaz zmuszony jest wkroczyć do akcji. Nowe śledztwo, którego się podjął będzie dla niego najczarniejszym koszmarem, złem w najgorszej postaci.
Nie da się ukryć, że Minier nie stracił nic na pisarskiej formie. Nadal jest ona na wysokim poziomie. Z każdą książką jego autorstwa sięgamy ekstremalnych doznań. Autor potrafi wprowadzić niepowtarzalną atmosferę tajemniczości, a poczucie w jakie nas wpędza, sprawia, że czytelnicza adrenalina osiąga maksymalny poziom. To, co charakterystyczne w twórczości francuskiego pisarza, to wysoki poziom emocjonujących doznań. Autor nie bawi się z czytelnikiem w niepotrzebne akapity. Wszystko co zapisane jest na kartach „Doliny” w pełni wciąga nas w wir rozpisanej historii. Fabuła jest dokładnie przemyślana, nie ma tutaj niepotrzebnych zwrotów akcji. Akcji, która nie pędzi jak na zerwanie karku, lecz skrupulatnie wdziera się do naszej wyobraźni. Autor umiejętnie prowadzi fabułę w taki sposób, że nie prędko wpadniemy na pomysł jak rozstrzygnie się śledztwo prowadzone przez Martina Servaza. A co do samego bohatera, któż by nie chciał być takim Servazem?
Bernard Minier posiada niezwykły dar utrzymywania w czytelniku chęci drążenia zarysowanej historii. Autor potrafi oczarować, i myślę, że wielu czytelników zgadza się z moją opinią. Nie ukrywam, że również okładka „Doliny” wsiąkła do mojej wyobraźni. Gdy tylko na nią spojrzałem, poczułem dreszcze, a gdy wtopiłem się w historię pod nią ukrytą, ciarki nie ustępowały, i z każdą przewracaną stroną nabierały na sile. Bernard Minier potrafi wprowadzić czytelnika w trans czytania!
https://www.rebis.com.pl/.
http://www.czyt-nik.pl/recenzje/w-dolinie-z-martinem-servazem/

Osiem lat temu, przeczytałam debiut pewnego francuskiego autora. Tak mi się spodobał, że z wielką chęcią sięgałam po jego kolejne książki. I tak po tych ośmiu latach nadal z wielkim zaciekawieniem sięgam po jego kolejne kryminały. W tym roku pojawiła się jego ósma książka, na którą czekałam niecierpliwie. Cały czas wypatrywałam, kiedy pojawi się zapowiedź polskiego wydania. Gdy zobaczyłam, że znajduje się w planach na wrzesień tego roku, to byłam uradowana. W końcu w moje ręce wpadła książka Bernarda Miniera pod tytułem „Dolina”.

Kiedy tyle czasu wypatruje się kolejnej książki jednego ze swoich ulubionych autorów, to nic dziwnego, że zaczęłam ją czytać od razu jak tylko pojawiła się ona w moim domu. Byłam bardzo ciekawa, co dzieje się u jednego z moich ulubionych policjantów. „Dolina” to już szósta część cyklu o Martinie Servazie, a ja nadal z wielką radością podchodzę do kolejnych części. „Dolina” zdecydowanie utrzymuje poziom swoich bardzo dobrych poprzedniczek.

Książkę „Dolinę” pochłaniałam z wielką przyjemnością i niechętnie odkładałam ją na bok. Cały czas byłam ciekawa, co jeszcze wydarzy się w książce. Po mojej głowie cały czas chodziły różne pomysły dotyczące rozwoju wydarzeń. Pomimo moich wielu teorii to nie przewidziałam zakończenia całego opisywanego śledztwa ani tego jak potoczyło się życie francuskiego policjanta. Jestem bardzo zadowolona, że w końcu mogłam przeczytać tę książkę. A teraz wracam do czekania na kolejną powieść pana Miniera.