Gdybym wiedziała

W rodzinie Lany każda kobieta posiada pewną szczególną cechę – Zaufanie, Życzliwość czy Wiarę… choć dziewczyna sama nazywa je przekleństwami. O wiele częściej niż szczęście, przynoszą bowiem zgubę. Klątwą Lany jest absolutna Szczerość, która nie pozwala jej skłamać nawet wtedy, gdy kłamstwo byłoby lepsze od powiedzenia prawdy. Kiedy Lana wpada w tarapaty i staje się świadkiem strasznych wydarzeń, decyduje się na milczenie, aby nie poddać się swojej Szczerości. Niestety, bieg wydarzeń prowadzi ją tam, gdzie nigdzie nie chciała się znaleźć; tam, gdzie tajemnica goni tajemnicę, a niedopowiedzenia i pytania bez odpowiedzi spędzają jej sen z powiek.

Rebecca Donovan być może jest znana części z Was za sprawą serii Oddechy – ja, choć wielokrotnie mijałam jej tomy w bibliotece lub księgarni, nigdy nie zdecydowałam się jej przeczytać. Jednak gdy niedawno na rynku pojawiła się nowa seria jej autorstwa, stwierdziłam, że będzie to dobry czas, aby sprawdzić, czy twórczość tej pisarki faktycznie jest warta uwagi. Pełna nadziei przystąpiłam więc do czytania, nie spodziewając się, że Gdybym wiedziała przyprawi mnie o palpitacje serca z powodów ani odrobinę nie pozytywnych.

Zacznijmy od tego, co najbardziej kłuło mnie w oczy już po pierwszych 50 stronach – od głównej bohaterki, a konkretnie jej zachowania. Przysięgam, że nigdy na kartach książki nie spotkałam się z tak koszmarną postacią jak Lana. Jej paskudny charakter rzucał cień na jej olśniewający wygląd (jak piękna była, wnioskuję z ilości amantów, którzy bez przerwy się wokół niej kręcili – w całym życiu żaden człowiek nie spotyka tylu zainteresowanych nim ludzi, ilu ona w czasie kilku tygodni), sprawiając, że moje myśli o niej przepełniała odraza. Lana traktowała wszystkich tak, jakby byli czymś ohydnym, co przykleiło jej się do buta i nie chciało się odczepić. I nawet nie miała na to wpływu jej Szczerość – ona po prostu miała niesamowicie wygórowane mniemanie o samej sobie i uważała się za pępek świata. Zero szacunku do drugiego człowieka, nie wspominając już nawet o życzliwości czy uprzejmości. Do tego dochodziła przeraźliwa hipokryzja dziewczyny, która doprowadzała mnie do szału. Lana potrafiła krytykować i obsmarowywać błotem zachowanie otaczających ją ludzi, podczas gdy sama robiła dokładnie to samo, co oni. Wyraźnie nie zauważała własnych wad i błędów, których wcale nie było mało.

Mówiąc o wspomnianych adoratorach Lany, warto zaznaczyć, że wszyscy mężczyźni w książce są absolutnie piorunujący pod względem urody. Taki przynajmniej można wysnuć wniosek, obserwując, jak dziewczynie miękną kolana na widok każdego przedstawiciela płci przeciwnej w promieniu kilometra, oraz z jaką prędkością rozwijają się jej relacje z tymi chodzącymi ideałami. Choć Lana mówi o sobie, że „nie jest łatwa”, bez oporów siada na kolanach chłopakowi, którego poznała kilka minut wcześniej, i pozwala mu się zabrać do klubu, w którym pogrążają się w tańcu, który delikatnie mówiąc narusza przestrzeń osobistą ich obojga. Cóż, facet nie musiał wcale stawać na głowie, aby zdobyć jej zaufanie... Do tego przez całą powieść przewija się kilku chłopaków, których Lana obdarza uczuciem. Bardzo boli mnie ten nierzeczywisty i przyprawiający o uczucie zażenowania schemat, jaki w książce Rebekki Donovan powtarza się niejednokrotnie – mężczyzna perfekcyjny, istny Adonis, dla którego główna bohaterka momentalnie traci głowę. Istotnym faktem obrazującym pokrętność myśli Lany i to, jak trudno zrozumieć jej zachowanie jest sposób, w jaki zachowuje się w stosunku do jednego z męskich bohaterów – Granta - którego można by określić mianem jej chłopaka – dziewczyna, zamiast cieszyć się z jego obecności i być szczęśliwą, celowo popycha go w ramiona innych kobiet, tłumacząc to tym, że chce, aby Grant miał kilka opcji (kandydatek), spośród których powinien wybrać najlepszą. Mówcie co chcecie, ale do takiej idei związku nic mnie nie przekona.

Gdybym wiedziała to powieść pełna niewykorzystanych motywów – chociażby wspomniane w opisie szczególne cechy, które wyróżniają każdego bohatera. Zamysł był ciekawy, jednak kompletnie nic z niego nie wynika, a cechy te nie mają żadnego większego wpływu na fabułę. Autorka kilkukrotnie rozpoczynała wątki, które zapowiadały coś nowego i intrygującego – przybycie do odizolowanej od świata szkoły z internatem lub odwiedzenie klubu nocnego, w którym panowały podejrzanie rygorystyczne zasady. Kiedy tak się działo, zaczynałam mieć nadzieję, że w końcu zdarzy się coś, co mnie przekona do tej lektury, jednak… cała sprawa cichła już po kilku stronach i nie pojawiała się ponownie - przeciwieństwie do irytującego wątku życia miłosnego Lany, który towarzyszy nam przez całą książkę… Mam wrażenie, że autorka, gdy już wpadła na dobry pomysł dotyczący fabuły, zupełnie nie potrafiła go wykorzystać – przez chwilę obracała go w rękach, przyglądała mu się, zastanawiała, co z nim zrobić, aż… w końcu go wyrzucała.

Chciałabym powiedzieć, że chociaż początek tej historii był dobry, ale byłoby to kłamstwo – Gdybym wiedziała od pierwszej strony stała na boleśnie niskim poziomie i nie wzniosła się wyżej ani na chwilę. Wprawdzie czytało się ją szybko, bo napisana jest lekkim, zupełnie niewymagającym językiem, lecz głupota i niefrasobliwość bohaterów szalenie działa na nerwy. Płytkość tej książki uderzała mnie raz za razem, szczególnie w sytuacjach, gdy bohaterowie oddawali się jakże podniosłym rozmowom na temat związków i seksu, przy których czytaniu aż kuliłam się z zażenowania. Do głowy by mi nie przyszło, że można w tak ordynarny, prostacki sposób wyrażać się o miłości i relacjach z ludźmi…

Delikatnie mówiąc, Rebecca Donovan nie przekonała mnie do siebie. Nie wiem, czy jej zachwalana seria Oddechy prezentuje lepszy poziom, ale po przeczytaniu Gdybym wiedziała chyba straciłam ochotę, aby się o tym przekonać. Jest to książka całkowicie nieudana – ani nie zabawna, ani nie ciekawa… Właściwie określiłabym ją jako pozbawioną sensu opowieść, która w zamierzeniu miała być czymś wielkim, a okazała się utworem płytkim i wywołującym nieustanne poczucie irytacji. Żałuję, ale nie polecę Wam tej książki – z pewnością możecie spożytkować swój czas na o niebo lepszą lekturę.

booksofsouls.blogspot.com

Ogromny kampus z wielkim trawnikiem, ogrodzenie z kutego żelaza, kamienne mury i wszechobecna cisza. Takie powitanie szykuje dla głównej bohaterki szkoła, do której trafia w wyniku dziwnego splotu zdarzeń. Królowa Strażniczka, życiowi doradcy, miejsce bez telefonów i komputerów. By uczniowie mogli odnaleźć najlepsze wersje siebie. I w samym środku ona, Lana, której nie w sposób nazwać ułożoną, podporządkowaną czy grzeczną. Z pewnością daleko jej jeszcze do natrafienia na najlepszą własną wersję.

NIEGRZECZNA GŁÓWNA BOHATERKA

Główna bohaterka raczej nie została skontrowana tak, by wzbudzać sympatię. Jej szalone poczynania, w zestawieniu z wiekiem, budzą wręcz niesmak. Puszczanie się, picie, ćpanie i wieczne imprezy. To nie ten typ skromnisi czy miłej, zagubionej dziewczynki. Pod grubą warstwą grzechu, niepokorności i braku ogłady może kryć się jednak ktoś zagubiony, potrzebujący akceptacji, zrozumienia i miłości. Czy taka właśnie jest Lana? Czy jej zachowanie to zbroja, którą szczelnie się otacza?

DRUGI PLAN I CHAOS

Drugo plan został gęsto usiany bohaterami i przyznam, że tego też spodziewałam się sięgając po książkę, która w tle niesie ze sobą środowisko nietypowej szkoły. Mam wrażenie, że prym w tej kategorii wiodą mężczyźni, na czele z Grantem, z którym połączyła mnie nić zrozumienia. Nie wszyscy mają tutaj swoje wyraźnie sprecyzowane role, ale to przecież dopiero początek. Jeszcze wiele może się zdarzyć. Potencjał jest, wiele znaków zapytania również. Książka faktycznie niesie ze sobą sporą ilość tajemnic, momentami dezorientując i wprowadzając w umysł czytelnika niezły bajzel.

SŁOWO NA TEMAT AKCJI

Akcja jest wartka, fabuła daleka od słodyczy. Po trochu tutaj różnych wątków, ze wspomnieniami głównej bohaterki, konsekwencjami podjętych decyzji i zalążkiem miłosnej relacji. Po środku podziękowania, o których wspomniałam, ponieważ powieść została podzielona na dwie części. Na pewne przed i po. Wiarygodne dialogi, w stu procentach irytująca główna bohaterka i tylko ten chaos, który raz przemawiał na korzyść książki, czasami wręcz odwrotnie. Pomysłem fabularnym jestem zainteresowana na tyle, by sięgnąć po dalszy ciąg. To na pewno oryginalna historia, więc mam zamiar spędzić u jej boku jeszcze parę dezorientujących chwil.

https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/12/gdybym-wiedziaa-rebecca-donovan-jej.html

Lana to piętnastoletnia dziewczyna, której matka bardziej skupia się na swoich miłosnych dramatach, niż na dojrzewającej córce. Jest to jeden z powodów, przez które nastolatka zamiast siedzieć na lekcjach czy odrabiać prace domowe regularnie imprezuje. Lana nie odpuszcza imprez i razem ze swoją koleżanką bawią się do upadłego. Mimo młodego wieku piją w takich ilościach, że mogłyby zawstydzić niejednego dorosłego mężczyznę, sięgają także po inne używki. Wskutek tego dziewczyna niejednokrotnie obściskuje się z obcymi chłopakami oraz robi inne odważne rzeczy.

"Gdybym wiedziała" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Rebecci Donovan i gdybym nie słyszała mnóstwa pozytywnych opinii o jej serii "Oddechy", to nigdy więcej nie sięgnęłabym po jej książki. Póki co nie mam porównania, ale wydaje mi się, że ta powieść, to był wypadek przy pracy. Inaczej chyba nie da się tego nazwać. Świadczy o tym sama kreacja postaci Lany. Sama nie wiem, co nią kierowało, może młodzieńcze hormony, może brak właściwej opieki matki. W każdym razie przez większość książki zachowywała się skandalicznie, nieodpowiedzialnie, a o zdrowym rozsądku nawet nie da się wspomnieć. Ponadto uważa Szczerość za swoje przekleństwo, a mówienie prawdy często wpędza ją w tarapaty. W wyniku pewnych zdarzeń staje się świadkiem tragedii i postanawia milczeć, co w tym wypadku nie jest dobrym rozwiązaniem. Podczas rozgrywającej się akcji pojawiało się pełno zagadek, które zamiast dreszczyku emocji przyprawiały o zawroty głowy. Chaos i mętlik przesłaniały wszystko inne, przez co trudno było czerpać radość z czytania. Oprócz Lany irytowali mnie również mężczyźni, którzy przewijali się przez jej życie. Mocno przesadzona była ich ilość, bo gdzie nie pojawiła się Lana, to ktoś do niej wzdychał i marzył o tej buntowniczej nastolatce. Początkowo jakoś starałam się przymykać oko na dzikie pomysły Lany i jej przygody i próbowałam doszukać się większego sensu. Jedyny wniosek, jaki udało mi się wyciągnąć, to taki, że tego typu tryb życia przynosi więcej szkód, niż jakichkolwiek profitów.

Jestem mocno rozczarowana tą historią i nie będę tego ukrywać, że po licznych zachwytach tą autorką liczyłam na coś zapadającego w pamięć. Owszem, "Gdybym wiedziała" zapadnie mi w pamięć, ale nie w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Żałuję, że moja pierwsza książka od Donovan okazała się klapą, ale liczę na to, że jej druga seria okaże się o niebo lepsza.

Książka o bardzo dużym potencjale, który po prostu został zniszczony? Główna bohaterka - Lana to piętnastoletnia dziewczyna, która bardzo lubi imprezować. Tak, dobrze przeczytaliście. Już sam fakt tak młodej dziewczyny, która pije, ćpa, a swój pierwszy raz z chłopakiem przeżyła już dwa lata wcześniej jest bardzo odpychający. Czy naprawdę autorka nie mogła dać jej np. 19 lat? Kolejnym minusem książki jest praktycznie samo opisywanie Lany na imprezach. Rozdział za rozdziałem dziewczyna jest u jakiś znajomych nad jeziorem, później się upija i ćpa, a na końcu wraca do szkoły. No cóż...

Ta książka nie jest do końca taka zła, gdyż autorka zaczęła wplatać w pewne momenty różne tajemnice, które nasza główna bohaterka stara się rozwiązać (oczywiście kiedy nie jest naćpana albo pijana). Niektóre fragmenty przypominały mi "Tajemnice domu Anubisa" i strasznie żałuję, że było ich tak mało. Następną dość ciekawą rzeczą są bohaterowie. Każdy z nich posiada jakąś dominującą cechę, która oznacza się do końca książki. Lana jest szczerą osobą i zawsze mówi prawdę. Uważa to za swoje przekleństwo, jednak nie wiem, czy jest to aż takie straszne jak mówi.

Nadal nie jestem w stu procentach pewna co mam o tej książce myśleć. Na pewno z niecierpliwością wyczekuję drugiego tomu i może wtedy przekonam się do tej serii.