Mroczna melodia

🎶"Czasami kocha się kogoś, kogo nie powinno się kochać, a w bezkresnej przestrzeni tej miłości nic innego się nie liczy".

.

.

Powszechnie wiadomo, że im bardziej coś jest zakazane, tym bardziej staje się upragnione. Czasami tak już jest, że dwójkę osób różni praktycznie wszystko: wiek, pochodzenie, status społeczny, upodobania czy sytuacja finansowa. Prawdą jest też, iż jakakolwiek relacja łącząca młodą uczennicę i przystojnego nauczyciela jest po prostu zła, a zarazem niestosowna. Nie powinna się w ogóle wydarzyć, ani mieć racji bytu. Ale cóż zrobić, jeśli kobietę i mężczyznę przyzywa do siebie muzyka? Do tego mroczna melodia oparta na skali trudnej do zrozumienia…

Niektórzy muszą dorosnąć o wiele wcześniej od innych. Zostają zmuszeni radzić sobie sami, funkcjonować bez wsparcia rodziny, a to dlatego, iż ich bliscy wybrali używki zamiast swoje własne dzieci. Ivory doskonale wie, co to bieda i życie w patologicznej rodzinie. Od lat mieszka w najgorszej dzielnicy Nowego Orleanu wraz z matką uzależnioną od narkotyków oraz bratem, który nie waha się używać wobec siedemnastolatki przemocy. Dziewczyna posiada za to wielki talent – należy do grupy najlepszych pianistów w całym mieście. Jej ojciec, tuż przed śmiercią sprzedał dobrze prosperujący bar, aby zapłacić za jej czesne w prestiżowej szkole muzycznej. Dzięki temu Ivory ma teraz szansę rozwijać swoje umiejętności i szlifować muzyczny talent odziedziczony po ojcu. Jeśli uda jej się ukończyć szkołę z wyróżnieniem będzie miała szansę dostać się na światowej sławy uczelnię w Nowym Jorku. Otrzyma również stypendium oraz możliwość rozpoczęcia wszystkiego od nowa, z dala od biedy, krzywd i patologii, w której dotychczas żyła. Jednak, co roku, a nawet rzadziej na to zaszczytne miejsce w Leopold Conservatory zarząd wybiera tylko i wyłącznie jednego uczucia, co dla Ivory stanowi ogromną motywację do ciężkiej pracy i wielu godzin nauki. Dziewczyna jednak na własnej skórze przekona się, iż w dzisiejszych czasach to nie talent jest najważniejszy, lecz majątek i odpowiednie dojścia, aby zapewnić sobie świetlaną przyszłość. Niczego nie ma za darmo, a pieniądze potrafią wiele zmienić. Co za tym idzie, również mogą pogrzebać marzenia tych, którzy ciężko pracowali, aby coś osiągnąć. Życie Ivory podczas ostatniego roku liceum dosłownie zachwieje się w posadach. A to wszystko za sprawą nowego nauczyciela muzyki, który stanie się zarazem jej piekłem i niebem oraz będzie stanowił jej najmroczniejszą nutę z której razem stworzą zakazaną melodię…

Emeric to opanowany, pewny siebie, surowy oraz szanowany pedagog. Przez kilka lat był dyrektorem prywatnego liceum, lecz jeden błąd, chwila słabości sprawiły, iż wiele stracił. Ludzie szeptali o jego występkach i osobliwych upodobaniach, dlatego też zmuszony został przenieść się do innego miasta, aby rozpocząć nową pracę. Emeric mimo iż ma już dwadzieścia siedem lat pozostaje uzależniony od pieniędzy, miłości oraz wsparcia rodziców. Na dobrą sprawę wcale nie musiałby pracować, ale posiadanie kontroli nad tłumem, zapewnia mu władzę oraz ogromną satysfakcję. Już pierwszego dnia roku szkolnego dał poznać się uczniom jako osoba nie znosząca kłamstw, niedopowiedzeń czy braku dyscypliny. Aczkolwiek jedna z licealistek sprawiła, że na chwilę się zapomniał. Zaczął pożądać czegoś, czego nie mógł mieć. Miał wrażenie, jakby z Ivory łączyły go niewidzialne więzy, które napinały się, ciągnęły, kurczyły oraz drżały z napięcia. Przeczuwał, że ta dziewczyna jest dla niego stworzona. Pragnął otworzyć ją na przyjemność i ból, strach i podniecenie, dawanie oraz branie. Tę dwójkę nie łączyło praktycznie nic. Nic oprócz muzyki. To właśnie ona stanowiła wspólny mianownik w ich skomplikowanym równaniu. Emerica i Ivory, nauczyciela i uczennice, mężczyznę i kobietę – dwie osoby będące ponad wszystko, stanowiące ponadczasowy koncert muzyczny połączy zakazana relacja, który równie wiele może im odebrać, co ofiarować…

.

W momencie, gdy zobaczyłam „Mroczną melodię” w zapowiedziach wydawniczych, od razu poczułam się zaintrygowana tym tytułem. Przede wszystkim ze względu na przepiękną okładką, która kusiła mnie do lektury. Jednak po przeczytaniu opisu mój entuzjazm nieco opadł, gdyż tematyka BDSM to kompletnie nie moja bajka, a przeczuwałam, że właśnie z tym będę miała tutaj do czynienia. Natomiast, wprost uwielbiam, gdy w powieściach pojawia się wątek zakazanej relacji nauczyciela z uczennicą oraz znacznej różnicy wieku między bohaterami, a właśnie takie tematy wiedziałam, że również odnajdę w mrocznym romansie autorstwa Pam Godwin. Tak naprawdę, gdy tylko ta historia do mnie dotarła od razu zabrałam się za lekturę. Potrzebowałam przeczytać, jakiś dobry tekst, pełen emocji, zarazem delikatny, jak i z nutą brutalności. Wydawało mi się, iż „Mroczna melodia” okaże się idealnym wyborem i tak też było. Nie zmienia to jednak faktu, iż poczułam się po tym erotyku wykończona psychicznie. Ogromnie przeżyłam tę opowieść. Śledziłam ją z niebywałym przejęciem. Dotknęła mnie ona do głębi i coś we mnie poruszyła. Mam wrażenie, że nie byłam na nią gotowa i po prostu jej treść w jakimś stopniu mnie przerosła, przytłoczyła. Pam Godwin w moim mniemaniu jest mistrzynią w przekazywaniu emocji, ale dla mnie było ich tutaj zdecydowanie za dużo. Już dawno nie czytałam tak intensywnej powieści, bulwersującej, łamiącej serce, brudnej, ale też w pewnym stopniu delikatnej, przepełnionej miłością oraz nadzieją. Autorka nakreśliła kontrowersyjną historię dotyczącą zakazanego romansu małoletniej uczennicy i o dziesięć lat starszego nauczyciela, która momentami może obrzydzać i wywoływać skrajne emocje. „Mroczna melodia” to trudna powieść. Ivory od lat dotykały krzywdy. Musiała sama zarobić na jedzenie i rachunki, ale jak wtedy trzynastoletnia dziewczynka mogła tego dokonać? Bolało mnie serce, gdy czytałam o jej przeszłości, o tym do czego zmuszało ją życie i silna chęć przetrwania. Jakim trzeba być bezdusznym, zapatrzonym w siebie człowiekiem, aby nie pomagać własnej córce czy siostrze i zostawić ją na pastwę losu?! Ivory wiele przeszła, ale mimo wszystko pozostawała silna i nie potrzebowała rozpamiętywać przeszłości. Powoli wyłaniała się po drugiej stronie, z hartem ducha, nową siłą i gotowością do spełniania marzeń czy dążenia do upragnionych celów. Pragnęła doznać choć trochę czułości. Potrzebowała, aby ktoś ją wspierał i chronił przed krzywdami. Uczucie bezpieczeństwa oraz zrozumienie znalazła właśnie w osobie Emerica. Mężczyzna przerażał ją, ale jednocześnie w jego obecności waliło jej serce, cała płonęła, a żołądek wydawał jej się być bryłą lodu. Czuła w jego obecności pożądanie, ale i wstyd połączony z upokorzeniem. On natomiast pragnął zawłaszczyć jej lęk i niepewność. Potrzebował zawładnąć wszystkimi jej emocjami, stać się jedynym powodem dla którego drży i płacze. Pragnął wtargnąć do jej życia oraz rozwiązać jej problemy. Wiedział, iż Ivory była dla niego stworzona. Do tego, aby mógł wydawać jej polecenia, wymierzać kary i radować się nią. Z biegiem czasu panna Westbrook wniknęła w jego żyły, stała się jego muzyką, zmiękczyła jego serce i pozwoliła mu prawidłowo wybijać rytm. Emeric to postać o której do końca nie wiem, co myśleć. Z jednej strony stał się dla Ivory rycerzem na białym koniu. Ożywił ją w stopniu, w jakim nie udało się tego dokonać nikomu, w ciągu siedemnastu lat jej życia. Uratował ją od egzystencji w patologii, zapewniając bogactwo, o jakim nigdy nie śniła, w tym markowe ubrania i drogie samochody. Spełniał stopniowo jej marzenia, uchylał nieznane zakątki świata i obdarowywał miłością. Narażał dla niej karierę i swoją wolność, w końcu Ivory ciągle pozostawała niepełnoletnia. Z drugiej jednak strony pod koniec tekstu, dokonał pewnego czynu, który sprawił, iż inaczej na niego spojrzałam. Ukrył pewne przestępstwo, nie ponosząc za niego żadnych konsekwencji. Pokazał swoją drugą twarz, wybuchowy charakter i nieprzewidywalność.

Trochę miałam wrażenie, że autorka próbowała nam przekazać, że gdy jesteśmy bogaci to również możemy w pewnych sprawach czuć się bezkarni, a to mnie w jakiś sposób dotknęło. Relacja Ivory i Emerica została wykreowana w mistrzowski sposób. Chemia między nimi była widoczna gołym okiem, tak samo jak rodzące się między nimi głębsze uczucia. Ich związek był nie tylko intensywny, szokujący, ale przede wszystkim emocjonujący. To, co ich połączyło nawet do tej pory trudno mi nazwać. To było coś zdecydowanie magicznego, coś czego nie można ująć w ramy. Ich dusze wygrywały melodię, która utrzymywana była nieustannie w tonacji pożądania. Wątek BDSM nie budził we mnie obrzydzenia. Został dobrze wykreowany, natomiast w pewnym momencie poczułam się przytłoczona ilością scen zbliżeń intymnych bohaterów. Pierwsza połowa książki wciągnęła mnie do tego stopnia, że nie potrafiłam się od niej oderwać, natomiast druga troszeczkę mnie pokonała. Jak wspomniałam wcześniej pojawiły się w niej dość obszerne opisy stosunków, podczas których to Emeric i Ivory balansowali na granicy bólu oraz przyjemności. Momentami czytając „Mroczną melodię” nudziłam się. Niektóre przydługie fragmenty stanowiły dla mnie istną drogę przez mękę, ale jednocześnie też byłam ciekawa, jak to się wszystko zakończy i nie zamierzałam porzucać lektury w trakcie.

.

Pam Godwin stworzyła seksowną, kontrowersyjną, intensywną w doznaniach i odbiorze historię, w której muzyka stanowiła niezwykle ważny element. Autorka posługuje się świetnym stylem, w dodatku wykreowała charakternych bohaterów wyróżniających się z tłumu. Emeric czuł chęć dominacji, a Ivory potrzebowała, aby ktoś nią pokierował, gdyż była niczym zagubione jagnię pośród stada bezwzględnych wilków. „Mroczna melodia” to powieść na wysokim poziomie, lecz dla mnie okazała się zbyt duszna i mroczna. Przytłoczyła mnie, a tym samym niesamowicie na mnie wpłynęła. Zbyt mocno przejęłam się losami bohaterów, dlatego też uświadomiłam sobie, że nie powinnam już więcej sięgać po erotyki pełne gwałtów, wykorzystywania oraz tematyki BDSM. Aczkolwiek nie zmienia to faktu, iż doceniam, a zarazem sygnalizuję Wam, że dawno nie czytałam tak dobrze wykreowanej powieści pełnej mroku, smutku, ale też nadziei na lepsze jutro. Nie pozostaję mi nic innego, jak polecić ten tytuł wyłącznie osobom gustującym w mrocznych erotykach pełnych intensywnych doznań i nieprzewidywalnych zdarzeń.

Moja ocena: 7,5/10 🎼

„Umiesz liczyć? Licz na siebie” Ten cytat idealnie opisuje życie Ivory. Dziewczyna ma ogromny talent i za wszelką cenę chce spełnić swoje marzenie i dostać się do prestiżowej szkoły muzycznej. Wie, że czeka ją ogrom pracy ale nie zamierza odpuszczać. Nie pomaga tutaj fakt, że dziewczyna pochodzi z patologicznej i biednej rodziny. Wkrótce na drodze Ivory pojawi się arogancki przystojniak Emeric, który... jest jej nowym nauczycielem. Zapnijcie pasy bo zrobi się mrocznie, gorąco i niebezpiecznie....

Czytając tę książkę a dokładniej zapoznając się z historią Ivory towarzyszył mi straszny smutek a momentami ogromne zdenerwowanie. Utwierdziło mnie to w przekonaniu, że nie każdy zasługuje na miano „rodzica”... a miejsce które powinno być azylem jest... piekłem.

Ivory musi radzić sobie ze wszystkim sama, mimo tak młodego wieku życie jej nie oszczędza. Dziewczyna zmaga się z ogromną traumą, i wiele w życiu przeszła. Los ewidentnie się do niej nie uśmiecha.

Pomiędzy głównymi bohaterami jest 10 lat różnicy, ale chyba przez dojrzałość emocjonalną dziewczyny nie rzucała się ona aż tak w oczy.

Co do opisów. Momentami były mocne, przez co całe moje ciało pokryte było gęsią skórką. Zawsze narzekam na rozległe opisy ale tutaj były one tak dobrze opisane, że idealnie oddawały tą mroczność przez co można było sobie to wszystko samemu zobrazować.

Zachowanie Emerica zdecydowanie wykraczało poza relacje uczeń-nauczyciel niemal od początku. Ale bardzo fajnie się to czytało, bo wszystko działo się w idealnym tempie i widać było jak ich relacje się zmieniają.

W pewnym momencie zrobiło się troszkę nudno, ale ostatnie rozdziały nadrobiły i sprawiły, że końcówkę przeczytałam błyskawicznie. Finalnie czegoś mi zabrakło na wyższą ocenę.