Rozterki śmierci

Utwór traktuje o śmierci, która pewnego dnia niespodziewanie przestała zabijać. Konsekwencje tak nienaturalnego wydarzenia zaczęło zataczać naprawdę niewyobrażalnie nieprzewidywalne kręgi, burząc cały ład społeczny, podstawy religii katolickiej, poczucie moralności i kazało zrewidować poglądy o tym, co dobre, a co złe. Książkę warto przeczytać przede wszystkim ze względu na charakterystyczny styl autora, który pisze niezwykle długimi, złożonymi zdaniami, nie stosując się do zasad interpunkcji, nie wyróżniając w tekście dialogów, przez co całość ma charakter strumienia świadomości. W żadnym razie nie przeszkadza to w odbiorze treści, nie powoduje gubienia wątku. Wszystko to, okraszone odpowiednią dawka ironii, czyta się znakomicie. Absurd goni absurd. Jestem zachwycona tą lekturą, bo okazuje się, że o wielkich filozoficznych zagadnieniach można pisać w sposób lekki i bardzo pociągający. Pod przykrywką współczesnej baśni autor rozważa nasz stosunek do śmierci, wieczności, nawet moralności, a do tego analizuje rolę kościoła, mechanizmy władzy oraz wyśmiewa głupotę mediów. Saramago przedstawił hipotetyczną sytuację, która ujawnia, że nasze marzenie o nieśmiertelności ma jednak pewne wady. W mojej opinii spędziłam czas z arcydziełem.

Co by się stało, gdyby śmierć porzuciła swoje miejsce w hierarchii wszechświata? Na to pytanie nie raz próbowali odpowiedzieć twórcy, zarówno filmów, książek i komiksów. Teraz tego zadania podejmuje się Jose Saramago, który postanawia rozważyć konsekwencje takiego wydarzenia dla naszego świata, państwa i kościoła.
A co można powiedzieć o samym pisarzu? To najbardziej znany pisarz portugalski, noblista, autor takich dzieł jak „Miasto białych kart”, „Podróż słonia, czy „Miasto ślepców”. A wzmiankowana powieść, w której śmierć postanawia wziąć sobie wolne nosi tytuł „Rozterki śmierci”.

Słowem podsumowania. Pisarz ten jak żaden inny potrafi przekazać fundamentalne prawdy w sposób jasny i zrozumiały. A nie o wszystkich twórcach można to powiedzieć. A sama tematyka książki, pomijając jej głębsze znaczenie jest na tyle interesująca, że czytelnik może momentami zapomnieć, że nie jest to tylko współczesna baśń. Opowieść o sensie naszego życia – odwieczne pytanie na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Mądra i całkiem dowcipna historia.
Dla mnie jedynym minusem tej powieści jest to, że pisana jest tak zwanym jednym ciągiem w stylu Huberta Selby'ego Jr.

Polecam tą, jak i inne powieści tego autora.