Gra na cztery

Wirtuozerska gra na instrumencie niekoniecznie się przekłada na biegłość w sztuce życia. Przekonują się o tym bohaterki powieści: dwie skrzypaczki z gdańskiej filharmonii, menedżerka kwartetu smyczkowego i dziennikarka.

W powieści Hanny Cygler „Gra na cztery” urzekł mnie sposób ukazania, jak wiele trzeba poświęcić, żeby stać się dobrym skrzypkiem. Jak bardzo życie osobiste jest zdominowane przez to sceniczne i niejednokrotnie wysuwa się ono na pierwszy plan. Nie ważne jest czy masz formę, czy jesteś szczęśliwa, czy coś Ci nie wyszło — masz grać! Najlepiej jak potrafisz, tak jakby ten raz miał być ostatnim. I tak zawsze, za każdym kolejnym razem.

„Gra na cztery” to historia kobiet, uwikłanych w toksyczne relacje, czy to partnerskie, małżeńskie, koleżeńskie czy rodzinne. W powieści widać jak niezdrowa rywalizacja wpływa na każdą z nich, chęć zwrócenia na siebie uwagi zaczyna dominować nad zdrowym rozsądkiem, jak daleko można się posunąć, by stać się"widocznym” dla otoczenia? Tym najważniejszym, tym naj? Czy w takim specyficznym środowisku w ogóle można mówić o przyjaźni? Hanna Cygler świetnie plącze losy głównych bohaterek, tajemnice rodzinne, które wypływają na światło dzienne, jeszcze bardziej zaogniają i tak już napiętą sytuację. W końcu każda z nich będzie musiała podjąć decyzję co dalej? Jakie będę ich konsekwencje? Przekonajcie się sami :)

„Gra na cztery” to moje pierwsze spotkanie z Hanną Cygler i już wiem, że muszę nadrobić inne jej książki. Ta autorka pisze naprawdę dobrze, fabuła jest interesująca i jest w niej wiele wątków, które dopiero pod koniec zaczynają się łączyć. Świat filharmonii jest światem bardzo hermetycznym i niesamowicie wymagającym, co w książce autorka bardzo dobrze oddała. Jeżeli dodamy do tego gamę emocji, jakie przeżywają główne bohaterki, ich życiorysy i lekki styl autorki, otrzymamy książkę, którą żal odłożyć przed końcem. Ja czytałam ją do 3 nad ranem i nie żałuję ani jednej minuty :) Gorąco polecam!