Księga Dwóch Dróg

Dawno, dawno temu zakochałam się w twórczości Jodi Picoult. Jako, że w momencie gdy zaczęłam czytać jej powieści gdy kilka było już wydanych - nagromadziły się zaległości, które kiedyś nadrobię.
"Księga Dwóch Dróg" to nowość, powieść wydana w 2021 r. Cieszę się, że udało mi się ją przeczytać w miarę szybko, w momencie gdy tylko pojawiła się na półkach księgarń.
Niestety - nadal tęsknię za stylem i konstrukcją jej dawniejszych książek. Do tych nowych nie do końca mogę się przekonać...
Dziś opisywana powieść jest interesująca... Porusza bardzo, bardzo trudny temat. Główna bohaterka jest doulą. Kojarzy się to dobrze, przecież kobiety pracujące w tym zawodzie pomagają w porodach prawda? Dawn jednak pracuje jako doula umierania - towarzyszy ludziom podczas śmierci. Przyznam - pierwszy raz słyszałam o takiej pracy (dopiero po lekturze "Księgi dwóch dróg" zdarzyło się, że trafiłam na tą tematykę po raz kolejny).
Towarzyszymy Dawn nie tylko w pracy, ale również w życiu osobistym. Jest ono dosyć zawirowane. Akcja powieści dzieje się w Ameryce - gdzie mieszka z rodziną oraz w Egipcie - gdzie nasza bohaterka wyrusza by odnaleźć mężczyznę z przeszłości. Czy się uda? Czy decyzje, które podejmie okażą się
Książka okazała się dla mnie trudna. Nudził mnie wątek związany z Egiptem, bardzo ciekawił - amerykański. Ostatecznie - wystawiam ocenę dobrą - Jodi Picoult zawsze na końcu potrafi zaskoczyć!

Powieściami Jodi Picoult zaczytywałam się jako nastolatka, dlatego gdy zobaczyłam jej najnowszą książkę, sięgnęłam po nią z dużym zainteresowaniem. Chciałam się przekonać, czy styl autorki po tylu latach wciąż będzie do mnie trafiał. “Księga dwóch dróg” wprawdzie znacząco różni się od książek, które pamiętam z przeszłości, ale ogólnie mi się podobała.
To solidna powieść obyczajowa z elementami refleksji na temat śmierci, miłości, życiowych wyborów oraz ich konsekwencji.
Fabuła sama w sobie lekko trąci Harlequinem albo filmem z taśmowej produkcji kanału Lifetime, za to jest sposób w jaki została poprowadzona, w nawiązaniu do pojawiających się w tekście twierdzeń fizyki kwantowej dotyczącej welowymiarowości, zrobił na mnie pozytywne wrażenie.
Szczególnie zainteresował mnie zawód głównej bohaterki, która jest doulą od umierania, ułatwiającą w przeróżny sposób ostatnie dni swoim klientom. Natomiast część dotycząca poprzedniej profesji Dawn i fragmenty związane z egiptologią były dla mnie przytłaczające. Widać, że autorka wykonała ogromną i rzetelną pracę zagłębiając się w temat, ale książką nic by nie straciła na okrojeniu ciekawostek związanych ze starożytnym Egiptem, a wręcz przeciwnie - stałaby się łatwiejsza w odbiorze.

Czy naszym życiem rządzi przeznaczenie? Czy decyzje mozolnie budują fundament naszego szczęścia i powodzenia? Czy w życiu można kochać tylko raz, a pierwsza miłość jest tą najważniejszą? Czy na co dzień rozważamy różne scenariusze? Co by było gdyby…?
Tym razem Jodi Picoult czaruje od pierwszej strony. Połączenie ludzkich tragedii z historią starożytnego Egiptu to genialna koncepcja. Picoult jest zresztą znana z poruszania tematów ważnych i absorbujących. Od pierwszych stron tworzy niepowtarzalny klimat, który dużo zawdzięcza wielowątkowej fabule. Z każdą stroną chce się więcej, i więcej, tym bardziej że autorka dba o realizm i autentyczność. To powieść dojrzała, w dodatku naszpikowana wiedzą –materialną, duchową, mitologiczną i kwantową. „Księga dwóch dróg” wciąga i zmusza do refleksji, na każdym kroku autorka stara się uświadomić, że nawet najdrobniejsze wybory mogą mieć wpływ na nasze życie.
Jodi Picoult nadal pisze genialnie. Nie mam co do tego wątpliwości.

"Księga dwóch dróg" jest świetna, ale daleko jej do książek Jodie Picoult, które znałam do tej pory. Przyznam się, że wolę tamtą dawną Jodie, która w każdą książkę wplatała wątek sensacyjny, albo chociaż salę sądową, na której toczył się bój - często o wszystko. W "Księdze dwóch dróg" mamy do czynienia ze zwykłą powieścią obyczajową. Wprawdzie piękną, orientalną i jedyną w swoim rodzaju, ale jednak nadal jest to tylko obyczajówka.
Jedna kobieta - dwa życia; a właściwe jedno, ale dzielone na "przed" i "po". Dawn Edelstein "przed" była zdolną studentką, specjalizującą się w odczytywaniu hieroglifów. Te znaczki, wypisane tysiące lat temu na kamieniach, to jej pasja i radość życia. Kiedy trafiła na studia doktoranckie, w jej życiu pojawił się Watt Amstrong - równie genialne dziecko egiptologii. Nietrudno się domyśleć, co będzie dalej. Uczucia skwierczą, akcja przyspiesza i nagle bam! Wskutek tragedii rodzinnej Dawn zmuszona jest rzucić wszystko i wrócić do rodzinnego miasta. Tam zaczyna zupełnie nowe życie jako doula od umierania. Zostaje żoną fizyka kwantowego, Briana oraz matką zakompleksionej Meret. Żyje dalej, choć bardzo trudno jest jej uwolnić się od demonów przeszłości. Właściwie to nigdy się jej to nie udaje. Jednak – jak to w życiu bywa – jedno wydarzenie uzmysławia jej, że nie tego pragnie, że musi spróbować jeszcze raz…
„Księga dwóch dróg” jest delikatnie zakręcona. Akcja toczy się w trzech wymiarach, przy czym autorka w żaden sposób nie zaznacza, gdzie nas akuratnie fabuła poniesie. Zaczynając czytać kolejny rozdział czytelnik nie wie, w jakim wymiarze czasowym się znajdzie. Trochę to było irytujące, bo często mijało kilka akapitów zanim moja dezorientacja zastępowana była zrozumieniem.
Powieść czyta się szybko, choć przyznam, że naszpikowana jest wiedzą – zarówno taką materialną jak i duchową i mitologiczną. Pomijając wiedzę o starożytnym Egipcie, (której jest bardzo dużo i jest arcyciekawa) dowiemy się również sporo o irlandzkich przesądach, fizyce kwantowej i teorii lustrzanego wszechświata. Poznamy również szczegóły zaburzeń psychologicznych występujących u nastolatek i - chyba najważniejsze – dowiemy się, czym zajmuje się doula od umierania.
Ten ostatni element zszokował mnie trochę i długo musiałam się oswajać z takim podejściem do tematu śmierci. Przecież to nic dziwnego, że istnieje zawód, który pomaga umierającym przejść na drugą stronę. Otóż miałam z tym problem – a właściwe nie tyle z zawodem, ile z przedstawionym w książce podejściem do śmierci. Sama się sobie dziwiłam, że tak trudno mi przejść nad tą profesją do porządku dziennego.
Niewątpliwie to piękna książka. Judie Picoult to prawdziwa oratorka i jakikolwiek temat weźmie pod swoje pióro pewne jest, że zrobi z niego małe dzieło sztuki. Z tematem umierania też sobie świetnie poradziła i niewątpliwie oswoiła z nim czytelnika. Śmierć jest w książce wszechobecna. Bo czymże zajmuje się egiptologia, jak nie badaniem zjawiska śmierci? Mumie, sarkofagi, badanie śladów sprzed tysięcy lat... Cóż innego przychodzi do głowy, jak nie badania nad umieraniem?
Podsumowując – „Księga dwóch dróg” to bardzo dobra powieść obyczajowa, ale tęsknię za pazurem, z którego kiedyś słynęła Jodie Picoult. Tu nie ma tego ognia, jest za to szokujące podejście do tematu przejścia na drugą stronę życia. Warto, choć nie nastawiajcie się na fajerwerki.

Jodi Picoult to wspaniała autorka. Mam za sobą wiele jej powieści, a najnowsza pokazuje, że słusznie mam ją za jedną z lepszych pisarek na świecie. Picoult zawsze brała na warsztat trudne, życiowe tematy - tym razem zetknęła się z najtrudniejszym, z którym wielu ludzi sobie nie radzi, gdyż postanowiła napisać o samej śmierci. Powieść zmusza do refleksji, jest pełna bólu, smutku, żalu, ale nie brakuje w niej pozytywnych emocji. Z pewnością wrażenia po jej przeczytaniu pozostaną ze mną na długo.

Piękna historia kobiety zagubionej w miłości do dwóch mężczyzn. Wciąga już od pierwszej strony, a każda kolejna sprawia, że nie można oderwać się od niej nie dowiadując się, co znajduje się na końcu. Gorąco polecam.

Jest to książka, z którą naprawdę warto się zapoznać. Porusza trudne tematy w dość nietypowy sposób, jednakże wciąż skłania czytelnika do wielu refleksji. Fabularnie dzieje się mało, jak i dużo. Bardzo wyrazista i pełna emocji.

Książka o tematyce dość odmiennej od innych, warto po nią sięgnąć.