Cukiernia Pod Amorem. Tom 3. Jedna z nas

Przeczytałam wiele książek p. Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk. Cukiernia pod Amorem - pierwsza seria to było coś, czytałam z zapartym tchem. Wszystko dopracowane w najdrobniejszych szczegółach, działo się!
Po latach wyszła druga seria. Kiedy się o tym dowiedziałam oczy mi się zaświeciły. Kupiłam natychmiast. Po przeczytaniu pierwszego tomu drugiej serii wiedziałam już, że to nie jest to, ale nie spodziewałam się, że będzie aż tak źle. Nawet nie wiem od czego zacząć, więc zacznę od początku. Bardzo raziło mnie przez cały czas podobieństwo imienia i nazwiska jednej z bohaterek, która jest pisarką i napisała książkę o Gutowie. To Monika Grochowska-Adams. To najdrobniejsza z irytujących rzeczy. Najgorsza niestety jest treść sama w sobie, czyli kwintesencja powieści. Książka jest nudna, jest o niczym, jest przewidywalna do bólu. Mało tego, aby była dłuższa (przynajmniej ja tak to odbieram) autorka bardzo dużo miejsca poświęca na opisanie realiów politycznych i obyczajowych czasu powieści. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że jest to zrobione w sposób nieciekawy i sztuczny. I tu poruszyłam kolejny zarzut. Autorka bardzo często sięga do tematów współczesnej polityki, krytykując obecnie rządzących, dobrą zmianę itp. PiS nie jest moją opcją polityczną, powiedziałabym, że bardzo nie jest, ale ogromnie irytowało mnie, że w książce, która ma być odskocznią, czytam parafrazę obecnych wydarzeń politycznych. Jakość fabuły jest porównywalna do Klanu bądź Mody na sukces (w trzech tomach po kilkaset stron mamy w wydarzeniach współczesnych opisane zaledwie kilka lub kilkanaście dni, które są poprzeplatane fragmentami wydarzeń z przeszłości). Czytasz, bo polubiłaś bohaterów, bo ciekawi cię, co będzie dalej, ale nie czekasz z zapartym tchem na to, co się wydarzy, bo wiesz, że wszystko dziwnym trafem zaraz się dobrze rozwiąże (bohaterki zawsze wychodzą obronną ręką, od razu spotykają na swojej drodze kogoś kto pomoże, ogólnie sielanka). Wisienką na torcie jest to, że (uwaga spoiler) książka się nie kończy. Na koniec otwiera się nowy wątek, który jak mniemam jest furtką do trzeciej serii...takiej dziesiątej wody po kisielu.

Wydawało mi się, że tak dawno czytałam pierwsze trzy tomy Cukierni pod Amorem Pani Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk. A było to zaledwie 9 lat temu. Tyle się w międzyczasie zmieniło w życiu moim i Rodziny Hryciów. Dorosłam tak jak i bohaterki ostatniego tomu o Gutowie - Monika i Teresa. Mimo, że czytałam książkę tyle lat temu to bez problemu przeniosłam się do lat siedemdziesiątych, kiedy to zaczyna się historia obydwu kobiet.
W „Jednej z nas” borykamy się z losem jaki dotyka Teresę i Monikę. Samotne rodzicielstwo pierwszej z nich, próby zapewnienia dziecku szczęśliwego dzieciństwa, emigracja do Austrii i rozpoczynanie wszystkiego od nowa. Monika jeszcze pod koniec lat sześćdziesiątych emigruje do Stanów, tam wychodzi kolejny raz za mąż, ale nie jest to szczęśliwe małżeństwo. Obie kobiety tracą ze sobą kontakt. Dopiero po latach spotykają się i jedna drugiej wyjawia to, co przez tyle lat tak skrzętnie ukrywała.
„Odkrywał karty powoli i to był najsłuszniejszy krok, bo miała czas przywyknąć do bezmiaru spraw, którymi się zajmował i które musiała poznać. Ale rzeczywiście miała tę biznesową żyłkę. Miała ją chyba od zawsze. Kiedyś opowiedziała Edwinowi swoją przygodę z kupowanym na raty rowerem, który jej ojciec odsprzedał potem za butelkę wódki. Wiele miała dla niego tych historii, a on je uwielbiał. Wciąż kazał sobie opowiadać, jak handlowała grzybami, nosiła nabiał na gutowski rynek, jak robiła zakupy dla towarzyszki Wypych i jak słuchała rad jej rozpolitykowanej matki. Ale najbardziej cenił swoją żonę za jej heroiczne macierzyństwo. Opowiedziała mu o tym, jeszcze zanim się pobrali. Edwin pamiętał tę historię ze szpitala, teraz jednak Tessa rozwinęła ją i przedstawiła ze wszystkimi szczegółami.
- Gdybym cię wcześniej nie pokochał, zrobiłbym to teraz – powiedział. – Moja ty heroino!
- Jestem tylko zwyczajną dziewczyną ze wsi, której wpojono, że pracą dochodzi się do celu. A Elena? Cóż – to był najwspanialszy dar losu.”
Losy kobiet przeplatane są informacjami na temat przygotowań do pogrzebu Waldemara Hrycia – cukiernika z Gutowa. Jego rodzina musi używać podstępu aby położyć go w rodzinnym grobie…
Pomimo ponad 8-9 letniej przerwy w czytaniu losów Rodziny Hryciów, w dalszym ciągu jestem nimi zafascynowana. Dalej jest ten sam nastrój, ciekawa historia rodzinny, trudny czas historyczny i miłość. Ponieważ już trochę zapomniałam co się działo w tych wszystkich tomach, jak tylko znajdę chwilę, planuję przeczytać sagę kolejny raz. Jestem przekonana, że nie będzie to stracony czas.