Medicus

Epicka powieść drogi

Od bardzo dawna marzyła mi się porządna powieść przygodowa; może nie taka co to powala stylem i słownictwem, ale taka, co wciągnie bez reszty i nie będzie dawała odłożyć się na później. No i powiem Wam szczerze – udało się! Chociaż "Medicus" nie jest wolny od wad, to spełnił swoje zadanie i dostarczył mi sporo rozrywki.

Trzeba przyznać, że choć Noah Gordon pod względem merytorycznym nie popełnił mistrzostwa, to jednak w powieści nic nie zgrzyta na tyle, bym chciała ją porzucić w trakcie lektury. Nawet jeśli jest to trochę bajdurzenie na temat życia w średniowieczu, to autor dość dobrze oddaje atmosferę tamtych czasów, kreśli ogólny obraz codzienności, podróżowania, leczenia, tego co ludzie jedli i pili. Bardzo ciekawe były również fragmenty dotyczące rozbudowywania Londynu, któremu w chwili rozpoczęcia akcji powieści bliżej do osady niż miasta.

"Medicus" pomimo swojej objętości na pewno nie jest powieścią przegadaną, wszystkie wątki są wyważone i żaden się nie wlecze, choć niektóre rozwiązania fabularne przywodzą na myśl telenowelę. Podróż przez średniowieczną Europę aż do Persji jest naprawdę wdzięcznym tematem.
Właściwie jedyne, co naprawdę raziło mnie podczas lektury to stereotypy. Chrześcijanie są głupi i brudni, muzułmanie są rozpustnymi i/lub nadużywającymi alkoholu hipokrytami, a każda religia to zbiór bezsensownych zakazów, które hamują rozwój nauki. To razi i wywołuje we mnie sprzeciw; nie. Po prostu nie.

Dość już narzekania, ponieważ "Medicus" jest naprawdę epicką powieścią drogi. Lektura może nie powiększyła mojej wiedzy z zakresu mediewistyki, nie powaliła na kolana oryginalnością czy wyszukanym stylem, ale dała mi wszystko, czego oczekuję od powieści przygodowej z historią w tle – czyli kilka wieczorów niezłej rozrywki.

PS. Dla wszystkich tych którzy oglądali kiedyś film o tym samym tytule, mam dobrą wiadomość – (rzekoma) ekranizacja mało ma wspólnego z pierwowzorem, więc śmiało możecie sięgnąć po powieść. Niewiele fabuły książki zostało przeniesione na ekran.