Niewidzialne życie Addie LaRue

Zacznę od rzeczy, która od razu rzuca się w oczy, a mianowicie piękne wykonanie książki. Zarówno wnętrze, jak i okładka, przyciągają uwagę. Są pięknie dopracowane i wszystkie okładkowe sroki powinny być zachwycone.
Podczas lektury bardzo szybko zdałam sobie sprawę z uczuć towarzyszących Addie. Czułam jej radość z odkrywania nowych rzeczy, poznawania świata, ale przede wszystkim odczuwałam doskwierającą jej samotność i smutek. Dla mnie ta książka jest bardzo mocno nasycona tymi emocjami. Starałam się wyobrazić sobie, jak czułabym się na miejscu bohaterki, kiedy wszyscy zapominają twoją twarz, kiedy rodzina i przyjaciele nie pamiętają o twoim istnieniu… Przerażająca pustka, wyrwanie części serca. Patrzysz jak wszystko przemija, a ty się nie zmieniasz, trwasz w zawieszeniu, nie możesz podzielić się z nikim swoją tajemnicą.
Jeżeli chodzi o fabułę, to opis zdradza nam bardzo wiele. Nie ma żadnej niespodzianki w tym, że pewnego dnia los Addie się odmieni i pozna osobę, która zapamięta jej twarz oraz imię. Wtedy rodzi się jednak pytanie, jak długo dziewczyna będzie mogła cieszyć się tym wyjątkowym zdarzeniem? Kiedy diabeł w końcu upomni się o swoje? Wydaje mi się, że w tej historii nie chodzi o zwroty akcji, a bardziej o emocje towarzyszące bohaterom, opisy nawiązywanych przed Addie relacji, zmieniający się świat.
Kiedy sięgnęłam po „Niewidzialne życie Addie LaRue” i zaczęłam czytać opinie na Instagramie, natrafiłam na sporo zdań, że nie jest to książka dla młodego czytelnika, że jednak powinna być skierowana do bardziej doświadczonej osoby z racji ładunku emocjonalnego. Samo wydawnictwo twierdzi, że jest to opowieść dla 14/15 latków, ale i młodsi znajdą w niej coś dla siebie. Z perspektywy czasu nie zgodzę się z tym – na pewno nie jest to historia dla osób ok. 12/13 lat. Są w niej chociażby sceny seksu (chociaż opisane łagodnie). Wiem, że teraz dzieci często sięgają po dużo mocniejsze historie, ale jednak skierowałabym tę opowieść dla licealistek. Na pewno spodoba się im ta książka, chociaż podejrzewam, że odbiorą ją inaczej niż ja, prawie trzydziestoletnia kobieta.
Ważnym wątkiem w tej powieści jest historia Henry’ego. Można powiedzieć, że w pewien sposób doskonale wpasowuje się w schemat książki, gdyż mężczyzna również doświadczył samotności. Jest to inny rodzaj samotności niż Addie, jednak równie smutny i przejmujący. Jego postać jest w pełni wartościowym dodatkiem, wzbogaca utwór Schwab.
Może Victoria Schwab nie odkryła Ameryki tą powieścią, ale „Niewidzialne życie Addie LaRue” to na pewno jedna z ciekawszych historii, jakie miałam przyjemność czytać w ostatnim czasie. Była wciągającą lekturą, która porwała mnie szybko i bardzo łatwo wczułam się w rolę bohaterki. Myślę, że każdy może wyciągnąć z tej książki coś innego. Jestem ciekawa czy autorka pokusi się o kontynuację i czy zaserwuje nam wtedy większe zwroty akcji.