Dziedzictwo krwi

Nie znałam wcześniej twórczości Amelie Wen Zhao, jednak, przy premierze trzeciej książki cyklu Dziedzictwo krwi nie mogłam się oprzeć. Skuszona wspaniałymi recenzjami, obietnicą przygód w Cesarstwie, które dopiero miałam poznać zdecydowałam się na to. Wzięłam kolejny cykl do recenzji pomimo kilku książek, które gdzieś tam czekają na mnie, nie mogłam się oprzeć. Uwielbiam fantastykę, chciałam znaleźć się w nowym miejscu, poznać innych bohaterów i stanąć z nimi do walki zaznając przygody. Kim są powinowaci, czy faktycznie są demonami? Miałam w głowie wiele pytań, a jedyną drogą, by na nie odpowiedzieć było zapoznanie się z lekturą, nie było powodów, aby zwlekać.

Główną bohaterką książki autorstwa Amelie Wen Zhao pod tytułem „Dziedzictwo krwi” jest Anastazja Michajłowna, przyszło jej żyć w Cesarstwie Cyrilyjskim, gdzie bycie powinowatym i posiadanie zdolności nie jest miło widziane. Kontrolowanie żywiołów jest niebezpieczne, a księżniczka Anastazja włada najbardziej przerażającym powinowactwem, co było ukrywane w ścisłej tajemnicy przez lata. Wszystko się zmienia, kiedy jej ojciec zostaje zamordowany, a Anastazja staje się jedyną podejrzaną. Księżniczka ze swoim powinowactwem kontrolowania krwi zostaje oskarżona o zdradę stanu. Co innego pozostanie dziewczynie, jak oczyszczenie własnego imienia? Ana musiała uciec, zdana na siebie poza murami pałacu, jest zmuszona znaleźć sojusze, na które nigdy by się nie zdecydowała. Jedyną osobą, którą mogła jej się przydać, była osoba, która w świecie przestępczym w Cyrylii zajmuje wysokie miejsce, Ramson Złotousty. Czy pomoże księżniczce? Co sobie za to zażyczy? Czy uda się dziewczynie odszukać mordercę ojca?

„Dziedzictwo krwi” autorstwa Amelie Wen Zhao jest pozycją z niezwykle dynamiczną akcją, polityka, nowy świat, spiski, knowania i księżniczka, która musi przetrwać wszystko, co na nią rzucił los. W Cyrilli nie jest różowo, lekko, stary porządek jest niewygodny, a ktoś bardzo próbuje go obalić. Ramson jest kimś inteligentnym, złowieszczym, pociągającym za sznurki. Czy łącząc siły znajdą spiskowca? Czy Ana pokaże jak groźna być potrafi? „Dziedzictwo krwi” to powieść, która rozpoczyna się z przytupem, ucieczką z więzienia. Co w niej znajdziemy? Akcję, walkę, spektakularną magię i niebezpieczeństwo. Tego właśnie oczekiwałam od lektury, byłam pochłonięta akcją i każdym krokiem, którym księżniczka stawiała na swojej drodze. Autorka potrafiła sprawić, abym, jako czytelnik nie czuła się taka zagubiona, w nowym świecie, z nowymi nazwami, nazwiskami. Warto zwrócić uwagę na ukazane relacje polityczne, społeczne, co wzbogaciło historię Anastazji.

Anastazja Michajłow, córka cesarza i siostra Kolsta Imperatora Michajłow i Łuki. Nazywają ją Ana, powinowatą. Dziewczyna jest księżniczką koronną Cyrilii, oskarżoną o zabicie swojego ojca. Uznawana jest za potwora, który chce odnaleźć Ramsona Złotoustego. Mężczyzna ma pomóc jej odszukać tego kto zabił cesarza za pomocą trucizny. Był to cyrilyjski alchemik, który wcześniej był medykiem w pałacu w Salskoffie. Dziewczyna władała mocą. Gdy po nią sięgała jej oczy stawały się karmazynowe.

Ramson Złotoustny, został uwięziony za liczne przestępstwa. Jest oszustem bez przeszłości i bez przyszłości. Ana pomogła mu uciec. W zamian za pomoc w odnalezieniu alchemika, dziewczyna miała być jego sojuszniczką. I tak zaczyna się niebezpieczna przygoda dwójki bohaterów, którzy nienawidzą się, ale wciąż pomagają sobie w pokonywaniu przeszkód. Nie jeden raz każde z nich narażało życie dla drugiego. Czy uda im się uratować cesarstwo zmierzające ku zagładzie? Przekonacie się sami.

Książka pochłonęła mój czas wolny od pierwszych stron. Chociaż jej początek jest trochę chaotyczny. Zadawałam sobie nawet pytanie czy to oby pierwszy tom. Zostałam wciągnięta od razu w wir wydarzeń, z których nie miałam ucieczki aż do ostatniej strony. „Dziedzictwo krwi” posiada wszystko to co szukam w tym gatunku. Świetnie stworzony świat i wspaniale wykreowani bohaterowie. Ana jest jeszcze młodą dziewczyną, ale czułam, że wie więcej o swoim świecie niż nie jedna z jej rówieśniczek. Ramson, to mężczyzna, którego polubiłam od pierwszych stron. Był dla mnie tajemniczą postacią i do końca nie wiedziałam czy można mu ufać czy nie. Zdecydowanie ta dwójka skradła moje serce. Uwielbiałam ich przepychanki słowne i cięty język. W książce jest dużo intryg, co sprawia, że historia jest ciekawa i nie można się od niej oderwać, aż nie poznamy prawdy o tym co wydarzyło się w życiu księżniczki i czy uda się jej uratować swoje cesarstwo. Akcja książki jest dynamiczna, chociaż momentami przewidywalna i chaotyczna.

Fani fantastyki raczej nie lubią wątku miłosnego w tym gatunku. Powinni więc być usatysfakcjonowani tym tytułem, ponieważ nie znajdą tutaj scen miłosnych. Wątek miłosny będzie lekko zarysowany, delikatnie wyczuwalny. Książka jest przeznaczona raczej dla młodzieży, ale myślę, że starsi czytelnicy znajdą tutaj również coś dla siebie.

Waleczne księżniczki, fantastyczny świat i mnóstwo magii? Brzmi jak książka stworzona dla mnie! Tylko tyle wystarczyło mi, bym z chęcią sięgnęła po Dziedzictwo krwi. A może nawet mniej. Już sama okładka wręcz krzyczała, że powinnam to przeczytać. Przeczucie mnie nie myliło, gdyż lektura była naprawdę dobra.

Od pierwszych stron zostajemy wrzuceni w wir akcji. To nie jest powieść, w której przez sto stron poznajemy meandry nowego, fantastycznego świata. Pościgi, walki i posługiwanie się mocami towarzyszą nam od samego początku Dziedzictwa krwi. Dzięki temu czytelnikowi łatwo wgryźć się w historię.

Autorka dość mocno opiera się na schematach, ale... ani trochę mi to nie przeszkadzało. Elementy magii, którą posługują się powinowaci są niby typowe, ale tak ciekawie zaprezentowane, że dobrze się o nich czyta. Bohaterka ma historię może niezbyt wybitną (i trochę gdzieś kojarzącą mi się z Anastazją Romanową, choć w wersji zabójczej, mrocznej i magicznej), ale nadrabia charakterem oraz relacjami z otoczeniem.

Na okładce znajdziecie napis polecający tę powieść fanom Sary J. Maas, ale... osobiście uważam, że to książka stworzona dla fanów Leigh Bardugo. Serio, jeżeli czujecie niedosyt po książkach rozgrywających się w ramach Grishaverse, Dziedzictwo krwi może być dla Was.

Jestem pod ogromnym wrażeniem przeczytanej lektury i mam ogromny mętlik w głowie. Minęło trochę czasu, gdy dotarłam do zakończenia, ale ta historia siedzi w mojej głowie jak żywa.

Autorka porusza bardzo ważne i ciekawe tematy, które poruszają do głębi najczulsze struny, zapadają w pamięć, wzruszają. Handel żywym towarem, dyskryminacja i wyzysk to codzienność mieszkańców Cesarstwa, w którym żyją bohaterzy. Z ogromnym zainteresowaniem pochłaniałam tę powieść, nie sposób było się od niej oderwać. Z przerażeniem czytałam jak niewolnictwo kwitło w tym państwie, jak niewinni ludzie, często jeszcze dzieci pracowały ponad swe siły, były bite i musiały zabawiać swoich panów. Jedynym ich przewinieniem, które powodowało dyskryminacje, było posiadanie specjalnych umiejętności panowania nad żywiołami. Na podziw zasługują opisy buntu tych ludzi, którzy przeciwstawili się tym prawom. Ukazanie przez pisarkę realiów jakie panują w kraju, który bohaterka uważała za idealny, gościnny i sprawiedliwy. Postacie są genialnie wykreowani, różnorodni, charakterni i niezwykle ciekawi. Świetnie przedstawione są ich naturalne cechy, ich wady, zalety oraz pragnienia.

Ana, to księżniczka, która jest powinowatym, czyli posiada zabójczy dar. Jej inność jest ukrywana i ledwo tolerowana. Pewne wydarzenia spowodowały, że dziewczyna została nazwana morderczynią i musi ratować się ucieczką. W odszukaniu człowieka, który dokonał zbrodni, pomaga jej inteligentny oszust, który jest bezlitosny.

Czy współpraca tej dwójki będzie dla nich do zniesienia? Może to co ukrywają przed sobą będzie dla nich barierą nie do pokonania. Czy Anastazji uda się odzyskać dobre imię i wrócić do pałacu? Może misja, której się podjęła zagraża jej życiu i skończy się tragicznie?

Prawie wszystkie odpowiedzi znajdziecie w fabule tej niezwykle pasjonującej książki, przez którą płynie się w ekspresowym tempie. Akcja jest szybka, a pomocnicze wątki powodują, że ta pozycja jest jedną z lepszych jakie do tej pory czytałam. Pióro autorki jest rewelacyjne, przyjemne w odbiorze, zrozumiałe i lekkie. Spędziłam z lekturą naprawdę wspaniałe chwile, dlatego bardzo gorąco zachęcam was do czytania, bo książka zasługuje na nasze uznanie i podziw.

"Jedyne, co jej pozostało, to stawiać krok za krokiem, trzymać plecy proste, a głowę tak wysoko, jak ją w dzieciństwie nauczono"

*

Anastazja została niesłusznie oskarżona o zabójstwo swojego Ojca i jest zmuszona uciekać. Jako nie żyjąca księżniczka oraz powinowata obdarzona niebezpiecznym darem krwi, musi się ukrywać. Mimo niebezpieczeństwa oraz prześladujących ją koszmarów z przeszłości postanawia oczyścić swoje imię i wrócić na należne jej miejsce u boku ukochanego brata. Nawet jeśli oznacza to, że jej ostatnią nadzieją jest oszust gotów w każdej chwili ją zdradzić.

*

"Dziedzictwo krwi" to książka, której udało się dokonać niesamowitej rzeczy — nie tylko mnie zaintrygowała, ale również w kilku aspektach zawiodła.

*

Zacznijmy od tego, co mi się spodobało, czyli genialna kreacja świata oraz fabuła, nawet jeśli trochę oklepana, to fajnie poprowadzona. Bądźmy szczerzy, że księżniczki w opałach z niezwykłymi mocami, czy (nie tacy znowu) źli chłopcy, to początek większości fantastyk młodzieżowych i nie ma w tym nic złego. Pomimo że wiele motywów było powtórzonych, to historia mnie zainteresowała, chociażby dzięki wzorowanym na Rosji królestwie, oferującym "powiem" świeżości.

*

W czym więc problem... W głównej bohaterce i początku książki. Anastazja jest postacią, której moim zdaniem nie da się polubić (nie w tym tomie ) - jest zwyczajnie irytująca, a jej problemy to w znacznym stopniu wina jej własnej głupoty. Jeśli chodzi o początek, to — nieznająca życia księżniczka ucieka z zamku, zdana sama na siebie, pełna traum z przeszłości, powinowata, której wszyscy się obawiają... Ale co tam! Niech sobie sama radzi, mieszka w lesie, chodzi, gdzie jej się podoba (nawet do więzienia) i szuka po całym kraju zdrajcy, przecież i tak nikt jej nie rozpozna. Początek tej historii jakoś mi się kupy nie trzyma.

*

"Dziedzictwo Krwi" oceniam na 6/10. To przyjemna, chociaż schematyczna młodzieżowa powieść z ogromnym potencjałem do wykorzystania .

Bardzo ucieszyłam się na możliwość przeczytania tej książki. Dlaczego? Ponieważ nie tylko zaintrygowało mnie porównanie jej do serii "Szklany tron", ale także osadzenie fabuły w świecie podobnym do ustroju carskiej Rosji, a to natomiast skojarzyło mi się z serią "Cień i kość".

Miłym zaskoczeniem było dla mnie to, że ta książka, mimo porównań do innych serii okazała się być bardzo oryginalna. Spodobał mi się świat w jakim dzieje się cała akcja, a także sposób wykreowania ludzi obdarzonych wyjątkowymi darami. Bohaterowie też przypadli mi do gustu. Autorka zadbała o to, żeby każdy z nich był wyjątkowy, a jednocześnie nieidealny. Zarówno Ana jak i Ramson mierzą się ze swoimi słabościami i problemami jakie postawiło przed nimi życie. Na przestrzeni całej historii zmieniają się i klarują się ich cele do jakich dążą.

Jak dla mnie ta książka była świetną, lecz nie przekoloryzowaną historią fantastyczną. To jedna z tych mroczniejszych i bardziej poważanych historii, której jednym z głównych motywów jest tolerancja i akceptacja odmienności.

Właśnie dlatego uważam, że była warta przeczytania. Ujęła mnie nie tylko klimatem, bohaterami, ale także przesłaniem jakie ze sobą niesie. Osobiście nie mogę się doczekać kolejnych tomów.

Zauważyłam ostatnio dziwną zależność między moim wiekiem a poziomem wciągnięcia w lekturę. Im starsza się robię, tym coraz rzadziej zdarza się, że jakaś książka pochłonie mnie do tego stopnia, że zamiast normalnie funkcjonować, ja non stop myślę o bohaterach czy o fabule. W ciągu minionych paru lat mogłabym wymienić raptem kilkanaście tytułów, które z buciora wtargnęły w moje życie i zburzyły codzienność. Jedną z nich, jak się okazuje, jest "Dziedzictwo krwi" Amelie Wen Zhao - fantasy, jaka w swojej zwyczajności absolutnie urzeka.

Główną bohaterką jest nastoletnia Ana, którą po raz pierwszy poznajemy w trakcie odwiedzin w najbardziej strzeżonym więzieniu w Cesarstwie Cyrilyjskim. Dziewczyna za wszelką cenę pragnie odnaleźć alchemika, a jedyna osoba mogąca jakoś pomóc, siedzi aktualnie za kratkami. Wskutek kilku zrządzeń losu oraz zaskakującego zwrotu akcji Ana przyczynia się do uwolnienia więźnia, Ramsona Złotoustego, wraz z którym zbiega z więzienia.

Oprócz przyłożenia się do nielegalnej ucieczki, dziewczyna dodatkowo skrywa dwie ogromne tajemnice - dziwnym trafem obie dotyczącą krwi. Ana ukrywa własne dziedzictwo, ponieważ w rzeczywistości nazywa się Anastazja Michajłowna i jest księżniczką koronną Cyrilii. A właściwie była, bo zbiegła, kiedy starała się uniknąć egzekucji za zdradę stanu. Druga tajemnica z kolei wiąże się z darem (choć w przypadku państwa, w jakim żyje, raczej mowa o przekleństwie) powinowactwa krwi. Nadnaturalnej zdolności, dzięki której potrafi oddziaływać na krew każdego napotkanego człowieka.

Przez całe życie chroniona i traktowana iście po królewsku Ana zderza się z ponurymi, okrutnymi realiami panującymi w cesarstwie. Zmaga się z wieloma prawdami, a te dotyczące bezpośrednio dziedzictwa oraz magii powinowactwa spędzają sen z powiek. I za wszelką cenę pragnie odnaleźć osobę odpowiedzialną za morderstwo jej ojca; alchemika, który wlał carowi truciznę do ust. A co jeśli prawda okaże się zupełnie inna niż Ana oczekuje, całkowicie niszcząc wszelkie wyobrażenia, do jakich przywykła?

"Dziedzictwo krwi" Amelie Wen Zhao to książka niezwykle wciągająca i bardzo emocjonująca. Nie nazwałabym jej wyjątkowo oryginalną, bo kilka kwestii zalatywało schematami znanymi z innych fantasy, ale miała w sobie bliżej nieokreśloną magię, która sprawiła, że w rzeczywistości w ogóle nie mogłam się oderwać od historii. Myślę, że przyczynił się do tego lekki, przyjemny styl autorki oraz fakt, że książka to jedna wielka akcja. Nie było chwili, żebym się nudziła; czytałam w ciągłym napięciu i oczekiwaniu na rozwiązanie głównego wątku.

Pomysł stworzenia powinowactw oraz wplątanie w fabułę wielu rosyjskich motywów sprawiły, że "Dziedzictwo krwi" od początku do samego końca utrzymywało unikalny klimat. W książce znalazło się również parę motywów związanych z nierównym traktowaniem ludzi, niewolnictwem oraz rozrywką bogatych powiązaną z krzywdą biednych, dzięki czemu całość nabrała poważniejszego charakteru i nie zalatywało typowymi problemami młodzieżówek.

Bohaterowie całkowicie mnie kupili, a zwłaszcza Ana i Złotousty skutecznie zawładnęli moim sercem - totalnie im kibicuję. Cieszę się też, że w ich relację wdarł się realizm i że autorka nie zapomniała o tym, że oprócz zalet prawdziwi ludzie posiadają przede wszystkim wady.

Podsumowując, "Dziedzictwo krwi" nie jest historią jakoś wybitnie oryginalną, ale zdecydowanie wartą polecenia i przeczytania. Dawno żadna fabuła aż tak mocno mnie nie porwała, a dodatkowo związanie głównych motywów z klimatami rodem z rosyjskich baśni sprawiło, że książka Amelie Wen Zhao jest jedyną w swoim rodzaju. Dodajcie do tego multum zwrotów akcji, bohaterów z krwi i kości oraz zaskakujące zakończenie - idealny przepis na to, by z niecierpliwością wyczekiwać kontynuacji. :)

Ana zostaje oskarżona o zabójstwo swojego ojca. Podczas ucieczki dzieje się coś, przez wszyscy uważają, że dziewczyna zginęła, jednak tak się nie stało. Ta sytuacja pod pewnymi względami ułatwia jej wykonanie zadania. Chce odnaleźć prawdziwego zabójcę, oczyścić swoje imię i zająć prawowite miejsce. Z powodu zbyt małej ilości poszlak, jest zmuszona zatrudnić najbardziej znanego łowcę głów, a ten przebywa obecnie w więzieniu. Ich losy i siły łączą się i postanawiają pomóc sobie nawzajem. Tylko co z tego wyniknie? Czy będą mogli sobie zaufać? Co ich spotka po drodze?

Jak tylko przeczytałam opis tej powieści wiedziałam, że to będzie coś dla mnie. Intrygi królewskie, poszukiwania winnego, magia i dwa zupełnie różne charaktery bohaterów to zdecydowanie coś, co uwielbiam w literaturze! Dlatego z wielką radością zabrałam się za lekturę!

Powiem prosto, jestem zachwycona!! Na początku miałam delikatny problem, by wgryźć się w powieść z powodu języka, którym posługiwała się autorka, są tam wyrażenia, wydaje mi się rosyjskopodobne, i na początku sprawiały mi mały problem. Jednak wy możecie być mądrzejsi ode mnie, ponieważ na końcu jest słowniczek, który wszystko wyjaśnia. Ja o tym dowiedziałam się dopiero gdzieś w połowie książki, mój talent no cóż.

Bohaterów również bardzo polubiłam! Ana jako młoda osoba musi się zmierzyć z wieloma przeciwnościami. Posiada także niezwykły dar, który jest dla niej przekleństwem, ale też darem. Pojawiając się, w niektórych lokalizacjach musi spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Jej wspomnienia kompletnie nie pokrywają się z rzeczywistością. I pomimo bólu i niesprawiedliwości, która ją spotkała dalej potrafi wierzyć w dobro. Ramson zaś nie miał łatwego dzieciństwa i te wydarzenia mocno go ukształtowały. Jest postacią zabawną, momentami uroczą, ale także niebezpieczną i bez skrupułów.

Tak jak wspominałam wcześniej, na początku troszkę miałam problemy, by się w nią wciągnąć, ale później już było tylko lepiej! Akcja została naprawdę świetnie poprowadzona, non stop czułam napięcie i nie mogłam się doczekać aż dowiem się, o co tak naprawdę chodziło. Te specyficzne słownictwo dodawało historii klimatu i w pewien sposób uroku. Opisy były barwne i plastyczne, łatwo można było sobie wyobrazić miejsca i osoby.

Dlatego podsumowując, książka dla mnie jest rewelacyjna! Porównywanie jej do Szklanego tronu nie było potrzebne, ponieważ ostatnio czytałam właśnie książkę Pani Maas i dużo podobieństw nie odnalazłam, może szybciej bym powiedziała, że więcej podobieństw ma do Czasu Żniw. No więc jeżeli szukacie ciekawej fantastyki, ze świetnie wykreowanymi postaciami, które mają bardzo interesujące moce, gdzie jest wartka akcja, intrygi polityczne, a bohaterów napędza chęć zemsty, to zdecydowanie ta książka Wam się spodoba. Zakończenie część rzeczy wyjaśniło, ale też dodało innych pytań i z niezwykłą niecierpliwością będę wyczekiwać kontynuacji!

Moja miłość do książek zaczęła się od czytania fantasy. Bardzo lubiłam ten gatunek i pochłaniałam go w ogromnych ilościach. Dopiero później zaczęłam poznawać lektury z innych kategorii i coraz rzadziej sięgałam po fantasy. Jednak lubię od czasu do czasu do niego wrócić. Nic więc dziwnego, że skusiłam się na książkę Amelie Wen Zhao pod tytułem „Dziedzictwo krwi”. Zaciekawiła mnie, a porównanie jej do „Szklanego tronu” pobudziła moją ciekawość.

Bardzo szybko przeniosłam się do świata powinowatych. Historia wciągnęła mnie od pierwszych stron. Gdy tylko dowiedziałam się, że powinowaci mogą mieć różne zdolności, to zaczęło mnie zastanawiać jakie. Ciekawiło mnie również jak potoczą się losy Any i jakie przygody przeżyje. Księżniczka podczas poszukiwań sprawiedliwości trafiła na wiele niebezpieczeństw. Niektóre z nich wywoływały wypieki na twarzy, gdyż tak się wciągałam w czytanie, a inne przynosiły smutek. Zakończenie książki mnie zasmuciło i sprawiło, że nie mogę się doczekać kolejnej części tej historii.

Książka „Dziedzictwo krwi” podobała mi się od pierwszej do ostatniej strony. Wciągnęłam się w kibicowanie głównej bohaterce, Anie. W tej książce znalazłam wszystko czego szukam w dobrej książce fantasy, czyli jakiś fantastyczny element i ciekawej przygody. Nie mogę się doczekać kolejnej części, bo wtedy dowiem się co dalej zrobiła Ana i czy udało się jej znaleźć sposób na dojście do prawdy i sprawiedliwości.

„Dziedzictwo Krwi” to historia losu niezwykle nieszczęśliwej dziewczyny, która za wszelką cenę chce odzyskać swój utracony honor i rodzinę.

Anastazja to niezwykle harda dziewczyna, która walczy o swoje, aż do upadłego. Świat, w którym się wychowała ani trochę nie przypomina tego, w którym żyje teraz. Jako księżniczka została stosownie wyedukowana oraz nauczono ją manier, które współcześnie na nic się nie zdają. Dziewczyna żyła w swojej bańce mydlanej do momentu, aż ona nie pękła. Wtedy jej kochane królestwo już nie było takie piękne, mieszkańcy nie tacy szczęśliwi, jak uważała, a chroniąca ją ówcześnie straż, okazała się skorumpowana do szpiku kości.

Takie uderzenie prosto w twarz, dodało Anie jeszcze większego animuszu, dlatego odchodząc, a właściwie uciekając z królewskiego pałacu, dziewczyna postanowiła jedną rzecz. Nie spocznie dopóki zabójca jej ojca nie zasmakuje jej gorzkiej zemsty. Krew, która płynie jej w żyłach to niezwykle stare dziedzictwo, które sięga najpóźniejszych przodków rodu, dzięki niej Ana posiada moc, która albo ją pochłonie albo będzie służyć dobru.

Dziewczyna pchana pragnieniem zemsty zakrada się do najbardziej strzeżonego więzienia w jej królestwie. Pod osłoną kaptura Ana zakrada się do celi niebezpiecznego mężczyzny, który według niej na pewno odszuka zabójcę. Jednak osoba, która patrzy na nią z ciemnego kąta celi wydaje się cieniem minionego człowieka, którym kiedyś był. Gęsty zarost pokrywający połowę twarzy, wychudzona sylwetka i stare łachmany, to widok iście żałosny, jak na największego zbrodniarza. W chwili, kiedy dziewczyna podchodzi bliżej jednocześnie stają się dwie rzeczy. Mężczyzna nagle podrywa się na nogi, odurza ją silnym ciosem w głowę , po czym zamykając ją w celi, ucieka.

„Dziedzictwo Krwi” to na moje oko książka, której doczekamy się dalszych części. To co najbardziej mnie zachwyciło, to fakt, iż autorka bardzo zgrabnie wplotła w fabułę znaczną ilość polityki królestwa. Szczególne moce, upadające królestwo i intrygi to składniki, które idealnie współgrają ze sobą tworząc świat przedstawiony. Jednakże nie porównałabym tej książki do „Szklanego Tronu”, ponieważ jest to zgoła inna historia. Owszem główna bohaterka została wykreowana jako silny, kobiecy charakter, jednak jest ona niczym ogień. Dajcie porwać się w skute lodem serce Anastazji.

„Dziedzictwo Krwi” to iście królewska intryga! – Dobre Recenzje

Mroźny klimat cesarstwa rosyjskiego, księżniczka skazana na śmierć, zamknięty w więzieniu baron światka przestępczego i zepsute, pełne niewolników Cesarstwo Cyrilyjskie.

Krótki motyw drogi, magia, sporo ucieczek, walk, tortur, krwi, spisek, rewolucja, wątek niewolnictwa, chęci zemsty i szacunku do innego człowieka oraz zalążek wątku hate-love.

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona! Owszem, jest to historia trochę schematyczna. Ma się wrażenie, że autorka przeczytała mnóstwo książek młodzieżowych i po obyciu się z wieloma wątkami stworzyła swoją powieść. Uważam natomiast, że świetnie ją napisała. Nie ma naiwnych i głupiutkich bohaterek, nie ma też wszystkowiedzących i wszystkomogących Mery Sue, a bohaterowie są z krwi i kości.

Dalej jest to książka lekka i młodzieżowa, ale dzięki głównym bohaterom, którzy są raczej dojrzali, czyta się to z przyjemnością bez przewracania oczami.

Oczywiście między Aną a Ramsonem są przepychanki słowne, jednak według mnie nie są one ani naiwne, ani zbyt aroganckie. Ich relacja jest nieufna, skomplikowana i krucha, by z czasem... zmienić się tylko odrobinę.

Głównych bohaterów poznajemy w dwóch liniach czasowych, które przeplatają się z główną osią fabuły. Dla mnie nie był to problem. Z zainteresowaniem czytałam o ich przeszłości, o tym co spowodowało, że znaleźli się w sytuacji, w jakiej poznajemy ich na początku powieści.

I szczerze? Podobało mi się w tej książce wszystko. Klimat, świat, tempo akcji, akcja, intryga, ale przede wszystkim bohaterowie, ich relacje i motywacje.

Finał zafundował mi tyle emocji, że ostatnie 200 stron przeczytałam prawie na jednym wdechu. Nie ukrywam, że to właśnie ta część książki podobała mi się najbardziej.

Czy ta pozycja zmieniła moje życie? Nie.

Czy jest nowatorska? Nie.

Ale jest w niej coś takiego, co spowodowało, że wchłonęłam ją bardzo szybko i z całą pewnością z przyjemnością.

Niektórzy mówią, że przypomina "Grisze". Mi skojarzyła się z "Nocturną", mimo tego że "Nocturna" to latynoskie klimaty, a "Dziedzictwo krwi" rosyjskie.

Od kiedy dałem się zachwycić chińskiej prozie fantastycznej, takich autorów, jak Cixin Liu czy Teda Chianga, z chęcią sięgam po nowe książki azjatyckich pisarzy. Nawet jeśli coś zdaje się brzmieć nie do końca w moim stylu, daję szansę – nawet jeśli, jak w tym przypadku, twórcę trudno zaliczyć do grona chińskich obywateli. Kto wie, może mnie zachwyci? „Dziedzictwo krwi” mnie nie zachwyciło, ale okazało się całkiem udana, lekką, przyjemną i łatwo przyswajalną lekturą fantasy, lepszą literacko od większości podobnych, skierowanych do młodzieży pozycji.

Anastazja Michajłowna jest księżniczką, ale trudno powiedzieć, by była w dobrej sytuacji. W Cesarstwie Cyrilyjskim powinowactwa są powszechnie dyskryminowane, a to, które ukrywa ono, należy do najgorszych. Kiedy po zabójstwie jej ojca, dziewczyna staje się jedyną podejrzaną, zaczyna się jej walka o wszystko. Anastazja mysi ratować własne życie, ale też i znaleźć prawdziwego winnego. A jakby tego było mało, spiskowcy choć obalić świat, jaki znamy, a ona trafia w sam środek wszystkiego, bo to właśnie wśród nich jest jedyna osoba, która może jej pomóc. Tylko nie jest to ktoś, z kim łatwo można sobie poradzić. Ale potrafiąca kontrolować krew księżniczka też nie należy do miękkich ludzi…

„Dziedzictwo krwi” to powieść reklamowana jako rzecz dla miłośników prozy Sarah J. Mass. I to mogło mnie skutecznie zniechęcić do dzieła Amélie Wen Zhao, bo porównywanie czegoś do dzieł autorki piszącej w sposób zbyt prosty i infantylny, a przy okazji epatującej nieprzekonującymi, również prostymi fabułami, nie brzmi dobrze. Na szczęście jednak okazało się, że „Dziedzictwo krwi” jest lepsze.

Mimo chińsko brzmiącego nazwiska autorka urodziła się w Paryżu. Dorastała zaś w Pekinie, obecnie natomiast mieszka w Nowym Jorku. Wszystko to przełożyło się na jej fascynację sprawami międzynarodowymi i kulturowymi i stara się to oddać w swoich książkach, zaludniając je różnorodnymi etnicznie postaciami. Czy widać to w jej prozie? Po części tak, chociaż nie tak mocno, jakby może tego chciała sama autorka, ale jednak.

Abstrahując od tego, „Dziedzictwo krwi” to po prostu lekkie, nieskomplikowane fantasy przygodowe, w którym pobrzmiewają echa licznych inspiracji, z historycznymi włącznie. Jeśli lubicie takie klimaty, czyta się to całkiem przyjemnie. Tym bardziej, że styl autorki nie jest wcale infantylny czy przesadnie uproszczony. Owszem, to lektura bardziej dla młodzieży, ale przynajmniej lektura napisana w sposób lepszy, niż większość jej podobnych.

Jeśli należycie do grup docelowej i opis przypadł Wam do gustu, możecie sięgnąć w ciemno. Nie zawiedziecie się a czeka Was całkiem niezła rozrywka. W sam raz na wakacyjne upalne dni, kiedy historie z przygodą i fantazją wchodzą najlepiej.